บทที่ 1 นางร้ายที่หลงรักพระเอกอย่างโง่งม [2/2]

บทที่ 1

นางร้ายที่หลงรักพระเอกอย่างโง่งม [2/2]

“เพ่ยอิงท่านกลับมาแล้ว เดินทางเป็นเช่นไรบ้างลำบากหรือไม่”

หญิงสาวเอ่ยถาม หวังเพ่ยอิง ผู้เป็นสามีหรือหากผู้ให้ถูกก็คือพระเอกของนิยายเรื่องนี้ ดวงคู่สวยมองชายหนุ่มโอบอุ้มสตรีที่หลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาเดินผ่านนางเข้าไปในจวน ไม่แม้แต่จะหยุดฟังคำทักทายของนางด้วยซ้ำ

หากตามนิยายฮวาซือเล่อจะตามไปหึงหวงพระเอก จนพวกเขาทะเลาะกันใหญ่โต

แต่นางในตอนนี้ไม่ใช่นางร้ายที่หลงรักพระเอก มีประโยชน์อะไรที่ต้องทำเช่นนั้น?

“ในเมื่อนายท่านกลับมาแล้วพวกเราก็เข้าไปในจวนเถอะ พ่อบ้านซุนท่านเลือกสาวใช้ที่รู้งานสามคนส่งไปดูแลสตรีผู้นั้นที่นายท่านพามาด้วย”

“ขอรับ” พ่อบ้านซุนตอบรับคำสั่งของสตรีตรงหน้า

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ตกอยู่ในสายตาของคนรับใช้ที่อยู่ภายในจวนสกุลหวังทั้งหมด พวกเขาต่างมองแผ่นหลังของฮูหยินที่กำลังเดินออกไปในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกสงสาร

มีผู้ใดในจวนไม่รู้บ้างว่าฮูหยินรักและเฝ้ารอนายท่านมาตลอด การที่นายท่านอุ้มสตรีอื่นมาในจวนเช่นนี้ย่อมทำร้ายจิตใจของฮูหยินเป็นแน่

แต่ใครเลยจะรู้ว่าสตรีที่ทุกคนต่างสงสารและคิดว่านางเจ็บปวดหัวใจแทบแตกสลายกลับไม่รู้สึกอะไรเลย ดวงตาคู่สวยมองแผ่นหลังของสามีที่กำลังโอบอุ้มสตรีผู้นั้นเข้าไปในห้องนอนด้วยสายตาว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึกใดใด

“ฮูหยินจะตามเข้าไปหรือไม่เจ้าคะ” หนิงอันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นางสงสารผู้เป็นนายยิ่งนักคงเจ็บปวดจากการกระทำของนายท่านมากเป็นแน่

“ไม่ล่ะ ข้าจะไปนั่งเล่นที่ศาลาริมสระบัวเจ้าให้คนเตรียมชากับขนมให้ข้าหน่อย”

“สระบัวหรือเจ้าค่ะ! ฮะ..ฮูหยินนี่ไม่ใช่ว่าท่าน....ไม่ได้นะเจ้าคะ...บ่าวขอร้อง”

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมา หญิงสาวมองสาวใช้ที่อยู่ตรงหน้าแววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู เหตุใดจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่

“ข้าไม่โง่เขลาถึงขนาดฆ่าตัวตายเพราะรักหรอกเจ้าวางใจเถอะ”

“จะ..เจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่คิดว่านางจะฆ่าตัวตายแล้ว หญิงสาวก็ตัดสินใจเดินตรงไปยังศาลาริมสระบัวที่เงียบสงบ ร่างบางย่อกายนั่งลงบนเก้าอี้สายตาเหม่อมองดอกบัวที่อยู่ในสระ

นางกำลังวางแผนว่าควรจะทำเช่นไรกับชีวิตของตัวเองในตอนนี้ดี นางไม่คิดจะเดินเส้นทางนางร้ายที่รักพระเอกอย่างโง่งม และแน่นอนว่านางก็ไม่คิดจะเป็นฮูหยินของพระเอกต่อไป

สำหรับนางการที่พระเอกและนางเอกจะรักกันนั่นย่อมไม่ใช่เรื่องของนาง แต่นางจะแน่ใจได้ยังไงว่าเขาจะไม่สังหารนางเพียงเพราะอยากให้อนุที่ตนเองรักขึ้นเป็นฮูหยินแทนนาง

การหย่ากับหวังเพ่ยอิงย่อมเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เขาเองก็คงอยากหย่าร้างกับนางเต็มทนเพียงแต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า เมื่อการแต่งงานเป็นสมรสพระราชทานการหย่าร้างก็ต้องได้รับอนุญาตจากฮ่องเต้เช่นเดียวกัน

แน่นอนว่าเขาที่เป็นถึงแม่ทัพของแคว้นไม่มีทางขอราชโองการหย่าร้างที่จะทำให้ตนเองได้ขึ้นชื่อทอดทิ้งฮูหยินเพราะลุ่มหลงอนุ

“ข้าควรทำเช่นไรดี....”