บทที่ 4 ดั่งหัวใจที่หล่นหาย

บทที่ 4

ดั่งหัวใจที่หล่นหาย

หวิวโหวงในหัวใจ

จะบอกได้อย่างไรว่านางไม่ได้เจ็บที่ถูกคุณหนูว่านข่าลี่ตบ แต่เจ็บที่ ‘หัวใจ’ เมื่อบุรุษผู้เป็นเจ้าชีวิตมอบความอ่อนโยนให้แต่ไร้ซึ่งความรัก

แม่ทัพหยางซีถิงก็เป็นเช่นนี้...

เขามอบความเมตตาให้แก่ผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างเท่าเทียมเสมอมา นางก็เป็นเพียงสุนัขรับใช้ตัวหนึ่งที่ได้รับเศษเสี้ยวความเมตตา ได้รับอาหาร ได้รับที่ซุกหัวนอน ไม่ได้มีค่ามากไปกว่านี้เลย

บุรุษรูปร่างสูงโปร่งเบื้องหน้านางไม่เคยรักใคร เขาไม่รู้กระทั่งวิธีรักตัวเองด้วยซ้ำไป ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องของผลประโยชน์ทั้งสิ้น

รักคนไม่มีหัวใจมีแต่จะเจ็บช้ำ...

หากฝืนทนอยู่ก็ไม่รู้ว่าบุตรในครรภ์ของนางจะโชคร้ายพบเจอกับอะไรบ้าง

“ข้าคงต้องไปแล้วเจ้าค่ะ”

แม้พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นแต่ก็ยากเต็มที คนตัวโตค่อยๆ ปล่อยนวลแก้มของหญิงสาว ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ด้วยไม่รู้ว่าคำพูดของนางคือคำบอกลา แต่เข้าใจว่านางคงไปทำหน้าที่ของนางเฉกเช่นทุกวัน

“ลาก่อนเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ”

หญิงสาวถอยหลังไปสามก้าวโค้งศีรษะลงต่ำ ก่อนจะหมุนกายแล้วเดินออกไปจากห้องนอนของแม่ทัพหยางอย่างรวดเร็ว ชั่วเสี้ยวลมหายใจนั้นหยางซีถิงรู้สึกดั่งหัวใจถูกกระชากแรง เขาเผลอก้าวตามนางออกไป

แต่เมื่อเปิดประตูกลับไม่พบนางเสียแล้ว

คนตัวโตก้าวกลับเข้ามาในห้อง ก้มมองปลายนิ้วมือที่ยังคงเปื้อนหยาดน้ำตาของหญิงสาวด้วยความรู้สึกว้าวุ่นหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เขารู้จักนางมานาน...

นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นนางร้องไห้ เมื่อครั้งที่ร่วมปราบกบฏนางเคยถูกธนูปักเข้าที่หัวไหล่ นอนซมเพราะพิษบาดแผลหลายวันหลายคืนแต่ก็ไม่เห็นมีน้ำตาออกมาสักหยด อีกทั้งเมื่อสองปีก่อนนางถูกพิษกลืนกินเจ็บปวดดั่งถูกบีบกระดูกให้แหลกเละ พิษนี้แม้แต่บุรุษตัวโตยังต้องหลังน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บปวด ทว่าหวังอ้ายซินกลับไม่มีน้ำตาสักหยดอีกเช่นกัน

แต่ทว่าครั้งนี้นางต้องเจ็บมากแค่ไหน จึงได้ร้องไห้ออกมา ดวงตาของหญิงสาวที่เคยว่างเปล่าเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เขาไม่อาจเข้าใจ

สองแขนไพล่ไปยังด้านหลังอย่างครุ่นคิด เดินผ่านชุดเจ้าบ่าวสีแดงมงคลโดยไม่แม้แต่จะเหลือบตามองดั่งว่ามันไม่สลักสำคัญอะไร เพราะงานแต่งงานก็แค่เงื่อนไขหนึ่งทางการเมือง หากเขาต้องการอำนาจเขาก็ย่อมต้องแต่งงานกับบุตรสาวของขุนนางผู้มีอำนาจ ซึ่งเสนาบดีกรมการคลังนับว่ามีอำนาจไม่น้อยเลย

ชีวิตของเขาดำเนินไปตามแบบแผนที่วางไว้มาโดยตลอด สิ่งเดียวที่อยู่นอกเหนือแผนการของเขาก็คือการมีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกับหวังอ้ายซิน...

เพราะเมามาย...

เพราะอ่อนแอจากบาดแผลในอดีต...

