ตอนที่ 11 นายอำเภอซื้อเต้าหู้

“เวยลี่พูดถูกพี่เจินอย่าไปเลย รอพี่ลู่มาเจรจาเถิด” ซูฮวากล่าวเสริม พลางรั้งแขนพี่สาวคนสนิทไว้

“ท่านน้าเฉิน ท่านสามารถทำรั้วอย่างที่ข้าวาดแบบให้ท่านได้หรือไม่” เวยลี่ถามจางเฉิน ญาติห่างๆของนางที่นางเองก็ไม่ได้รู้จักมาก่อน

“เจ้าก็แซ่จางใช่ไหมสาวน้อย” จางเฉินเป็นบุรุษร่างสูงผิวสองสี หน้าตาน่าเกรงขามไม่น่ามีเรื่องด้วยเป็นอันขาด

“ใช่ ข้าชื่อจางเวยลี่เป็นหลานสาวของจางหลีไห่ หมอเทวดาที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทุกหนแห่ง” เวยลี่พูดด้วยความภาคภูมิใจ

“อ้อ ที่แท้เราก็แซ่เดียวกัน นับว่าเป็นญาติกันถึงแม้จะไม่รู้ว่ามาจากฝั่งใดก็เถอะ”จางเฉินพูดจาเสียงดังฟังชัด และมีท่าทีเป็นมิตรมากกว่าเดิม

“จะว่าทำก็ทำได้แต่ค่าใช้จ่าย ข้าไม่ยืนยันว่าจะเท่าเดิมหรือไม่”

“ขอแค่ให้ท่านทำตามแบบที่ข้าวาดได้ แพงเท่าใดข้าก็ยินดีจ่าย ท่านน้าก็รู้ว่าบ้านข้ายามนี้ไร้ซึ่งบุรุษให้พึ่งพิงจึงต้องป้องกันตัวเอาไว้ก่อน”

“ข้าเข้าใจ ข้าจะทำให้สุดความสามารถ”

“ข้ามีแป้งย่างให้พวกท่าน 2 มื้อและมีไข่ต้มบำรุงกำลังให้คนละ 1 ลูก ถ้าหากท่านตกลงรับทำงานให้ข้า”

“ฮ่าๆๆๆนังหนูเจ้านี่ใจถึงจริงๆ”จางเฉินหัวเราะเสียงดัง

จางเฉินขึ้นชื่อว่าหากเขาผูกสัมพันธ์กับใครแล้วเขาจะจริงใจและไม่เอาเปรียบสหายเด็ดขาด

“เช่นนั้นท่านน้าตกลงรับงานแล้วใช่ไหมเจ้าคะ” เวยลี่ถามอย่างมีความหวัง

“รับๆๆๆ ข้าจะไปสั่งของให้เจ้าเดี๋ยวนี้ ส่วนเรื่องพื้นที่บ้านของเจ้าคงต้องรอให้หัวหน้าลู่มาเจรจาอีกที เห็นทีตอนนี้ข้าคงต้องขอตัวก่อน”

ซูฮวา เวยลี่และอ้ายหนี่ตัวน้อยคำนับจางเฉิน จากนั้นก็เดินกลับเข้าบ้านมารอหัวหน้าหมู่บ้าน ฮุ่ยเจินร้อนใจเกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับสามีจึงเตรียมลุกขึ้นไปตามที่บ้าน

“หัวหน้าลู่มาแล้ว”

“เวยลี่ ฮ่าๆ เจ้ากำลังจะมีรายรับก้อนโตแล้วนะ”

หัวหน้าลู่กล่าวด้วยความดีใจ ยิ่งลูกบ้านของเขามีฐานะร่ำรวย หรือมีชื่อเสียงก็ยิ่งทำให้เขาได้หน้าไปด้วย

“ท่านลุงลู่หากมีเรื่องอันใดพวกเราเข้าไปคุยในบ้านเถิด” เวยลี่เอ่ยเสียงเบา

หงซวนนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรเอาเรื่องเงินๆทองๆมาพูดข้างนอกบ้าน โดยเฉพาะยามนี้บ้านหลี่ไม่มีบุรุษอยู่แม้แต่คนเดียว

เจ้าเจียเองยังไม่เติบใหญ่ไม่อาจนับว่าเป็นบุรุษที่ปกป้องสตรีได้

“ได้ๆ เข้าไปคุยในบ้านกันเถิด”

ในจังหวะนั้นกู้ซานเย่ว เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้เคียงกันชะโงกหน้ามามองว่าพวกเขาคุยอะไรกัน หงซวนจึงเอ่ยกับนางว่า

“ซานเย่วเจ้าเข้าบ้านไปเถอะ อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่นเลย”

