4 รีบดื่มน้ำแกงเถิด 2

หากโต้วเหวยถานยิ้ม และเขาเร่งความเร็วมากกว่าเดิมหลายเท่า สองเต้าที่ถูกเสียดสีเลยร้อนจัด กระทั่งเขาเอ่ยว่า

“อ้าปากให้กว้างกว่านี้ น้ำหวานข้ากำลังจะเป็นของเสียนเสียนแล้ว”

และจิ่นเสียนทำตามอย่างว่าง่าย กระทั่งแรงฉีดพ่นน้ำขาวข้นพุ่งเข้าปาก นางจึงเผลอร้องด้วยความตกใจ แล้วสิ่งที่เกิดอย่างต่อเนื่องก็รวดเร็วมาก โต้วเหวยถานเคลื่อนตัวเปลี่ยนท่าใหม่ ยามนี้ร่างกายนางถูกกระแทกซ้ำๆ ไม่หยุด

“ปากบนเจ้าได้ลิ้มรสอาหารชั้นเลิศแล้ว ปากล่างงดงามนี้ ต้องถูกเติมความเข้มข้นเข้าไปอีก เจ้าจะได้อิ่มหนำในสิ่งที่ข้าปรนเปรอ”

ชายหนุ่มว่า และใช้มือข้างหนึ่งส่งเข้าไปในโพรงปากหญิงสาว ฝ่ายนางดูด อม เลีย พร้อมส่งเสียงหวานเป็นระยะๆ

“ต้าเกอ ทะ ท่านชอบเด็กผู้หญิง หรือเด็กชาย”สิ่งที่นางถามทำให้สีหน้าเขาเครียดกว่าเดิมเล็กน้อย และริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง“ข้าชอบมีความสุขกับเสียนเสียน เพียงเท่านี้ พอใจหรือไม่”

บอกนางแล้ว ก็จับให้ร่างบอบบางขึ้น และให้นางนั่งซ้อนทับบนตัวเขา

“ขี่ม้าสักรอบ ให้เหงื่อเจ้าออก และส่งน้ำหวานออกมาชโลมทวนทองข้าดีหรือไม่”

จิ่นเสียนเข้าใจความต้องการดังกล่าว นางเลยทำตามอย่างว่าง่าย ขยับตัวขึ้นลงโดยที่มีความแข็งแกร่งของบุรุษสอดแทรกอยู่ในร่างกาย

เขาคราง นางก็ร้อง พร้อมส่ายตัวไปมา สองเต้าอวบๆ เลยไหวสะท้านน่าชมยิ่ง

จวบจนชายหนุ่มเกร็งตัวจัด พร้อมจูบแรงๆ ที่ลำคอระหง พอนางส่งเสียงชอบใจ จึงใช้ปากเม้มอย่างดูดดื่ม ก่อนฝังเขี้ยวพอให้นางต้องตกใจ

“ตะ ต้าเกอ”

“เจ้าเป็นของข้าเสียนเสียน... นี่คือสิ่งที่ผู้ใดก็จะเปลี่ยนแปลงไม่ได้”

เมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น และไม่รู้เหตุใดจิ่นเสียนคาดคิดไปว่า ความทรงจำเขาคงกลับคืนมาบางส่วนแล้ว

“ชีวิตนี้ ข้าจะเป็นสตรีของต้าเกอ อยู่รับใช้ท่านตลอดไป” นางเอ่ยแล้วก็เกิดความรู้สึกโล่งไปหมด ขณะเดียวกันเขาปล่อยของเหลวเข้าไปอยู่ในร่างกายจิ่นเสียน ความรู้สึกดังกล่าวแสนพิเศษ ทั้งชวนให้เขินอาย

“ตะ ต้าเกอ อื้อ ขะ ข้าไม่ยอมน้อยหน้าท่านหรอก อร๊าย” สิ้นเสียงหวานล้ำ จิ่นเสียนได้มอบความหวานฉ่ำแก่โต้วเหวยถาน

ทั้งคู่นอนกอดกันเกือบครึ่งชั่วยาม อยู่อย่างเงียบ ๆ ซึมซับช่วงเวลาแห่งความสุขให้ได้มากที่สุด

“เอาละ ถึงเวลาที่เจ้าควรต้มน้ำแกงดื่มได้แล้วเสียนเสียน”โต้วเหวยถานบอกจบก็ลุกขึ้น และร่างกายเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย ช่างน่ามอง แผงหน้าอกแน่น บั้นท้ายกลมสวย แม้แผ่นหลังจะมีแผลเป็นหลายแห่ง แต่ยิ่งขับให้โต้วเหวยถานสมกับตำแหน่งเทพสงคราม

และในตอนที่เขาก้าวไปหยิบกางเกง ชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบๆ หากถ้อยคำที่สื่อสาร ส่งผลให้หัวใจจิ่นเสียนหดเกร็ง ทั้งมือไม้แทบจะไร้เรี่ยวแรงจนไม่อาจหยิบจับสิ่งใด

“จงหาหญ้าขาว และเพิ่มดอกสนเข้าต้มในน้ำแกงด้วย นอกจากจะช่วยขับพิษในร่างกาย สิ่งที่ข้าไม่พึงประสงค์ให้เจ้าต้องลำบากในภายหน้า จะได้ไม่ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกนี้”

