2

"ดีนะท่านอ๋องของข้าไม่หลงกลนาง" เจียงซินนึกถึงเหตุการณ์นี้อยากจะตบพี่ใหญ่ที่คิดจะแย่งคู่หมั้นนาง

"ข้าเสียใจจริง ๆ ที่นางมีนิสัยเช่นนี้" เจียงฮูหยินนึกชังอนุหลัน

ยามที่เจียงหนิงเข้ามาในห้องโถงของเรือนใหญ่สายตานับสี่คู่จ้องมาที่ร่างบาง

"ท่านพ่อ"

"คุกเข่าลง"

เจียงหนิงคุกเข่าลงแล้วมองหน้าบิดา แววตาที่บิดามองนางไร้ซึ่งความรักจริง ๆ

"เจ้าทำเรื่องขายหน้าอย่างมาก เหตุใดเจ้าถึงไม่ตายไปเสีย กล้าได้อย่างไรจะแย่งคู่หมั้นน้องสาวตัวเอง โชคดีที่จ้าวอ๋องมิได้เป็นอันใด" เจียงเสิ่นพลันถอนหายใจ

"ท่านพ่อท่านรีบหาคนมาแต่งนางเถอะ" เจียงซินมิอาจทนเห็นหน้าพี่สาวลูกอนุผู้นี้อีกต่อไป

"จริงด้วยท่านพ่อ" คุณหนูสามเจียงหลินเอ่ยเสริม หากอยู่นานไปเจียงหนิงมีแต่ก่อความหายนะให้คนสกุลเจียงมิอาจปล่อยนางไว้ได้จริง ๆ

"พ่อได้ปรึกษากับจ้าวอ๋องไว้เรียบร้อยเเล้ว ขอให้ซินเอ๋อร์ทำใจให้สบาย" เจียงหนิงมองบิดาพูดกับน้องสาวคนรองน้ำเสียงนุ่มนวล แววตาช่างอ่อนโยนเต็มไปด้วยความรัก ช่างต่างจากนางโดยสิ้นเชิง

"สองเดือนข้างหน้าเจ้าเตรียมตัวแต่งออกไปได้เลย"

เจียงหนิงรู้สึกเหมือนมีคนเอาไม้มาตีแสกหน้านาง ทะลุมิติมาทำผิดร้ายเเรงต้องมาแต่งงานเสียเเล้ว

"..." นางพูดไม่ออก

"ท่านพ่อแล้วนางแต่งกับใครเจ้าคะ" คุณหนูสามเจียงหลินมีท่าทีอยากรู้

"บุรุษธรรมดาผู้หนึ่งเป็นคนจ้าวอ๋องรู้จัก" คำตอบของบิดาทำให้เจียงซินกับเจียงหลินพอใจอย่างมาก

"พาตัวนางออกไปจากเรือนข้า แล้วเจ้าอย่าได้ก้าวออกมาจากเรือนเล็กเป็นอันขาด" บิดาชี้หน้าเจียงหนิง

เจียงหนิงทำหน้าซื่อลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องโถงใหญ่ด้วยความเสียใจ

"ปกตินางจะไร้มารยาทโวยวาย ดูสิทำหน้านิ่งเเล้วเดินจากไป ไม่ใช่นิสัยของนางเลย" เจียงหลินตกใจกับการเปลี่ยนแปลงพี่ใหญ่

"นั่นสิ" แม้แต่เจียงซินก็ยังอึ้งงัน

"บางทีนางอาจจะคิดได้ ข้าลงโทษนางให้คนจับกดน้ำอีกทั้งขังไว้ห้องเก็บฟืน ดัดนิสัยนางเสียบ้าง" เจียงฮูหยินนึกชังอยู่เรื่องเดียว เจียงหนิงจะปืนเตียงจ้าวอ๋อง เรื่องนี้นางรับมิได้...

พอมาถึงเรือนเล็กก็เห็นอนุหลันยืนร้อนรนที่หน้าเรือน บุตรสาวกลับมาแล้ว

"แล้วแม่บิดาเจ้าว่าอย่างไรบ้าง" อนุหลันเป็นห่วงกลัวว่ากั๋วกงจะทำร้ายบุตรสาวของนางอีก ร่างกายเจียงหนิงบอบช้ำมามากแล้ว

"ข้าไม่เป็นไรเจ้าคะ ข้ารู้สึกเหนื่อยท่านแม่ ท่านพ่อสั่งให้ข้าอยู่แต่ในห้องมิต้องออกไปไหนจนกว่าจะถึงวันแต่งงาน" อนุหลันได้ยินเช่นนี้ถึงกับดีใจ อย่าบอกนะว่าบุตรสาวนางจะได้เป็นอนุจ้าวอ๋องแล้ว

