บทที่1

ผับแห่งหนึ่ง

“นี่คือสภาพของคนที่เพิ่งเข้าพิธีแต่งงานแน่เหรอวะ!” บวรเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้น หลังจากที่ได้เห็นสภาพของเพื่อนรักที่กำลังนั่งกระดกเหล้าเข้าปากเป็นว่าเล่น ไหนจะชุดที่มันสวมใส่อยู่ก็ทำให้ทั้งโต๊ะตกเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครได้ไม่ยาก ก็มันเล่นออกจากบ้านมาทั้งชุดเจ้าบ่าวแบบนี้ใครก็มองก็ตาบอดเต็มที!

ในส่วนของพวกเขาเองก็อยู่ในชุดที่เพิ่งออกจากงานแต่งของมันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง นั่นเลยทำให้ทั้งโต๊ะที่ปกติโดดเด่นอยู่แล้วยิ่งเด่นขึ้นไปอีก โดยเฉพาะไอ้เพื่อนรักที่เป็นเจ้าบ่าวของงาน

“เขาแย่ขนาดนั้นเหรอวะ เท่าที่พวกฉันเห็นวันนี้น้องเขาก็ดูน่ารักดีนี่หว่า” คำสมทบของเอกภพเพื่อนอีกคนทำให้จอมราชต้องเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นชัดแล้วว่าแม้แต่พ้องเพื่อนของเขาเอง ก็ยังตกหลุมพรางคนหน้าซื่อใจบาปนั่น แน่นอนว่าใครบ้างจะไม่รู้สึกว่าหล่อนน่ารักน่าเอ็นดูตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเห็น คงจะมีแต่เขาคนเดียวเท่านั้น ที่มีโอกาสรู้เส้นเห็นชาติหล่อนกับครอบครัว ว่าแท้ที่จริงแล้วเป็นพวกหิวกระหายเงินแค่ไหน!

ซึ่งหากไม่มีเรื่องพวกนั้นเข้ามาเกี่ยวข้อง บางทีเขาอาจจะมองปลายฝนในแง่ที่ดีขึ้นแต่ก็คงจะทำแบบนั้นไม่ได้แล้วในตอนนี้

“มึงไม่รู้อะไรเงียบปากไปดีกว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่พวกมึงคิด!”

คนดีที่ไหนจะยอมรับเงินจากแม่ของเขาถึงสองล้านเพื่อแลกกับการแต่งงาน ไม่ว่าจะมองมุมไหนหล่อนก็มีแต่ได้กับได้ ต่างจากเขาที่สูญเสียทุกสิ่ง โดยเฉพาะความโสดที่หวงแหน ฉะนั้นแล้ว จะแปลกตรงไหนที่เขาจะรู้สึกชิงชังจนไม่อยากอยู่ใกล้

อยากให้แต่งเขาก็แต่งให้แล้วนี่ไง ยังต้องการอะไรกันอีก!

จอมราชใช้เวลาอยู่กับเพื่อนนานหลายชั่วโมงก่อนจะกลับมาบ้านในสภาพเมามายอย่างหนัก ทว่าสถานที่แรกที่เขาตัดสินใจพาตัวเองมานั้น มันคือห้องหอของตัวเองกับใครอีกคนที่ตอนนี้กำลังหลับสบาย ต่างจากเขาที่กำลังหัวเสียอย่างหนักเพราะอะไรๆ ในชีวิต ก็เหมือนจะวุ่นวายเมื่อมีหล่อนเข้ามาวุ่นวาย

“อ๊ะ คุณจอม!”

ความโมโหที่มีอย่างมากล้น ส่งผลทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจรั้งต้นแขนบอบบางเข้าหาตัวอย่างแรง ส่งผลให้อีกคนสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความตกใจ แต่ยังไม่ทันจะได้อ้าปากถามอะไรออกไป เธอก็กลับถูกเขากดลงบนเตียงอีกครั้ง พร้อมๆ กับตัวเขาที่ขยับตามติด

“ตื่นมาทำหน้าที่เมียก่อนสิ ครอบครัวเธอได้สินสอดไปตั้งเท่าไหร่ ใจคอจะไม่คิดคืนทุนให้ฉันหน่อยรึไง!” คำถามนั้นกัดกินใจคนฟังเสียจนหน้าชา แต่ครั้นจะโต้อะไรกลับไปก็ไม่กล้า เพราะรู้ดีแก่ใจทีเดียวว่าทุกสิ่งที่เขาว่ามานั้น ล้วนแล้วแต่เป็นความจริง

ความจริงที่เธอเองก็รู้สึกอับอายทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องที่พ่อแท้ๆ ของตัวเองทำ ไม่คิดฝันเลยว่าท่านจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ!

“คะ…คุณจอม ว้าย!” จอมราชตัดสินใจกระชากชุดนอนตัวบางจนขาดวิ่น ทันทีที่คนใต้ร่างตั้งท่าจะร้องขอความเห็นใจ

เขาไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น ในเมื่อหล่อนเลือกแล้วที่จะเล่นกับไฟ จะต้องมากลัวอะไรถ้าเกิดไฟที่ว่ามันจะวกกลับมาเล่นงาน

“แค่ต้องแต่งงานกับคนแบบเธอ ฉันก็สะอิดสะเอียนจะแย่อยู่แล้ว อย่ามาเล่นตัวให้มันน่ารำคาญนักเลย! เพราะสุดท้ายแล้วผู้หญิงแบบเธอ มันก็เป็นได้แค่แม่นกต่อที่พร้อมจะสูบเลือดสูบเนื้อจากแม่ฉันมันก็เท่านั้น!” เขาเอ่ยบอกก่อนจะแนบริมฝีปากเข้าหา ราวกับจะย้ำเตือนให้หล่อนได้รู้สำนึก ว่านับจากนี้เสียงเดียวที่เขาต้องการจะได้ยินมันจากปากเล็กๆ ของหล่อนนั้นคือมันเสียงอะไร และแม้จะไม่อยากยอมรับ แต่ก็ปฏิเสธไม่ลงจริงๆ เมียของเขาตัวหอม มันเป็นกลิ่นที่เขามักจะสัมผัสได้จากเธอคนเดียว

