6

“หยุด ! ไม่เอาไปขายหรอกน่า ผมแค่จะกลับบ้าน” อลันจำเป็นต้องอธิบายก่อนที่ผู้หญิงสติแตกคนนี้จะทำแก้วหูของเขาทะลุไปเสียก่อน ดูจากใบหน้าที่เดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีดไม่ต้องบอกก็รู้ว่ายัยนี่คงมโนไปไกล

“อ่อ.....บ้านพักตากอากาศที่ชายแดน” ปานอัปสรพยักหน้าหงึกหงัก คิดไปเองว่าดีเหมือนกัน ได้ไปเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศ จึงสงบปากสงบคำลงได้

รถแล่นออกมาตามเส้นทางหลวงราวสี่ชั่วโมงโดยไม่มีการพูดคุยกัน แรก ๆ ปานอัปสรเป็นฝ่ายชวนเขาคุยแต่ดูท่าว่าจะไม่เป็นที่สบอารมณ์ของคนที่นั่งขับรถหน้าเครียดอยู่ หล่อนจึงเลิกราไปเอง หันมาให้ความสนใจกับสมาร์ทโฟนในมือแทน จนกระทั่งแบตฯหมดเริ่มจะง่วง ก็พอดีกับที่ชายหนุ่มแวะเข้าปั๊มน้ำมันขนาดใหญ่พอดี

“คุณอลัน กระเป๋าฉันจะหายไหมอ่ะ” ปานอัปสรมีปัญหาอีกจนได้ เมื่อลงจากรถแล้วเหลือบเห็นกระเป๋าสัมภาระนอนแอ้งแม้งล่อตาอยู่ท้ายรถแม้ว่าตอนนี้จะมืดมากแล้วผู้คนเริ่มบางตา

“กลัวหายก็นั่งเฝ้าไว้สิ” อลันตอบกลับมาโดยไม่เหลียวหลัง เดินตรงดิ่งไปที่ร้านกาแฟ

“นี่คุณ...ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ...ฮึ๊ย....” ปานอัปสรขัดใจ ถ้าไม่แวะก็ไม่รู้สึกอะไร แต่พอลงมาเห็นห้องน้ำอยู่แค่นี้ ก็อดรู้สึกปวดปัสสาวะขึ้นมาตงิด ๆ ไม่ได้ ในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจเหลียวมองซ้ายมองขวา ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างไวและรีบกลับออกมาอย่างโล่งใจเมื่อกระเป๋ายังอยู่ครบ

อลันนั่งจิบกาแฟอยู่ในร้าน มุมที่เขาเลือกนั่งสามารถมองเห็นพฤติกรรมของนางแบบสาวอย่างชัดเจน ชายหนุ่มต้องกลั้นยิ้มจนปวดแก้มกับความบ้าสมบัติของเจ้าหล่อนถึงกับยอมลงทุนยืนเฝ้าสายตาล่อกแล่ก ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะโก๊ะแบบนี้ นึกว่าจะหยิ่งผยองลำพองในฉายานางฟ้าบนแคทวอล์ค จนเดินเท้าไม่ติดดินเสียอีกที่ไหนได้ เจ้าหล่อนกลายร่างเป็นองครักษ์พิทักษ์กระเป๋าไปเรียบร้อยแล้ว ซื้อมาก็แพงแต่รู้สึกว่ามันจะเป็นภาระกับเจ้าของเสียมากกว่าจะให้ความสุขใจกระมัง......ชายหนุ่มคิดขำ ๆ

เวลาผ่านไปนานพอสมควร ปานอัปสรยืนรอจนขาแข็ง พอเห็นเจ้าหนี้หนุ่มที่เดินดุ่ม ๆ กลับมาก็ยิ้มออก

“คุณอลัน ฉันขอไปซื้อน้ำแป๊บนะ”

“ไม่ต้อง...” อลันยื่นแก้วคาปูชิโนปั่นให้หญิงสาวที่ยื่นหน้ามาฉีกยิ้มกว้างขวาง...ดีใจอะไรกันนักหนา

“ไม่ได้อ่ะ...ทั้งหวานทั้งมันฉันไม่กินหรอก” ปานอัปสรส่ายหน้าหวือทำหน้าอย่างกับเห็นไส้เดือนกิ้งกืออย่างนั้นแหละ ก็อาชีพอย่างหล่อนขืนกินแบบนี้มีหวังหมดอายุการใช้งานในเร็ววัน ดังนั้นกฎเหล็กที่หล่อนถือปฏิบัติมาตลอดคือ เครื่องดื่มต้องน้ำเปล่าเท่านั้น จนลืมรักษาน้ำใจคนที่อุตส่าห์หยิบยื่นให้ พอนึกได้ก็เห็นเขายัดแก้วกาแฟลงถังขยะเรียบร้อยแล้ว

