บทที่ 07 ไม่เคยง้อใครแบบนี้

#สองวันต่อมา

หลังจากที่โดนตะคอกใส่วันนั้นบัวแก้วก็ไม่ไปหาเขาอีกเลย จะโกรธก็ไม่เชิงหรอก แค่รู้สึกน้อยใจมากกว่า ถ้าเขารู้สึกผิดจริงรู้สึกว่าตัวเองทำผิดไปจริงๆ ก็ควรจะมาขอโทษเธอแล้วล่ะ

ช่วงบ่ายในวันเดียวกัน ขณะที่บัวแก้วกำลังทำอะไรต่อมิอะไรเพลินๆ อยู่ภายในบ้านของตัวเอง

"บัวแก้ว..." เสียงทุ้มดังขึ้น ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร แต่คราวนี้มาแปลกเพราะปกติเขาไม่ได้เรียกชื่อเธอแบบนี้ ถ้าไม่มาออกคำสั่งในฐานะเจ้านายที่เคยพูดไว้ตลอด ก็คงจะเป็นเสียงห้วนๆ กว่านี้

"มาทำไม ไหนบอกไม่ให้ยุ่ง" เธอตอบกลับด้วยเสียงที่เรียบนิ่งและเย็นชา แต่ไม่แม้จะหันไปมองหน้าของเขา

"กลับไปทำงานได้แล้ว งานยังเหลืออีกบานเลยนะ"

"ไม่ทำ"

"ทำดีๆ โตแล้วนะไม่ใช่เด็ก" พูดเหมือนจะดุ

"ก็แล้วใครบอกเด็ก?" เธอย้อนถามกลับด้วยเสียงแข็ง ก่อนจะมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเคืองๆ แล้วก็เดินผ่านไปเงียบๆ ทำงานต่อ

"แล้วจะให้ทำไง ถึงจะยอมกลับไปทำงานเหมือนเดิม"

"โตแล้วนี่ ลองคิดดูเองสิ ว่าควรทำยังไง"

"บัว! คุยกันดีๆ ได้ไหม ต้องการอะไรว่ามาเลย"

"....." ไม่ว่าเขาจะเสนอเงินเดือนสูงๆ เพื่อให้เธอกลับไป หรืออาจจะซื้อของแพงๆ มาล่อ หรืออาจจะซื้ออะไรที่ผู้หญิงอยากได้มา บอกเลยว่าไม่มีวันหายโกรธ เพราะสิ่งเหล่านั้นมันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเลย เพราะสิ่งที่บัวแก้วต้องการก็แค่คำขอโทษคำเดียวเท่านั้นเอง ถ้ามันพูดยากขนาดนั้นก็เก็บปากเอาไว้คุยคนเดียวเถอะ

"ถามเนี่ย ได้ยินหรือเปล่า"

"อ่าห๊ะ ได้ยิน"

"งั้นก็ตอบสิ กลับไปทำงานได้แล้ว"

"ไม่กลับ"

"ไม่มาทำงาน แล้วฉันจะจ่ายเงินเดือนเธอยังไง"

"ก็ไม่ต้องจ่าย ที่ผ่านมาถือว่าทำฟรี เดี๋ยวจะไปหางานอื่นทำละ"

"ฉันให้เธอเป็นพนักงานบัญชีแล้วนะ"

"บัวขอลาออก"

"กลับมาทำเหมือนเดิม"

"ไม่ทำ"

"เลิกงอนได้แล้ว"

ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรบัวแก้วก็เอาแต่เดินหนีลูกเดียวเลย ใช่เธองอนเขา และน้อยใจมากๆ ด้วย แต่ก็แค่ต้องการให้เขาขอโทษเท่านั้นเอง ไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่านั้นเลย แต่ถ้าคำนั้นมันพูดออกมาไม่ได้เธอก็ไม่อยากกลับไปเหมือนกัน

"ง้อแล้วเนี่ย เดินมาเร็วๆ" เอามือเท้าเอวทำท่าขึงขึงเพราะลูกน้องมองอยู่ วางมาดเข้มไว้หน่อย หงอไปมากกว่านี้เดี๋ยวลูกน้องจะพาลไม่เคารพเอา นี่ก็เสียศักดิ์ศรีมากพอแล้ว เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยง้อผู้หญิงแบบนี้เลย เธอเป็นคนแรก

"อยากง้อ ก็เดินมาเองดิ"

"เดินมา นี่ฉันไม่เคยง้อใครเลยนะ"

เขาไม่เป็นฝ่ายเดินมาหาเธอเองแล้วทำไมเธอต้องไปด้วยล่ะ เรื่องนี้เธอไม่ได้ผิดเลย ผิดที่เขาต่างหาก ที่ขึ้นเสียงและก็ตะคอกใส่เธอ

ร่างสูงเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ก่อนจะหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวที่กำลังทำตัวเหมือนกับว่ายุ่งวุ่นวายจนไม่มีเวลาคุยกับเขา

"อ่ะ เดินมาหาแล้ว หายงอนได้แล้วเนี่ย"

"แค่เดินมาหาได้ ก็ถือว่า เรื่องทุกสิ่งทุกอย่างมันจะจบเลยไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นว่างั้น?"

