บทที่ 1 กำราบนังสุนัขตัวเมีย

บทที่ 1

กำราบนังสุนัขตัวเมีย

ข่มมันเอาไว้

แม่ทัพหยางเป็นชายร่างสูงโปร่ง เขามีไหล่กว้าง และแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสมส่วน...อ้ายซินรู้จักเรือนร่างของผู้เป็นนายดี นั่นเพราะนางตกอยู่ใต้ร่างของเขาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา

ใบหน้าหล่อเหลาคมคร้ามนั่นเคยซุกซบลงมาที่กลางอกนุ่มของนางอย่างหื่นกระหาย ดวงตาคมเข้มเคยทอดมองเรือนร่างของนางด้วยความสิเน่หา จมูกโด่งเคยซุกไซ้ไปตามลำคอระหง ริมฝีปากหยักได้รูปเคยจูบละเลียดตามเนื้อนวลเพื่อฝังรอยแดงเอาไว้บนผิวกายราวกับกลีบดอกไม้

บุรุษผู้นี้เคี่ยวกรำเสพสวาทนางบนเตียงนุ่มแทบทุกคืน นางเสพติดรสสิเน่หาของผู้เป็นนาย ถลำทั้งกาย ถลำทั้งใจ ดั่งคนโง่งมไร้หัวคิด

แม้นางจะดื่มสมุนไพร ‘ห้ามตั้งครรภ์’ ที่พ่อบ้านจัดหามาให้อย่างเข้มงวด แต่ถึงอย่างนั้นชาติพันธุ์ของแม่ทัพหนุ่มก็แข็งแกร่งจนสมุนไพรไม่อาจควบคุมได้

กว่าจะรู้ตัวนางก็กำลังให้กำเนิดสายเลือดของเขาเสียแล้ว

‘ข้าควรบอกเรื่องนี้แก่ท่านแม่ทัพดีหรือไม่’

เป็นคำถามที่ได้แต่ถามตนเองหาได้เอื้อนเอ่ยถามผู้เป็นนายออกไป เพราะช่วงนี้ที่จวนหยางกำลังวุ่นวายตระเตรียมพิธีวิวาห์ที่กำลังจะมีขึ้น

นางไม่อยากทำให้วันแห่งความสุขของแม่ทัพหยางต้องหมองหม่น และที่สำคัญกว่านั้น... นางกลัว กลัวว่าจะได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชาหากเขารู้ว่านางตั้งครรภ์บุตรนอกสมรสที่เป็นดั่งความด่างพร้อยเอาไว้

“ข้าเรียกอาซินมาตามที่คุณหนูว่านต้องการแล้ว อยากได้อะไรก็บอกอาซินได้เลย เพราะหลังจากแต่งงานข้าตั้งใจว่าจะให้อาซินช่วยดูแลเรื่องความปลอดภัยของคุณหนูว่านอยู่แล้ว”

แม่ทัพหยางยกชาร้อนที่คู่หมั้นเพิ่งรินให้ขึ้นจิบ เขาเรียกคนสนิทว่า ‘อาซิน’ ราวกับอีกฝ่ายเป็นเด็กหนุ่มหาใช่สตรี นั่นเพราะคุ้นชินกับการเรียกเช่นนี้มาหลายปี

หวังอ้ายซินทำงานรับใช้เขามาตั้งแต่นางมีอายุเพียงสิบสี่ปี กระนั้นฝีมือของนางกลับทำให้ผู้ใหญ่รู้สึกแพ้พ่าย ผลงานมากมายทำให้นางกลายมาเป็น ‘มือซ้าย’ ที่เขาไว้วางใจ คอยกวาดล้างสิ่งสกปรกให้พ้นทาง

และไม่กี่เดือนก่อนนี้เองที่นางไม่ได้เป็นเพียงมือซ้าย แต่กลับเป็นสตรีอุ่นเตียงของเขา

มันเกิดขึ้นจากความไม่ตั้งใจ ทว่าเนื้อตัวที่หอมหวานของนักฆ่าสาวกลับทำให้เขาไม่คิดปล่อยมือ ยังคงเก็บนางไว้ข้างกายให้คอยรับใช้ทั้งงานนอกและงานบนเตียงเรื่อยมา

หวังอ้ายซินมองสบตาผู้เป็นเจ้านาย เขามองนางอยู่ก่อนแล้วด้วยสายตาที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง สายตาที่มองเห็นนางเป็นเพียงสุนัขรับใช้ที่แสนซื่อสัตย์ตัวหนึ่ง ไม่ใช่สตรีที่ควรค่าแก่การถูกรัก

แม้สบตาทว่าหญิงสาวกลับไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ นางก้มหน้าลงด้วยความเคารพผู้เป็นนาย เก็บซ่อนความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้

ซึ่งทุกการกระทำของนางล้วนอยู่ในสายตาของผู้ที่กำลังจะก้าวเข้ามาเป็นนายหญิงของจวนแม่ทัพหยาง

