4

"ท่านคิดยังไง ท่านกั๋วกงให้นางไปจวนหยางผิงโหวด้วย" เจียงฮูหยินพลันกังวลว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

"เรื่องนี้ท่านอ๋องอยากให้พวกนางไปด้วย ถึงยามนั้นก็คงไม่มีข่าวโคมเขียวพวกนั้นแล้ว ฮูหยินวางใจเถอะ" เขาสั่งให้บ่าวนำชุดไปให้เจียงหนิงแล้วโดยอ้างชื่อเจียงฮูหยิน

งานวันคล้ายของหยางผิงโหวจัดขึ้นในยามเช้า เจียงหนิงในชุดสีชมพูอ่อนลายดอกไห่ถังยืนรอทุกคนที่หน้าเรือน

"นางยังไม่ตื่นกระมัง ดูท่าแล้ว" เจียงหลินเอ่ยในระหว่างที่เดินเคียงข้างมารดาอย่างเจียงฮูหยิน

"ไม่ตื่นก็ช่างนางเถอะ คนขี้เกียจเช่นนั้น" เจียงฮูหยินนึกชังเจียงหนิงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วพอเห็นเจียงหลินเอ่ยเช่นนี้ คิดว่าเจียงหนิงไม่ไปที่จวนหยางผิงโหวเสียดีกว่า

"นางไปก็คงทำเรื่องขายขี้หน้า" เจียงซินที่เดินมาพร้อมบิดาเอ่ยขึ้น

"อย่าพูดถึงนางเลย" เจียงกั๋วกงนึกชังบุตรสาวลูกอนุคนโต ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ

"คารวะท่านแม่เจ้าค่ะ" เมื่อทุกคนเดินมาถึงหน้าจวนต้องพบกับเจียงหนิงที่มีใบหน้าที่ยิ้มหวานคำนับแม่ใหญ่อย่างเจียงฮูหยิน

"เจ้ามานานเเล้วรึ" นานพอที่จะได้ยินเสียงทุกคนที่เดินมาแล้วนินทานาง

"เจ้าค่ะท่านแม่"

กิริยานางช่างอ่อนหวานนัก เจียงซินกับเจียงหลินคิดเช่นเดียวกันว่า ผีหลอกพวกนางแล้วเจียงหนิงรึจะมีกิริยาเช่นนี้

"คารวะท่านพ่อ" เจียงกั๋วกงทำเพียงพยักหน้าแล้วขึ้นรถม้าไป

"รอข้าด้วย" เจียงลู่รีบสาวเท้าอย่างฉับไวเพราะเขาตื่นสาย

สุดท้ายเเล้วเจียงหนิงได้นั่งรถม้าขนาดใหญ่คนเดียว

รถม้าของจวนเจียงกั๋วกงทั้งสองคันได้มาถึงจวนหยางผิงโหวแล้ว เจียงหนิงลงรถม้ามองครอบครัวเดินไปไม่รอนางด้วยซ้ำ หญิงสาวรีบเดินไปตามไปอย่างฉับไว

หยางผิงโหวเป็นขุนนางกรมพิธีในราชสำนักจึงไม่ต้องแปลกใจหากมีผู้มาร่วมงานจำนวนมาก

แยกที่นั่งฝั่งบุรุษ ฝั่งสตรีอย่างชัดเจน เจียงหนิงนั่งโต๊ะลำดับสุดท้าย นางเอาแต่กินของว่างมิได้สนใจสายตาของคุณหนูพวกนั้น

"ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูใหญ่ลูกอนุจวนกั๋วกงปีนเตียงจ้าวอ๋อง ว่าที่น้องเขยของนาง" คำพูดประโยคนี้ทำให้ที่นั่งฝั่งสตรีเงียบกริบ ทุกสายตาจ้องมองมาที่เจียงหนิง เจียงหลินกับเจียงซินคิดในใจว่าแย่แล้ว

เหตุใดคุณหนูใหญ่จวนหยางผิงโหวถึงได้เอ่ยถึงเรื่องนี้เล่า เจียงซินได้ยินมาว่าจ้าวอ๋องสั่งปิดข่าวแล้วไม่ใช่รึ

หยางเหมยมีใจให้จ้าวอ๋องไม่แปลกที่นางจะทราบความเคลื่อนไหวของจ้าวอ๋อง

"ว่าอย่างไรคุณหนูใหญ่ลูกอนุ" เจียงหนิงไม่คิดว่านางจะมีความแค้นต่อคุณหนูนางนี้ ผู้คนตั้งมากมายในห้องโถง กล้าเอ่ยวาจาทำลายชื่อเสียงสตรี

