บทที่ 4 ไม่เหมือนเดิม (1/2)

หลิวเซี่ยนเหยาสะบัดใบหน้าเพื่ออกจากภวังค์ความคิด เครื่องประดับบนศีรษะที่หนักอึ้งทำให้นางรู้สึกปวดตึงคอบ่าไหล่ขึ้นมา นางจึงได้ปลดเปลื้องเครื่องประดับที่ถูกประดับตกแต่งด้วยไข่มุกและหยกขาว รวมถึงทองคำที่ประณีตงดงามลงบนโต๊ะไม้ข้างเตียง 

เสียงกระทบของเครื่องประดับที่สะท้อนแสงเทียนยังคงดังก้องอยู่ภายในห้องหอที่เงียบเชียบ

สายตาที่งดงามของนางเหลือบมองลงไปบนหนังสือหย่าที่วางอยู่เบื้องหน้า สีหน้าของหลิวเซี่ยนเหยาคงยังคงสงบนิ่ง แม้ว่าในยามนี้บนหนังสือหย่าจะมีลายอักษรของนางอยู่บนนั้น นางก็ยังคงไม่หวั่นไหว รอคอยเพียงแค่เสียนเจิ้นหลง เข้ามาปลดเปลื้องพันธนาการของนางเพียงเท่านั้น

ฝ่ามือของหลิวเซี่ยนเหยาที่เคยสั่นคลอนในความหวาดกลัวที่จะหย่า ยามนี้กลับเรียบนิ่งแสดงถึงความมั่นคง เมื่อสัมผัสกับฝ่ามือไล้ไปตามตัวอักษร ก่อนที่นางจะวางมันลงบนโต๊ะเพื่อจัดเตรียมความพร้อมให้กับเสียนอ๋อง ไม่เพียงเป็นการปล่อยวางจากความผิดหวัง แต่มันคือการตัดสินใจยอมรับและก้าวเดินต่อไป

หลิวเซี่ยนเหยานั่งลงบนตั่งไม้ ก่อนจะเอื้อมหยิบกาสุรามงคลที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ร่วมดื่มกับเสียนอ๋องผู้เป็นสามีในค่ำคืนแห่งความสุข แต่นั่นหาใช่ยามนี้ นางรอคอยเขาเพื่อหนังสือหย่าเพียงเท่านั้น และมันก็น่าเบื่อเสียยิ่งนักที่นางต้องอยู่อย่างเงียบเหงาเพื่อรอคอยเขา

สุรามงคลเบื้องหน้าก็ถือเสียว่าได้ดื่มฉลองให้กับการหย่าร้าง นางเทสุราลงจอกด้วยความชำนาญ กลิ่นหอมจากสมุนไพรและดอกไม้ที่ถูกหมักส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง ก่อนจะยกจอกขึ้นช้า ๆ และดื่มมันลงไปอย่างสบายใจ

ทุกหยดของสุรามงคลที่ลื่นไหลเข้าสู่ลำคอระหงของนาง ทำให้หลิวเซี่ยนเหยารู้สึกได้ถึงความผ่อนคลาย จากการปลดปล่อยความทุกข์ทรมานที่สั่งสมมาตลอด ทุกสิ่งที่เคยทำให้หัวใจของนางต้องบอบช้ำในอดีต ยามนี้ได้ถูกชำระล้างไปด้วยสุรา นางไม่ต้องการจะจดจำความเจ็บปวดเหล่านั้นอีกต่อไป

“ชีวิตเป็นของข้า เหตุใดข้าจะต้องให้ผู้อื่นมาเหยียบย่ำ”

หลิวเซี่ยนเหยาพึมพำออกมา ในขณะที่มือก็ยกจอกสุราขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะดื่มมันจนหมดกาด้วยความรวดเร็ว ราวกับว่าความหวังและความฝันที่เคยมีในอดีตได้ถูกทิ้งไว้ในจอกสุรานั้น

บรรยากาศภายในเรือนหอยังคงสงบเงียบ หลิวเซี่ยนเหยายังคงนั่งอยู่ท่ามกลางความมืดและแสงเทียนที่สว่างไสว หลังจากนี้นางจะก้าวต่อไปในเส้นทางของตัวเอง นางยอมรับและปล่อยวางทุกสิ่งที่เคยผูกพัน ยามนี้นางไม่ได้ต้องการสิ่งใดจากเสียนอ๋อง นอกเสียจากหนังสือหย่า

หลิวเซี่ยนเหยานั่งดื่มสุรา และโยนถั่วเล่นด้วยรอยยิ้มสนุกสนานเมื่อได้ปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการที่ผูกมัดในอดีต สุรามงคลกำลังปลอบประโลมจิตใจที่เคยเจ็บปวด สุราร้อนแรงทำให้อาภรณ์เจ้าสาว ถูกถอดออกไปทีละชิ้นจนเหลือเพียงอาภรณ์ตัวในที่แสนจะเรียบง่ายและบางเบา

ระหว่างที่นางกำลังเพลินเพลินไปกับการร่ำสุรา เสียงของประตูห้องหอก็ถูกเปิดออกช้า ๆ และเสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นภายในห้อง

ดวงตาที่เริ่มจะพร่าเลือนจากฤทธิ์สุรามองเห็นเลือนรางว่าเป็นเสียนอ๋องเดินเข้ามาด้วยท่าทางสง่างาม ร่างสูงของเขาดูเด่นชัดท่ามกลางแสงเทียนที่ส่องสว่าง ใบหน้าคมคายของเขายังคงเคร่งขรึมเหมือนทุกครั้ง แต่ทว่าในแววตาของเขากลับทอประกายวูบไหว พร้อมกับรอยยิ้มบางเบาด้วยความแปลกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นหลิวเซี่ยนเหยากำลังนั่งดื่มสุราด้วยความสบายใจ

เสียนอ๋องเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของหลิวเซี่ยนเหยา ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยคำถามออกมา

“เหตุใดเจ้าถึงไม่รอข้า”

เขาถามนางเสียงต่ำ แฝงไปด้วยความสงสัย และความไม่เข้าใจ แต่กลับไร้ความกราดเกรี้ยวจากดวงตาคู่งามคู่นั้น