1

"หนิงเอ๋อร์ของข้า ปล่อยหนิงเอ๋อร์ของข้านะ" เสียงด้านนอกทำให้สตรีร่างบางที่นอนอยู่บนกองฟางในห้องเก็บฟืนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ สถานที่เก่า ๆ อีกทั้งมีกองฟืน นี่มันที่ใดกัน

เจียงหนิงจำได้ว่านางอยู่ในห้องน้ำไม่ใช่รึ จากนั้นก็ลื่นล้มศีรษะกระแทกกับอ่างน้ำ

"เหตุใดเจียงฮูหยินถึงได้ใจดำกับบุตรสาวของข้ายิ่งนัก นางเพียงแค่ต้องการอนาคตที่ดีของตัวเอง"

เพียะ !!!

ฝ่ามืองามสะบัดเข้าไปหน้าอนุหลัน หลันอิงฮวาหน้าหันไปตามแรงตบ

"เพราะมีมารดาอย่างเจ้าเสี้ยมสอนทำให้นางถึงต้องกลายเป็นคนเช่นนี้" เจียงหนิงเป็นคนนัดให้จ้าวอ๋องไปที่โรงเตี๊ยมโดยใช้ชื่อเจียงซินหลอกจ้าวอ๋อง

จากนั้นได้ทำการวางยาปลุกกำหนัดแต่ทว่าไม่สำเร็จ จ้าวอ๋องได้ตบนางจนสลบแล้วเขาก็รีบด่วนจากไป แจ้งเรื่องนี้ทางจวนกั๋วกงทราบ

เจียงเสิ่นตกใจไม่น้อยเขาเป็นขุนนางการคลัง อีกทั้งสืบทอดตำแหน่งกั๋วกงมานับร้อยปีคู่กับราชวงศ์ต้าเยว่ เหตุใดบุตรอนุถึงได้มักใหญ่ใฝ่สูงเช่นนี้

หลังจากที่ลากตัวเจียงหนิงออกจากโรงเตี๊ยม เจียงฮูหยินให้คนจับคุณหนูใหญ่ลงน้ำกดหัวนางไว้เป็นเวลานาน เเล้วนำร่างของนางมาขังไว้ที่ห้องเก็บฟืนผ่านไปสามวันไม่ส่งข้าวไม่ส่งน้ำ ป่านนี้นางคงจะตายแล้วกระมัง

"หากนางตายขึ้นมาเล่า จะทำอย่างไรเจียงฮูหยิน" อนุหลันมีบุตรสาวเพียงคนเดียวนางหวังเพียงเจียงหนิงมีความสุข

"สตรีโรงงิ้วอย่างเจ้าวัน ๆ ไม่สอนสิ่งดี ๆ ให้นาง สอนแต่สิ่งชั่วร้าย บัดนี้เจ้าก็รอรับผลก็แล้วกัน หากนางรอดนางก็ได้แต่งออกไปกับคนธรรมดา มิอาจแต่งกับจ้าวอ๋องได้" หัวใจของอนุหลันหล่นลงปลายเท้า แผนการของนางเสี้ยมสอนบุตรสาวไม่เป็นผลรึ

"เจียงฮูหยินท่านจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ"

"ไปนำร่างนางออกมา หากตายก็ให้คนหาโลงมาใส่ หากยังไม่ตายก็ให้อนุหลันจัดการ" เจียงฮูหยินสั่งบ่าวสาวเท้าเดินออกไปกับแม่นมกุยเเละบรรดาสาวใช้

"ลูกแม่"

อนุหลันรีบให้สาวใช้แบกร่างของบุตรสาวกลับเรือนหลังเล็กทันที ในใจก่นด่าเจียงฮูหยินไม่เหลือชิ้นดี

เจียงหนิงลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพบว่านางในเรือนจีนที่สะอาดสะอ้านอีกทั้งเครื่องใช้จีนโบราณวางเรียงกันครบ

"ลูกเเม่เจ้าฟื้นแล้ว" อนุหลันนั่งข้างเตียงกุมมือบุตรสาวไว้ ใบหน้าเจียงหนิงเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ อีกทั้งร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล

เจียงหนิงมองสตรีวัยสามสิบปี อายุเท่านางเลยแต่ทำไมเรียกนางว่าลูก

เจียงหนิงพลันหลับตาความทรงจำเจ้าของร่างเดิมไหลเข้าสมองของนาง เจ้าของร่างเดิมมีชื่อว่าเจียงหนิงเป็นธิดาคนโตของท่านกั๋วกงเจียงเสิ่นดำรงตำแหน่งขุนนางการคลังแห่งต้าเยว่