"อ่าว? แล้วเธอต้องการอะไร ให้เดินมาหาก็เดินมาแล้วนี่ไง"

"คำขอโทษอ่ะหยอง แค่ขอโทษ มันพูดยากนักหรือไง?"

"......"

"แค่คำเดียวพูดไม่ได้หรือไง หรือคำพูดนี้มันจะทำให้ตัวเองเสียศักดิ์ศรี"

"เปล่า...ฉันขอโทษ"

"ถ้าบัวไม่พูด คิดจะขอโทษกันไหมถามจริง"

นายหัวพญาไม่ได้ตอบ และดูเหมือนว่าเขาจะตอบไม่ได้ด้วย ด้วยความยึดมั่นในศักดิ์ศรีและถือตัวเองมาโดยตลอด ก็เลยไม่เคยทำแบบนี้กับใคร เธอน่ะเป็นคนแรก

"เอาเป็นว่า กลับมาทำงานเหมือนเดิมเถอะ แล้วเดี๋ยวจะตามใจวันนึง"

"หมายความว่าไง?"

"จะพาไปตลาด อยากกินอะไรอยากซื้ออะไร เดี๋ยวออกเงินให้เอง"

"คิดจะเอาเงินซื้อกันหรือไง"

"ก็แล้วจะให้ทำยังไง"

"แค่ขอโทษก็พอละ แต่ดันปากหนักไม่ยอมพูดเอง พูดยากอะไรนักหนาทำผิดแล้วขอโทษเนี่ย" บัวแก้วพูดบ่นพึมพำออกมา ต่อหน้าต่อตาลูกน้องของนายหัวพญาที่ยังอยู่ตรงนั้นอีกนับสิบชีวิตได้ ทุกคนต่างพูดกันเป็นเสียงแตกว่า

'นายหัวพญา ไม่เคยก้มหัวให้ใคร ไม่เคยยอมใครเลย ไม่เคยทำแบบนี้กับใครด้วย'

ใช่! เพราะเขาไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลย ยิ่งเป็นผู้หญิงอีกทียิ่งไม่ต้องหวังเลย อยากงอนหรืออยากจะโกรธอะไรก็ตามสบาย เพราะเขาไม่เคยคิดตามง้อ

แต่กับบัวแก้วก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงต้องมาตามง้อให้เธอกลับไปทำงานตามเดิมแบบนี้ มันบอกไม่ถูก แต่ตอนที่ไม่มีเธออยู่เขากลับรู้สึกแปลกๆ กินข้าวก็ไม่ลง ถึงกินลงก็ไม่อร่อย ไม่มีกระจิตกระใจทำงานสักนิด

*************

#วันถัดมา

บัวแก้วกลับมาทำงานตามปกติ เธอตื่นแต่เช้ามาช่วยงานแม่บ้านในครัว ถึงจะถูกสั่งให้ไปทำงานบัญชีแล้วก็ตาม แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย จะเหนื่อยก็แค่ช่วงต้นเดือนกับปลายเดือนเท่านั้น และเธอชินกับการตื่นเช้าไปแล้วด้วย

"เอาข้าวไปให้ยายแล้วเหรอ?"

"ให้ตั้งแต่เช้าแล้ว"

"นั่งลงกินข้าวด้วยกันสิ"

"บัวไม่..."

"นั่งลงแล้วกินข้าว มีงานต้องทำ ตอนเช้าหัดกินข้าวให้มันตรงเวลาบ้าง เดี๋ยวโรคกระเพาะก็ถามหากันพอดี"

"จิ๊! ยุ่งจริงๆ"

ทำเหมือนไม่สนใจอะไรแต่ความจริงเขาคอยสอดส่องพฤติกรรมของบัวแก้วอยู่ตลอด คอยดูว่าเธอชอบทำอะไรเวลาว่าง ชอบกินอะไร และกินข้าวเช้าเวลาไหนเมนูโปรดคืออะไร อาหารว่างที่ชอบคืออะไร สังเกตมันซะทุกอย่างแบบไม่รู้ตัวเลย มารู้ตัวอีกทีเขาก็รู้หมดแล้วและก็จำได้แม่นยิ่งกว่าจำหน้างานซะอีก

"หายโกรธหรือยัง"

"ใครบอกว่าโกรธ"