หากนางตอบโต้แม่ใหญ่ต้องโทษนาง โทษฐานที่ทำให้จวนกั๋วกงขายหน้า

"ข้าขอตัวเข้าห้องน้ำ" เจียงหนิงเลือกที่จะลุกออกไปอย่างเงียบ ๆ ไม่สนสายตาของคุณหนูพวกนั้น เจียงซินกับเจียงหลินพลันโล่งอกที่พี่ใหญ่ของนางยังพอรู้ความไม่ก่อเรื่องวุ่นวาย

"เจ้า..." หยางเหมยมีรึจะยอม นางเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนหยางผิงโหว ไม่มีผู้ใดกล้าละเลยนาง ทุกคนต่างเอาอกเอาใจนางตลอด เหตุใดคุณหนูใหญ่ลูกอนุแห่งจวนเจียงกั๋วกงถึงไร้มารยาทเช่นนี้

"ตายเเล้ว มีคนเมินคุณหนูใหญ่จวนหยางผิงโหวด้วย" ทุกคนหันไปมอง คุณหนูใหญ่เยียนลูกอนุบิดาของนางเป็นขุนนางขั้นสาม

"เยียนเวยไม่ต้องมาแส่" หยางเหมยไม่ชอบลูกอนุอยู่แล้ว นางเกลียดอย่างมาก

"ข้าจะไปหาเจียงหนิง" ทุกคนเห็นหยางเหมยเดินออกไปจากห้องโถง ต่างรีบเดินตามเพราะอยากชมละครสนุก ๆ ได้ยินว่าลูกอนุจวนกั๋วกงร้ายไม่เบาเหมือนกัน

เจียงหนิงอยู่ริมทะเลสาบจวนหยางผิงโหว นางไม่คิดเลยว่า เจียงหนิงจะมีศัตรูเยอะเพียงนี้ หญิงสาวยืนรับลมหนาวอย่างสบายใจ

"เจียงหนิง เจ้ากล้ามากที่เมินข้า" เจียงหนิงมองคนกลุ่มใหญ่ที่เดินมาทางนาง

"คุณหนูหยาง ข้าขี้เกียจเถียงกับเจ้ากับเรื่องไร้สาระ ข้าอยากรับลมหนาวเลยเดินออกมา วันนี้งานวันเกิดพ่อของเจ้า เหตุใดเจ้าไม่อยู่อย่างสงบเล่า" เจียงหนิงสั่งสอนหยางเหมยต่อหน้าคุณหนูทุกคน

ก็เป็นจริงดั่งคำที่เจียงหนิงว่าไว้ไม่ผิด วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดที่หยางผิงโหวแท้ ๆ เหตุใดบุตรสาวถึงได้ไปหาเรื่องคุณหนูใหญ่จวนเจียงกั๋วกง

"จริงด้วย คุณหนูใหญ่หยาง" คุณหนูนางหนึ่งเอ่ยขึ้น ตามมาด้วยเสียงวิจารณ์ต่อว่าหยางเหมย

"นี่พวกเจ้าเข้าข้างนางคนชั้นต่ำอย่างนั้นรึ" เจียงซินกับเจียงหลินคิดว่าหากมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับเจียงหนิง คุณหนูเหล่านี้จะเป็นพยานให้เจียงหนิงว่าไม่ได้หาเรื่องหยางเหมยก่อน เป็นหยางเหมยไม่ไว้จวนกั๋วกงหาเรื่องเจียงหนิงครั้งแล้วครั้งเล่า

ยิ่งคุณหนูพวกนั้นเพิกเฉยต่อหยางเหมยยิ่งทำให้นางโกรธมาก

"เจ้าตายเสียเถอะ" ไม่มีผู้ใดคิดว่าหยางเหมยจะถีบเจียงหนิงตกน้ำ แต่ทว่านางยกเท้าขึ้น เจียงหนิงหลบได้ทัน กระนั้นเป็นหยางเหมยที่ตกลงไปในทะเลสาบเสียเอง

ตูม !!!

เสียงกรีดน้องพลันดังขึ้น

เจียงหนิงหัวเราะอย่างสะใจ แม้นางไม่ตอบโต้ด้วยวาจา นางก็ไม่ให้ผู้ใดมารังแกนางได้เช่นกัน

คุณหนูทุกคนต่างหัวเราะที่หยางเหมยตกลงน้ำ

"พี่ใหญ่ ท่านแม่ให้ข้านำผ้าคลุมมาให้ท่าน" บุรุษผู้นั้นใบหน้าหล่อเหลานัก เขามองเห็นหยางเหมยในอาภรณ์แนบเนื้อ

"อาเย่" เยียนเวยมองน้องชายของนางคือเยียนเย่ เขาได้เห็นคุณหนูนางนั้นถึงกับใบหน้าแดงก่ำ

เรื่องที่หยางเหมยตกน้ำได้ยินไปถึงห้องรับรองของผู้ใหญ่ ใบหน้าหยางผิงโหวแดงก่ำ

"เจียงกั๋วกงบุตรสาวของท่านก่อเรื่องเเล้ว"