บทที่ 08 หน้าตึง

ณ บ้านของนายหัวพญา

"เสร็จหรือยังบัว ทำไมชักช้า" คุณยายตะโกนเรียกหาหลานสาวเสียงดัง เพราะนายหัวพญากอดอกหน้าบึ้งยืนรออยู่นานแล้ว

"บัว! บัวเอ้ยบัว บ๊ะ! ไอ้หลานคนนี้" ยายแพงทำท่าจะลุกขึ้นไปตามหลานสาวที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่ ถึงได้ชักช้ามากมายขนาดนี้ แต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงที่ดังขึ้น

"ไม่ต้องหรอกยาย เดี๋ยวก็มาเองแหละ" นายหัวพญาพูด

ไม่นานนักบัวแก้วก็เดินลงมาจากบนบ้าน เธอแต่งตัวธรรมดาไม่ได้หรูหราหน้าตาก็ไม่ได้แต่งเวอร์วัง แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงนานขนาดนั้น

"นายหัวเขามารอตั้งนานแล้ว มัวแต่ทำอะไรอยู่"

"เสร็จแล้วๆ ไปกันหยอง"

"นั่นๆ ดูๆ มัน เรียกให้มันดีๆ สิ ไปเรียกหยองเหมือนเมื่อก่อนได้ยังไง!?"

บัวแก้วไม่ได้สนใจเสียงของคุณยายที่กำลังเอ็ดไล่หลังมา เธอเดินไปขึ้นรถของนายหัวพญาก่อนที่ทั้งสองจะออกไปพร้อมกัน

บนรถ..

"รอตั้งนาน มัวแต่ทำอะไรอยู่ หน้าตาก็ไม่ได้แต่ง เสื้อผ้าก็...ธรรมดา"

"ที่ช้าเนี่ยต้องรอแต่งหน้าหรือแต่งตัวด้วยหรือไง"

"แล้วทำอะไรล่ะ"

"อย่ามาใช้เสียงแข็งแบบนี้สิ ตัวเองนัดห้าโมงเย็น แต่มายืนรอตั้งแต่สี่โมงครึ่ง แล้วบอกว่าช้าบ้าบอ!"

"เอาตังค์มาหรือเปล่า"

"มีอยู่ ไม่ได้จะซื้ออะไรมากหรอก อยากหาของกิน"

ไม่นานนักก็มาถึง...

ตลาดเย็นริมคลองใหญ่เป็นตลาดตอนเย็นช่วงวันศุกร์เต็มไปด้วยเสียงผู้คนคึกคักทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ กลิ่นอาหารหอมตลบอบอวลไปทั่วบริเวณทันทีที่ลงจากรถ นายหัวพญาในเสื้อเชิ้ตลายตารางเดินเคียงคู่ไปกับบัวแก้วที่ทำท่าตื่นตาตื่นใจไปกับทุกอย่างที่เห็น

เธอเหมือนกับเด็กน้อยที่เพิ่งได้มาเที่ยวแบบนี้เป็นครั้งแรก

"อยากกินอะไรก็ซื้อ เดี๋ยวออกตังค์ให้"

"หูย ~ ใจป๋านะนายหัวพญา"

"ไม่ต้องมากวน ที่ซื้อให้ก็ถือว่าไถ่โทษที่เคยพูดไม่ดี"

"อุ้ย! แบบนี้มันน่าเหมาร้านเสื้อผ้าจริงๆ"

"เหมาไปสิ ฉันจะบังคับเธอให้ใส่ให้ครบทุกตัวเลย"

"ทำเป็นใจร้าย"

"......" นายหัวพญามองนิ่งๆ ด้วยสีหน้าที่อึมครึมตามบุคลิกของตัวเอง

แต่ทว่า....

ไม่ทันจะก้าวพ้นร้านขนมร้านแรก แม่ค้าก็ร้องเสียงดังลั่นราวกับตกใจเมื่อได้เห็นอะไรบางอย่าง ทำเอาบัวแก้วนั้นสะดุ้งตามไปด้วย

"อ้าว! นายหัวพญามาเองรึจ๊ะ มาๆ ของกินร้านป้าไม่คิดเงินหรอก เอาไปเลยจ้ะ ป้าให้กินฟรีๆ"

ยังไม่ทันได้ปฏิเสธ ขนมถุงใหญ่ก็ถูกยัดใส่มือเขา ถึงเวลานี้จะปฏิเสธและเอายื่นคืนไปมันก็ดูน่าเกลียด ครั้นจะหยิบเงินจ่ายค่าขนมแม่ค้าก็ไม่ยอมรับเงินจากเขาแม้แต่สตางค์แดงเดียวเลย

"ขอบคุณครับ"

"ไว้คราวหน้า แวะมาใหม่นะ"

"ครับ"

ปกตินายหัวพญาไม่ใช่คนที่จะมาเดินชิวอยู่ตามตลาดแบบนี้ และเขาก็ไม่เคยมาเดินตลาดอย่างนี้เลยสักครั้ง

