บทที่ 1 นางร้ายที่หลงรักพระเอกอย่างโง่งม [1/2]

บทที่ 1

นางร้ายที่หลงรักพระเอกอย่างโง่งม [1/2]

“กะ..กลับมามีชีวิตจริง ๆ”

ลู่ซือซือพึมพำกับตัวเองราวกับคนเสียสติหลังจากที่นางฟื้นขึ้นมาจากความตาย ดวงตาคู่สวยมองกระจกสำริดที่ถูกขัดจนเงาวับสะท้อนภาพรูปโฉมของสตรีที่มีใบหน้างดงามดั่งบุปผาแรกแย้ม

โชคดีที่ความทรงจำของเจ้าของร่างยังอยู่ทำให้นางรู้ว่านามของสตรีผู้นี้คือ ฮวาซือเล่อ

ฮวาซือเล่อนางร้ายในนิยายที่พยายามให้ตัวเองได้รับความรักจากพระเอกที่เป็นสามี นางร้ายบีบบังคับพระเอกให้แต่งงานกับตัวเองด้วยสมรสพระราชทานก่อนที่พระเอกจะเดินทางไปรบที่ชายแดน แม้จะได้ชื่อว่าสามีภรรยาแต่ทั้งสองกลับไม่เคยร่วมหอกันเลยสักครั้ง

ตามนิยายจำได้ว่านางเอกเป็นหญิงสาวชาวบ้านที่พระเอกได้ช่วยเหลือไว้ เพราะอยากตอบแทนบุญคุณทำให้หญิงสาวขอติดตามเป็นสาวใช้ของชายหนุ่ม เวลาผ่านไปห้าปีความใกล้ชิดแปรเปลี่ยนเป็นความรักทำให้หญิงสาวยินยอมที่จะเป็นสตรีของเขา เมื่อสงครามจบลงชายหนุ่มก็เดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมภรรยา

ทุกอย่างจะจบลงด้วยดีหากไม่ใช่เพราะนางร้ายที่หลงรักพระเอกจนหมดหัวใจเกิดความหึงหวง นางไม่ยินยอมที่จะแบ่งปันสามีกับใคร ยิ่งได้เห็นสายตาของพระเอกที่มองไปที่นางเอกมันเต็มไปด้วยความรักและห่วงใยนางยิ่งรู้สึกอิจฉา

นางร้ายตัดสินใจวางแผนการทุกสิ่งเพื่อแย่งชิงความรักของพระเอกมา นางสั่งให้สาวใช้ในจวนกลั่นแกล้งทุบตีนางเอกที่มีสถานะเป็นอนุลับหลังพระเอกเสมอ จนสุดท้ายนางยินยอมเป็นสตรีผู้มีจิตใจเหี้ยมโหดวางยาพิษสังหารนางเอกหวังว่าเมื่ออีกฝ่ายตายไปสามีจะหันมารักนาง และแน่นอนว่าแผนการของนางไม่สำเร็จความชั่วช้าที่เคยทำไว้กับนางเอกทั้งหมดถูกเปิดเผย พระเอกที่ได้รับรู้ความจริงก็เกิดโทสะ

เพราะพระเอกและนางร้ายแต่งงานกันด้วยสมรสพระราชทานจึงไม่อาจหย่าร้างได้โดยง่าย นอกจากได้ราชโองการให้หย่าร้างจากฮ่องเต้ผู้เป็นประมุขของแคว้นหรือมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายจากกันไป

แน่นอนเมื่อขึ้นชื่อว่านางร้ายย่อมมีจุดจบที่ไม่ดี พระเอกเลือกที่จะจบทุกอย่างด้วยวิธีที่ง่ายที่สุด

ฮวาซือเล่อถูกสามีที่นางรักสุดหัวใจบังคับดื่มสุราผสมยาพิษ หญิงสาวทรมานอยู่หลายชั่วยามก่อนจะสิ้นใจ!