นับเป็นวาสนาของเจียงหนิงแล้ว อนุหลันกุมมือบุตรสาวเเล้วพูดว่า

"เป็นวาสนาของเจ้าเเล้ว ที่ได้เป็นอนุจ้าวอ๋อง" เจียงหนิงมองเข้าไปในดวงตาแวววาวของมารดา นางจึงพูดว่า

"ไม่ใช่เจ้าค่ะ ท่านพ่อให้ข้าแต่งกับบุรุษธรรมดาทั่วไป" คำพูดของบุตรสาวดับฝันอนุหลันอย่างแรง ใบหน้านั้นแข็งค้าง บุตรสาวของนางเป็นถึงบุตรคนโตของกั๋วกง จะให้แต่งกับไร้หัวนอนปลายเท้าได้อย่างไร

"ลูกข้าลำบากเจ้าเเล้ว หากมิใช่เพราะข้านำยากำหนัดให้เจ้า เจ้าอาจจะได้แต่งกับคนดี ๆ " อนุหลันนึกเสียใจกับการกระทำของนางเสียจริง

ที่แท้มารดาอยู่เบื่องหลังนี่เอง

"ข้าขอตัวเจ้าค่ะ" เจียงหนิงเดินเข้าห้องไปปิดประตูกระแทกหน้ามารดา อนุหลันได้แต่เสียใจ บ่าวสองคนอย่างเสี่ยวชิวเสี่ยวเชียนได้แต่ประคองเจ้านายกลับห้อง ทุกอย่างที่นายหญิงกระทำล้วนอยากให้บุตรสาวได้ดี แม้จะแย่งวาสนาผู้อื่นก็ตาม

เจียงหนิงนั่งบนเก้าอี้ไม้จันทน์หอมจากนั้นจิบน้ำชาเบา ๆ ในสมองคิดว่าจะหาทางกลับโลกของนางอย่างไร หากกลับไม่ได้นางจะต้องแต่งงานกับบุรุษอื่น นางอยากจะบ้าตาย

เเขนที่เรียวงามเต็มไปด้วยบาดแผลรอยเขียวช้ำ ยาโบราณก็มิอาจรักษาหายได้ หากมียาแห่งโลกปัจจุบันมาด้วยก็ดีสิ

พริบ !!!

ชั่วพริบตาเดียวกระเป๋าหนังสีดำก็ปรากฏตรงหน้านาง

นี่ไม่ใช่กล่องยาของนางรึ เจียงหนิงดีใจอย่างมากที่กล่องยาทะลุมิติมาพร้อมกับนาง หญิงสาวไม่รอช้ารีบเปิดกล่องค้นหายาแผนปัจจุบันทาแผล อีกทั้งกินยาแก้ปวดตามร่างกาย

"คุณหนูบ่าวเข้าไปนะเจ้าคะ" เสี่ยวฟางอยู่หน้าประตู ในใจเจียงหนิงคิดว่าเเย่แล้ว ทันทีที่เสี่ยวฟางเปิดประตูเข้ามา กล่องยาพลันได้หายไปแล้ว

"มีอันใด" เสี่ยวฟางมองเจ้านายทำท่าทีสบาย ๆ ถึงแม้จะโดนนายท่านกักบริเวณ เหตุใดคุณหนูใหญ่ถึงไม่กรีดร้องเช่นแต่ก่อน

ในตอนที่คุณหนูใหญ่แย่งผ้าของคุณหนูรอง นายท่านทราบเข้า จึงสั่งกักบริเวณให้อยู่แต่ในห้อง คุณหนูใหญ่ทำลายข้าวของแจกันลายครามจนเสียหายหมด

เจียงหนิงมองไปที่สาวใช้เสี่ยวฟางเหตุใดจึงมองนายด้วยสายตาแปลก ๆ

"มองข้าเช่นนั้นเล่า"

"เปล่าเจ้าค่ะ บ่าวแค่คิดว่าท่านจะโวยวายทำลายข้าวของเจ้าค่ะ" เสี่ยวฟางเอ่ยขึ้นอย่างหวาดกลัว ปกติคุณหนูใหญ่มือหนักไม่เบา

ที่แท้เจียงหนิงนิสัยแย่เช่นนั้นจริงรึ เจียงหนิงหลับตา ภาพที่ทำร้ายเสี่ยวฟาง ต่อว่าน้องชายน้องสาวผุดขึ้นในสมอง แม้แต่นางยังนึกกลัวตัวเอง

"วางใจเถอะ ข้าเป็นคนดีเเล้วนับแต่นี้ต่อไป" เสี่ยวฟางได้ยินเช่นนี้ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ

หากท่านเป็นคนดี ผีหลอกข้าเเล้ว