บทที่ 09 ขโมยจูบ

@ตอนเย็นขณะที่กำลังขับรถกลับบ้าน

"กินไม่หยุดเลยนะ เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก" นายหัวพญาเอ่ยทักคนข้างๆ เพราะตั้งแต่ตลาดจนกระทั่งขับรถกลับออกมา เธอก็ยังไม่หยุดกินเลย เยอะแยะขนาดนั้นไม่รู้เอาไปไว้ตรงไหนของกระเพาะได้หมด

"ก็มันอร่อยนี่นา"

"พอแล้ว เดี๋ยวก็ปวดท้องพอดี"

"โอเคๆ กลับถึงบ้านค่อยกินต่อ"

"เห็นแก่กินจริงๆ นะเธอนี่!"

"จะมาบ่นทำไมล่ะวุ้ย! คนเขาอุตส่าห์ให้มาก็กินสิ เอาไปทิ้งก็เสียดาย"

"บัวแก้ว.." เสียงเรียกเข้มขรึมดูจริงจังต่างจากก่อนหน้านี้

"หือ?"

"เมื่อกี้ยิ้มอะไรนักหนา"

"หือ ยิ้มอะไรเหรอ?" บัวแก้วขมวดคิ้วเข้าหากันพยายามนึกว่ามันคือเรื่องอะไรก่อนจะยกยิ้มเจื่อนๆ เมื่อนึกถึงภาพของผู้ชายคนนึงที่เข้ามาทักทายเธอตอนที่อยู่ตลาด "อ๋อ กับคนนั้นน่ะเหรอ"

"อืม"

"ก็ปกติแหละ ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย เขามาคุยด้วยก็คุยตอบตามมารยาท แหะๆ"

"แล้วต้องโบกไม้โบกมือขนาดนั้นด้วย?" เขาพูดเสียงแข็งๆ ไม่รู้ว่ามันเป็นอารมณ์เคืองหรือโกรธหรือกำลังหึงเธออยู่กันแน่

"อะไรเนี่ย ทำไมต้องโมโหด้วยล่ะ?"

"ไม่ได้โมโห"

"แล้วเป็นอะไร"

"แค่ไม่ชอบ"

"ทำไมล่ะ ไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้บัวเหรอ?"

"....." นายหัวพญาเงียบกริบ สีหน้าสายตาคาดเดาไม่ได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่การกระทำนั่นน่ะส่อพิรุธออกมาแล้วว่ากำลังหึงอยู่ หึงมากๆ ด้วย

"หยองหึง?"

"หะ หึงบ้าอะไร ฉันจะไปหึงเธอทำไม!?"

"แหม...ก็ไม่เห็นจะต้องร้อนตัวขนาดนี้เลย ดูไม่มีพิรุธเลยนะหยอง"

"เงียบไปเลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะทิ้งเธอลงข้างทาง ให้เดินกลับไปเองเลย"

"หยองไม่กล้าหรอก เพราะถ้าให้บัวเดินกลับ ยายก็คงมาถามว่าทำไมบัวไม่กลับมาด้วย แล้วหยองจะตอบยังไง จะบอกว่าทิ้งให้บัวเดินกลับเอง กล้าเหรอ?"

"เธอนี่มันเก่งนักนะ ไอ้เรื่องยอกย้อนเนี่ย"

"ไม่ได้ยอกย้อนสักหน่อย ก็แค่พูดไปตามเนื้อผ้า"

เขาพูดอะไรมาเธอก็เถียงกลับได้หมดแหละ ต่อให้จะผิดหรือถูกก็ตาม ด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยยอมใครอยู่แล้ว ต่อให้จะเป็นนายหัวพญาที่ใครๆ ต่างเกรงกลัวก็เถอะ

คนอื่นกลัวแต่เธอไม่ได้กลัวสักหน่อย

"ฉันขอสั่งห้ามนะ อยากเข้าไปใกล้คนพวกนั้นอีก ถ้าเธอไม่อยากเดือดร้อน"

"บัวก็ไม่ได้เข้าใกล้เขาเองสักหน่อยนี่"

"ฉันหมายถึงต่อไป"

"....." บัวแก้วไม่เข้าใจและเธอก็ยังไม่ได้ตอบรับอะไรด้วย ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ถึงถูกสั่งห้ามหนักแน่นขนาดนี้ เธอไม่รู้เหตุผลอะไรเลย

"เข้าใจไหมบัวแก้ว!?" นายหัวพญาพูดย้ำขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน สีหน้าที่หันมามองเธอเป็นระยะๆ ขณะที่กำลังขับรถไปด้วย มันทำเอาเธอกลัวและระแวงแบบบอกไม่ถูก เหมือนเธอเป็นเด็กที่ไปทำผิดอะไรมาและกำลังถูกผู้ปกครองดุสั่งสอนอยู่

"ขะ เข้าใจ ทำไมต้องดุด้วย"

"ต้องดุสิ คนอย่างเธอพูดดีด้วยฟังด้วยเหรอ?"

