ตอนที่ : 8 เจ้านายคนใหม่ 2

เมื่อเก็บกระเป๋าไว้ที่โต๊ะตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ใช้คุณก็ถือแฟ้มเอกสารเดินตามหลังนภศูลไปยังห้องทำงานของคนที่มีอำนาจสูงสุดของที่นี่ ท่านมีชื่อว่าคุณยายลักษณา ถนอมทรัพย์ หรือที่พนักงานทุกคนเรียกท่านอย่างเป็นกันเองว่า คุณยายลักษณ์

"สวัสดีค่ะคุณยายลักษณ์" เพราะว่าเป็นวัฒนธรรมของที่นี่ ที่ผู้บริหารระดับสูงไม่ถือตัวยินยอมให้พนักงานนับญาติได้ ใช้คุณจึงเรียกคุณยายลักษณาเหมือนกับที่ทุกคนเรียก

"สวัสดีจ้าหนูใช้คุณใช่ไหมลูก"

"ใช่ค่ะ"

"ได้ยินว่าเป็นพนักงานดีเด่นติดกันหลายปีซ้อน ปีหน้าจะกวาดทองไปกี่บาทดีล่ะลูก" คำพูดของท่านก็ยังคงเป็นกันเองกับพนักงานระดับล่างอย่างใช้คุณ เป็นอีกเรื่องที่หญิงสาวรู้สึกปลาบปลื้มเป็นอย่างมาก พนักงานที่เดินทางมารับทองในตำแหน่งพนักงานดีเด่นแต่ละปีมีเป็นร้อย แต่ท่านก็ยังจำใช้คุณได้

"แหมดูคุณยายจะรู้จักเลขาของผมดีจังเลยนะครับ"

"อ้าว ตาโชนี่ไม่รู้อะไรเสียแล้ว ในบรรดาพนักงานดีเด่นทั้งหมดหนูใช้คุณนี่แหละสวยที่สุดยายก็เลยจำได้ไง" เหตุผลของคุณยายลักษณาไม่ได้ทำให้นภศูลเห็นดีเห็นงามด้วย แม้ว่าตอนนี้ใช้คุณจะสวยเปล่งปลั่งสมวัยแต่ก็ไม่อาจลบรอยดำมืดในอดีตลงได้

"อย่าสวยเคลือบยาพิษก็แล้วกัน" หางตามองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านข้าง คนที่ถูกกระทบด้วยถ้อยคำแสนบาดใจทำเป็นใจเย็น ยิ้มกว้างออกมาแบบไม่เดือดร้อนแต่อย่างใด แต่นั่นยิ่งเป็นการยั่วยุนภศูลมากขึ้นกว่าเดิม

"ทำไมไปว่าใช้คุณเขาแบบนั้นละลูก"

"เปล่าครับผมก็แค่พูดไปเรื่อยคุณยายอย่าใส่ใจเลยครับ" ชายหนุ่มหันมายิ้มให้คนเป็นยาย

"เอ่อ หนูใช้คุณยายวานไปยกของว่างเข้ามาในนี้ให้หน่อยสิ"

"ได้ค่ะคุณยายลักษณ์ เรียกหนูว่าคุณเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ"

"ก็ได้หนูคุณ ขนมยายซื้อมาเยอะแยะอยู่ในห้องครัว ออกไปบอกน้ำเขาได้เลย"

"ค่ะคุณยาย" ใช้คุณยิ้มให้เจ้าของบริษัทแล้วเดินออกมาด้านนอกของห้อง เพียงแค่ประตูห้องทำงานปิดลงหญิงสาวก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก มันทั้งอึดอัดทั้งหวาดหวั่นราวกับกำลังเผชิญอยู่กับอริร้ายที่รับมือได้ยาก

"คุณใช้คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ" นารีเลขาหน้าห้องของคุณยายลักษณาถามคนที่ยืนยกมือทาบอกอยู่หน้าห้อง

"เปล่าค่ะคุณน้ำพอดีคุณยายลักษณ์ให้ออกมาเอาของว่างค่ะ"

"อยู่ทางนี้ค่ะตามน้ำมาได้เลย พอดีน้ำเตรียมเอาไว้แล้วแต่ว่ามันเยอะต้องยกสองคน" นารีเดินนำหน้าใช้คุณไปอย่างคล่องแคล่ว บุคลิกปราดเปรียวว่องไวสมกับเป็นเลขาของเจ้าของบริษัท