"ขนมนี่ขอกินนะ" บัวแก้วพูดขึ้น ก่อนที่ถุงขนมในมือของนายหัวพญาจะถูกยื่นให้กับเธอโดยอัตโนมัติ

"อืม เอาไปกินสิ"

"น่าอร่อยจังเลย"

"เกรงใจเขา ถ้ามีคนยื่นให้ปฏิเสธได้ก็ปฏิเสธไปนะ"

"เขามีน้ำใจจะให้ ปฏิเสธไปเขาเสียใจแย่เลยนะหยอง"

"เกรงใจเขา" นายหัวพญาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแบบนี้ด้วยหรือเปล่าเขาถึงไม่อยากมาเดินตลาดเลยถ้าไม่จำเป็น

แต่นี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจำเป็นอะไรถึงได้ต้องมาเดินตีคู่ไปกับผู้หญิงที่เป็นคู่กัดของตัวเองประหนึ่งสามีภรรยาแบบนี้

"หยองนี่โชคดีจริงๆ เลยนะ ไปไหนใครๆ ก็รัก ใครๆ ก็เอ็นดู ได้กินของฟรีไม่หยุดแบบนี้ บัวเองก็เหมือนได้โชคตามไปด้วย อะหย่อย ~" บัวแก้วพูดพร้อมกับยิ้มหวาน ก่อนจะหยิบขนมในถุงที่ตัวเองถืออยู่เต็มไม้เต็มมือใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย

นายหัวพญาถอนหายใจยาว ขณะที่กำลังเดินไปอีกเรื่อยๆ พ่อค้าแม่ค้าต่างก็ยื่นข้าวของมาให้ เป็นเนื้อบ้าง ผักบ้าง ผลไม้บ้าง แต่ส่วนมากจะเป็นขนมมากกว่า ถึงเขาจะปฏิเสธและพยายามจะจ่ายเงินค่าของที่ได้รับมาแต่ทั้งพ่อค้าและแม่ค้าต่างก็โบกมือไม่รับเงินจากเขา

"หืม ผลไม้นี่หวานฉ่ำเลย หยองเป็นโชคดีของบัวจริงๆ แค่เดินตามก็ได้กินฟรีทั้งตลาด"

นายหัวพญาหันมามองตาขวาง แต่พอเห็นแก้มเธอตุ่ยเพราะกำลังเคี้ยวของกิน ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะหึหึในลำคอ จะโกรธก็โกรธไม่ลง จะโมโหก็หาเหตุผลไม่ได้ เธอนี่ยังเหมือนเด็กจริงๆ แต่เป็นเด็กที่ค่อนข้างแก่แดดเกินวัย

หรืออาจจะอายุมากแล้วแต่ยังทำตัวเหมือนเด็กก็ได้

"เห็นแก่กินจริงๆ เลยนะยัยบัวบอน"

"ก็ของฟรีใครจะไม่เอาล่ะ อร่อยด้วย" เธอตอบกลับหน้าตาเฉย

เขาส่ายหน้าไปมาเบาๆ จนกระทั่งเดินไปจนสุดทางเดิน และก็ได้ของกินมาแทบจะทุกร้านของพ่อค้าแม่ค้าที่ได้เจอ

"จะซื้ออะไรอีกไหม?"

"บัวอยากได้เสื้อในอ่ะ"

"นี่! เป็นผู้หญิงนะ พูดแบบนี้ได้ไง?" เขาตกใจที่เธอเล่นพูดออกมาแบบไม่มีความเขินอายอะไรเลย

"ก็แล้วจะให้พูดไงล่ะ ก็อยากซื้อเสื้อในไง"

"จิ๊!" นายหัวพญาหันหน้าหนี ไม่รู้ว่าเธอกำลังซื่อบื้อแกล้งทำเป็นไม่รู้ หรือแท้จริงแล้วกำลังแกล้งเขาอยู่กันแน่ แต่เพราะเธอที่เป็นแบบนี้แหละมันทำให้เขาเขินจนทำตัวไม่ถูก

"เดี๋ยวบัวเดินไปซื้อเอง หยองจะไปไหนอ่ะ?"

"เดี๋ยวจะข้ามถนนไปซื้อยาฝั่งโน้นหน่อย จะได้ไม่ต้องกลับรถ"

"งั้นเอาท้ายกระบะลงให้หน่อย เดี๋ยวบัวรออยู่นี่แหละ"

"อืม..."

เจ้าตัวตอบรับก่อนจะเปิดท้ายกระบะให้กับบัวแก้ว แต่ด้วยความตัวเล็กของเธอความสามารถในการที่จะกระโดดขึ้นไปนั่งท้ายกระบะมันก็เลยยาก เธอก็เลยถูกอุ้มลอยขึ้นไปนั่งราวกับเด็ก

"คิกคิก ขอบคุณนะหยอง"

"นั่งอยู่ตรงนี้อย่าเพิ่งไปไหนล่ะ"

"แต่เดี๋ยวบัวจะไปซื้อของไง"

"เดี๋ยวพาไป"

"อ๋อ โอเค"

บัวแก้วพยักหน้าตอบรับและยิ้มหวานให้ จากนั้นนายหัวพญาก็เดินข้ามฟากไปอีกฝั่งนึงของถนน ซื้อของที่ตัวเองต้องการ ส่วนบัวแก้วนั้นก็นั่งกินของฟรีที่ได้รับมาจากพ่อค้าแม่ค้า ถึงเธอจะกินไปเยอะแล้วแต่มันก็ยังเหลืออีกเยอะเลยเหมือนกัน

"สาวน้อย..."

