บทที่ 18 ภาพความหลัง

“มณีรัตน์” วิไลครางชื่อหญิงสาวคนนั้นออกมา

ภาพความหลังอันเจ็บปวดแวบเข้ามาในความทรงจำ มณีรัตน์เป็นหางเครื่องในวงเดียวกับวิไลเป็นเพื่อนรักกันมากเพราะทั้งสองมาจากจังหวัดในแถบภาคอีสานเหมือนกัน วิไลสวยมีเสน่ห์น่าสนใจมากกว่ามณีรัตน์ชายหนุ่มทั้งในวงและนอกวงจึงเข้ามาพูดคุยด้วยไม่เว้นแต่ละวันโดยเฉพาะเพทายหนุ่มหางเครื่องคู่ของมณีรัตน์ก็หลงรักวิไลจนถึงขั้นขอแต่งงานอยู่กินฉันสามีภรรยาสร้างความโกรธเคืองให้กับมณีรัตน์เป็นอย่างมากเพราะหล่อนเองหลงรักเพทายมาตั้งแต่แรกเห็นหน้าและเพราะความอิจฉาริษยาในตัววิไลทำให้มณีรัตน์วางแผนทำร้ายวิไลโดยที่วิไลไม่รู้ตัวว่าเพื่อนรักของหล่อนจะกล้าทำกับหล่อนได้ถึงเพียงนี้

“พี่เพทาย เมื่อกี้ฉันเห็นวิไลคุยกับใครไม่รู้จ้ะแอบคุยด้วยนะดูมีลับลมคมนัยชอบกล”

มณีรัตน์เข้าไปหาเพทายถึงห้องพัก เขาเหลียวมามองหล่อนคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน คำพูดของหล่อนสะกิดหัวใจของเขาให้ร้อนรุ่มขึ้นทันที เขารักและหึงหวงวิไลมากไม่ว่าหนุ่มในวงหรือนอกวงไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยกับวิไลสองต่อสองแล้วที่มณีรัตน์พูดเช่นนี้แสดงว่ามีคนกล้าคิดตีท้ายครัวของเขาอย่างนั้นหรือ

“รัตน์เห็นเมื่อไหร่”

“เมื่อกี้เองจ้ะพี่ แต่ตอนนี้ไม่อยู่แล้วจ้ะไอ้หนุ่มคนนั้นไปแล้วขับรถมอเตอร์ไซค์มาจ้ะ ฉันเห็นทุกวันเลยนะพี่แต่ไม่กล้าบอกพี่”

“อะไรนะ เห็นทุกวันเหรอ” เพทายจ้องหน้ามณีรัตน์

“จ้ะ” หล่อนยืนยันจริงจัง

“แล้วทำไมไม่บอกพี่”

“ไม่กล้าจ้ะกลัวพี่กับวิไลทะเลาะกัน ฉันไม่อยากให้พี่สองคนเลิกกันนะพี่ ฉันรักพี่ รักวิไลไม่อยากให้คนที่ฉันรักต้องเป็นทุกข์นะจ๊ะ”

หญิงสาวก้มหน้าบีบเสียงเศร้าใบหน้าหม่นตามน้ำเสียงดวงตารื้นไปด้วยน้ำตา หล่อนเสแสร้งได้แนบเนียนที่สุด เพทายจ้องมองมณีรัตน์เหมือนกับเพิ่งเคยพบและรู้จักหล่อนเช่นนั้น หล่อนรักเขาอย่างนั้นหรือ เขาช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีอะไรเช่นนี้มีหญิงสาวหลงรักทั้งที่เขามีภรรยาแล้วแต่หัวใจของเขาไม่มีที่ว่างเหลือเผื่อให้หญิงสาวคนไหนได้อีกเพราะเขารักวิไลจนหมดหัวใจดังนั้นข่าวที่ไม่ได้กรองจากปากของ

มณีรัตน์จึงเหมือนชนวนระเบิดที่กำลังจะระเบิดในวินาทีนี้ เขาต้องการพบวิไลเดี๋ยวนี้

“ขอบใจมากรัตน์ที่รักพี่ รัตน์พาพี่ไปหาวิไลหน่อยได้มั้ย”

