นางร้ายผู้นี้ มิขอหลงรักพระเอก

ร่างกายที่รู้สึกหนักอึ้ง ค่อย ๆ จมดิ่งลงไปท่ามกลางกระแสน้ำเย็น ภาพที่เห็นก็เริ่มเลือนราง หูทั้งสองข้างอื้อเสียจนไม่สามารถได้ยินเสียงอะไร มือซีดเซียวที่พยายามตะเกียกตะกายกายขอความช่วยเหลือก็เริ่มหมดแรงลงอย่างช้า ๆ นางจมดิ่งลงไปในความมืดมิดโดยมีกระแสน้ำโอบอุ้มร่างกาย มันทั้งมืดมิดและน่ากลัว เคว้งคว้างและว่างเปล่า

อึก..หายใจไม่ออก ใครก็ได้..ช่วยด้วยค่ะ

หญิงสาวไม่มีแม้แต่แรงที่จะเค้นเสียงออกมาด้วยซ้ำ คำเหล่านี้นางจึงทำได้แค่เพียงตะโกนอยู่ในใจ สติสุดท้ายที่เหลืออยู่เริ่มเลือนราง หากมีใครสักคนมาช่วยนางก็คงดี..

นี่..เราต้องตายไปทั้งอย่างนี้จริง ๆ หรือ..  ช่างเป็นชีวิตที่ไร้ค่าเสียจริง..

ใบหน้าที่ว่างเปล่าหลับตาลงอย่างช้า ๆ และโอบกอดความตายไว้แต่โดยดี ขัดขืนไปก็มีแต่จะทำให้เหนื่อยเปล่า อย่างไรชีวิตนางมันก็ไร้ค่าอยู่แล้ว หากตายไปเป็นอาหารให้ปลา ชีวิตนางอาจจะมีคุณค่ามากกว่านี้..

"ช่วยด้วยย ช่วยฮูหยินด้วยเจ้าค่ะ ใครก็ได้ช่วยฮูหยินด้วย" เสียงสาวใช้คนหนึ่ง ตะโกนหวีดร้องขอความช่วยเหลืออย่างขาดสติ นางร้องไห้ฟูมฟายเสียจนใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก

หวงตงหยางที่นั่งทำงานอยู่ในห้องได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างนอก จึงวางพู่กันลง ก่อนจะเดินออกไปยังที่มาของเสียงด้วยสีหน้าที่ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์

คราวนี้ฮูหยินของเขาก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ ตั้งแต่แต่งงานกับนางมาชีวิตเขาก็ไม่เคยสงบสุขเลยสักวันเดียว

ร่างกำยำเดินมาหยุดอยู่บนสะพานข้ามสระบัวหน้าเรือนของเขา ก็เห็นว่ามีสองร่างตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำ จึงรีบกระโดดลงไปช่วยในทันที คนหนึ่งคือฮูหยินเพียงในนามของเขา ส่วนอีกคนหนึ่งคือสตรีที่เขามีใจให้ หวงตงหยางจะเลือกช่วยใครนั้น ไม่ใช่เรื่องที่เดาได้ยากเลย

เขารีบว่ายน้ำเข้าไปช่วยเหลือเหรินหลานเฟิงอย่างรวดเร็ว นางตกน้ำเช่นนี้จะเป็นฝีมือใครไปได้นอกจากจ้าวเยี่ยนฟาง

"หลานเฟิงเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามสตรีในอ้อมแขนด้วยความกระวนกระวายใจ

"ข้ามิเป็นอะไร.. แล้วฮูหยินของท่านล่ะเจ้าคะ" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างอ่อนแรง

หวงตงหยางตาเบิกโพลงขึ้นทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น นั่นสิ..แล้วจ้าวเยี่ยนฟางเล่า เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่าเจียวมิ่งองครักษ์ของเขาเป็นคนช่วยจ้าวเยี่ยนฟางขึ้นมาจากน้ำ ร่างของนางนั้นซีดเซียว เขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เชื่อสายตา

นางสำลักน้ำออกมาเสียจนน่าสงสาร เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น บ่าวไพร่ในจวนล้วนรู้เห็นอย่างชัดเจนว่า นายท่านของพวกเขาเลือกช่วยสตรีอื่น หาใช่ภรรยาของตน

"ฮูหยิน ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ" ถิงถิงสาวใช้คนสนิทของจ้าวเยี่ยนฟางรีบกระโจนเข้าหาผู้เป็นนายหญิงของตนในทันทีที่เห็นร่างของผู้เป็นนายถูกอุ้มขึ้นมาริมขอบสระ นางร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียจนพูดไม่เป็นภาษา ทว่าดวงหน้างดงามกลับมองนางด้วยความงุนงง

ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร..ทำไมถึงร้องไห้ปานจะขาดใจเช่นนี้..เธอเป็นห่วงเราอย่างนั้นหรือ..

