ตอนที่ : 9 เจ้านายคนใหม่ 3

"ไปโชไปกินของว่างกับยาย อ้าวหนูคุณจะไปไหนลูก" ท้ายประโยคหันไปถามคนที่กำลังเดินตามหลังนารีออกจากห้อง ใช้คุณรีบหันกลับมามองคุณยายลักษณาด้วยไม่รู้ว่าตัวเองควรจะอยู่ตรงไหนดีในเวลานี้

"หนูคุณมานั่งกินของว่างด้วยกันสิลูก"

"เอ่อ ค่ะคุณยายลักษณ์" เมื่อผู้ใหญ่ชวนมีหรือเด็กอย่างใช้คุณจะกล้าปฏิเสธ หญิงสาวเดินไปนั่งอยู่ในฝั่งเดียวกันกับนภศูล เพราะว่าไม่กล้าอาจเอื้อมไปนั่งขนาบข้างเจ้าของบริษัทนั่นเอง

"กินเลยลูกอร่อย ๆ ทั้งนั้นยายซื้อมาเมื่อวานนี้เอง" คุณยายลักษณาเลื่อนจานขนมไปด้านหน้าทั้งคู่

"ขอบคุณครับคุณยาย"

"ขอบคุณค่ะคุณยายลักษณ์"

ตลอดเวลาที่นั่งกินของว่างกันอยู่เกือบสามสิบนาที ใช้คุณรู้สึกได้ตลอดเวลาว่านภศูลนั้นคอยจ้องจับผิดตัวเองอยู่แทบทุกลมหายใจเข้าออก แม้จะรู้สึกอึดอัดต่อท่าทีของเขาแต่หญิงสาวก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าเจ้าของบริษัทอย่างคุณยายลักษณา

หลังจากนั้นนภศูลก็ต้องเรียนรู้งานจากคุณยายลักษณาต่ออีกราวสองชั่วโมง ส่วนใช้คุณก็คอยเก็บรายละเอียดให้เขาอยู่ข้าง ๆ ทำให้หญิงสาวได้เรียนรู้เพิ่มเติมว่าการทำงานของคุณยายลักษณานั้น เน้นที่ความพึงพอใจของลูกค้าควบคู่กับความเป็นอยู่ของพนักงาน ห้ามขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งโดยเด็ดขาด ใช้คุณยิ่งเกิดความภาคภูมิใจมากยิ่งขึ้นที่ได้ทำงานในบริษัทที่มีเจ้าของมีวิสัยทัศน์เช่นนี้

จนเมื่อเวลาเลิกงานช่วงห้าโมงเย็นมาถึง หญิงสาวก็เก็บของใส่กระเป๋าพร้อมกับแฟ้มงานส่วนหนึ่ง ที่ต้องนำกลับไปเรียบเรียงใหม่ให้นภศูล แต่ก่อนที่จะก้าวเท้าออกจากห้องทำงานเสียงของบางคนก็ทักขึ้น

"กลับยังไงใช้คุณ"

"คุณกลับรถเมล์ค่ะ คุณนภศูล" แม้จะรู้สึกแปลก ๆ อยู่บ้างกับการเปลี่ยน พี่โช ให้เป็น คุณนภศูล แต่ใช้คุณก็พยายามที่จะไม่หลุดคำเรียกขานเดิมออกมาให้เป็นที่แสลงใจสำหรับเขา ทุกครั้งก่อนที่จะเอ่ยชื่อเขาหญิงสาวก็จะพยายามคิดก่อนพูดเสมอ

"รถเมล์ เธอไม่มีรถหรือยังไงใช้คุณ"

"คุณไม่มีรถค่ะ"

"เป็นเลขาฉันแต่ไม่มีรถขับ ไม่อายคนอื่นเขาหรือไง" นภศูลแค่ลองหยั่งเชิงดู

"ถ้าเลขาไม่มีรถขับแบบคุณทำให้คุณนภศูลอายคนอื่น เปลี่ยนเลขาใหม่ก็ได้นะคะ" ใช้คุณมองเขาเหมือนคนแปลกหน้าทั้งคำพูดคำจาและความคิด ช่างไม่เหมือนนภศูลในอดีตที่เธอเคยรู้จัก

"เปล่าฉันก็แค่ถามเฉย ๆ เดี๋ยวฉันไปส่ง" นภศูลไม่ได้มีน้ำใจต่อเธอแน่ ใช้คุณมองเขาแบบคนไม่น่าไว้วางใจ

"ไปสิเดี๋ยวฉันไปส่ง" เขาย้ำอีกรอบแววตายิ้มแปลก ๆ ชอบกล

"ไม่ต้องไปส่งก็ได้ค่ะ คุณกลับบ้านเองทุกวันอยู่แล้ว"