“ข้าก็แค่เผอิญผ่านมาเท่านั้นเองหัวหน้าหมู่บ้าน”

ถึงแม้นางจะพูดอย่างนั้นแต่สายตาของกู้ซานเย่วก็ยังมองตามหลังทุกคนไปมิวางตา

ซูฮวานำน้ำเต้าหู้ออกมาต้อนรับหัวหน้าลู่และรอฟังข่าวดีอย่างใจจดใจจ่อ ไม่รู้ว่าเป็นข่าวเกี่ยวกับสิ่งใดหรือว่าจะมีคนมาสั่งซื้อแป้งย่างเพิ่มอีก

“พวกเจ้าต้องขอบคุณข้าให้มากๆด้วย ฮ่าๆๆ”

“นี่ตาแก่ตกลงท่านจะบอกได้หรือยังว่ามันเรื่องอะไรกันแน่” ฮุ่ยเจินทนไม่ไหวแล้วจึงเรียกลู่หงซวนด้วยสรรพนามที่ใช้เรียกกันที่บ้าน โดยไม่สนใจพวกนางที่นั่งอยู่

“ข้าขอโทษที แหม ข้าดีใจกับพวกเจ้าเลยตื่นเต้นไปหน่อย” หงซวนเอามือเกาศีรษะ

“พวกเจ้าจำเต้าหู้ 4 ก้อนที่พวกเจ้าให้เจ้าเจียนำไปฝากข้าเมื่อวานได้หรือไม่ ฮุ่ยเจินนำเต้าหู้ผัดใส่ผักนานาชนิดเป็นกับข้าวให้ข้า

ข้าจึงห่อเอาไปกินระหว่างทางที่ต้องไปพบนายอำเภอ ปรากฏว่านายอำเภอได้ชิมเต้าหู้ของพวกเจ้าแล้วชอบใจมาก

ท่านจึงให้ข้ามาสั่งให้เจ้าเตรียมเต้าหู้เอาไว้มากหน่อย ท่านต้องการสั่งซื้อสัก 30 ก้อน”

“นายอำเภอห่าวอู๋ ต้องการซื้อเต้าหู้จากพวกเรารึ?” ซูฮวาทวนคำพูดอย่างไม่เชื่อสิ่งที่เพิ่งได้ยินเมื่อสักครู่

“แต่ข้ายังไม่รู้ราคาเลยว่าเจ้าขายราคาเท่าไร”

“ข้าสารภาพตรงๆว่ายังไม่ได้ตั้งราคาเลยเจ้าค่ะ”

“มันเป็นสิ่งที่เจ้าคิดค้นขึ้นมาจากความสามารถ เช่นนั้นข้าว่าเจ้าตั้งได้ตามใจชอบเลย

แต่ถ้าให้ข้าแนะนำราคาเต้าหู้ก็ต้องให้เหมาะสมด้วยไม่อย่างนั้นจะถือว่าเป็นการเอาเปรียบลูกค้า” หงซวนเสนอข้อคิดเห็นที่เวยลี่เองก็เห็นด้วย

“ท่านลุงคิดว่าถ้าข้าขายเต้าหู้ก้อนเท่าฝ่ามือ ราคาก้อนละ 3 อีแปะจะแพงเกินไปหรือไม่เจ้าคะ”

“3 อีแปะจะไม่ถูกเกินไปรึ” ฮุ่ยเจินพูดขึ้นบ้าง นางเองก็ยังไม่ได้ชิมเลยว่าเจ้าเต้าหู้นี่มันรสชาติอร่อยสักเพียงไหนกัน

“ถ้าอย่างนั้นนายอำเภอห่าวซื้อเต้าหู้เจ้าทั้งหมด 30 ก้อนเจ้ามีของให้หรือเปล่า ข้าอยากเอาไปให้ท่านวันนี้เลย”

“มีเจ้าค่ะ ข้าจะไปห่อใส่ตะกร้าแล้วนำมาให้ท่านเลย”

เวยลี่ลุกขึ้นมีเจ้าเจียและอ้ายหนี่เดินตามมาช่วยอย่างกระตือรือร้น

“ลูกสะใภ้ของเจ้าช่างมีความสามารถยิ่งนัก ข้าอิจฉา อี้หานแทนลูกชายข้าจริงๆ” ฮุ่ยเจินมองตามเวยลี่ไปด้วยความชื่นชม

ตั้งแต่เวยลี่แต่งเข้ามาในตระกูลหลี่ก็ทำให้ฐานะของตระกูลหลี่ดีขึ้น รู้จักทำโน่นนี่ไม่หยุดไหนจะแป้งย่างสารพัดสูตรแล้วก็ไหนจะเต้าหู้นี่อีก