ตอนนี้นางยังอยู่ในสภาวะตกใจจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ เซี่ยซินหยานกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็พบแต่สิ่งที่ชวนให้ประหลาดใจ นางอยู่ที่ไหน เหตุใดถึงมีแต่คนแปลกหน้า อีกทั้งยังแต่งตัวด้วยชุดแปลกประหลาดเช่นนี้

"เจ้า เป็นคนทำใช่หรือไม่" เสียงทุ้มต่ำของหวงตงหยางมีร่องรอยสะกดกลั้นอารมณ์มิใช่น้อย

เซี่ยซินหยานหันไปตามเสียงก็พบเข้ากับสายตาเย็นชาคู่หนึ่ง เขาเดินตรงเข้ามาหานางด้วยท่าทีที่ไม่เป็นมิตร ตอนนี้นางรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก บุรุษผู้นี้คือใคร เหตุใดถึงมีท่าทีโกรธเกลียดนางเช่นนั้น นางไปทำอะไรให้เขาเคืองขุ่นอย่างนั้นหรือ

"จ้าวเยี่ยนฟาง ข้าถามว่าเจ้าเป็นคนผลักหลานเฟิงตกน้ำใช่หรือไม่" แววตาคมกริบของเขาดูโหดเหี้ยมยิ่งกว่าเดิม เขาเชื่อสนิทใจเลยว่า จ้าวเยี่ยนฟางต้องเป็นคนที่ผลักเหรินหลานเฟิงตกน้ำเป็นแน่ เพราะที่ผ่านมานางก็ทำตัวร้ายกาจเช่นนี้อยู่เสมอ

เซี่ยซินหยานได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความงุนงง เขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร.. นางมิได้ชื่อจ้าวเยี่ยนฟางเสียหน่อย และนางก็ไม่ได้ผลักใครตกน้ำทั้งนั้น เหตุใดเขาต้องมาคาดคั้นนางด้วย

"ข้าถามว่าใช่หรือไม่!!!" หวงตงหยางตะคอกเสียงดังลั่น ปกตินางก็กลั่นแกล้งเหรินหลานเฟิงเป็นงานอดิเรกอยู่แล้ว ไม่คิดเลยว่าความริษยาจะทำให้นางร้ายกาจถึงขั้นลงมือฆ่าแกงผู้อื่นได้

"ไม่..ฉันไม่ได้ทำ" เซี่ยซินหยานตอบกลับเสียงแข็ง แต่ทว่านางกลับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เพราะเสียงที่เปล่งออกไปนั้นมันมิใช่เสียงของนาง เซี่ยซินหยานก้มลงสำรวจร่างกายตัวเองก็พบกับความผิดปกติหลายอย่าง

ปกติแล้วร่างกายและผิวพรรณของนางงดงามเช่นนี้หรือ.. อีกทั้งหน้าอกนี่..มันก็ดูอวบอิ่มกว่าที่นางเคยมี นี่มันเกิดเรื่องตลกอะไรกัน

"เจ้าไม่ได้ทำแล้วใครเป็นคนทำ ทุกคนในที่นี้ต่างก็รู้ถึงความร้ายกาจของเจ้า" เสียงดุดันยังคงคาดคั้นเอาผิดจากนาง ตอนนี้เซี่ยซินหยานเริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเสียแล้ว บุรุษผู้นี้เป็นใครกันถึงได้มายืนด่านางฉอด ๆ อีกทั้งยังใช้ภาษาแปลกประหลาด คิดว่าตัวเองเป็นคนยุคสมัยไหนกัน

"คุณนี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือ ก็ฉันบอกไปแล้วว่าไม่ได้ทำ ฉันก็จมน้ำเกือบตายเหมือนกัน คุณจะมาคาดคั้นเอาอะไร" เซี่ยซินหยานตอบกลับไปด้วยความไม่พอใจ ผู้ชายคนนี้เป็นบ้าอะไร เธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ เหตุใดต้องมานั่งตอบคำถามของเขาราวกับนักโทษ

หวงตงหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ จ้าวเยี่ยนฟางนางกำลังพูดอะไรอยู่ถึงได้ฟังรู้เรื่องบ้างมิรู้เรื่องบ้าง อีกทั้งยังเถียงคำไม่ตกฟาก มิมีภรรยาสกุลไหนกระทำเยี่ยงนี้

