บทที่ 2 สัญชาตญาณความเป็นแม่

บทที่ 2

สัญชาตญาณความเป็นแม่

อย่าได้แตะต้องลูกข้า!

คุณหนูว่านข่าลี่เชิดหน้าขึ้นน้อยๆ ปรายตามองต่ำก่อนจะหยักยิ้มที่มุมปาก

“หากเจ้ารู้ดีชั่วข้าก็วางใจ ข้าเข้าใจดีว่าท่านแม่ทัพเองก็เป็นบุรุษ การระบายความใคร่กับสุนัขรับใช้ข้างกายนับว่าสะอาดกว่าไประบายความใคร่กับหญิงคณิกาในหอนางโลม”

ว่านข่าลี่ถอนหายใจเมื่อเห็นว่าคนสนิทของว่าที่สามีเป็นสตรีที่แข็งทื่อดั่งคนไร้ความรู้สึก เฉกเช่นที่นางได้ยินมาไม่ผิดเพี้ยน

‘ที่ท่านแม่ทัพเลือกที่จะลากนังสุนัขตัวเมียนี่ขึ้นเตียงก็คงเพราะมันดูเป็นคนปากหนัก ไร้หัวใจ ไร้จิตวิญญาณเช่นนี้เองสินะ แรกทีเดียวข้าก็กลัวว่าจะพบกับหนามแทงใจที่ยากจะกำจัดเสียแล้ว เพราะนังสุนัขรับใช้นี่มีฝีมือดีระดับพระกาฬเลยทีเดียว!’

ว่านข่าลี่คลายมือที่กำแน่นออก บรรดาพี่สาวของนางหลังจากแต่งงานออกเรือนไป ต้องพบกับเหล่าเมียบ่าวของสามีที่มีอยู่มากมายเต็มจวน เมียบ่าวบางคนผยองคิดตีตนเสมอ บางคนก็ถือว่าตนเองเป็นคนโปรดจึงทำตัวกระด้างกระเดื่อง กว่าจะกำราบให้อยู่หมัดนับว่ายากเย็น พี่สาวบางคนถึงกับต้องวิ่งเร่กลับสกุลเดิมเพื่อขอให้บิดาช่วย

หากบิดาที่เป็นถึงเสนาบดีกรมการคลังได้ออกปาก บุตรเขยก็ย่อมต้องเกรงใจแล้วหันไปกำราบเหล่าเมียบ่าวให้สิ้นพยศลง

แต่ก็เท่านั้นแหละ... อยู่ๆ กันไปก็ย่อมต้องมีเรื่องกระทบกระทั่งจิตใจกันอยู่เนืองๆ เพราะหลังจากนั้นสามีก็จะหาเรื่องรับอนุภรรยาคนใหม่เข้ามา ทำให้จวนวุ่นวายมากกว่าเดิม

ดังนั้นทันทีที่ว่านข่าลี่รู้ว่าท่านแม่ทัพมีสตรีอุ่นเตียง นางก็ย่อมตกใจและกังวลใจ ยิ่งเมื่อรู้ว่าสตรีอุ่นเตียงของแม่ทัพหาใช่สาวใช้ชั้นต่ำ แต่เป็นนักฆ่าสาวมากฝีมือ ข่าลี่ก็ทั้งเครียดและกดดันจนนอนไม่หลับ

ท้ายที่สุดจึงตั้งใจจะกำราบอีกฝ่ายให้อยู่หมัดเสียตั้งแต่เนิ่นๆ แต่ไม่คิดเลยว่านังสุนัขตัวเมียตรงหน้าจะไร้หัวใจได้ถึงเพียงนี้

ดีเหมือนกันที่จัดการง่าย เพราะนอกจากนังสุนัขตัวเมียนี่แล้วก็ไม่มีเมียบ่าวคนอื่นๆ ในจวนอีกเลย ท่านแม่ทัพไม่ได้หมกมุ่นกับกามราคะและสตรี จึงเพียงคว้าสุนัขรับใช้ข้างกายขึ้นเตียงเพื่อบำบัดความใคร่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น

“เจ้าค่ะคุณหนูว่าน ข้าเป็นเพียงที่ระบายความใคร่ของท่านแม่ทัพเท่านั้นเจ้าค่ะ มิหาญกล้าเทียบเคียงคุณหนูว่านผู้ที่กำลังจะเป็นฮูหยินจวนแม่ทัพได้”

หวังอ้ายซินตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่นางย่อมรู้ดีว่ามีก้อนแข็งๆ แล่นมาจุกที่อยู่ลำคอ อีกทั้งยังรู้สึกถึงน้ำใสๆ รสเค็มเฝื่อนที่ไหลผ่านลำคอ

น้ำตาตกในมันเป็นเช่นนี้เอง หากไม่ประสบกับตัวคงไม่มีวันเข้าใจ

ว่านข่าลี่หยิบพัดขึ้นมาคลี่ออก แล้วพัดไปมาเบาๆ อย่างสบายอารมณ์ ในขณะที่ ‘จิ่งถง’ สาวใช้คนสนิทข้างกายเอาแต่ก้มหน้านิ่ง ด้วยหวาดกลัวหวังอ้ายซินนักฆ่าสาวผู้เลื่องชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมจับใจ

สาวใช้จิ่งถงรู้จักกับสาวใช้ตระกูลอี้ หลังวันเกิดเหตุนางไม่รู้ว่ามีเหตุร้ายเกิดขึ้นจึงได้เดินทางไปเยี่ยมเยือนสหายที่ทำงานรับใช้จวนแห่งนั้น แล้วนางก็ได้เห็นสภาพศพมากมายเกลื่อนกลาดส่งกลิ่นคาวเลือดเหม็นคลุ้งจนแทบอาเจียน บางศพคอหักพับ บางศพถูกแขวนห้อยหัวอยู่บนต้นไม้ บางศพก็เละจนแทบจำใบหน้าเดิมไม่ได้

ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัวจับใจ

แต่ดูเอาเถอะ... นักฆ่าผู้เหี้ยมโหดผู้นี้กลับนั่งนิ่งแม้ถูกคุณหนูของนางตบตีดูถูกดูแคลน ช่างน่าประหลาดใจเสียเหลือเกิน ว่ากันว่านักฆ่าอ้ายซินซื่อสัตย์ต่อแม่ทัพหยางยิ่งนัก ถึงขนาดยอมตายได้เพื่อแม่ทัพหยางคงไม่เกินจริง

สุนัขที่ดีไม่ว่าจะดุร้ายแค่ไหน มันจะไม่มีวันแว้งกัดเจ้าของเด็ดขาด

“ข้าคงไม่ห้ามหากท่านแม่ทัพจะยังคงไประบายความใคร่กับเจ้าบ้าง เพราะถึงอย่างไรท่านแม่ทัพก็คงอยากจะระบายความดิบเถื่อนกับคนชั้นต่ำเช่นเจ้า แน่นอนว่ากับข้าซึ่งเป็นบุตรสาวขุนนางและยังเป็นภรรยาตบแต่งอย่างถูกต้อง ท่านแม่ทัพย่อมต้องทะนุถนอมกอดข้าด้วยความรัก”

“ย่อมเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

หวังอ้ายซินตอบรับเรียบเฉย ว่านข่าลี่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีพิษภัยใดๆ จึงเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างพินิจพิจารณา

‘จิ๊! งามเกินไปแล้ว! ขนาดไม่แต่งหน้าแต่งตัวยังงดงามถึงเพียงนี้ อยากกำจัดออกไปให้พ้นหูพ้นตาเสียเหลือเกิน แต่ทำไม่ได้เพราะนังนี่เป็นคนสนิทของท่านแม่ทัพ’

เมื่อประจักษ์ถึงความงามของอีกฝ่าย ความริษยาก็แล่นเข้าเกาะกุมหัวใจทันที จึงยื่นมือไปบีบปลายคางมนเต็มแรง อยากจะคว้ามีดปอกผลไม้บนโต๊ะมากรีดใบหน้างามๆ นี่นัก!

แต่ว่านข่าลี่รู้ดีว่าไม่อาจแตะต้องคนของแม่ทัพหยางตามอำเภอใจได้ การตบสั่งสอนเพียงไม่กี่ครั้งก็นับว่ามากเกินไปเสียด้วยซ้ำ

“จำเอาไว้ว่าเจ้าเป็นเพียงเครื่องบำเรอกามของท่านแม่ทัพ อย่าได้คิดเสนอหน้าอยากเป็นอนุภรรยาให้ท่านแม่ทัพต้องอับอายขายหน้าเด็ดขาด และอย่าคิดสั้นด้วยการปล่อยท้อง เพราะทันทีที่เจ้าท้องข้าจะผ่าเอาเด็กในท้องของเจ้าออกมาฆ่าทิ้ง!”

หวังอ้ายซินเงยหน้าขึ้น ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองว่านข่าลี่ดังสัตว์ร้าย ยังผลให้หญิงสูงศักดิ์กว่าถึงกับผงะด้วยความตกใจ

แต่เพียงครู่เดียวอ้ายซินก็หลุบเปลือกตาลงแล้วขานรับคำสั่งอย่างว่าง่าย

“รับทราบเจ้าค่ะคุณหนูว่าน”

นักฆ่าสาวผู้เชี่ยวชาญด้านการควบคุมอารมณ์ กลับสติแทบขาดผึ่งเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายจะผ่าท้องควักลูกของนางออกมาฆ่า

นี่สินะ...ความเป็นแม่

นางหวงแหนก้อนเนื้อที่ยังไม่มีชีวิตในครรภ์เสียยิ่งกว่างูจงอางหวงไข่ หากอีกฝ่ายคิดทำดั่งพูดจริงๆ นางก็ไม่รีรอที่จะฆ่าหักคอคุณหนูว่านผู้นี้เพื่อปกป้องบุตรในครรภ์ของนาง!