"ก็บอกเหตุผลมาก็พอแล้วนี่"

"ยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังไม่รู้ และเธอก็ไม่ควรรู้ ไอ้โลกที่มันสดใสมีแต่คนจิตใจดีในความคิดของเธอ ตัดทิ้งไปได้เลย ความเป็นจริงมันไม่ได้สวยงามขนาดนั้นหรอก"

"หยองพูดอะไรน่ากลัวจัง"

"ฉันพูดเตือนสติเธอ"

"บัวไม่ยุ่งกับพวกเขาหรอก ปกติก็ไม่ได้ออกไปไหนอยู่แล้ว ถึงจะออกไปหยองก็ไปด้วยอยู่แล้วนี่"

"ฉันประมาทเธอไม่ได้ ยิ่งไม่รู้จักระวังตัวอยู่"

"....." เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องจริงจังขนาดนั้น แล้วมันเรื่องอะไร ออกคำสั่งอย่างกับว่าการที่เธอไปคุยกับใครมันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายขนาดนั้น

นี่มันคงไม่ใช่พิษรักแรงหึงแล้วสินะ มันคงยังมีอะไรอีกหลายๆ อย่าง ที่เธอยังไม่รู้ และเขาก็ไม่ยอมบอกด้วย

แต่จะมาพูดให้มันค้างคาใจทำไม! ยิ่งพูดแบบนี้คนอย่างเธอมันก็ยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่ และเธอก็ไม่ได้อยากใฝ่หาเรื่องหรอก ถ้ามันไม่เกี่ยวกับตัวเองน่ะ

#เวลาต่อมา

"ที่พูดไปน่ะ จำไว้ด้วยนะ ไม่ใช่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา"

"บ่นอีกแล้ว บ่นมาตลอดทางแล้วยังไม่พอใจอีกหรือไง"

"เห็นฉันพูดเล่น?" เขาพูดเป็นคำถาม สีหน้าและสายตากำลังจ้องมองเธออย่างเอาเรื่อง ให้รู้ว่าที่เขาพูดมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

"เฮ้อ หยองฟังบัวนะ เข้าใจว่าเป็นห่วง แต่ก็ไม่ต้องขนาดนี้หรอก บัวไม่ใช่คนที่จะสำส่อนไปยุ่งอะไรกับใครไม่เลือกหน้า" คราวนี้เธอพูดอย่างจริงจังบ้าง ถึงสีหน้าและท่าทางมันจะไม่ให้ก็เถอะ แต่เธอก็พยายามทำให้เขาเห็นว่าเธอกำลังพูดจริงจังอยู่

"ดี ถึงบ้านแล้ว ลงไปได้แล้ว เอาของกินแล้วก็เสื้อผ้าของเธอลงไปด้วย"

"ไม่ช่วยขนหน่อยเหรอ?"

"ของของเธอ ใช้คนอื่นขนได้ไง"

"โห่ ก็นึกว่าจะเป็นแบบพระเอกในละคร ที่ช่วยนางเอกขนของเข้าบ้าน"

"มันหนักจนแขนจะหักเลยมั้งน่ะ" เขาพูดแซว ที่ไม่ช่วยเพราะตัวเองก็ต้องยกข้าวของหลังกระบะลงจากรถเหมือนกัน และของที่บัวแก้วซื้อมามันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอก มีแค่เสื้อผ้าแล้วก็ของกินที่เธอหอบมาพะรุงพะรังนั่นแหละ

"หยอง..."

"อะไร?"

"จุ๊บ!" เสียงเบาๆ ดังขึ้นที่ริมฝีปากของนายหัวพญา ก่อนที่เธอจะหอมแก้มซ้ำอีกฟอดใหญ่ทำเอานายหัวพญาชะงักค้างกลางอากาศ ร่างแข็งทื่อเหมือนถูกสาป สีหน้าที่บึ้งตึงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นตกใจ ตามด้วยใบหน้าที่ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อลามไปจนถึงใบหู

"บะ บัวแก้ว!!" นายหัวพญาเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความตกใจ พร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมาจากอก

"ขอบคุณนะที่พาบัวไปซื้อของกิน แล้วก็ซื้อเสื้อในกางเกงในให้ด้วย ขอบคุณนะ"

"ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย คิดอะไรอยู่ เป็นผู้หญิงหอมแก้มผู้ชาย จูบปากผู้ชาย ใครสั่งใครสอนเธอ!!" นายหัวพญาพยายามทำหน้าดุ ใช้เสียงเข้มดุดันปกปิดอาการเขินของตัวเอง แต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะใบหน้าของเขามันเป็นคำตอบหมดแล้ว

"เขินเหรอหยอง?"

