บทที่9

ทางด้านคนที่เพิ่งจะได้รับอิสรภาพมาหมาดๆ ก็เลี้ยงฉลองความโสดของตัวเองชุดใหญ่ กว่าจะกลับถึงบ้านก็ดึกดื่น เดือดร้อนนางบังอรแม่บ้านเก่าแก่ที่ต้องรับหน้าที่แบกผู้เป็นคุณหนูเข้าบ้านอย่างทุลักทุเล ซึ่งการได้มาทำอะไรแบบนี้ทำให้อดรู้สึกทึ่งในตัวของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาไม่ได้ คนที่ต้องคอยแบกรับหน้าที่นี้ทุกครั้งที่คุณจอมเมามายไร้สติกลับมาบ้าน บ่อยครั้งทีเดียวที่นางแอบสังเกตเห็นรอยช้ำตามเนื้อตัวของอีกฝ่าย ซึ่งหากให้เดาคงเกิดขึ้นตอนแบกคนเมาไม่ได้สติขึ้นห้องนั่นแหละ แต่กระนั้นก็ไม่เคยที่จะปริปากบ่นเลยสักครั้ง พยายามทำทุกอย่างให้ทุกคนด้วยความเต็มใจเรื่อยมาจนถึงวันนี้ ก็ยังไม่วายทำให้ใครๆ ต่างพากันรู้สึกสงสาร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกเหนือไปกว่านั้นไม่ได้ เพราะคำขาดของจอมราชถือเป็นสิ้นสุด ซึ่งเขาเองก็ได้เลือกแล้ว เพราะฉะนั้นนางกับทุกคนก็ต้องทำใจยอมรับการตัดสินใจของนายแม้จะไม่ตรงต่อความรู้สึกลึกๆ ในใจก็ต้องทำ

“ปลายฝน! มัวไปมุดหัวอยู่ที่ไหนของเธอห๊ะ! ผัวกลับบ้านทั้งที ทำไมถึงยังไม่รีบออกมารับอีก ปลายฝน!” เสียงร้องตะโกนนั้นหยุดหญิงชราเอาไว้เพียงชั่วครู่เท่านั้น ก่อนที่ท่านจะเอ่ยเตือนสติ ถึงบางสิ่งที่เจ้านายน้อยอาจจะเผลอหลงลืมไป บางสิ่งที่หากปล่อยให้มันหลุดลอยไปแล้ว คงไม่มีวันเรียกคืนกลับมาได้อีก

“คุณฝนเธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนะคะนาย…” คำตอบนั้นทำเอาจอมราชถึงกลับเงียบไป ไม่นานก็นึกขึ้นมาได้ว่าใบหย่าของเขากับผู้หญิงคนนั้นตอนนี้ยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ในรถ ซึ่งเขาก็ไม่คิดที่จะหยิบมันขึ้นมาดูอีกเลย นับตั้งแต่ที่ได้มาครอบครองสมใจ

“อึก! ไปซะได้ก็ดี!” แม้ปากจะเอ่ยออกมาแบบนั้น ทว่าสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของจอมราช ก็ไม่อาจรอดพ้นหญิงชราไปได้อยู่ดี แต่แทนที่จะสงสารนางกลับสมน้ำหน้ามากกว่า สมควรแล้วที่ถูกทิ้ง สมควรแล้วที่ชีวิตจะไม่เหลือใคร!

“ค่ะ ดีแล้ว คุณจอมจะได้เป็นอิสระอย่างที่ต้องการ ป้าดีใจด้วยนะคะที่ในที่สุดคุณก็ได้สิ่งที่ต้องการสักที คุณฝนเองก็จะได้เปิดใจรับผู้ชายดีๆ เข้ามาในชีวิตของเธอบ้าง” นางว่าก่อนจะลอบมองอีกคนไปด้วยยิ่งเห็นว่าจอมราชโกรธก็ยิ่งรู้สึกสะใจที่ได้เห็น

ทีตอนเขาอยู่ด้วยล่ะร้ายกาจใส่เขาสารพัดไม่ยอมหยุด ทีนี้ล่ะทำมาเป็นเรียกหา ไม่รู้จริงๆ ว่าเที่ยวไปได้นิสัยปากแข็งนี้มาจากใครกัน นางรึอยากจะจุดธูปฟ้องคุณผู้หญิงเสียหลายต่อหลายครั้ง หากไม่ติดว่าจะไปรบกวนคนบนฟ้า คงทำไปนานแล้ว

“ผู้หญิงมีตำหนิแบบนั้นใครจะไปอยากได้!” คนปากแข็งตวาดสู้ ก่อนจะขบกรามแน่นยามเมื่อนึกถึงภาพของชายอื่นกำลังคลอเคลียอดีตภรรยา หล่อนสวยเรื่องนั้นเขาไม่เถียงเลย แต่มันจะมีจริงๆ เหรอ คนที่อยากได้ผู้หญิงมือสองแบบนั้นไปเป็นแม่ของลูก อย่างมากก็แค่เอาเล่นๆ พอเบื่อก็โละทิ้งเหมือนเสื้อผ้าชุดเก่า จะมีใครบ้าไปเอาผู้หญิงมือสองทำเมียออกหน้าออกตา ไม่มี!

“มีออกเยอะไปค่ะ คนดีๆ แบบนั้นไปอยู่ไหนก็มีแต่คนรัก คนเอ็นดู แต่ก็ช่างเถอะค่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่เราจะต้องสอดมือเข้าไปยุ่งอีกแล้ว ในเมื่อตอนนี้คุณกับเธอหย่าขาดจากกันไปแล้ว จากนี้ไปก็ต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ” ใช่สิ เขาหรือจะเข้าไปยุ่งในเมื่อหล่อนกับเขาหย่ากันแล้ว จากนี้ไปไม่มีอะไรติดข้างกันอีก ไม่มี!

หลังจากถูกพยุงมาส่งถึงห้อง จอมราชก็รอจนแน่ใจว่าแม่บ้านวัยชราผู้มองเขาได้อย่างทะลุปรุโปร่งเดินออกไปจากห้องแล้วเขาถึงได้ลุกขึ้น ก่อนจะเดินโซเซมายังห้องนอนของผู้เป็นมารดา คนที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาต้องตกอยู่มาอยู่ในสภาพแบบนี้

“แม่เห็นไหมครับว่าสุดท้ายแล้วผมชนะ! ในที่สุดผมก็หย่ากับผู้หญิงคนนั้นสมใจ ผมไม่ได้รักเธออย่างที่แม่คิด ไม่ได้รักเลยสักนิด” เขาพูดกับรูปถ่ายของท่านเหมือนจะแสดงชัยชนะให้ได้เห็น แต่ไม่รู้เพราะเมาหรือฝันกันแน่ เพราะสิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้นั้น

มันราวกับคนในรูปถ่ายกำลังยิ้มเยาะกันไม่มีผิด!