“คุณจอม ฝนเจ็บ!” สัมผัสที่เต็มไปด้วยความโกรธเกลียดของเขาราวกับจะเผาไหม้เธอทั้งเป็น ภาพการเข้าหอกับชายหนุ่มที่ตัวเองหลงรักกับความจริงตรงหน้านี้ ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

“ทนหน่อย เพราะหลังจากวันนี้ไปเธอจะเจ็บยิ่งกว่านี้!” เขาสาธิตคำพูดของตัวเองให้เห็นด้วยการบีบแก้มนุ่มให้อ้าออกเพื่อรับเอาลิ้นร้อนๆที่กวาดต้อนคนอ่อนประสบการณ์ให้จนมุม

จูบครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับยังคงดำเนินอยู่ไปนานก่อนที่เขาริมฝีปากร้อนจะค่อยๆ ลากมาอยู่ที่ทรวงอกขนาดใหญ่เกินตัว

“อ๊ะ!” ยามเมื่อเขาค่อยๆ รับยอดสีเรื่อเข้าปากก่อนจะดูดกลืนมันอย่างย่ามใจนั้นช่างเป็นภาพที่ทำให้คนมองซ่านไปทั้งตัว แม้จะเตรียมใจสำหรับเรื่องนี้มาบ้าง แต่ก็ไม่ชินกับมันจริงๆ

“นมเธอใหญ่…แบบนี้ค่อยน่าเอาขึ้นมาหน่อย” แม้จะจืดชืดไปบ้างเพราะคนใต้ร่างเอาแต่นอนแน่นิ่ง ไร้จริตเชกเช่นผู้หญิงอื่นที่เขาเคยร่วมหลับนอนด้วย แต่กระนั้นเขาก็ยังพอใจอยู่ดีที่ได้รู้

ว่าตนเองคือนักเดินทางคนแรก ที่มีโอกาสได้สำรวจร่างกายที่สวยหมดจดไปทั้งเนื้อทั้งตัวนี้ และจะต้องเป็นคนเดียว!

“อื้อ…คุณจอม เจ็บค่ะ!” กระทั่งเมื่อวินาทีที่ต้องสูญเสียความสาวให้กับเขา เขาก็ยังใม่คิดที่จะปราณีกันเลยแม้แต่น้อย ทุกๆการขยับโยกนั้นอัดแน่นไปด้วยความป่าเถื่อนอย่างถึงที่สุด

ในขณะที่จอมราชเองนั้นแม้คราแรกจะตกใจกับความสดสะอาดที่ได้รับแต่กระนั้นเขาก็ปัดทุกๆ ความคิดไปอย่างไม่ใยดี

“อย่าคิดว่าแค่ความซิงมันจะทำให้ฉันนึกพิศวาสเธอ! ฉันก็แค่ไม่อยากขาดทุนมันก็เท่านั้น จำไว้!” แม้ปากเขาจะพูดออกมาแบบนั้น แต่ทว่าร่างกายกลับไม่ยอมให้อีกคนได้พัก เพราะทันทีที่บทรักครั้งแรกจบลง เขาก็เริ่มบทต่อๆ มาขึ้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ต่างจากคนใต้ร่างที่นอกจากจะไม่มีความสุขกับคืนเข้าหอของตัวเองแล้วนั้น หัวใจของเธอยังต้องชอกย้ำอย่างหนักให้กับน้ำคำ ที่เขาพูดกลอกหูกันไม่หยุดหย่อนไปตลอดทั้งคืนอีกด้วย

แม้ค่ำคืนที่ผ่านมา จะรับศึกหนักจากสามีมากแค่ไหน แต่พอถึงเวลาตีห้าครึ่ง ปลายฝนก็จำต้องฝืนลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างช้าๆ ด้วยกลัวว่าอีกคนที่ตอนนี้กำลังหลับสบายอยู่ข้างกายนั้นจะตื่นขึ้นมาโวยวายใส่ หากได้รู้ว่าเมื่อคืนเธอเผลอขัดคำสั่งนอนร่วมเตียงกับเขาแทนที่จะกลับไปนอนที่ห้องของตัวเองที่ชั้นล่าง

หญิงสาวช่วยงานในครัวจนเสร็จก่อนจะออกไปทำงานแต่เช้า เพราะไม่กล้าพอที่จะอยู่รอใครอีกคนตื่น ใครอีกคนที่รู้สึกหัวเสียไม่น้อย ทันทีที่ตื่นมาไม่พบใครอีกคนที่ควรอยู่ปรนนิบัติกัน

“ปลายฝนล่ะ”

“เอ่อ คุณฝนออกไปทำงานแล้วค่ะ แต่ก่อนไปเธอทำอาหารเช้าไว้ให้คุณจอมด้วยนะคะ” พูดไปแล้วก็อดสงสัยคุณนายของบ้านไม่ได้ ที่แม้หน้าตาจะซีดเซียว แต่คุณปลายฝนก็ยังฝืน ยืนทำอาหารเช้าเอาไว้ให้สามีอย่างตั้งอกตั้งใจด้วยตัวเอง

เมียน่ารักออกอย่างนี้ ไม่รู้ทำไมนายถึงได้ไม่ชอบขี้หน้านะ!