2

"โถ่เว้ย! นอกจากพวกอสูรงี่เง่า ทหารที่น่ารำคาญ แล้วยังต้องมาเจออากาศหนาว แถมมีหมาป่าสกปรกพวกนี้อีก!" ดอฟฟี่บ่นขณะที่เตะพวกหมาป่าที่เข้ามารุมหวังเอาชีวิตเขาด้วยความหงุดหงิดและร้อนใจจนปลิวไปคนละทิศละทาง

หลังจากจัดการเจ้าหมางี่เง่าพวกนั้นหมดเขาก็ต้องอดทนกับความหนาวเย็นไปถึงขั่วหัวใจ เขาเดินต่อไปอย่างไม่ย่อท้อจนกระทั่งในที่สุดก็ได้พบกับกรงขังนักโทษจำนวนมาก

"พวกแกเห็นคนน้ำมูกยืด เจ้าตัวโตแล้วก็เจ้าว่าวกระดาษมั้ย?" ดอฟฟี่ถามพวกนักโทษในนั้นด้วยเสียงเข้มเขากำลังอดทนกับความหนาวที่ไม่รู้จะทนได้อีกนานแค่ไหน

"ถ้าพวกนั้นละก็ตายไปหมดแล้วละมั้ง" นักโทษคนหนึ่งบอก และแน่นอนดอฟฟี่โกรธขึ้นมาทันที เขายิงกระสุนด้ายออกไปจนโดนแขนของนักโทษคนนั้น

"อ๊ากกกกก เจ็บปวด"

"อย่ามาล้อเล่นกับฉัน มันไม่สนุก" ดอฟฟี่พูดด้วยเสียงเรียบ

"ถะ...ถ้าแกหมายถึงพวกคนแปลกๆ ละก็ น่าจะอยู่ที่กรงขังถัดไปสามบล็อคนี่หละ" นักโทษคนหนึ่งในคุกเอ่ยปากบอกเพราะกลัวโดนฆ่า เมื่อได้ยินแบบนั้นดอฟฟี่ก็เดินจากไปทันที 'ใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว ต้องรีบ' เขาคิดในใจ

"ดอฟฟี่!" ไดม้อนตะโกนขึ้นอย่างดีใจ

"ดอฟฟี่~~" เทเลอร์ ก็เช่นกัน

"ดอฟฟี่~!" เสียงแหลมแสบแก้วหูของพิกก้า

ดอฟฟี่ไม่ได้พูดจาทักทายใดๆ เขากำลังรีบไขกุญแจที่เอามาจากทหารให้พวกพ้องของเขา เพราะเขารู้ตัวดีว่าตอนนี้อย่าพูดอะไรมากจะดีที่สุด ถ้ายิ่งพูดพลังงานในตัวจะยิ่งมากขึ้นตอนนี้เขาต้องรวบรวมกำลังทั้งหมดช่วยทุกคนออกไป

"ดอฟฟี่ ฉันได้ยินมาว่าคนอื่นๆ น่ะ ถูกจับไว้ที่ชั้น 4 นะ" พิกก้า

"อือ รู้แล้ว ตอนนี้ฉันไม่อยากพูดมากพลังงานกำลังจะหมด" ดอฟฟี่

"เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ" ไดม้อนเสนอ

"เน่ เน่ ดอฟฟี่ ถึงช่วยทุกคนออกมาแล้วก็จริง เราจะออกไปจากอิมพ็คกันยังไงละ"

"... ค่อยคิดทีหลัง"

"เห!!!!! +{}+" ทุกคนร้องประสานเสียงกัน

ไม่มีใครคิดว่านายน้อยของพวกเขาจะไม่มีแผนการอยู่ในหัว เพราะปกติแล้วดอฟฟี่มักจะต้องคิดแผนการไว้อย่างดี แต่ก็ช่วยไม่ได้แค่แหกคุกชั้นหกออกมาก็ถือว่าสุดยอดมากแล้วละ!

ทั้งสี่คนรีบวิ่งขึ้นไปที่ขั้นสี่ โดยถามทางกับนักโทษในระแวกนั้น ตอนนี้พวกทหารก็กำลังวุ่นวายตามจับตัวเขาให้วุ่น ดอฟฟี่คิดในใจ 'ขอแค่ครั้งนี้ที่ฉันอยากให้ปฏิหาริย์มีอยู่จริง' แล้วก็เหมือนดอฟฟี่จะโชคดีอยู่ไม่น้อย นักโทษที่อยู่ในกรงขังเดียวกับพวกเทเลอร์ต่างกรูกันออกมาจนทำให้คุกวุ่นวายไม่ต่างกับตอนที่ตำนานคนเก่าเคยมา ทหารจำนวนมากจึงต้องกระจายกำลังกันตามจับนักโทษกลับเข้าห้องขังให้ครบทุกคน ดอฟฟี่จึงใช้โอกาสนี้จัดการกับทหารที่ตามเขามาในทีเดียว

"นายน้อยยยยย!!!"

