3

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาจวนเจียงเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น คุณหนูใหญ่ผู้เอาแต่ใจทำร้ายผู้คน กลายเป็นคนเชื่อฟังบิดา มิได้ย่างกรายออกจากเรือนเลยเเม้แต่น้อย

"ท่านพ่อนางไม่ย่างกรายออกจากเรือนเลยแม้แต่น้อย" คุณหนูสามมองหน้าบิดาเเล้วเอ่ยถึงคุณหนูใหญ่ขึ้นมา บรรยากาศในการกินข้าวเที่ยงกำลังดี เหตุใดต้องเอ่ยถึงนางด้วยเล่า

"จะเอ่ยถึงนางไปไยให้นางอยู่ในเรือนรอแต่งออกไปดีกว่า" ดูสิแม้แต่ชื่อบุตรสาวคนโตคนเป็นบิดาอย่างท่านกั๋วกงมิอยากจะได้ยินด้วยซ้ำไป

"ท่านพ่อว่าแต่บุรุษผู้นั้นหน้าตาเป็นเช่นไรเจ้าคะ" คุณหนูรองยังอยากจะรู้อีก

"ซินเอ๋อร์ เจ้าเป็นสตรีจะไปเอ่ยเรื่องหน้าตาบุรุษได้อย่างไร" เจียงฮูหยินพลันเอ็ดบุตรสาว

"เอาล่ะ ๆ อย่าได้เถียงกับเพราะนางเลย อีกไม่กี่วันข้างหน้าจวนหยางผิงโหวจัดงานวันคล้ายวันเกิดท่านโหวที่จวน ส่งเทียบมาเเล้ว ครอบครัวเราจำต้องไปร่วมงาน ไม่ไปก็มิได้เสียด้วย ตระกูลหยางสืบทอดตำแหน่งโหวมานับร้อยปี ตั้งแต่สมัยสร้างราชวงศ์ต้าเยว่ ไม่ต่างจากจวนกั๋วกงของเรา"

เจียงซินยังไม่อยากออกไปพบหน้าผู้ใดเพราะเรื่องเจียงหนิงปีนเตียงจ้าวอ๋องยังดังสะพัดไปทั่วต้าเยว่

"ท่านพ่อ ข้าไม่อยากออกจากจวน" เจียงซินพลันเอ่ยขึ้นใบหน้างามของนางเจือปนไปด้วยความเศร้า แววตาพลันหม่นหมองไม่มีความร่าเริงเลยแม้แต่น้อย

"พี่รองข้าก็เห็นใจท่านเหมือนกัน" แม้แต่เรื่องนี้เจียงหลินยังเข้าข้างเจียงซิน หากไม่ใช่เพราะพี่ใหญ่ทำจวนเจียงกั๋วกงขายหน้า เจียงหลินอยากออกไปเดินเล่นตลาดเช่นกัน

เจียงฮูหยินนึกชังเจียงหนิงมาก

"ท่านอ๋องรับปากเเล้วจะสยบข่าวลือพวกนั้นเอง เจ้าอย่าได้เป็นห่วงเลย" เจียงเสิ่นได้หารือกับจ้าวอ๋องแล้วเรื่องข่าวลือพวกนี้ เขาจะไม่ให้มันเกิดขึ้นในต้าเยว่

"พวกท่านคุยอะไรกันขอรับ" เจียงลู่สาวเท้าเข้ามาเขาในอาภรณ์สีฟ้า

"เจ้ากลับมาแล้ว" เจียงฮูหยินดีใจอย่างมากที่คุณชายสี่เจียงลู่กลับมาหลังจากไปเรียนที่สำนักศึกษามาหลายวัน

"น้องสี่กลับมาแล้ว" เจียงซินกับเจียงหลินเอ่ยพร้อมกัน

"ท่านพ่อท่านแม่ เกิดอะไรที่จวนของเรา ข้าได้ยินมาว่าพี่ใหญ่ปีนเตียงจ้าวอ๋อง" เรื่องนี้เป็นข่าวใหญ่เหมือนกันหลายวันที่ผ่านมา

เจียงหลินเลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้น้องสี่ของนางฟัง เจียงลู่คิดว่าพี่ใหญ่ทำเกินไปจริง ๆ

"เจ้าจะไปไหน" เจียงเสิ่นเห็นบุตรเดินฟัดเหวี่ยงออกไปจากเรือนจึงตะโกนถาม

"ด่านาง" ทุกสายตามองไปที่แผ่นหลังของเจียงลู่ เจียงฮูหยินคิดว่าดีเหมือนกัน ทุกคนมีความคิดไม่ต่างเจียงฮูหยิน กระนั้นจึงไม่มีใครจะไปห้ามเจียงลู่ด่าพี่สาวลูกอนุ

ฮัดเชย !!!