“ขอบคุณท่านแม่ทัพที่เมตตาลี่เอ๋อร์เจ้าค่ะ”

คุณหนูว่านฉีกยิ้มอย่างอ่อนหวาน แม่ทัพหยางเพียงพยักหน้าน้อยๆ ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา

คู่หมั้นที่กำลังจะแต่งงานพูดคุยกันอีกไม่กี่ประโยค ซึ่งประโยคเหล่านั้นแทบไม่เข้าหูหวังอ้ายซินเลย ราวกับหูของนางดับไปเสียแล้ว ดับลงพร้อมๆ กับหัวใจที่ปริร้าวแทบแตกสลาย

กว่าจะรู้ตัวแม่ทัพหยางก็เดินจากไปทิ้งให้หวังอ้ายซินอยู่กับคุณหนูว่านข่าลี่ตามลำพัง

“คุณหนูมีอะไรให้รับใช้ ได้โปรดสั่งมาได้เลยเจ้าค่ะ”

นักฆ่าสาวสูดลมหายใจลึกอย่างพยายามตั้งสติ แต่กลับถูกอีกฝ่ายสะบัดฝ่ามือตบลงบนใบหน้าอย่างแรง

เผียะ!

หวังอ้ายซินนิ่งอึ้ง ใบหน้าขาวผ่องค่อยๆ ระเรื่อแดงเป็นรอยนิ้วมือ หากเป็นสตรีผู้อื่นคงเจ็บแสบที่ใบหน้าไม่น้อย แต่หวังอ้ายซินนั้นถูกฝึกมาอย่างหนักหน่วง การถูกตบแค่นี้ทางกายนับว่าไม่เจ็บเลยสักนิด แต่ทางใจกลับจุกแน่นไปทั้งอกซ้ายดั่งมีก้อนแข็งๆ แล่นขึ้นมาติดที่ลำคอ

“ข้าต้องขออภัยที่ทำให้คุณหนูว่านไม่พอใจเจ้าค่ะ”

แม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายโกรธเคืองอะไร แต่สุนัขรับใช้อย่างนางไม่ได้ถูกสอนให้ถามหาเหตุผล แต่ถูกสอนให้ก้มหน้าและยอมรับผิดทุกอย่าง พร้อมกับกล่าวคำขอโทษอย่างนอบน้อม

เผียะ!

ทันทีที่หวังอ้ายซินเงยหน้าขึ้น ก็ถูกตบอีกครา

“ข้าขออภัยที่ทำให้คุณหนูว่านขุ่นเคืองใจเจ้าค่ะ ได้โปรดลงโทษข้าจนกว่าคุณหนูจะสบายใจขึ้น”

หญิงสาวก้มลงจนหน้าผากจดพื้นอย่างสำนึกผิด เพราะสตรีสูงศักดิ์ตรงหน้าคือสตรีที่จะใช้ชีวิตเคียงข้างผู้เป็นนายเหนือหัว ดังนั้นนางย่อมต้องแสดงความจงรักภักดีต่อสตรีผู้นี้เช่นกัน

ซึ่งนั่นทำให้ว่านข่าลี่หยักยิ้มอย่างพึงพอใจ

“ถือว่าใช้ได้นี่! ข้าก็นึกว่าเจ้าจะผยองพองขนเพียงเพราะมีวาสนาได้ปีนขึ้นเตียงท่านแม่ทัพเสียอีก”

หวังอ้ายซินยังคงตีใบหน้าเรียบเฉย แม้ว่าแก้มทั้งสองข้างของนางจะแดงก่ำเป็นริ้วแดง หญิงสาวกักเก็บความตกใจเอาไว้เสียสิ้น ด้วยไม่คาดคิดว่าสตรีสูงศักดิ์ผู้นี้จะทราบเรื่องที่นางอุ่นเตียงให้แม่ทัพหยาง ดูท่าแล้วคุณหนูว่านคงมีสายปะปนอยู่กับเหล่าสาวใช้บ่าวไพร่ในจวนหยางสินะ...

“ข้ามิกล้าอาจเอื้อมทำตัวหยิ่งผยองต่อหน้าคุณหนูว่านผู้ที่กำลังจะเข้ามาเป็นนายหญิงหรอกเจ้าค่ะ ตัวข้าเป็นเพียงสุนัขรับใช้ของท่านแม่ทัพหยาง และในบางคราก็เป็นนางบำเรอให้แม่ทัพหยางบำบัดความใคร่เท่านั้น ขอคุณหนูว่านได้โปรดวางใจ”

ใบหน้าที่เรียบเฉย น้ำเสียงเย็นชา ดวงตาที่เย็นยะเยือกดั่งไร้ความรู้สึก ทำให้สตรีที่กำลังจะแต่งงานคลายความหึงหวงไปกว่าครึ่ง