“ได้จ้ะ วิไลอยู่หลังบ้านจ้ะพี่”

น้ำเสียงของหญิงสาวเปลี่ยนไปทันทีรอยยิ้มยินดีปรากฏชัด ดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์ หล่อนวางแผนกำจัดวิไลให้พ้นทางรักของหล่อนด้วยวิธีที่ง่ายที่สุดเพราะหล่อนรู้ว่าเพทายเกลียดการทรยศโดยเฉพาะภรรยาเขารับไม่ได้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียวถ้ารู้ว่าหล่อนกำลังมีคนอื่น เขายอมให้ผู้หญิงที่เขารักดั่งดวงใจหักหลังเขาไม่ได้

มณีรัตน์พาเพทายมาที่หลังบ้าน วิไลกำลังนั่งซักผ้าอยู่กับเพื่อนๆ หางเครื่องสองสามคน เพทายก้าวเข้าไปหาหล่อนแล้วกระชากผมของหล่อนจนหน้าหงายอย่างไร้เหตุผลและไม่มีคำถามใดๆ ออกมาจากปากของเขาก่อนที่เขาจะลงมือทำร้ายผู้หญิงที่เขารัก

เสียงร้องอย่างเจ็บปวดไม่ได้ทำให้เพทายรู้สึกตัวเขากระชากร่างบางของวิไลออกมาพ้นกะละมังซักผ้าจนสำเร็จโดยมีสายตาไม่เข้าใจของเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยมองมา มณีรัตน์ยิ้มพอใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้า

“โอ๊ย อะไรเนี่ยพี่ พี่เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ปล่อยผมฉันเดี๋ยวนี้นะ” วิไลดิ้นรนเพื่อให้สามีปล่อยมือจากศีรษะของหล่อน

“มานี่เลย มาคุยกันให้รู้เรื่อง มานี่” เพทายดึงกึ่งลากภรรยาอย่างไม่มีคำว่าปรานี

“คุยอะไร แล้วทำไมต้องดึงผมฉันด้วย พี่ปล่อยฉันก่อนสิ”

เพทายปล่อยมือจากผมวิไลใบหน้าของเขายังไม่คลายความโกรธ เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ หล่อนเดินตามเข้าไป

“มึงไปคุยกับใครมา”

“คุยอะไร ฉันยังไม่ได้คุยกับใครเลยนะพี่ นอกจากนังจิ๋มกับนังน้อยสองคนนี่เท่านั้นแหละ” หล่อนมองไปที่จิ๋มกับน้อยหางเครื่องในวงซึ่งกำลังนั่งซักผ้าอยู่กับหล่อน

“ไม่ใช่สองคนนี่ ไปแอบคุยกับไอ้หนุ่มที่ไหนมีคนเห็นคุยกันตั้งหลายครั้ง บอกมานะว่ามันเป็นใครเป็นชู้ของมึงรึเปล่า” เพทายพูดจาไม่น่าฟังซ้ำเสียงดังกว่าเดิม

“พี่เพทาย ทำไมพี่พูดอย่างนี้ล่ะ ฉันไม่เคยมีใครเลยนะ ที่ฉันคุยเมื่อกี้ใครก็ไม่รู้เขามาถามหาบ้านญาติเขาไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลยนะพี่” วิไลรู้ว่าสามีหึงหวงหล่อนมากแค่ไหน

“แล้วครั้งก่อนๆ ล่ะใคร มันเป็นใคร” เขาตะเบ็งเสียง ดวงตาขุ่นขวางตามอารมณ์

“ถ้าพี่โมโหเรื่องไม่เป็นเรื่องยังงี้ เราอย่าคุยกันเลยดีกว่า ฉันบอกไปพี่ก็ไม่เชื่อฉันหรอกเอาไว้พี่อารมณ์เย็นกว่านี้ฉันจะอธิบายให้ฟัง” หญิงสาวพยายามหยุดการปะทะคารมกับสามี