เจียงหนิงเป็นบุตรที่เกิดจากอนุภรรยาอย่างหลันอิงฮวาสตรีนางงิ้ว ไม่เป็นที่โปรดของบิดาและแม่ใหญ่อย่างเจียงฮูหยิน ปีนี้อายุสิบหกปี นิสัยดุร้ายชอบด่าบ่าวไพร่

"หนิงเอ๋อร์ เหตุใดเจ้านิ่งไปล่ะ" อนุหลันเขย่าแขนบุตรสาว

"ท่านแม่" ในที่สุดนางก็พูดออกมาแล้ว อนุหลันดีใจอย่างมาก

"พวกเจ้ารีบเอาอาหารกับยาบำรุงมาให้นางเร็วเข้า" เจียงหนิงหิวข้าวมาก ดูเหมือนว่าคุณหนูใหญ่คงจะตายไปแล้วตั้งแต่โดนจับกดน้ำกระมัง ส่วนนางก็เป็นวิญญาณเข้ามาแทนที่

หลังจากที่กินข้าวอิ่มกินยาบำรุงเรียบร้อยเเล้ว อนุหลันก็กลับไปที่ห้องของนาง ห้องของอนุหลันอยู่ข้าง ๆ เจียงหนิง เรือนเล็กท้ายจวนเจียงเป็นที่พักอาศัยของสองเเม่ลูกคู่นี้

สาวใช้นางนั้นพลันยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตาเจียงหนิง

"เจ้าเป็นอะไร" สาวใช้คนนั้นเงยหน้าขึ้น เจียงหนิงตกใจมากใบหน้าสาวใช้คนนั้นเป็นรอยเขียว ในความทรงจำสาวใช้คนนั้นชื่อว่าเสี่ยวฟาง

"คุณหนูของบ่าว บ่าวนึกว่าท่านจะไม่ฟื้นแล้ว ท่านทั้งโดนจับกดน้ำและขังในห้องเก็บฟืนตั้งสามวัน อีกทั้งไม่ให้ส่งข้าวน้ำให้ท่าน" เสี่ยวฟางเช็ดน้ำตา

หากเจ้าของร่างเดิมไม่ปีนเตียงจ้าวอ๋องผู้นั้นมีรึจุดจบจะตายเช่นนี้

"คุณหนูใหญ่ บ่าวได้ยินมาว่า ท่านกั๋วกงหาคนมาให้ท่านแต่งงานด้วย"

"ข้ารู้แล้ว เจ้าออกไปเถอะข้าจะนอน" เสี่ยวฟางออกไปแล้ว เจียงหนิงพลันลุกจากเตียง ร่างกายนี้บอบบางไปแล้ว แม้แต่แรงจะเดินก็ยังไม่มี กว่านางจะพาตัวเองมาที่โต๊ะเครื่องแป้ง

งดงามมากใบหน้านี้แม้จะโทรม เอวบางร่างเล็กนมโต อายุสิบหกจริง ๆ รึ นางจะต้องใช้ชีวิตในร่างนี้จริงรึ แค่คิดเจียงหนิงก็ปวดหัวเเล้ว

มีบ่าวจากเรือนใหญ่ให้เจียงหนิงไปหาท่านกั๋วกงเจียงหนิงยังไม่ทันคิดว่าจะรับมืออย่างไร ให้นางพักสักสามวันก็มิได้

เรือนใหญ่ในยามนี้ใบหน้าของเจียงเสิ่นไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก บุตรสาวคนโตลูกอนุชอบก่อความวุ่นวายเสียจริง ตั้งแต่เด็กยันโตมีแต่เจียงหนิงรังแกเจียงซินกับเจียงหลิน

"ท่านพี่ใจเย็น ๆ เจ้าค่ะ" เจียงฮูหยินปลอบใจสามี เรื่องนี้นางเป็นนายหญิงของจวนกั๋วกงจัดการเจียงหนิงถือว่าได้รับบทเรียนสาสมแล้ว

"คนสารเลวเช่นนางมันน่าจะโดนขังไปตลอดชีวิต" เจียงเสิ่นนึกขายหน้ามากเมื่อนึกถึงบุตรสาวคนโต