5

"คุกเข่าลง" เจียงหนิงมองเจียงฮูหยินสั่งให้นางคุกเข่าลง เมื่อมาถึงจวนเจียงกั๋วกง เกิดเรื่องวุ่นวายในจวนหยางผิงโหวเช่นนี้ ทำให้คนจวนเจียงกั๋วกงมิอาจอยู่ร่วมงานได้

"ข้าไม่ผิดเจ้าค่ะ เหตุใดต้องคุกเข่า" เจียงฮูหยินนึกชังเจียงหนิงยิ่งนัก ไปร่วมงานก็ก่อเรื่องเสียเเล้ว

"ไม่ผิดได้อย่างไร หากเจ้ามิใช่ต้นเหตุทำให้คุณหนูใหญ่หยางตกลงไปในน้ำ แล้วคุณชายรองเยียนไปเจอเข้า สตรีเมื่อบุรุษเห็นเรือนกายเเล้วต้องรับผิดชอบ" ฮูหยินจวนหยางผิงโหวพลอยโกรธเจียงฮูหยินไปด้วยเพราะเจียงหนิงคนเดียว

เพราะคุณชายรองเยียนเย่เป็นเพียงลูกอนุ หาใช่ลูกภรรยาเอกที่มีหน้ามีตาจะคู่ควรกับหยางเหมยได้อย่างไร สตรีเป็นลูกภรรยาเอก บุรุษเป็นลูกอนุหยางเหมยต้องเป็นบ้านรอง หากไม่ใช่เพราะบุตรสาวตัวดีของอนุหลันไปเชื่อมวาสนาให้คนอื่น

เจียงหนิงยังคงไม่คุกเข่านางไม่ผิด นางเป็นคนอ่อนโยนไม่ใช่คนอ่อนแอ

"แม่ใหญ่ข้าขอถามแม่ใหญ่สักนิด หากมีคนคิดจะถีบแม่ใหญ่ตกน้ำให้ขายขี้หน้า แม่ใหญ่จะเป็นเป้านิ่งให้คนพวกนั้นถีบหรือว่าจะหลบ" เจียงหนิงมองเจียงฮูหยินด้วยดวงตาที่ดุดัน

คนจะทำร้ายนาง นางต้องหลบ เหตุใดต้องเป็นเป้านิ่งยืนให้คนอื่นทำร้ายด้วยเล่า

"เจ้า..." เจียงฮูหยินถึงกับพูดไม่ออกเช่นกัน หากเป็นนาง นางก็ต้องหลบอยู่แล้ว

"ที่สำคัญเรื่องนี้ข้าไม่ผิดนะเจ้าคะ ในห้องโถงเป็นหยางเหมยที่กล่าวหาข้าว่าปีนเตียงจ้าวอ๋อง ทำให้ทุกคนหันมามองข้า อีกทั้งยังพูดซ้ำไปซ้ำมา ข้ามิอาจทนได้ เลยขอตัวออกมา แต่ทว่านางก็ยังไม่ไว้หน้าข้า"

เจียงหนิงถอนหายใจแล้วพูดต่อ "ตามข้ามาถึงทะเลสาบแล้วเอ่ยพูดจาถากถางข้า หาเรื่องข้าต่อหน้าคุณหนูคนอื่น ๆ ไม่เชื่อแม่ใหญ่ถามน้องรองน้องสามก็ได้" เจียงฮูหยินหันไปมองบุตรสาวทั้งสองคน พวกนางพยักหน้า

"เหตุใดเจ้าต้องหลบด้วยเล่า ไม่ยืนให้นางถีบตกน้ำ" สมองแม่ใหญ่เลอะเลือนไปแล้วจริง ๆ

"หากข้าตกน้ำไป คนที่จะแต่งกับคุณชายรองเยียนเย่คงเป็นข้า แม่ใหญ่คิดว่าสมน้ำสมเนื้อกันใช่รึไม่เจ้าคะ" เจียงหนิงถามด้วยความเย้ยหยัน ในสมองแม่ใหญ่คงจะคิดว่าลูกอนุกับลูกอนุเหมาะสมกันดี

"ใช่" เจียงหนิงคาดเดาความคิดของเจียงฮูหยินได้ถูก

"แม่ใหญ่อย่าลืมนะเจ้าคะ จ้าวอ๋องได้ให้ข้าแต่งกับคนที่เขาหาไว้ให้เเล้ว เรื่องของหยางเหมยนางทำตัวนางเอง ข้าไม่เกี่ยว ข้าขอตัวเจ้าค่ะ" เจียงหนิงเพียงหมุนตัวกลับไป

เพียะ !!!

