4/5

“ไม่เกี่ยวกับจอมโจร เกี่ยวแค่คุณทาดิลกับหนูเท่านั้น”

“ฉันขอบคุณที่เธอมอบสิ่งนั้นให้ แต่เสียใจด้วยนะ ฉันไม่คิดจะรักเด็ก”

พ่อเจ้าประคุณเล่นตัดเยื่อไม่เหลือไยแบบนี้เลยเหรอ โอย...เจ็บจี๊ดเลย

“หนูไม่ขอให้คุณรักหรอกค่ะ แค่หนูได้รักคุณก็พอ ขอบคุณนะคะที่ไม่ไล่หนูลงจากรถ แค่หนูได้คุยกับคุณแบบใกล้ชิดขนาดนี้ก็ดีมากแล้วค่ะ”

ทาดิลรู้สึกเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบที่หัว ท่าทีเหงาหงอยของสาวน้อยทำให้เขารู้สึกผิดอย่างรุนแรง ความตั้งใจที่จะเปลี่ยนจากพาเธอมาอยู่ใกล้ๆ เป็นส่งเธอกลับประเทศ เพราะได้ยินการตกปากรับคำจากเธอว่าจะไม่พาตำรวจมาจับเขาแน่น่ะรึ ทั้งที่ความจริงเขากลับไม่เคยรู้สึกกลัวตำรวจที่ตามจับเลยสักนิด หากแต่การพาเธอมาอยู่ใกล้ๆ ในฐานะพยานปากเอก เป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น

ร่างบางยกมือขึ้นไหว้ตามมารยาทที่ดีของคนไทย แล้วหมุนตัวลากกระเป๋าเดินทางออกไปจากบ้าน พาหัวใจห่อเหี่ยวกลับเมืองไทย

นักแสดงหนุ่มอยากเรียกเธอเอาไว้ แต่ปากเจ้ากรรมกลับพูดไม่ออก บ้าเอ๊ย! เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน และจะไม่ยอมให้เจ้าหล่อนมาทำให้อารมณ์บางอย่างตื่นตัว

นรีกระจ่างโบกแท็กซี่กลับไปยังสนามบิน ยังไม่ถึงเวลาเครื่องออก เธอจึงไปหาอาหารใส่ท้องให้อิ่มเพื่อจะได้ลืม หึ...ลืมเหรอ ลืมได้ไง ในเมื่อเดี๋ยวเธอก็ต้องเห็นเขาทางทีวี หรือไม่มือบ้าๆ ของเธอก็ต้องเข้าอินเตอร์เน็ตเพื่อดูข่าวคราวความเคลื่อนไหวของเขา ไม่มีทางซะล่ะที่เธอจะลืมเขาได้

‘เฮ้อ...นรีเอ๊ย คิดเสียว่าเขาไม่ใช่เนื้อคู่ของเรา จะได้ไม่ต้องเจ็บ’

5 ชั่วโมงผ่านไป ความมืดโรยตัวลงครอบคลุมทุกสิ่งสรรพ บอกให้รู้ว่าเป็นเวลาดึกดื่นค่อนคืนแล้ว ร่างสูงเดินวนไปเวียนมาอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านจนบอกไม่ถูก สาวน้อยคนนั้นป่านนี้อยู่ที่ไหนแล้วนะ สาวแรกแย้มอายุ 20 ปี แถมยังสวยสดงดงามเดินทางในต่างแดนตามลำพัง ไม่กลัวบ้างหรือไงนะ ตัวก็เล็กๆ อ้อนแอ้นขนาดนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นจะสู้อะไรใครได้

ความเป็นห่วงจับจิตทำให้เขาคว้ากุญแจรถเดินเร็วๆ ออกไปจากบ้าน หากแต่ยังไม่ทันก้าวพ้นประตูบ้าน ร่างสูงก็ต้องชะงักกึก

“ขอโทษนะคะ หนูลืมตั๋วเครื่องบินไว้ที่โรงแรม ไปถามหากับพนักงานโรงแรม เค้าบอกว่าไม่มีใครพบ หนูไม่รู้จะทำยังไงก็เลยกลับมาหาคุณ”