"เธอนี่มันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ นะ"

"หือ? ต้องรู้อะไรอ่ะ ต่างประเทศเขาก็ทำกันแบบนี้นะ การจุ๊บปาก การหอมแก้ม มันไม่ได้แปลว่าเราจะต้องทำกับคนรักของเราเสมอไปสักหน่อย"

"พูดอีกครั้งสิ"

"ห๊ะ?"

"พูดออกมาว่า การหอมแก้มการจูบปาก ไม่จำเป็นต้องทำกับคนที่รักเสมอไป"

"ก็จะ...อื้ม!!"

บัวแก้วนั่งตัวแข็งทื่อ หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำไม่หยุดหลังจากที่ริมฝีปากนุ่มถูกนายหัวพญาครอบครองไปอย่างหนักแน่นและจริงจัง รสสัมผัสนั้นร้อนแรงจนเธอไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แต่กำชายเสื้อเขาแน่นโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเขาผละออกมาแต่ทว่าใบหน้ายังคงอยู่ใกล้กัน ลมหายใจอุ่นๆ พ่นออกมารินรดพวงแก้มของเธออย่างหนักแน่น ราวกับว่าเขากำลังพยายามข่มใจของตัวเองอยู่

"จำเอาไว้นะบัวแก้ว จำใส่หัวของเธอเอาไว้ให้ดี อย่าได้ไปพูดแบบนี้กับใคร และอย่าทำแบบนี้กับใคร เพราะฉันจะเป็นจูบแรกของเธอ และก็จะเป็นจูบสุดท้ายของเธอด้วย!"

"ยะ หยอง นี่มันจูบแรกของบัวเลยนะ"

"ก็ดีแล้ว ดีแล้วที่มันเป็นฉัน ไม่ใช่คนอื่น"

"รับผิดชอบเลยนะ!"

"ห๊ะ?"

"จูบแรกของบัว หยองขโมยมันไปแล้ว รับผิดชอบเลยนะ"

"กะ ก็นั่นไง ค่าเสื้อในกับกางเกงในที่ซื้อให้ ถือซะว่าชดใช้เป็นจูบแรกก็แล้วกัน" นายหัวพญาพูดแบบเขินๆ เพราะไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ยอมรับเลยว่าบัวแก้วเหนือความคาดหมายของเขาไปมาก

"ไม่เอา..."

"ลงรถไปได้แล้ว"

"หยองขโมยจูบแรกของบัวไป"

"บอกให้ลงรถ นั่งอยู่ทำไม อยากนอนในรถหรือไง?"

"จะรับผิดชอบไหม ถ้าไม่รับผิดชอบ บัวจะบอกให้คนงานของหยองรู้ให้หมดเลย"

"แค่นี้ลูกน้องของฉันมันก็ไม่เคารพฉันกันแล้ว ตั้งแต่มีเธอเข้ามาเนี่ย"

"หยอง..."

"อะไรเล่า!?"

"ปากหอมจังเลยอ่ะ"

"บัว!"

"คิกคิก จูบอีกได้ป่ะ ชอบจังเลย ทำมากกว่านั้นก็ได้นะ"

"......" นายหัวพญาทำตัวไม่ถูก เพราะเธอทำให้เขาไปต่อไม่เป็น ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้เขาจะไม่จูบเธอตั้งแต่แรกเลย เพราะคิดว่าผู้หญิงเวลาโดนขโมยจูบ มักจะตกใจจนร้องไห้ หรือไม่ก็อาจจะกลัวไปเลย แต่กับเธอ...เขาคิดผิดไปจริงๆ !!

"ตอนกลางคืนอ่ะ อย่าล็อคประตูนะ เดี๋ยวย่องขึ้นไปหา"

"บัวเธอเป็นผู้หญิงนะ! ใครใช้ให้พูดแบบนี้!?"

"คิกคิก กลัวอะไรขนาดนั้น บัวแค่ล้อเล่น แบร่ๆ ไปแล้วนะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จุ๊บๆ หัวหยอง"

"......" พอบัวแก้วลงจากรถไปอาการที่นายหัวพญาพยายามกลั้นมันเอาไว้ก็ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมด เขาทั้งเขินและยิ้มกับตัวเองแบบหุบไม่ลง ดีใจที่ได้เป็นจูบแรก แต่ก็รู้สึกหมั่นไส้มันเขี้ยวที่เธอเอาแต่พูดจาอะไรแบบนั้นไม่มีความเป็นกุลสตรีสักนิดเลย แต่ก็เอาเถอะ ถ้าคำพูดแบบนั้น การกระทำแบบนั้น ทุกๆ อย่างที่เธอทำมันมีแค่เขาที่ได้เห็น เขาก็ยอม