เจียงหนิงพลันจามอยู่หลายครั้ง วันนี้อากาศหนาวยิ่งนักแม้จะเป็นตอนเที่ยงก็ตาม นางนั่งข้างเตาไฟ เอามืออังเตาไว้

โครม !!!

ประตูเรือนโดนถีบอย่างแรง เจียงหนิงกับเสี่ยวฟางที่นั่งอยู่ตั่งเตี้ยพลันหันมามองผู้มาเยือน

"คุณชายสี่เหตุใดท่านถึงทำเช่นนี้เจ้าคะ" เสี่ยวฟางตกใจไม่น้อย

"หุบปากไม่ใช่เรื่องของบ่าวเช่นเจ้า" เจียงหนิงมองบุรุษผู้นี้อายุสิบสามปี คาดว่าจะเป็นน้องชายของนางเจียงลู่ เขาเพิ่งจะกลับมาจากสำนักศึกษาสินะ

"เจียงหนิงหญิงชั่วเช่นเจ้าทำให้สกุลเจียงกั๋วกงขายหน้ายิ่งนัก เจ้ากล้าดีอย่างไร ใช้กลอุบายชั่วช้าไปปีนเตียงจ้าวอ๋องคู่หมั้นพี่รอง" เจียงลู่หยุดหายใจเล่าด่าต่อ

"เจ้ามันไร้ยางอาย" เจียงลู่ด่าเจียงหนิงแต่ทว่านางยกน้ำชาขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ สายตามองเขาที่หายใจอย่างเหนื่อยหอบ

"ด่าพอก็ออกไปได้เเล้ว" เดิมทีคิดว่าคุณหนูใหญ่จะลุกขึ้นด่ากลับ แต่ทว่าผิดคาด คุณหนูใหญ่ใจเย็นอย่างมาก

นางจะใส่ใจทำไม เพราะนางไม่ได้เป็นคนทำ นางไม่รับคำด่า

เจียงลู่ได้แต่อึ้งงันหญิงบ้าผู้นี้ไม่อาละวาดเล่า

"เชิญออกไป ข้าจะพักผ่อน...เสี่ยวฟางส่งแขก" เจียงหนิงหันมาจิบน้ำชาชั้นดีต่อ ใบหน้าของเจียงลู่เขียวคล้ำนัก

"เจ้า..." เขาทำได้เพียงชี้หน้าเจียงหนิงไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่า แล้วสะบัดอาภรณ์เดินออกไป

"คุณหนูท่านเปลี่ยนไปมากเจ้าค่ะ" แม้แต่เสี่ยวฟางยังได้แต่ขยี้ตาตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณหนูใหญ่จะทนฟังได้และไม่อาละวาด

"แน่นอนข้าบอกแล้วไง ข้าจะเป็นคนดี" เจียงหนิงเอ่ยแล้วยิ้มให้สาวใช้ ทำให้เสี่ยวฟางขนลุกยิ่งนัก

"ลูกแม่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" อนุหลันได้ยินเสียงดังตะกี้นี้ ให้บ่าวสองคนสืบความมา จึงรู้ว่าคุณชายสี่มาหาเรื่องบุตรสาวของนาง

"ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ" เจียงหนิงให้เสี่ยวฟางรินน้ำชาให้มารดา

"เจ้าไม่ด่าคุณชายสี่รึ"

"ข้าไม่อยากใส่ใจท่านแม่"

บุตรสาวของนางเป็นผู้ใหญ่รู้ความแล้ว ไม่นานนักอนุหลันก็กลับไปที่ห้องของนาง

เจียงหนิงคิดว่าในเมื่อจะอยู่โลกแห่งนี้นางต้องทำดีกับพี่น้อง หาใช่ร้ายใส่ทุกคน

"คุณหนูใหญ่ นี่คืออาภรณ์ที่เจียงฮูหยินมอบให้ท่านต้องใส่ไปจวนหยางผิงโหวอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้" สาวใช้จากเรือนใหญ่รีบวางชุดแล้วเดินออกไปทันที

เจียงหนิงเดินไปดู นี่พวกเขาจะให้นางไปงานเลี้ยงท่านหยางผิงโหวด้วยจริง ๆ รึ