"เจ้าแน่ใจหรือว่าจมน้ำเกือบตาย นั่นมิได้เป็นเพียงการแสดงหรอกหรือ" สายตาดุดันคมกริบของเขายังคงจ้องมองมาที่นางอย่างไม่ลดละ นี่เขากำลังคิดว่านางแกล้งจมน้ำสินะ แล้วอีกอย่างหลานเฟิงที่เขาพูดถึงเป็นใครนางก็ไม่รู้จัก แล้วนางจะไปผลักคนอื่นตกน้ำได้ยังไง

เอ๊ะ..จมน้ำงั้นหรือ เราไปจมน้ำตอนไหนกัน.. เรายืนอยู่บนถนน แล้วจะจมน้ำได้อย่างไร..

เซี่ยซินหยานจมดิ่งไปในภวังค์ความคิดของตนเอง จนไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง ตอนนี้ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไรนางล้วนไม่สนใจ ตอนนี้นางอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ ที่นี่คือที่ไหน เหตุใดจึงมีแต่คนมองมาที่นางด้วยสายตาเกลียดชัง โดยเฉพาะผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้านาง

"เหอะ สุดท้ายเจ้าก็เถียงไม่ออกสินะ" เมื่อเห็นว่าสตรีร้ายกาจไม่ยอมพูดอะไรออกมา ก็เท่ากับว่านางยอมรับในความผิดเรียบร้อยแล้ว

"เจียวมิ่ง รับคำสั่งข้า เนื่องด้วยฮูหยินร้ายกาจผู้นี้คิดร้ายต่อสหายข้าถึงขั้นหมายชีวิต เจ้าจงนำนางไปโบยหวายห้าสิบไม้ และให้กักบริเวณฮูหยินอย่างไม่มีกำหนด ห้ามนางออกมาจากเรือนจนกว่าข้าจะอนุญาต!!!" คำสั่งของเขาแฝงไว้ด้วยบารมีน่าเกรงขามเฉกเช่นผู้มีอำนาจเหนือกว่า เมื่อพูดจบบุรุษร่างสูงก็หันหลังกลับไปประคองร่างกายบอบบางของสตรีนางหนึ่งขึ้นอย่างช้า ๆ

"ท่านแม่ทัพโปรดเมตตาฮูหยินสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ" ถิงถิงรีบก้มหน้าโขกศีรษะกับพื้นเพื่อร้องขอแทนผู้เป็นนายของตน แต่ทว่าบุรุษผู้น่าเกรงขามผู้นั้นกลับไม่สนใจ เขาไม่คิดฟังคำขอของ สาวใช้คนหนึ่งหรอก จ้าวเยี่ยนฟางกระทำการโหดร้ายถึงขั้นหมายจะปลิดชีพคนเช่นนี้ ดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ส่งนางให้กับทางการ การลงโทษเท่านี้ก็นับว่าเขาปรานีนางมากแล้ว

"ท่านแม่ทัพได้โปรด..ฮืออ.." ถิงถิงเป็นสาวใช้เพียงคนเดียวที่ร้องไห้กับเหตุการณ์ในครั้งนี้ เจียวมิ่งที่เป็นคนช่วยฮูหยินขึ้นมาจากน้ำจึงทำได้เพียงตบบ่าถิงถิงเบา ๆ  ด้วยความเห็นใจ เขาส่ายหน้าให้นางเล็กน้อยเพื่อสื่อว่า ขอร้องไปก็เปล่าประโยชน์ ท่านแม่ทัพหาใช่คนที่กล่าวแล้วคืนคำ เขาสั่งโบยห้าสิบไม้ก็คือห้าสิบไม้

บ่าวไพร่คนอื่นได้แต่ยืนมองเหตุการณ์นี้ด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงถึงอารมณ์ใด ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบ อย่างไรฮูหยินก็ถือว่าเป็นนายหญิงของพวกเขา แต่ทว่าที่ผ่านมา  ฮูหยินก็มิได้ปฏิบัติตัวอย่างเจ้านายที่ดี จึงทำให้คราวนี้ มิมีผู้ใดคิดเอ่ยปากขอร้องให้ท่านแม่ทัพยกเลิกการโบยฮูหยินเลยสักคนเดียว

แม้ในขณะที่กำลังถูกโบยจนรู้สึกเจ็บเจียนตาย นางก็ยังคงไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ที่นี่มันโหดร้ายเกินไปแล้ว หากจะบอกว่านางฝันอยู่ มันก็คงจะไม่ใช่ เพราะแรงเฆี่ยนจากไม้หวายที่สัมผัสโดนผิวหนังของนาง เป็นสิ่งยืนยันได้ว่า เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องจริง มิได้เป็นเพียงแค่ความฝัน

เราไม่เข้าใจเลยสักนิด เราทำผิดอะไรไปอย่างนั้นหรือ..

เซี่ยซินหยานหมดสติไปเพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหว การลงโทษผ่านพ้นไป คนที่สั่งให้โบยฮูหยินก็ไม่โผล่หน้ามาดูดำดูดีภรรยาของตนเลยแม้แต่ครั้งเดียว นางสลบไสลไปถึงสามวันโดยที่มีถิงถิงคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง 

"คุณหนูของบ่าว..ท่านฟื้นขึ้นมาเถิดนะเจ้าคะ ฮือ..ถิงถิงขอร้องท่าน หากไร้ซึ่งคุณหนู ฮึก..บ่าวก็ไม่มีใครแล้วนะเจ้าคะ" สาวใช้ผู้ภักดีฟุบหน้าร้องไห้อยู่ข้างเตียงผู้เป็นนาย ไม่ว่าในสายตาผู้อื่นคุณหนูจะเป็นอย่างไร แต่สำหรับนาง คุณหนูจ้าวคือผู้มีพระคุณหนึ่งเดียวที่นางมี

ร่างกาย..หนักอึ้งไปหมดเลย เสียง..ใครร้องไห้กัน แม่หรือเปล่า..

คงไม่ใช่..

เซี่ยซินหยานลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ เธอพยายามปรับสายตาให้มองเห็นภาพเบื้องหน้า ก็พบว่ามีสตรีคนหนึ่งก้มหน้าร้องไห้อยู่ข้างเตียง จนถึงตอนนี้นางก็ยังไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ที่นี่คือที่ไหน ทำไมเธอถึงโดนเฆี่ยนตีอย่างโหดร้ายเช่นนั้น ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงร้องไห้เพราะเราล่ะ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันแท้ ๆ

"อ๊ะ.." เซี่ยซินหยานเผลออุทานออกมาด้วยความตกใจ ทำไมจู่ ๆ ก็มีความทรงจำของใครคนหนึ่งหลั่งไหลเข้ามาในสมองของเธอ จ้าวเยี่ยนฟาง..นางรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้เหลือเกิน ถิงถิง..คือสตรีที่ร้องไห้อยู่ตรงนี้ใช่หรือไม่

"ฮูหยิน!! ท่านฟื้นแล้ว" ถิงถิงที่ได้ยินเสียงของผู้เป็นนาย จึงรีบเงยหน้าขึ้นมาดูทันที ภาพฮูหยินที่นอนคว่ำเช่นนี้มาสามวัน มันเป็นภาพที่โหดร้ายเหลือเกิน โชคดีจริง ๆ ที่ท่านปลอดภัย

ตอนนี้เซี่ยซินหยานเริ่มเข้าใจอะไรบ้างเล็กน้อย แต่ก็ยังมีหลายสิ่งที่นางยังไม่แน่ใจ ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความฝันอย่างแน่นอน แผลที่หลังของนางสามารถเป็นพยานได้เลย แต่เหตุใดนางถึงมีความทรงจำของผู้อื่นกันล่ะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่..

"ถิงถิง ข้าต้องการคันฉ่อง เดี๋ยวนี้เลย!!"เซี่ยซินหยานอาศัยความทรงจำของผู้อื่น พูดคุยกับสตรีตรงหน้าได้อย่างเป็นธรรมชาติ

เธอคนนี้เป็นคนเดียวที่พยายามปกป้องเรา เธอชื่อถิงถิงสินะ..

"เจ้าค่ะ บ่าวจะรีบยกมาให้ท่านเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ" ถิงถิงเข้าใจว่า ฮูหยินคงเป็นห่วงบาดแผลที่หลัง เพราะมันอาจจะเป็นแผลเป็นก็ได้ ฮูหยินของนาง ตั้งแต่เล็กจนโตนั้นถูกเลี้ยงดูและตามใจมาอย่างดี ราวกับเป็นไข่ในหิน ยิ่งเรื่องถูกโบยยิ่งไม่เคยเกิดขึ้น

คุณหนู..ท่านเป็นสตรีที่สูงส่งและงดงาม ชายใดได้เห็นก็ต้องรักท่าน แต่ท่านกลับเลือกที่จะแต่งงานกับแม่ทัพหวง การแต่งงานครั้งนี้มันดีแล้วจริง ๆ หรือเจ้าคะ..