"???" ร่างบางชะงักมือเล็กรีบเอาขนมที่คาบเอาไว้อยู่ในปากออก ก่อนจะหันไปมองตามเสียง

ใครก็ไม่รู้เธอคงต้องใช้คำนี้เพราะเธอไม่รู้จักผู้ชายที่ยืนอยู่เลย แต่กลับมาเรียกเธอว่าสาวน้อยอย่างกับคนที่รู้จักกันมานาน

"ใช่บัวแก้ว หลานของยายแพงหรือเปล่า?"

"อ่าห๊ะ คุณเป็นใคร ฉันไม่รู้จัก"

"ก็แหงล่ะ เคยเจอกันก็ตอนที่เธอยังตัวเล็กๆ อยู่เลย"

"อ๋อ..."

"แต่น่าเสียดายนะที่เธอจำกันไม่ได้" อีกฝ่ายพูดขึ้นและยิ้มในแบบที่ดูไม่ค่อยจริงใจสักเท่าไหร่ เหมือนคนที่มีความต้องการอะไรบางอย่าง

"???"

"หึ! ฉันชื่อแชมป์ ลูกชายกำนันชดน่าจะจำกันได้สิ"

"อ้อ..."

รู้สึกเหมือนจะจำขึ้นมาได้แบบลางๆ แต่รายละเอียดก็ไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้นหรอก ถ้าพูดถึงกำนันชดใครๆ ก็รู้จักอยู่แล้ว แต่เธอห่างหายออกไปจากที่นี่ตั้งหลายปี ก็ไม่แปลกที่จะจำใครไม่ค่อยได้

"กลับมาแล้วเหรอ แล้วนี่จะกลับมาอยู่ถาวรเลย หรือว่าจะกลับไปกรุงเทพฯอีก"

"ก็..."

"คุยอะไรกัน!?"

ยังไม่ทันที่บัวแก้วจะได้ตอบเสียงเข้มดุดันก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ร่างสูงใหญ่กำยำเดินเข้ามาพร้อมด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง คิ้วนี่ขมวดจนหัวคิ้วจรดเข้าหากัน

"สวัสดีครับนายหัว..พญา" ชายหนุ่มเอ่ยคำทักทาย แต่ด้วยประโยคที่เว้นวรรคและพูดต่อดูก็รู้ว่ากำลังกวนตีนอยู่ ตามประสาเด็กเกเรแถมมีพ่อเป็นกำนันผู้มีอิทธิพล แต่ถ้ามาเทียบกับนายหัวพญาแล้ว คงเรียกได้ว่ากระดูกคนละเบอร์

"มายุ่งอะไรแถวนี้?"

"เปล่าครับ พอดีเจอบัวแก้วแล้วจำได้ ก็เลยเข้ามาทักทาย ไม่มีอะไรเลยครับ ก็แค่ทักทายตามประสาคนรู้จัก"

"ออกไปได้ละ อย่ามายุ่งวุ่นวาย"

"คร้าบ ไปก่อนนะบัวแก้ว หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะสาวน้อย"

"อื้อ บ๊ายบาย"

โครม!

"อะไรเนี่ยหยอง โยนขึ้นมาทำไม ตกใจหมดเลย" บัวแก้วสะดุ้งโหยง เมื่อจู่ๆ นายหัวพญาก็โยนข้าวของที่ตัวเองซื้อมาลงบนท้ายรถกระบะ ทั้งที่ก็ยกขึ้นวางดีๆ ก็ได้แต่กลับโยนมันเสียงดังจนเธอตกใจ

"มองอะไรมันอยู่ได้ อยากไปอยู่กับมันหรือไง?"

"เปล่า ไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย"

"แล้วนี่จะไปซื้อเสื้อในไหม"

"อื้อ ไปสิ"

นายหัวพญาเดินมาอุ้มบัวแก้วลงจากท้ายกระบะ จากนั้นก็เดินเข้าไปในตลาดกันอีกรอบเพื่อซื้อของที่บัวแก้วต้องการ พอมาถึงร้านเขาก็ยืนอยู่หน้าร้านเงียบๆ มองดูบัวแก้วเลือกซื้อชุดชั้นในของตัวเองด้านใน

รู้ถึงหูใครก็อายถึงนั่น ทำแบบนี้ลูกน้องก็จะพาลไม่เคารพกันพอดี เขาก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่ก็ไม่รู้ทำไม ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวทีไร พวกแมลงหวี่แมลงวันตามมาตอมตลอดเลย!