“เอ่อ....ขอบคุณนะคะ คือฉัน....” ยังไม่ทันได้อ้าปากอธิบายให้จบ ก็โดนตะคอกกลับมาให้ขึ้นรถ

“เดี๋ยวสิคุณ ฉันหิวน้ำ”

“ขึ้นรถ” นอกจากเสียงเข้ม ๆ นั่นแล้ว ดวงตาคมดุยังมองมาอย่างกดดัน

“อารมณ์แปรปรวนจริงวุ้ย” ปานอัปสรบ่นงึมงำ เดินไหล่ห่อคอตกปีนขึ้นไปนั่งบนรถตามคำสั่ง พอนั่งลงได้ก็ทุบขาตัวเองเบา ๆ คลายความปวดเมื่อย

อลันเอี้ยวตัวไปหยิบของหลังเบาะ ก่อนจะยื่นขวดน้ำมาให้คนที่นั่งหน้าหงิก ทำปากขมุบขมิบคงจะสรรเสริญใครสักคนอยู่ล่ะมั้ง

“ขอบคุณค่ะ” ปานอัปสร งงไปสามวินาทีก่อนจะยิ้มแป้นดวงตายิบหยีอย่างกับเด็กได้ขนมถูกใจ ทั้งที่มันก็แค่น้ำใส ๆ ขวดเดียว

“ฉันกำลังนึกอยู่แล้วเชียวว่าคุณต้องไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ” หญิงสาวยิ้มประจบเอาใจ

“แน่ใจนะ ว่ากำลังนึกอย่างที่พูดจริง ๆ” อลันพูดอย่างรู้ทัน

“แฮร่....มันก็มีบ่นด้วยความน้อยใจปน ๆ อยู่บ้าง” หญิงสาวยิ้มแห้ง ๆ หูทิพย์หรือไงวะ.. ถึงได้รู้ว่าหล่อนก่นด่าในใจเสียป่นปี้

อลันหันไปให้ความสนใจกับการขับรถ ไม่ยอมพูดจากับหล่อนอีกและเพราะความเย็นของแอร์ภายในรถยนต์บวกกับความเงียบทำให้ปานอัปสรฝืนความง่วงงุนเอาไว้ไม่ไหวจนกระทั่ง……

“ขับรถดี ๆ หน่อยได้ไหม ริชชี่” หญิงสาวบ่นออกมาทั้งที่ยังไม่ลืมตา นึกโมโหเพื่อนสาวขับรถผ่านพื้นผิวดาวอังคารหรือไง มันถึงได้โยกเยกจนหัวสั่นหัวคลอนแบบนี้

“นี่คุณ...ตื่นขึ้นมาขับเองไหม” เสียงเข้ม ๆ สวนกลับมาอย่างหมั่นไส้หล่อนเป็นแค่ลูกหนี้ ไม่ใช่เมียสักหน่อยทำมาเป็นขึ้นเสียง....

ปานอัปสรลืมตาโพลง กลับมาสู่โลกของความเป็นจริงทันทีที่เห็นเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของเจ้าชายน้ำแข็ง...ไม่ใช่สิ...เจ้าหญิงน้ำแข็งต่างหาก....สงสัยเก็กแมนจนเหนื่อยสิท่า ถึงได้อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ เอ...หรือว่าอิจฉาเรา

“ยังไม่ถึงบ้านคุณอีกเหรอคะ”

“ทำไม นอนหลับมามันเหนื่อยนักหรือไง”

นั่นไงว่าแล้ว ว่าจะไม่ถามแล้วเชียว...ปานอัปสรกอดอก เม้มปากแน่น เพิ่งจะสังเกตถนนเบื้องหน้าที่สูงชันขึ้นเรื่อย ๆ แถมข้างทางยังมีหลุมร่องน้ำ แม้แต่ตรงกลางบางแห่งก็เป็นหลุมเป็นบ่ออีกต่างหาก แต่ดูเหมือนคนขับจะชินทาง หลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว สองข้างทางมืดจนหล่อนมองไม่เห็นว่าข้างทางเป็นเช่นไรแต่ก็คงเป็นป่าจริง ๆ นั่นแหละ เพราะเท่าที่แสงไฟหน้ารถส่องไปถึงก็เห็นแต่ต้นไม่ต้นใหญ่ ๆ ทั้งนั้น