8. ดั่งคุ้นเคย

ทันทีที่เห็นหนุ่มอเมริกันรูปร่างสูงสง่าใบหน้าหล่อเหลาในแบบฉบับชายสไตล์อเมริกัน เดินปะปนมากับผู้คนที่ออกมาตรงประตูผู้โดยสารขาออก ธีรนันท์ก็รีบเดินตรงเข้าไปทักทาย เพราะเคยได้พูดคุยผ่านวีดีโอคอล ตอนที่เฮเลน แนะนำให้รู้จักกันแล้วนั่นเอง

เดวิด รีบยื่นมือไปกล่าวทักทายผู้ที่มารับด้วยความดีใจ ความสูงของทั้งคู่สูสีกัน และมีวัยใกล้เคียงกันอีกด้วย

เมื่อทักทายกันเรียบร้อยธีรนันท์ก็เดินนำเดวิดพาไปขึ้นรถของเขามุ่งสู่รีสอร์ทริมน้ำของเขาทันที

“เฮเลน บอกว่าคุณสนใจที่อยากจะไปดูสถานที่ย้อนรอยสงครามโลกครั้งที่ 2”

ธีรนันท์ ชวนคุยในระหว่างที่นั่งอยู่ในรถด้วยกัน

“ใช่..พอดีช่วงนี้ผมสนใจเรื่องประวัติศาสตร์น่ะ”

เดวิด ไม่อยากจะเล่าเรื่องราวมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขาให้ใครได้รับรู้ นอกจากเฮเลน คนเดียวเท่านั้น และเขาก็ได้กำชับไม่ให้เฮเลนบอกเรื่องนี้กับธีรนันท์ด้วย เพราะแม้แต่อิซเบลล่า ก็ยังไม่รู้เรื่องนี้เช่นกัน

“คุณปรับเบาะเอนนอนไปเลยก็ได้นะ อีกไม่เกินสองชั่วโมงก็จะถึงพี่พัก”

“ผมยังปรับตัวกับเวลาไม่ได้เลย คงนอนไม่หลับหรอก เราคุยกันไปเรื่อย ๆ ดีกว่า ผมอยากมองวิวทิวทัศน์ไปด้วย”

เดวิด มองสองข้างทางด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย ยิ่งใกล้จะถึงที่พัก ความรู้สึกของเดวิด เหมือนกับว่าเขาเคยมาที่นี่แล้วทั้งที่การมาครั้งนี้เป็นครั้งแรกของเขาแท้ ๆ

“บ้านพักของคุณผมเลือก หลังที่อยู่ติดกับริมแม่น้ำแคว คุณสามารถกระโดดลงเล่นน้ำได้ด้วยนะเดฟ”

ธีรนันท์ พูดให้คนฟังได้ตื่นเต้น แต่หารู้ไม่ว่าเดวิด กำลังขนลุกเกรียวมีความรู้สึกตื้อ ๆ ขึ้นมาที่คอ จนแทบจะหายใจไม่ออก เดวิดกำลังต่อสู้กับจิตใต้สำนึกของความกลัวที่เขาได้ไปบำบัดรักษามาจาก ดร.โรแวน จนสามารถเผชิญกับการดำน้ำได้อย่างไม่มีปัญหา

แต่..เวลานี้เขากลับไม่แน่ใจว่า เขายังมีอาการกลัวหลงเหลืออยู่อีกหรือไม่ แค่ได้ยินธีรนันท์พูดถึงแม่น้ำแควเท่านั้น เขากลับรู้สึกราวกับว่าธีรนันท์ กำลังผลักเขาลงไปในแม่น้ำสายมรณะนั้นเข้าจริง ๆ

“ผมหวังว่าคุณคงจะชอบ”