"นั่นเสียงโจรีรี่!" ไดม้อนบอก

"รีบไปช่วยออกมาแล้วไปเจอกันตรงสุดทางเดินนั้น ฉันจะไปตามหาพวกเจ้าบัฟฟาโร่" ดอฟฟี่พูดด้วยความเร่งรีบแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็ว

"อยู่ไหนละเนี่ย" ดอฟฟี่บ่น

"นั่นเหมือนเสียงนายน้อยเลย ฉันคงกลัวคนเห็นภาพหลอน" บัฟฟาโร่พูด

"นั่นสิฉันก็ด้วย คิดถึงทุกคนจัง กรี๊ดๆๆ" เดลลิ่งเจอร์

"เจ้าพวกโง่!" ดอฟฟี่

"ฉันหลอนจนได้ยินนายน้อยด่าเลยแหละ" บัฟฟาโร่พูด

"ดูให้ดีๆ สิ" ชู้กกี้พูดด้วยเสียงนิ่งๆ เดลลิ่งเจอร์จึงเดินไปดูข้างหน้าเขาถึงกับยืนนิ่งตัวแข็งพูดไม่ออก

"นายน้อย! ToT" ดาร์ลิ่งถึงกับร้องไห้เพราะความดีใจ

"นายน้อย~~" โจรีรี่ อกาดิอุส ลาวจี มัคไวส์ แซททอลร์พิ้งค์ ทุกคนรีบวิ่งมาหานายน้อยที่รักของเขาพร้อมด้วยน้ำตาแห่งความสุข

"มาครบแล้วสินะ แหกคุกนรกนี่ออกไปกันเลย" ดอฟฟี่สั่งการทุกคนฮึดสู้กำลังใจเต็มเปี่ยม พวกเขาวิ่งไปที่ชั้นหนึ่งโดยเร็ว ปฏิหาริย์จะยังเกิดขึ้นได้อีกมั้ยนะ เป็นสิ่งที่ทุกคนคิด ระหว่างทางมีทหารแล้วอสูร้าคุกออกมาไม่ขาดสาย ทุกคนสู้สุดชีวิตถึงแม้ว่าจะเกือบหมดแรงกันแล้วก็ตาม ในระหว่างนี้นดอฟฟี่ก็คิดบางสิ่งขึ้นมาได้

"เราต้องลักลอบขึ้นเรือรบของทหารเรือ แต่ปัญหาคือจะขึ้นไปครบทุกคนยังไงโดยที่พวกมันจะไม่รู้ตัว" ดอฟฟี่

"ก็ฆ่าให้หมดแล้วชิงเรือมา" ไดม้อนเสนอ

"แบบนั้นก็ยิ่งเป็นจุดสนใจสิเจ้าบ้า" พิกก้า

"ฉันมีความคิดดีๆ แล้ว" ลาวจีพูด "ให้บัฟฟาโล่กับชู้กกี้ไปล่อลวงพวกทหารเรือไว้ จากนั้นทุกคนก็รีบแอบขึ้นเรือพอเรือแล้นออกไปได้ไกลพอพวกแกก็จัดการมันแล้วรีบบินมาที่เรือ"

"ส่วนพวกบนเรือพวกฉันจะเก็บกวาดให้เอง" โจรีรี่พูด

"ตามนั้นก็ได้ หลังจากพวกมันขึ้นเรือไปกันแล้ว พวกแกก็เริ่มตามแผนได้เลย" ดอฟฟี่

"ทำไมถึงให้พวกเราทำหน้าที่สำคัญแถมเสี่ยงตายที่สุดด้วยละ ToT" บัฟฟาโร่

"เรื่องนี้ห้ามทำพลาด ถ้าพลาดก็หมายถึงตาย เลือกเอาเอง" ดอฟฟี่

หลังจากที่บัฟฟาโล่ได้ยินแบบนั้นเค้าก็เกิดกลัวขึ้นมาทันทีจึงเห็นได้ชัดว่าบนใบหน้าของเขามีเหงื่อไหลออกมามากมาย ส่วนทางด้านชู้กกี้เธอยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจากนั้นทั้งสองคนก็แยกย้ายไปทำภารกิจ

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทหารเฝ้าคุกไม่มีใครทันตั้งตัวก็โดยชู้กกี้จัดการเรียบร้อย เปลี่ยนทุกคนเป็นของเล่นแสนน่ารักไปหมดและไม่ลืมที่จะผูกสัญญากับเหล่าของเล่น