“ตะ ต้าเกอหมายถึง”นางถามเสียงสั่นสีหน้าซีดสลด ความน้อยเนื้อต่ำใจผุดท่วมร่างกาย

“ข้ากับเจ้า ไม่ควรมีสิ่งใดผูกมัดกันไว้ เสียนเอ๋อร์ สิ่งใดที่ข้าสั่งจงทำตามเสีย หากเจ้ายังอยากมีชีวิตรอด”

ชายหนุ่มว่าจบ เขาหมุนตัวและสืบเท้ากลับไปในทางที่เดินมา การแสดงออกนั้นราวกับว่า โต้วเหวยถานที่นางเคยรู้จักก่อนหน้าได้ตายจากไปแล้ว

จิ่นเสียนรักษาตัวอยู่ในเรือนร้างเพียงวันเดียว นางก็ออกจากสถานที่ดังกล่าว ตั้งใจเดินทางไปยังเมืองใหญ่ และอยู่ให้ใกล้เมืองหลวงมากที่สุด นั่นเป็นเพราะนางรู้ว่า โต้วเหวยถานเป็นคนสำคัญของแคว้นต้าเหลียงอย่างแน่นอน

แม้ไม่รู้ว่าเส้นทางที่เลือกเดิน ยากลำบาก ทว่านางมีจุดหมายแล้ว ต้าเกอของนางคือโต้วเหวยถาน นางพบแซ่ของอีกฝ่ายที่ปักเอาไว้บนถุงหอม นั่นคือสิ่งที่นางรู้ และเขาเป็นชายผู้เดียวที่จะช่วยให้นางมีชีวิตรอดได้

ทว่าไม่ทันได้ก้าวขาข้ามเมืองสิ่ว สิ่งที่นางต้องประสบในยามนั้นคือภาพที่แสนน่าเวทนา จวิ้นซีถูกคนกลุ่มนึงจับตัว และกำลังจะพาตัวเพื่อรับโทษ ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวพันถึงจิ่นเสียนด้วย

หลายปีที่ผ่านมาจวิ้นซีผู้ที่นางนับถือเช่นมารดาแม้จะร้ายกาจกับนางบ้าง ถึงขั้นจับมัดส่งให้พ่อสื่อนำไปขายเพื่อเป็นภรรยาผู้อื่น แต่นางไม่ใช่คนต่ำช้าเกินไป ทั้งยามนี้ถูกทำร้ายจนขาหัก สองมือใช้การไม่ได้ เมื่อเห็นด้วยสองตาตน จิ่นเสียนก็ไม่อาจทิ้งอีกฝ่าย

“ชาติกำเนิดของเจ้ามิสมควรให้ผู้อื่นล่วงรู้ มันจะสร้างความอันตราย ให้แก่หนิงเอ๋อร์!”

จวิ้นซีหวาดผวา เมื่อรู้ว่าจิ่นเสียนรอบเข้ามาหาตน ที่โรงเตี๊ยมในจุดพักม้า ซึ่งอีกฝ่ายถูกล่ามโซ่ผูกไว้กับต้นไม้ สภาพย่ำแย่และดูไม่ได้เอาเสียเลย แล้วนางหาได้ห่วงตน เนื่องจากชีวิตลูกชายสำคัญที่สุด

“ท่านถูกกระทำเช่นนี้ เป็นฝีมือของผู้ใด”

“คนที่เหี้ยมโหดอำมหิต และไม่อยากให้ข้ามีชีวิตอยู่ นอกเหนือจากนั้น นาง... จะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าตายอย่างสบายแน่นอน โถ... ทั้งที่ข้าขายเจ้าให้เถ้าแก่ผู้นั้น เหตุใดยังต้องมาพบกันอีก”จวิ้นซีคร่ำครวญ โชคชะตาเล่นตลกกับนางครั้งแล้วครั้งเล่า แรกเริ่มไม่ควรขโมยจิ่นเสียนที่อยู่ในวัยแบเบาะมาเลย และมันทำให้ชีวิตนางประสบหายนะหนัก ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะสตรีผู้นี้ด้วยนางมีชาติกำเนิด ที่จิ่นเสียนไม่ควรแตะต้อง

ขณะที่จวิ้นซีคร่ำครวญและเริ่มจะทำร้ายตัวเอง หางตาของจิ่นเสียนเห็นชายฉกรรจ์ที่รับจ้างดูแลความเรียบร้อยก้าวตรงมาที่นี่สองคน ฝ่ายนางเป็นสตรีไฉนจะสู้แรงคนตัวโตๆ ได้

“ข้าจะพาคนมาช่วยท่าน อดทนสักหน่อยแม่เลี้ยง”

“ฮิๆ ๆ เจ้าเรียกข้าเช่นนี้ คงอยากให้ข้าละอายใจไปจนตายสินะ”

จวิ้นซีคงเสียสติเป็นแน่แท้ จิ่นเสียนยังให้เกียรตินาง ทว่ากลับหาเรื่องต่อว่าไม่หยุด“อย่างน้อยที่สุด ท่านก็เคยให้ที่ซุกหัวนอนข้า และยังสอนให้ข้ารู้จักวางยา และหว่านเสน่ห์ผู้ชาย”

จิ่นเสียนว่า และวางสีหน้าเย้ยหยันต่ออีกฝ่าย

“ชั้นต่ำ... สมแล้วที่เจ้าไร้วาสนาไม่ได้อยู่ในวังหลวง เฉกเช่นน้องชาย” จวิ้นซีกล่าวเหยียดหยาม ซึ่งจิ่นเสียนทั้งฉงน และประหลาดใจ หากนางไม่อาจอยู่บริเวณนี้ได้อีก จำต้องหาที่ซ่อนตัวเสียก่อน