ธีรนันท์ บอกอย่างมั่นใจ โดยไม่รู้เลยว่าคนที่นั่งข้างคนขับอยู่นั้น กำลังพยายามเอาชนะความกลัวด้วยการทำสติให้นิ่งที่สุด โดยการปรับเบาะรถให้เอนลงไป และหลับตา โดยหวังว่าภาพที่น่ากลัวนั้นจะค่อย ๆ จางหายไป และเขาก็รู้สึกดีขึ้น กระทั่งผล็อยหลับไปจริง ๆ จนธีรนันท์อดที่จะอมยิ้มไม่ได้

“บอกว่าไม่อยากนอน เห็นหลับปุ๋ยเลยนะเดฟ”

ธีรนันท์ พูดขบขัน เขาหันไปเปิดเพลงในรถเป็นเพื่อนในระหว่างที่ขับรถพาแขกคนพิเศษไปยังที่หมาย

....

เดวิด ถูกปลุกให้ตื่นเมื่อรถเลี้ยวบริเวณทางเข้ารีสอร์ท ธีรนันท์ ขับรถไปจอดยังบริเวณหน้าบ้านพักหลังกะทัดรัดที่อยู่ใกล้กับแม่น้ำ

เดวิด ลงจากรถไปยืนมองสำรวจรอบตัว ด้วยความรู้สึกคุ้นเคย ราวกับว่าสถานที่แห่งนี้มันเคยเป็นที่อยู่ของเขามาก่อน

เขาหันไปมองบ้านพักสไตล์คันทรี ที่ยกพื้นมีบันไดขึ้นไปสามขั้น โอบล้อมด้วยแมกไม้ร่มรื่นเขียวขจีด้วยความรู้สึกพอใจ

“ที่พักน่าอยู่มาก ผมชอบ”

เดวิดหันไปบอกกับธีรนันท์

ความจริงแล้วเดวิดอยากจะบอกว่าเขารู้สึกคุ้นเคยกับที่แห่งนี้มากกว่าที่จะบอกว่าแค่ชอบมันด้วยซ้ำ

“งั้นเข้าไปข้างในกันเถอะ”

ธีรนันท์ เดินนำหน้าพาแขกคนพิเศษขึ้นไปบนบ้านซึ่งมีระเบียงรับลมสำหรับนั่งเล่นชมวิวด้านหน้าที่หันไปทางแม่น้ำด้วย

“คุณชอบหรือเปล่าเดฟ..”

ธีรนันท์ ถามเมื่อเดวิดลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาภายในซึ่งเป็นห้องที่มีห้องนอนขนาดพอเหมาะ แล้วก็มีห้องรับแขกขนาดเท่ากับห้องนอนด้วย

“ชอบมาก...”

เดวิดมองไปรอบ ๆ แม้มันจะเป็นห้องที่ไม่กว้าง และเทียบไม่ได้กับความหรูหราเหมือนกับห้องพักในพาร์ตเม้นท์ของเขาที่นิวยอร์ก แต่ที่พักนี้ก็น่าอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะอยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่หาไม่ได้ในเมืองใหญ่

“ถ้าคุณอยากจะกระโดดเล่นน้ำในแม่น้ำก็ยังได้เลยนะ แต่ก็อย่าลืมใส่เสื้อชูชีพด้วย ถ้าชอบว่ายน้ำในสระว่ายน้ำ ก็มีอยู่ที่โซนตรงกลางของรีสอร์ท เดี๋ยวคุณดูแผนที่ก็ได้”

คำพูดเชิญชวนของธีรนันท์ ทำให้เดวิดชักไม่แน่ใจว่าเขาจะสามารถกระโดดลงแม่น้ำนั่นได้หรือไม่ ถึงแม้เขาจะได้รับการบำบัดความกลัวน้ำลึก จนสามารถไปเรียนดำน้ำได้แล้ว

แต่เวลานี้เขาได้มาอยู่กับเรื่องราวที่ทำให้ต้องเดินทางมาที่นี่ ซึ่งดอกเตอร์โรแวน ก็ได้ให้กำลังใจกับเดวิดว่า เขาจะสามารถเอาชนะความกลัวได้ แม้จะต้องมาเผชิญกับความจริง

ในอดีตอันไกลโพ้น หรือจะเรียกว่าอดีตชาติก็ว่าได้