ดูเหมือนว่าฮุ่ยเจินจะลืมไปแล้วว่าเมื่อก่อนเวยลี่เคยทำตัวร้ายกาจไว้กับครอบครัวหลี่แค่ไหน

“พี่เจินก็กล่าวเกินไปลู่หยางยังไม่ถึงวัยแต่งภรรยา ข้าเชื่อว่าเขาต้องได้ภรรยาที่ดีพร้อมอย่างแน่นอน”

“ข้าเองก็กำลังมองหาผู้หญิงที่ดีให้เขาอยู่เหมือนกันน้องฮวา”

ผ่านไปได้สักครู่หนึ่งเวยลี่ก็กลับมาพร้อมตะกร้าที่จัดเรียงเต้าหู้ใส่เอาไว้อย่างดี นางเพิ่มเต้าหู้ไปให้นายอำเภออีก 5 ชิ้นเพื่อเป็นการตอบแทน

“เวยลี่เดี๋ยวข้าเอาของไปส่งแล้วจะเอาเงินกลับมาให้เจ้านะ”

“ได้เจ้าค่ะท่านลุง ข้าเตรียมแป้งย่างใส่ต้นหอมและใส่ไข่เอาไว้ให้ท่านประมาณ 10 แผ่น เอาไว้ให้ท่านกินรองท้องด้วย

ข้าต้องขอขอบคุณท่านมากที่ช่วยสร้างโอกาสทางการค้าให้พวกเรา ถึงแม้จะไม่ใช่เงินจำนวนมากสำหรับท่านแต่ท่านก็คงเห็นว่ายามนี้ครอบครัวของพวกเรายากจนเพียงใด” เวยลี่คำนับหัวหน้าหมู่บ้านอย่างนอบน้อม

“เจ้าจะเกรงใจข้าเกินไปแล้ว แป้งย่างนี่ขายเป็นเงินได้ตั้ง 30 อีแปะเจ้าจะเอามาเที่ยวแจกให้ข้าโดยไม่คิดเงินแบบนี้ได้เสียที่ไหนเล่า”

“โถ่ ท่านพี่ท่านก็ชวนนายอำเภอห่าวให้ลองชิมแป้งย่างของเวยลี่ดูสักหน่อยจะเป็นไร”

เวยลี่หันไปมองฮุ่ยเจินแล้วยิ้มอย่างขอบคุณที่ช่วยพูดสนับสนุนนาง

“ฮ่าๆๆๆๆ ได้ๆๆ” เขาคาดไม่ถึงว่าเวยลี่จะมีหัวทางการค้ายิ่งนัก

หงซวนลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเตรียมเดินทางไปยังตัวอำเภอ นั่งรถม้าไปอย่างเร็วก็จะใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วยามครึ่ง

“เอ้อ มีอีกเรื่องบ้านที่ปลูกเล้าหมูล้ำเข้ามาในพื้นที่ของบ้านหลี่ ท่านต้องไปเจรจาด้วย”

“ข้ารู้แล้วจางเฉินบอกข้าแล้ว ข้าจะจัดการให้ในวันพรุ่งนี้ วันนี้ต้องขอตัวก่อน เจ้าเองก็อย่ามัวแต่คุยเพลินไม่ยอมกลับบ้านล่ะ”

หงซวนหันมาเตือนภรรยาแล้วรีบเดินออกไปอย่างเร่งรีบ ฮุ่ยเจินเองก็ลุกขึ้นเดินตามไปส่งสามี

“น้องฮวาวันนี้เห็นทีข้าคงต้องกลับบ้านก่อน เอาไว้พรุ่งนี้จะมาคุยกับเจ้าใหม่นะ” เวยลี่ยื่นห่อเต้าหู้ส่งให้ป้าใหญ่นำไปทำกับข้าว

“เต้าหู้มีสรรพคุณบำรุงสมองช่วยให้ความจำดี ป้าใหญ่นำเอาไปผัดให้ลู่หยางและลู่หลานอิงกินเถอะเจ้าค่ะ”

“เต้าหู้นี่ดีขนาดนั้นจริงรึ?”

“จริงพี่เจินข้าให้เจ้าสองแสบนั่นดื่มน้ำเต้าหู้ทุกวันเลย”

“ได้ๆเอาเจ้าเอาเงินนี่ไป 3 อีแปะนะ”

“ข้าไม่เอาเจ้าค่ะ เต้าหู้นี้มอบให้ท่านและครอบครัว”เวยลี่เอ่ยอย่างแน่วแน่ ฮุ่ยเจินจึงยิ้มแล้วเดินกลับบ้านไปอย่างมีความสุข