"คนอื่นขึ้นเรือไปหมดแล้ว" บัฟฟาโล่บอก

"รอให้เรือออกไปก่อนแล้วนายค่อยบินตามไป" ชู้กกี้บอก

ไม่นานนักเรือก็ค่อยๆเล่นไปจนออกไปห่างจากตรงที่สองคนนี้ยืนอยู่เรื่อยๆ

"เราควรรีบไปขึ้นเรือนะชู้กกี้" บัฟฟาโร่

"เราจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อย" ชู้กกี้

มันยิ่งทำให้บัฟฟาโล่เหงื่อแตกเต็มหน้า ในใจของเขามีแต่ความกลัว กลัวว่าแฟมมิลี่จะมีอันตรายและกลัวว่าตัวเองก็จะมีอันตรายเช่นกัน

หลังจากยืนอยู่สักพักดอฟฟี่อยู่บนเรือก็ส่งสัญญาณเรียกพวกเขาเป็นการบอกว่าให้รีบมาที่เรือได้แล้ว บัฟฟาโร่ได้ยินแบบนั้นก็เกิดอาการดีใจออกนอกหน้าเต้นกระดี๊กระด๊าพร้อมติดเครื่องเตรียมบิน

"ชู้กกี้รีบขึ้นมาบนตัวฉันเราจะบินไปที่โน่นกันอย่างไวที่สุด"

ไม่นานบัฟฟาโร่ก็บินไปถึงเรือ เหลืออีกแค่นิดเดียวก็จะถึงประตูทางออก แต่เกิดปัญหาตรงที่ประตูกำลังจะปิด มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะเข้าไปจัดการคนคุมประตูที่อยู่ข้างในสุดของคุก

"กะแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้" ดอฟฟี่เอามือจับหัวตัวเองพร้อมฉีกยิ้มและพูดออกมา

"ทุกคนขึ้นไปอยู่บนตัวของบัฟฟาโร่... เราจะไปข้างบนนั้น ;)" ดอฟฟี่ออกคำสั่งพร้อมชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า ตอนนี้ทุกคนอยู่บนตัวบัฟฟาโร่แล้ว แม้อาจตะทุลักทุเลไปหน่อย แต่ก็ยังพอไหว ส่วนตัวของดอฟฟี่เองก็ได้กระโดดขึ้นไปบนฟ้าและบินนำออกไปอย่างรวดเร็ว

"พวกมันจะหนีไปบนท้องฟ้า!!!" เหล่าทหารที่แห่กันออกมาจากในคุกต่างส่งเสียงตกใจ

"หึหึ... ฉันไม่ต้องพึ่งประตูแห่งความยุติธรรมของพวกแกก็ออกไปเองได้ เพราะโลกนี้มันไม่มีหรอกความยุติธรรม!" ดอฟฟี่ประกาศลั่นพร้อมปล่อยฮาคิราชันออกมาทำให้เหล่าทหารจำนวนมากที่เพิ่งออกมา สลบไปตามๆ กัน

หลังจากนั้นประตูคุกก็ปิดลง แต่โฮเต้แฟมิลี่ทั้งหมดหนีออกมาได้

"หนักจัง ท่านพิกก้า" บัฟฟาโล่บ่นอุบ

"อย่าพูดมาก" พิกก้าพูดด้วยเสียงแหลม

"ว่าแต่... ทำไมดูเหมือนขาดใครไปหรือป่าวนะ?" บัฟฟาโร่พูดขึ้นด้วยสีหน้ามึนๆ เมื่อดอฟฟี่ได้ยินแบบนั้นก็ฉุดคิดขึ้นได้ พร้อมทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

"ยัยบ้านั่นหายไปไหน!"ดอฟฟี่พูดขึ้นด้วยเสียงที่ดัง จนทุกคนหยุดนิ่งไปชั่วครู่

"จะว่าไปเบบี้ ก็ไม่ได้อยู่ในคุกตั้งแต่แรกแล้วนะคะนายน้อย..." โจรีรี่พูดขึ้น

"ชู้กกี้เธอเห็นยัยนั่นมั้ย?" ลาวจีถาม

"ไม่เลย ไม่เห็นตั้งแต่แรกแล้วนะ" ชู้กกี้ตอบ

"งั้นเหรอ" ดอฟฟี่พูดเสียงเรียบ

"จะว่าไปตอนต่อสู้กันก็ยังอยู่ด้วยกันแท้ๆ" ลาวจี

"ไอเจ้าเด็กบ้า!" ดอฟฟี่ตะโกนอีกครั้ง พร้อมเส้นเลือดปูดที่คิ้วตามสไตล์ของเขา