2

“คุณผู้หญิงครับ เจ้านายผมท่านเรียกค่าเสียหายแปดแสนครับ”

“ห๊า ! แปดแสน แปดร้อยยังไม่มีให้เลย” หญิงสาวพูดออกไปด้วยความตกใจจนริชชี่ต้องสะกิดเตือนอีกครั้ง

“เอ่อ...ฉันหมายถึง มันมากไปหรือเปล่า” ปานอัปสรเอ่ยแก้เพราะไม่อยากเสียหน้าถึงแม้มันจะเป็นเรื่องจริงที่หลอกหลอนหล่อนอยู่ตอนนี้ก็เถอะ

“มันก็พอประมาณกับราคารถนะครับ” คมชี้แจงอย่างสุภาพอีกตามเคย

“แบบนี้มันปล้นกันชัด ๆ ....ไปตามเจ้านายคุณลงมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลย........” ปานอัปสรสั่งเสียงเครียด หน้าตาแดงก่ำเพราะความโกรธบวกกับแอลกอฮอล์ที่ผ่านลำคอก่อนที่จะขับรถออกมาด้วยความหงุดหงิด หลังจากทะเลาะกับผู้จัดแฟชั่นโชว์ที่ไม่ได้โทรยกเลิก แต่เพิ่งจะมาปฏิเสธหล่อนเอาหน้างาน ทั้งโกรธทั้งอายจึงคว้าไวน์ที่ริชชี่ทิ้งไว้ในรถกระดกจนหมดขวดก่อนจะขับรถออกมาด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน....

“เจ้านายเชิญคุณผู้หญิงเข้าไปคุยกันในรถครับ” คมกลับมาบอกท่าทางเริ่มอึดอัดใจไม่รู้ว่าเจ้านายจะเล่นอะไรกันแน่

“ฮึ่ย....เรื่องมากชะมัด” อัปสรเดินตามไปอย่างขัดใจ เศรษฐีหรือเทวดากันแน่วะ จะลงมาคุยกันให้สิ้นเรื่องสิ้นราวก็ไม่ได้......อย่าคิดว่าคนล้มแล้วจะมาเหยียบย่ำซ้ำเติมกันได้ง่าย ๆ หญิงสาวผูกโยงเรื่องปนเปกันไปหมด.....โกรธแทบบ้าทำไมความซวยมาไหลรวมที่ฉันคนเดียว ไม่ไปหาคนอื่นบ้างเลยหรือไง...โธ่เว้ย......ใบหน้าที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงามบูดบึ้งตามอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ภายใน

ทันทีที่เปิดประตูรถจนเกือบจะเป็นกระชากปานอัปสรถึงกับอึ้งตะลึงก้มตัวค้างอยู่อย่างนั้น......ผู้ชายบ้าอะไรถึงได้หล่อล่ำอย่างนี้วุ้ย...หล่อไม่บันยะบันยัง.....หล่อไม่เหลือเผื่อแผ่ใคร.....โอย...ตาย ๆ ๆ ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย....

นายแพทย์หนุ่มนิ่วหน้าปรายตามองหญิงสาวที่ก้มตัวนิ่งค้างคอเสื้อทิ้งตัวลงเผยให้เห็นเนินเนื้ออวบเบียดอัดอยู่ในบราลูกไม้สีหวาน....ไหนว่ายากนักยากหนาหรือว่าตกอับจนต้องรับงานไม่เลือกก่อนที่สังขารจะโรยราหมดราคาใช้ทำมาหากินไม่ได้งั้นสิ....ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดทั้งที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันสักนิด.....