เจียงกั๋วกงมิอาจฟังนางเถียงกับเจียงฮูหยินได้ ถึงแม้ว่าเจียงหนิงเอ่ยขึ้นมานั้นจะเป็นความจริงทุกอย่าง แต่นางเป็นลูกควรจะไว้หน้ามารดาบ้าง ทุกคนต่างอึ้งงันที่เจียงกั๋วกงตบหน้าเจียงหนิงดังฉาดใหญ่

เจียงหนิงเจ็บ มองไปที่บิดา

"เจ้ากลับไปสำนึกตัวเองในเรือนอย่าได้ออกมาให้ข้าเห็นหน้าอีก"

เจียงหนิงคำนับบิดาแล้วเดินอย่างฉับไว ในสมองคิดว่าไม่น่าทะลุมิติมาที่แห่งนี้เลย

"ท่านพ่อ ท่านไปตบนางทำไม" เจียงซินนึกสงสารเจียงหนิงอยู่บ้าง

"ใช่ ในงานวันนี้ ข้ากับพี่รองเห็นนางทำตัวสงบ แต่คุณหนูใหญ่หยางหาเรื่องนางไม่หยุดก็สมควรเเล้วนี่" เจียงหลินเข้าข้างเจียงหนิง

"พวกเจ้าเข้าข้างนางรึ" คนเป็นบิดามารดาเอ่ยถามบุตรสาวพร้อมกัน

"เรื่องในวันนี้ นางทำถูกที่ป้องกันตัวเอง ท่านแม่ท่านอยากให้จวนเราขายหน้ารึเจ้าคะ หากนางตกลงไปในน้ำ พวกท่านก็ต้องโทษนางอีก วันนี้เจียงหนิงนางไม่พูดอะไรทั้งนั้น" เจียงซินเล่าให้บิดามารดา

"แต่นางก็ทำให้ราชสำนักปั่นป่วนเเล้ว เดิมทีบุตรสาวของหยางผิงโหวควรได้วาสนาที่ดีกว่านี้ หาใช่คุณชายรองลูกอนุสกุลเยียน" บัดนี้เจียงกั๋วกงคงจะมองหน้าหยางผิงโหวไม่ติดเเล้วกระมัง

เรือนเล็กทันทีที่เจียงหนิงย่ำเท้ามาถึงเห็นอนุหลันเดินไปเดินมา

"หนิงเอ๋อร์ของข้า" อนุหลันเห็นใบหน้าบุตรสาวเต็มไปด้วยรอยแดงนึกโกรธเจียงกั๋วกง

"ท่านแม่ข้าอยากอยู่คนเดียว" เจียงหนิงไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น นางอยากกลับบ้านเดิมของนางเเล้ว

อนุหลันเห็นบุตรสาวอารมณ์ไม่ดีจึงได้ถอยออกมาด้วยความเศร้าใจ

เช้าวันถัดมาราชสำนักปั่นป่วนจริง ๆ บุตรสาวของหยางผิงโหวเกิดเรื่องต้องได้หมั้นหมายกับคุณชายรองเยียนเย่

ฮ่องเต้ผู้ครองแคว้นต้าเย่ได้ฟังเรื่องราวของจวนหยางผิงโหวแล้ว อดสงสารหยางผิงโหวมิได้วันคล้ายวันเกิดแท้ ๆ

ดันได้ลูกเขยในงานวันเกิด เรื่องนี้จะโทษคุณหนูใหญ่เจียงมิได้ นี่คือบุพเพสันนิวาสของคุณใหญ่หยางกับคุณชายรองเยียน ทุกคนต่างยินดีกับหยางผิงโหวกับใต้เท้าเยียนด้วยเรื่องนี้เป็นอันจบลงด้วยดี คาดว่าสามเดือนข้างหน้าคุณชายรองเย่ได้แต่งคุณหนูใหญ่หยางแน่นอน

อีกทั้งฮ่องเต้ต้าเยว่ยังฝากถึงขุนนางในราชสำนัก เรื่องของครอบครัวอย่าได้ปะปนกับเรื่องราชสำนัก แม้หยางผิงโหวจะโกรธเจียงกั๋วกงแต่ก็ทำอันใดเขาไม่ได้

วันเวลาผ่านไปก็ถึงกลางฤดูหนาว เจียงหนิงใช้ชีวิตในจวนเจียงอย่างสงบ หลังจากเกิดเรื่องครั้งนั้นนางเชื่อฟังเจียงฮูหยินอยู่แต่ในเรือนไม่ออกนอกจวน

หากนางออกไปหยางเหมยต้องหาทางแก้แค้นนางแน่ ๆ