"แล้วเป็นอะไร ทำไมถึงยังหน้าตึงอยู่อีก" เพราะปกติเธอเป็นคนขี้เล่น และทุกครั้งที่เจอหน้ากันก็ชอบพูดจาหยอกล้อเขาตลอด แต่ตอนนี้เธอยังไม่ยอมพูดอะไรแบบนั้นเลย เจอหน้ากันก็เงียบ ถึงจะกลับมาทำงานปกติแล้วก็เถอะ

"ไม่ได้เป็นอะไร"

"ฉันไม่เคยง้อใครแบบนี้เลยนะ รู้หรือเปล่า ว่าเธอคือคนแรก"

"รู้ว่าหยองเป็นพวกรักศักดิ์ศรี หัวสูง ทิฐิเยอะ ไม่ยอมก้มหัวให้ใคร ต่อให้เรื่องนั้นตัวเองจะผิดแต่ก็ไม่ยอมขอโทษ นิสัยไม่ดี!"

"อ่าว...พูดเกินไปป่าว?"

"ไม่เกินหรอก เรื่องจริงทั้งนั้น หรือจะเถียงว่าไม่จริง?"

"....." มันก็ไม่ขนาดนั้น เพราะสิ่งที่เธอพูดมามันดูเหมือนเขาเป็นคนเลวไปเลย เขาก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย แต่ก็ไม่อยากเถียงเพราะไม่อยากให้บัวแก้วตึงใส่เขาแบบนี้อีกแล้ว คิดซะว่ายอมๆ เด็กน้อยมันไปเถอะ

"แล้วตกลงจะบอกได้ไหม ว่าวันนั้นไปทำอะไรมา ถ้าบอก...เดี๋ยวหายโกรธก็ได้"

"ไหนบอกไม่อยากรู้?"

"ตอนนี้อยากรู้แล้ว"

"ความลับยังบอกไม่ได้ และก็อาจจะไม่บอกด้วย"

"ทำไม? พูดอย่างกับตัวเองไปฆ่าคนมางั้นแหละ"

"......" นายหัวพญานิ่งไม่ตอบ แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะความจริงมันก็ไม่ต่างอะไรกันเลย เขาต้องคอยจัดการพวกเศษสวะที่มาลอบทำร้ายเขาลับหลังนับครั้งไม่ถ้วน ยิ่งจัดการพวกมันก็ยิ่งมากขึ้น ผุดขึ้นมาราวกับมดใต้ดิน

ยังดีที่บัวแก้วยังไม่มีความสงสัยหรือคลางแคลงใจอะไรในตัวของเขาเลย เธอคงไม่คิดว่าสิ่งที่เธอพูดออกมามันคือความจริง และก็คงไม่คิดว่ามันจะยังมีเรื่องแบบนี้อยู่ในสถานที่แบบนี้ด้วย

มาเฟียมันมีแต่ในหนังในละครเท่านั้นแหละชีวิตจริงถ้ามีก็คงถูกจับกันไปหมดแล้ว ไม่เหลือรอดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก ยิ่งทำงานผิดกฎหมายหรือฆ่าคนยิ่งอยู่ไม่ได้เลย

นั่นคือความคิดของบัวแก้ว แต่ความเป็นจริงที่เธอไม่เคยรู้เลย คือมันยังหลงเหลืออยู่ และก็อยู่ตรงหน้าของเธอด้วย

เงินยังเป็นอำนาจสูงสุด อิทธิพลก็ยังอยู่เหนือทุกสิ่ง มีแค่สองสิ่งนี้ต่อให้เป็นข้าราชการระดับสูงก็ยังมีความเกรง

เรื่องที่เกิดขึ้นมันคือความขัดแย้งระหว่างสองฝ่ายที่มีอิทธิพลพอๆ กัน ไม่มีใครกล้ายุ่งเพราะไม่มีใครกล้าที่จะอยู่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ซึ่งมันหมายความว่าเมื่อไหร่ที่อยู่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็จะต้องเป็นศัตรูกับอีกฝ่ายไปตลอดชีวิต

"หยอง..."

"หือ?"

"อย่าทำอะไรไม่ดีนะรู้ป่าว บัวไม่ชอบคนโกหกนะ"

"แล้วคำว่าไม่ดีในความคิดของเธอ มันมีอะไรบ้างล่ะ"

"ก็ทำไม่ดีไง ไม่รู้สิ บัวบอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่...ถ้าทำไม่ดีจริงๆ ขอแค่บอกกันตามตรง ไม่โกหกกันก็พอ"

"ทำไมล่ะ ถ้าเธอถูกโกหก เธอจะทำไม?"

"บัวก็จะโกรธ ไม่ให้อภัยไปตลอดชีวิตเลย"

"ร้ายแรงขนาดนั้นเชียว?"

"ล้อเล่น ไม่หรอก มันก็ขึ้นอยู่กับว่า สิ่งที่โกหกนั้นมันเป็นเรื่องใหญ่หรือเรื่องเล็ก"

"อ๋อ...."

"อย่าโกหกบัวนะรู้ป่าว"