"คุณน้ำดูกระฉับกระเฉงจังเลยนะคะ" ใช้คุณอดใจที่จะชื่นชมไม่ได้

"แหมก็น้ำเป็นเลขาคุณยายลักษณ์นี่คะ เห็นอายุเจ็ดสิบแบบนั้นนะคะเดินเร็วกว่าน้ำอีก แถมตื่นเช้าสุด ๆ ตอนแรกที่มาทำงานที่นี่น้ำแทบร้องไห้เลยถูกแกจี้งานทุกวัน แต่ว่าพอผ่านมาได้ถึงได้เข้าใจว่าแกอยากให้เราเก่ง อยากให้เราอดทนนั่นเอง โชคดีนะคะที่เรามีเจ้านายแบบคุณยายลักษณ์" นารียืนยิ้มภาคภูมิใจต่องานและเจ้านายของตัวเองเป็นอย่างมาก

"ใช่ค่ะเราโชคดี" 'แต่คุณกำลังโชคร้ายที่มีเจ้านายใหม่อย่างคุณนภศูล' ถึงหน้าจะยิ้มแต่ในใจกลับหวาดหวั่นชอบกล

"คุณน้ำคะ"

"ว่าไงคะ"

"ทำไมคุณน้ำถึงไม่ไปดูแลคุณนภศูลล่ะคะ"

"ไม่ได้หรอกค่ะงานน้ำมีเยอะมาก ขืนไปดูแลคุณนภศูลอีกคนรับรองถูกคุณยายลักษณ์ฆ่าตายแน่เลย" นารีทำหน้าขยาดกลัวขึ้นมา หากงานที่ทำมีปัญหาหรือบกพร่องเธอจะต้องถูกเรียกเข้าห้องเย็นเป็นชั่วโมงแน่

"แบบนี้นี่เอง ว่าแต่คุณนภศูลนี่เป็นหลานแท้ ๆ ของคุณยายลักษณ์เหรอคะ" ใช้คุณสงสัยก็เพราะว่าตลอดเวลาที่เขาคบหาดูใจกับรัตนาวลี รับรู้เพียงแค่ว่าเขามีพ่อเป็นแค่ข้าราชการคนหนึ่งแค่นั้นเอง

"ฮันแน่ ถามแบบนี้แสดงว่าไม่รู้จริง เป็นหลานแท้ ๆ ค่ะ แต่ว่าคุณพ่อพาไปอยู่ด้วยตั้งแต่เล็ก ๆ เราเลยไม่มีประวัติของคุณนภศูล ฝั่งคุณแม่ของคุณนภศูลท่านมีสามีใหม่ ตอนแรกคุณยายลักษณ์ก็หวังจะให้มาสืบทอดธุรกิจต่อ แต่ว่าก็มีอันเป็นไปด้วยกันทั้งคู่ คุณนภศูลจึงต้องมาสืบทอดกิจการต่อยังไงคะ" นารีเอ่ยถึงมารดาของนภศูลและสามีใหม่ซึ่งเกิดเหตุร้ายขึ้นระหว่างไปเที่ยวต่างประเทศ ทั้งสองท่านถูกคนร้ายนำอาวุธบุกเข้าปล้นชิงถึงห้องพักและถูกฆ่าตายอย่างทารุณทั้งคู่เมื่อห้าปีก่อน

"อ๋อแบบนี้นี่เอง นับว่าคุณนภศูลตกถังข้าวสารถังใหญ่เลยนะคะ"

"ก็ไม่เชิงหรอกค่ะคุณใช้คุณ"

"อ้าวทำไมละคะ"

"กว่าคุณนภศูลจะยอมตกลงมาสืบทอดกิจการต่อ คุณยายลักษณ์ก็ง้อแล้วง้ออีกอยู่ตั้งหลายปี แต่ไม่รู้ว่าปีนั้นเกิดอะไรขึ้นคุณนภศูลตอบตกลงอย่างง่ายดาย แต่ขอไปเรียนเพิ่มสายที่เกี่ยวข้องกับงานของบริษัทที่อเมริกาก่อน"

"เหรอคะ" หวังว่าปีนั้นที่นารีเอ่ยถึงจะไม่ใช่ปีที่เธอกับเขา...

"เสร็จแล้ว ไปกันเถอะค่ะ" นารียกถาดของว่างเดินนำหน้าตามด้วยใช้คุณที่ยกอีกถาดเดินตามหลัง ในหัวของหญิงสาวกำลังคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตเมื่อห้าปีก่อน มันช่างไม่น่าจดจำแม้แต่เรื่องเดียว

สองสาวที่เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาทำให้สองยายหลานหยุดบทสนทนาเอาไว้ก่อน ใช้คุณนำแก้วเครื่องดื่มไปวางไว้บนโต๊ะ ที่อยู่ตรงส่วนรับแขกของห้องท่านประธานบริษัท ส่วนนารีก็จัดเรียงจานขนมที่คุณยายลักษณาซื้อมาจากร้านจำหน่ายของที่ระลึกไว้รอ

"ขอบใจพวกหนูมาก"

"ยินดีค่ะ" นารีฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไปพร้อมกับใช้คุณ