เขาจึงเผลอตัวกอดนาง...

มันควรจะจบเพียงครั้งเดียว ตัดสัมพันธ์ลงเพียงเพราะความพลาดพลั้งเผลอไผล แต่นางกลับทำให้เขาต้องการมากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น กว่าจะรู้ตัวเขาก็กอดนางมากว่าหกเดือนแล้ว

ทุกครั้งที่นางครวญกระเส่าอยู่ใต้ร่างของเขา นางทำให้เขารู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับสตรีนางใดมาก่อน นั่นจึงทำให้เขาเสพติดกามราคะจากนางดั่งไม่รู้หน่าย

“รักงั้นหรือช่างโง่เขลานัก ข้าไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากสตรีที่ฉลาดหลักแหลมเช่นเจ้าเลย...อาซิน”

ชายหนุ่มพึมพำออกมา ใช่แล้ว...เขาได้ยินสิ่งที่นางพูดเต็มสองหู คำ ‘รัก’ ที่นางเอื้อนเอ่ยกับชุดวิวาห์ของเขาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย แต่เขาก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเพราะไม่ต้องการให้นางสร้างบ่วงผูกรั้งเขาเอาไว้

ความสัมพันธ์ในตอนนี้ก็นับว่าไม่แย่ ไม่ต้องมากกว่านี้ หรือน้อยไปกว่านี้ แค่หันไปแล้วพบว่าหวังอ้ายซินยืนอยู่เคียงข้างก็นับว่าพอใจมากแล้ว

แต่แล้ว...

ทำไมหัวใจเขาจึงรู้สึกหวิวโหวงเล่า ราวกับว่าได้ถูกกระชากออกไปจากอกซ้ายเสียกระนั้น

หวังอ้ายซินกลับมาที่เรือนพักด้านหลังจวน ซึ่งจัดเป็นสัดส่วนสำหรับผู้มีวรยุทธ์มากฝีมือ สถานะของนางสูงกว่าสาวใช้ สูงกว่าหัวหน้าสาวใช้ แต่กลับถูกเรียกอย่างเย้ยหยันว่าสุนัขรับใช้ ช่างย้อนแย้งและน่าขบขันเหลือเกิน

เรือนหลังนี้มีขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก เป็นเรือนที่ปลูกขึ้นอย่างใส่ใจ อีกทั้งแม่ทัพหยางซีถิงยังมอบเรือนที่ดีที่สุดให้แก่นาง จะด้วยเพราะนางเป็นสตรีหรือเพราะนางมีประโยชน์แก่เขาก็ไม่อาจรู้ได้

ข้าวของของนักฆ่าสาวมีน้อยนิด นางเก็บใส่ถุงผ้าเพียงไม่นานก็หมด จากนั้นจึงหยิบป้ายหยกรูปสิงห์ออกมา เป็นป้ายหยกประจำตัวของแม่ทัพหยางที่มอบให้แก่นางไว้ในวันที่เขาช่วงชิงพรหมจรรย์ของนางไป

นางซุกป้ายหยกเข้าไปที่อกเสื้อ เงยหน้าขึ้นน้อยๆ ด้วยไม่ต้องการให้หยาดน้ำตาไหลออกมาอีก

จากนั้นจึงหยิบสมุดเงินฝากสำนักธนาทรัพย์ขึ้นมาเปิดดู จำนวนเงินที่มีมากกว่าสามพันสองร้อยตำลึงทองนับว่าใช้ชีวิตดั่งเศรษฐีได้อย่างสบายๆ เลยทีเดียว

ทุกครั้งที่มือของนางเปื้อนเลือดขุนนางชั่ว นางมักจะได้รับเงินรางวัลมากมายจากแม่ทัพหยาง บางครั้งนางเบื่อๆ ก็มักจะออกไปล่าค่าหัวเหล่าอาชญากรที่มีหมายจับเพื่อรับเงินรางวัลนำจับมาเก็บไว้

นางไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เงินที่ได้มาจึงนำไปฝากยังสำนักธนาทรัพย์เรื่อยมา

“เงินนี่...คงทำให้เจ้าใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบาย ลูกแม่...”

หวังอ้ายซินแนบสมุดบัญชีไว้บนท้อง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกก่อนจะก้าวออกจากเรือนนอน กระโดดขึ้นไปบนหลังคา ทะยานออกไปด้วยวิชาตัวเบาระดับสูง

ร่างบางกลืนหายไปกับสายลมอย่างรวดเร็ว