‘พี่สาว ข้าขอให้ท่านมีความสุขกับชีวิตใหม่นะขอรับ’

เสียงของชายหนุ่มในชุดจีนโบราณกล่าวบอกลานางก่อนที่จะมาอยู่ในร่างนี้ดังขึ้นภายในหัว หญิงสาวในยามนี้แทบอยากจะฉุดกระชากชายผู้นั้นมาถามเสียจริง ๆ

ความสุขกับชีวิตใหม่หรือ?

ส่งเข้ามาอยู่ในร่างนางร้ายเช่นนี้ข้าจะมีความสุขได้เช่นไร!

“เวร”

ฮวาซือเล่อสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะพยายามสงบอารมณ์คิดทบทวนความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม พบว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่นางร้ายเฝ้ารอการกลับมาของสามีที่กำลังเดินทางกลับมาเมืองหลวง

ตึก ตึก ตึก

นิ้วเรียวเคาะลงบนโต๊ะเครื่องแป้งด้วยท่าทางครุ่นคิด นางไม่ได้อยากเป็นนางร้ายที่ตามหึงหวงสามี หญิงสาวเติบโตมากับโลกของความจริงที่สตรีส่วนมากไม่พึ่งพาบุรุษอีกทั้งตัวนางก็ไม่ได้มีความรักต่อพระเอกเหมือนนางร้าย

ไม่มีเหตุผลที่ตัวนางจะต้องไปทำอะไรแบบนั้นเพื่อผู้ชายคนเดียว

“ฮวาซือเล่อ เจ้าก็งดงามถึงเพียงนี้เหตุใดถึงได้เอาแต่ปักใจรักอยู่เพียงแค่บุรุษผู้เดียว จากที่ข้าดูด้วยรูปร่างหน้าตาของเจ้าคงมีบุรุษมากมายยินยอมสยบอยู่แทบเท้าเจ้าด้วยซ้ำ”

เพราะความรักหรือ...

“ความรักมักทำให้คนโง่งม เพราะแบบนี้ไงข้าถึงเลือกที่จะไม่รักผู้ใด”

หญิงสาวพูดออกมาพลางนึกถึงตัวเองในอดีต นางในชาติก่อนเลือกที่จะเมินเฉยต่อความรัก เลือกที่จะมีความสุขกับงานที่ประสบความสำเร็จและการร่วมรักกับคู่ขาที่เข้ากันได้ดี นางไม่ต้องกังวลเรื่องการนอกใจ หรือต้องมาทะเลาะเพราะไม่มีเวลาให้กัน

ชีวิตที่มีเงินและมีเรื่องบนเตียงที่แซ่บถึงใจสิถึงจะเรียกว่ามีความสุขที่แท้จริง..

“ฮูหยินบ่าวหนิงอันเจ้าค่ะ”

เสียงของหนิงอันหญิงรับใช้คนสนิทของฮวาซือเล่อดังขึ้นจากด้านหลังของประตู ร่างบางถอนหายใจออกมาพยายามรวบรวมสติก่อนจะยันกายยืนขึ้นก้าวเท้าเดินไปนั่งเก้าอี้ไม้

“เข้ามา”

ดวงตาคู่สวยมองสำรวจหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า นางสวมอาภรณ์ของสาวใช้ท่าทางน่าเอ็นดูกำลังย่างกายเดินเข้ามาในห้อง ในความทรงจำของร่างเดิมหญิงตรงหน้ามีนิสัยที่ซื่อตรงและภักดีในยามที่นางร้ายทำผิดก็พูดตักเตือนกลัวว่านายของตนจะเดินทางผิด แต่จนสุดท้ายความหวังดีของนางกลับได้รับการตอบแทนโดยการถูกนางร้ายขายนางให้หอนางโลม

ช่างน่าสงสาร..

