บทนำ สุนัขรับใช้สาว

บทนำ

สุนัขรับใช้สาว

ข้าเป็นเพียงสตรีคนหนึ่ง

‘หวังอ้ายซิน’ หญิงสาวผู้สวมใส่เสื้อผ้าสีดำรัดกุมตัดกับผิวขาวผุดผาดดั่งหิมะแรกในฤดูหนาว ผมสีดำเส้นเล็กละเอียดถูกมัดรวบตึงไว้ด้านหลังคล้ายหางม้าเป็นพวงยาว ดวงหน้าเกลี้ยงเกลาปราศจากแป้งผัดหน้าและชาดทาปากเฉกเช่นสตรีในวัยเดียวกันนิยม

ดวงตากลมโตดั่งดวงดาวอับแสงทอดมองบานประตูกว้างเบื้องหน้า เรียวปากอวบอิ่มที่แทบไม่เคยหยักยิ้มเลยสักครา ราวกับไม่รู้วิธีการแสดงความรู้สึกเสียกระนั้น

เป็นความงดงามที่ราวกับตุ๊กตาไม่มีชีวิตจิตใจ

‘ถึงอ้ายซินจะงดงามเพียงใด แต่ก็ไร้หัวใจ’

‘ข้าอยากเกี้ยวนาง แต่ก็กลัวนางจะสะบั้นคอข้าหลุดออกจากบ่าเสียก่อน แค่เดินไปใกล้ๆ ข้าก็รู้สึกหนาวยะเยือกไปทั้งแผ่นหลังแล้ว’

‘แม้ข้าเป็นสตรี แต่ข้าก็ยังใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้สบตากับอ้ายซิน ดวงตาที่เยือกเย็นดุจน้ำแข็ง ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน’

‘สำหรับข้า...ข้ากลัว เพราะข้าไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าอ้ายซินกำลังคิดอะไรอยู่’

‘นางเป็นผู้ที่มากความสามารถ เป็น ‘มือซ้าย’ ของท่านแม่ทัพหยาง แม้ไม่ได้เคียงข้างออกรบกรำศึกสงครามเพราะเป็นหญิง แต่นางคือนักฆ่าที่ทำงานสกปรกทุกอย่างแทนแม่ทัพหยางได้อย่างสมบูรณ์’

‘แม้เป็นสตรีแต่กลับมีวรยุทธ์ล้ำเลิศ ข้าเคยประลองกับอ้ายซินหลายครั้ง แต่ไม่เคยเอาชนะได้เลย เห็นจะมีแต่ท่านแม่ทัพหยางเท่านั้นที่ประมือกับนางได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าหากทั้งสองต้องสู้กันขึ้นมาจริงๆ ใครเล่าจะเป็นฝ่ายชนะ...’

‘อ้ายซินนะหรือ! นังนั่นก็แค่สุนัขรับใช้ของแม่ทัพหยาง สุนัขบ้าเลือดที่ฆ่าคนแทบไม่กะพริบตา’

‘หวังอ้ายซินคือนักฆ่าที่เก่งกาจ นางสามารถปลอมตัวและลอบเร้นเข้าไปยังสถานที่ต่างๆ เพื่อลอบสังหารได้อย่างเลือดเย็น’

‘สตรีผู้นั้นไม่มีหัวใจ นางเติบโตมาราวกับเป็นอาวุธสังหาร ข้าเคยได้ยินมาว่าครอบครัวของนางถูกคนตระกูลอี้ฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม เมื่อนางโตขึ้นนางจึงตามไปฆ่าล้างตระกูลอี้จนสิ้นซาก เป็นเหตุการณ์ที่ชวนสยดสยองจนต้องบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์เลยทีเดียว’

นั่นคือความรู้สึกของคนรอบข้างที่มีต่อนักฆ่าสาวนามว่าหวังอ้ายซิน แล้วตัวหญิงสาวเล่า นางรู้สึกกับตนเองเช่นไร

‘ข้าไม่ได้เก่งกาจห้าวหาญอย่างที่ใครกล่าวขาน ข้าเป็นเพียงแค่สตรีคนหนึ่งที่ถูกครอบงำด้วยความรัก เป็นสตรีโง่เขลาที่เผลอปล่อยใจให้หลงระเริงไปกับอ้อมกอดของบุรุษ ทั้งที่รู้ว่าอ้อมกอดนั้นไม่มีวันเป็นของข้า ไม่มีวัน!’

หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เผลอยกมือขึ้นกุมท้องตนเอง หน้ายังคงแบนราบแม้นางจะตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วก็ตาม

ใช่แล้ว...

นางกำลังตั้งครรภ์ทั้งที่ไม่มีสามี! ไม่มีคนรัก! ไม่ได้แต่งงาน แล้วนางตั้งครรภ์กับใครนะหรือ...

ก็บุรุษที่อยู่ด้านหลังบานประตูเบื้องหน้านี้อย่างไรเล่า เขาเป็นบิดาของบุตรในท้องนาง เป็นเจ้าเหนือหัวเป็นเจ้าชีวิตของนาง

อ้ายซินสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ยกมือขึ้นเคาะประตูบานกว้าง จากนั้นจึงเปล่งเสียงออกไปอย่างราบเรียบ ไม่แสดงความรู้สึกที่กำลังตีรวนปั่นป่วนอยู่กลางอกซ้ายออกไปแม้เพียงกระผีกริ้น

“ท่านแม่ทัพ... อ้ายซินมาแล้วเจ้าค่ะ”

“เข้ามาได้”

หญิงสาวเปิดประตูเข้าไป ชะงักเล็กน้อยเมื่อพบว่าภายในห้องไม่ได้มีแม่ทัพหยางอยู่เพียงผู้เดียว แต่ยังมี ‘คุณหนูว่านข่าลี่’ คู่หมั้นที่กำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับแม่ทัพหยางซีถิงในอีกสามวันข้างหน้า

“คารวะท่านแม่ทัพ คารวะคุณหนูว่านเจ้าค่ะ”

นักฆ่าสาวยอบกายทำความเคารพทั้งสองอย่างนอบน้อม ช่วงเวลานั้นแสงอาทิตย์ยามเย็นสาดเข้ามากระทบร่างชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังนั่งสนทนาด้วยกันอยู่ริมหน้าต่าง

ผู้หนึ่งสวมใส่อาภรณ์สีน้ำเงินครามตัดกับสีดำอีกาเข้มขับให้ร่างสูงโปร่งสง่างาม แผ่นหลังของเขาตั้งตรงองอาจสมกับตำแหน่งแม่ทัพแห่งแดนใต้ผู้น่าเกรงขาม

อีกผู้หนึ่งสวมใส่อาภรณ์สีกลีบบัว แต่งแต้มด้วยสีแดงเลือดนกแลสีเหลืองทองสุกสกาว ใบหน้าหวานล้ำผัดแป้งนวลเนียน เรียวปากอวบอิ่มแต้มชาดหวานล้ำ เรือนผมดำขลับเกล้าครึ่งศีรษะแล้วปักด้วยปิ่นทองคำเลอค่า

เมื่อผู้สูงศักดิ์ทั้งสองนั่งพูดคุยใกล้ชิด ก็ยิ่งงดงามดุจภาพวาด เหมาะสมกันดั่งกิ่งทองใบหยก

ทว่า...ยิ่งทั้งคู่เหมาะสมกันมากเท่าไหร่ นักฆ่าสาวอย่างนางก็ยิ่งเจ็บปวดอย่างสุดแสน เป็นความอิจฉาที่ทำให้รู้สึกตีบตันไปทั้งลำคอ

หลังจากอายุสี่ขวบหวังอ้ายซินแทบไม่ได้สวมใส่กระโปรงอีกเลย นางสวมใส่กางเกงเฉกเช่นบุรุษเรื่อยมา เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็มีเพียงสีดำเพราะอำพรางคราบเลือดไม่เผยจุดอ่อนให้ศัตรูได้เห็น จะมีสวมกระโปรงบ้างก็ต่อเมื่อต้องปลอมตัวไปยังสถานที่ใดที่หนึ่งเท่านั้น

จู่ๆ ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจก็จุกแน่นคับไปทั้งอกซ้าย

หวังอ้ายซินค่อยๆ หันไปมองบุรุษที่ฝังชาติพันธุ์เอาไว้ในท้องของนาง ชาติพันธุ์ที่กำลังก่อกำเนิดเป็นสิ่งมีชีวิตน้อยๆ รอวันถือกำเนิดขึ้นมาโดยที่ไม่มีใครต้องการ