“เข้ามานั่งคุยกันดี ๆ อย่าใช้วิธีนี้กับผมไม่ได้ผลหรอก” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับส่งสายตาคมปลาบแกล้งทำเป็นจ้องมองหน้าอกหน้าใจอย่างจาบจ้วงหยามเหยียด

“นี่คุณ !..” ปานอัปสรเพิ่งจะรู้สึกตัวเมื่อเห็นสายตาร้ายกาจคู่นั้น มือบางตะปบรวบคอเสื้อก่อนจะยัดตัวเองเข้าไปนั่งในรถอย่างไม่พอใจ แต่ก็เว้นระยะห่างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“มีอะไรก็ว่ามา” อลันถามเสียงเรียบ ใบหน้านิ่งสนิทเก็บซ่อนความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ภายใน ความจริงเขาดีใจที่เจอเจ้าหล่อนแต่หงุดหงิดที่หญิงสาวไม่ได้รักนวลสงวนตัวอย่างที่เขาคิด แค่อยากจะสร้างราคาทำไมไม่บอกกันตรง ๆ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาของเขาอยู่แล้ว อลันไม่ใช่คนเจ้าชู้หาคู่ไปเรื่อย ๆ นาน ๆ ถึงจะถูกใจใครสักคนแต่ก็ไม่ถึงกับอยากสร้างครอบครัวอะไรแบบนั้นแค่เต็มใจที่จะสนุกด้วยกันชั่วครั้งชั่วคราวเบื่อก็แยกย้าย

“เอ่อ...ฉันคิดว่าเราต่างคนน่าจะต่างซ่อมรถกันเองนะคะ เพราะความจริงแล้วถ้าไม่ประมาทก็จะไม่ชนกันแบบว่า.......” พูดไปพูดมาปานอัปสรก็เริ่มจะงงตัวเองว่าพูดอะไรอยู่วะเนี่ยขนาดตัวเองยังงงเอง...ไม่รู้ว่าตื่นเต้นจากอุบัติเหตุหรือว่าเพราะออราของผู้ชายตรงหน้ากันแน่

“เอาล่ะ ถ้าไม่มีเงินก็เรียกตำรวจพ่วงข้อหาเมาแล้วขับก็คงแค่ติดคุก เสียค่าปรับแล้วก็ค่าเสียหายรวมค่าเสียเวลาของผมไปด้วย...อืม...ก็คงประมาณหนึ่งล้าน” อลันทำเป็นยกนาฬิกาขึ้นดู คิดค่าเสียหายเป็นรายนาที….ผู้หญิงคนนี้ทำเป็นเย่อหยิ่ง ที่แท้ก็.....แม่นางฟ้าขี้เมา....ลองเป็นแบบนี้ไม่ต้องเดาว่าเจ้าหล่อนจะเละเทะ ฟอนเฟะมาแค่ไหน

“เดี๋ยวสิคุณ ใจเย็น ๆก่อน เมื่อกี้ยังแค่แปดแสน” ปานอัปสรละล่ำละลักเอ่ยออกไปอย่างตกใจ

“เวลาทุกนาทีของผมมีค่า อาจจะมากกว่าคุณอย่างคาดไม่ถึงเชียวล่ะ” อลันตอกกลับ ย้อนเกล็ดด้วยคำพูดของหล่อนเอง

ปานอัปสรเหลือบมองไปนอกรถก็เห็นคนของเขากำลังถ่ายรูปอุบัติเหตุทุก ๆ มุม รวมทั้งยัยริชชี่ตัวดียังชี้ชวนเกาะแกะสนิทสนมกับหนุ่มใหญ่หน้าตาใช้ได้....เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้สิน่า......นึกโมโหเพื่อนที่ทำราวกับอยู่ฝั่งตรงข้ามกันเสียได้

“เดี๋ยวสิคุณ....ขอเวลานอกแป๊บ” อัปสรทำไม้ทำมือเหมือนโค้ชกีฬา ขอเวลานอกกรรมการในสนาม

“มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมาเวลาผมเป็นเงินเป็นทอง” โชคดีว่าตรงที่เกิดเหตุ ไม่ใช่สามแยกพลุกพล่าน มันออกมาทางชานเมืองแล้ว รถของทั้งคู่จึงไม่ได้กีดขวางการจราจรมากนัก พอจะมีที่หลบหลีกให้รถคันอื่นแล่นผ่านไปได้