“เมื่อครู่คนของเรามาแจ้งว่านายท่านออกจากวังแล้วเจ้าค่ะ อีกไม่นานคงมาถึงจวนเจ้าค่ะ” หนิงอันแจ้งข่าวให้ผู้เป็นนายด้วยรอยยิ้ม นางรู้ดีว่าคนตรงหน้าเฝ้ารอเวลาเช่นนี้มานานแค่ไหน

“เป็นวันนี้หรือ...เวรแล้ว” ฮวาซือเล่อเผลอสบถออกมาอย่างลืมตัว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ภายในห้องไม่ได้มีเพียงแค่ตัวนาง

“ฮะ..ฮูหยิน...เมื่อครู่...ท่านพูดว่าเวร..หรือเจ้าคะ”

“ไปกันเถอะ สามีกลับมาภรรยาก็ต้องออกไปต้อนรับสิ”

หญิงสาวพูดจบก็ย่างกายเดินออกจากห้องนอนของตนเองออกไปด้วยท่าทางร้อนรน ดวงตาคู่สวยมองไปที่พ่อบ้านและบ่าวรับใช้ในจวนที่ยืนรอผู้เป็นนายอยู่หน้าประตูจวน แววตาของทุกคนที่มองมาที่นางต่างเต็มไปด้วยความยินดี

ที่เป็นเช่นนี้นั่นก็เพราะฮวาซือเล่อเป็นนายหญิงที่ดี แม้นางจะดูแลจวนของสามีเพียงคนเดียวตั้งแต่อายุยังน้อยแต่นางก็จัดการทุกอย่างได้อย่างไร้ข้อบกพร่อง

หากว่ากันตามความจริง ฮวาซือเล่อเริ่มเป็นสตรีร้ายกาจก็ตอนที่รู้ว่าสามีนอกใจไปมีภรรยาอีกคน

“ฮูหยินในที่สุดนายท่านก็กลับมาแล้วนะขอรับ” พ่อบ้านเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม เพราะรู้ดีว่าสตรีตรงหน้ารอคอยเวลานี้มานานแค่ไหน

“อีกไม่นานพวกเราก็จะมีคุณชายตัวน้อยให้อุ้มแล้วสินะเจ้าคะ” หญิงชราผู้เป็นแม่นมเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม นางเลี้ยงดูคุณชายมาตั้งแต่ยังเล็กจนตอนนี้เติบโตเป็นถึงแม่ทัพ ในตอนแรกที่รู้ว่าคุณชายถูกบังคับแต่งงานนางก็แสดงถึงเจตนาไม่พอใจฮูหยินคนใหม่ของจวน แต่เมื่อเวลาผ่านไปหลายปีสตรีตรงหน้าได้พิสูจน์ตนเองจนทำให้นางเปลี่ยนความคิด

ตอนนี้ไม่เพียงแค่ไม่แสดงเจตนาไม่พอใจ นางยังภูมิใจที่คุณชายของนางได้สตรีที่เพียบพร้อมเช่นนี้มาเป็นภรรยา

“ฮูหยินของพวกเรางดงามเพียงนี้ รับรองว่าหากนายท่านได้เห็นคงต้องไม่อาจละสายตาได้แน่นอนเจ้าค่ะ” หนิงอันเอ่ยชมตามสิ่งที่คิดในใจ ก่อนจะมองผู้เป็นนายที่ในยามนี้สวมใส่อาภรณ์สีแดงสดขับกับสีผิวที่ขาวดุจหิมะของนาง

หญิงสาวที่ได้รับคำชมมากมายจากผู้คนตรงหน้าทำเพียงคลี่ยิ้มออกมาไม่เอ่ยสิ่งใดออกไป เพราะนางย่อมรู้ดีว่าอีกไม่นานจะเกิดอะไรขึ้น

ไม่อาจละสายตาหรือ บุรุษที่ขึ้นชื่อว่าสามีคงไม่แม้แต่จะมองภรรยาอย่างนางด้วยซ้ำ

“นายท่านมาแล้ว แต่เหตุใดนั่งรถม้ามาเล่าข้าคิดว่านายท่านจะควบอาชามาเสียอะ....”

เสียงของพ่อบ้านหายไปในลำคอเมื่อยามที่เห็นภาพตรงหน้า เขามองชายหนุ่มที่มีใบหน้าคุ้นเคยอยู่ในชุดเกราะสีเงินกำลังอุ้มสตรีแปลกหน้าผู้หนึ่งลงจากรถม้า

สตรีหรือ?

“เพ่ยอิงท่านกลับมาแล้ว เดินทางเป็นเช่นไรบ้างลำบากหรือไม่”