"ฉันบอกว่าฉันจะไปส่ง" นภศูลไม่ได้บอกว่าขอความเห็น แต่เขาบังคับซึ่ง ๆ หน้า

"ก็ได้ค่ะ คุณนภศูล" แม้ใจไม่ต้องการให้เขาเห็นที่อยู่อาศัยของตัวเอง แต่เมื่อไม่มีทางเลี่ยงได้ใช้คุณจึงต้องจำยอมขึ้นรถคันหรูของเขาในวันนี้

อะพาร์ตเมนต์สูงห้าชั้นสภาพพอดูได้ตั้งอยู่ไม่ไกลจากสำนักงานใหญ่มากนัก นภศูลมองดูแล้วก็พอจะเดาความเป็นอยู่ของใช้คุณได้ไม่ยาก เด็กกำพร้าคนหนึ่งจะมีปัญญาเช่าอะพาร์ตเมนต์หรูหราอยู่ได้อย่างไร

"ขอบคุณคุณนภศูลที่มาส่งคุณนะคะ" หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้ตามมารยาท ไม่จำเป็นต้องมีเจ้าชายมาเปิดประตูรถให้ เพราะว่านี่คือชีวิตจริงซึ่งเธอไม่ใช่เจ้าหญิง

เจ้าของรถคันหรูมองตามคนที่เพิ่งปิดประตูรถลง มองตามไปจนกระทั่งเจ้าตัวเดินเข้าไปภายในอะพาร์ตเมนต์ขึ้นบันไดที่อยู่ตรงกลางตึก เขามองสำรวจดูแล้วอะพาร์ตเมนต์แห่งนี้คงไม่มีลิฟต์ให้บริการผู้เช่า ความสงสารหายไปเพียงชั่ววูบเมื่อนึกไปถึงอดีตที่ใช้คุณเคยทำต่อตัวเองไว้ จนป่านนี้แล้วนภศูลยังจำไม่ได้ว่าเขาล่วงเกินหญิงสาวจริงหรือไม่ แต่ว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้น ทำให้เขาต้องสูญเสียคนรักอย่างรัตนาวลีไปอย่างไม่มีวันที่จะได้คืนกลับมา บ่อยครั้งที่นภศูลให้คนสืบเรื่องราวของอดีตคนรักเก่า กระทั่งรู้ว่าหญิงสาวได้พบรักครั้งใหม่กับผู้ชายดี ๆ คนหนึ่ง ตอนนั้นหัวใจของเขาเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย นึกอยากจะทำลายใช้คุณให้ย่อยยับไปกับมือ แต่ว่าเขาก็ไม่ทำ เขาเลือกที่จะพาตัวเองออกจากปัญหารักที่เผชิญอยู่ด้วยการไปเรียนด้านที่เกี่ยวกับงานของคุณยายลักษณาที่อเมริกา วันนี้หัวใจของเขาเข้มแข็งมากพอแล้ว พอที่จะเอ่ยคำยินดีกับรัตนาวลีได้หากว่าได้เจอกันอีกครั้งหนึ่ง แต่สำหรับคนที่ทำลายความรักของเขาอย่างใช้คุณ ความเกลียดที่เคยมีอยู่ยังไงมันก็คงอยู่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

ด้านหญิงสาวอีกคนที่เพิ่งเปิดประตูห้องเข้ามา ก็เลือกที่จะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอนอย่างเหนื่อยล้า เรื่องที่เธอตั้งใจจะฝังมันไว้ให้ลึกที่สุดในหัวใจ กำลังจะถูกขุดคุ้ยขึ้นมาในวันนี้ วันที่ต้องเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งหนึ่ง ใจหวนคิดไปถึงวันแรกที่ได้เจอกับเขา...

'คุณนี่คือพี่โชแฟนของลี่เอง' คำแนะนำของรัตนาวลี ทำให้ใช้คุณเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่ตัวเองอ่านเตรียมสอบ ก่อนจะตกตะลึงกับแฟนหนุ่มของเพื่อนที่หน้าตาหล่อเหลาจนหัวใจกระตุก

'อ้าวคุณตะลึงไปเลย แฟนลี่หล่อใช่ไหมละ'

'อืม' ใช้คุณขานอยู่ในลำคออย่างเอียงอาย ส่วนนภศูลนั้นก็ได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู เพราะว่าเขาได้ยินเรื่องราวของใช้คุณมาโดยตลอดจากปากของคนรัก เด็กกำพร้าที่มีคนมอบทุนการศึกษาให้เรียนในมหาวิทยาลัยเอกชนคนนี้

วินาทีนั้นเองที่ใช้คุณได้รู้จักคำว่า รักแรกพบ แต่ก็ต้องเก็บมันเอาไว้ให้ลึกสุดหัวใจ เพราะว่าเขาคือคนรักของเพื่อนหญิงสาวย้ำเตือนคำนี้อยู่เสมอ จนกระทั่ง...