“จะให้ฉันไปช่วยตามหาตั๋วเครื่องบินเหรอ”

“ตอนนี้เครื่องบินคงอยู่บนฟ้าแล้วค่ะ หนูกลายเป็นนางฟ้าตกสวรรค์ไปแล้ว ที่สำคัญหนูไม่มีเงินมากพอซื้อตั๋วบินกลับบ้านอีก”

ทาดิลมองหน้าหม่นๆ นั้นนิ่ง เขาสังเกตหาความผิดปกติไปทั่วร่างบาง เพราะความเป็นห่วงที่เกาะกุมจนหัวใจบีบกระชับ ก่อนจะถอนใจออกมาโล่งอกที่เห็นสภาพของเธอเหมือนเดิมทุกอย่าง

“อยากกลับบ้านมั้ย”

นรีกระจ่างเหลือบตาขึ้นสบตาสีฟ้าใสชั่วครู่ แล้วเธอก็ส่ายหน้าไปมา

“ไม่ค่ะ ยังไม่อยากกลับ...ตอนนี้”

“อยากอยู่กับฉัน?”

คราวนี้เธอพยักหน้า ดวงหน้าสวยใสแดงระเรื่อขึ้นอย่างน่าเอ็นดู แล้วต้องเบิกตากว้างเมื่อมือน้อยถูกคว้าจับจูงเข้าไปในเกสต์เฮ้าท์

ทาดิลปิดประตูกดล็อกแน่นหนา รูดม่านปิดบังสายตาบุคคลภายนอกที่อาจมองเข้ามา เวลานี้ภายในบ้านหลังเล็กพื้นที่สี่เหลี่ยมมีเพียงเขาและเธอสองต่อสอง นรีกระจ่างรู้สึกว่ามือของตัวเองสั่นจนต้องเอามาประสานกันอยู่ด้านหน้า ร่างกายของเธอร้อนชื้นเพราะกระไอเหงื่อจากความประหม่าเก้อเขิน ถ้าสังเกตให้ดีจะเห็นว่าเธอลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออยู่บ่อยครั้ง จะรู้มั้ยนะว่าท่าทีของเธอนั้นทั้งยั่วยวนและชวนขำจนแยกแยะไม่ออก

“ฉันคงไม่ให้เธออยู่ด้วยฟรีๆ หรอก ฉันอยู่คนเดียวมาจนชิน ปกติถ้าไม่อยู่คนเดียวก็อยู่กับลุงและป้า ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาอยู่ด้วยตลอด 24 ชั่วโมง อย่างมากก็แค่ 3 ชั่วโมง เสร็จกิจก็แยกทางกันไป ถ้าเธอยังยืนยันว่าจะอยู่กับฉันที่นี่ เธอจะต้องทำตามที่ฉันบอก ถ้าทำไม่ได้ ฉันจะส่งเธอกลับประเทศไทย”

“หนูทำได้ค่ะ ขอแค่ได้อยู่กับคุณ จะให้หนูทำอะไรก็ได้” พูดไปแล้วก็กัดปากตัวเองจนเจ็บ กร่นด่าตัวเองว่ากำลังทำตัวเป็นเด็กใจแตก หนีออกจากบ้านเพื่อจะได้อยู่กับผู้ชาย ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่ชายของเธอจะเป็นยังไงมั่ง คงกำลังตามหาตัวเธอจ้าละหวั่นแน่ๆ

‘พี่นนท์คะ นรีขอโทษนะคะ ขอนรีอยู่กับคนที่นรีรักสัก 2 อาทิตย์ แล้วนรีจะรีบกลับค่ะ’

“แน่ใจนะ” ร่างสูงใหญ่ที่มีกลิ่นตัวชวนให้ดอมดมขยับเข้ามาใกล้ บดบังให้ร่างกายเธอดูลีบเล็กลงไปอีก

“แน่ใจค่ะ ขอแค่ 14 วัน แล้วคุณจะส่งหนูกลับประเทศไทยเลยก็ได้”

“อะไรทำให้เธอคิดว่าฉันจะเก็บเธอไว้นานถึง 14 วัน”

นรีกระจ่างเงยหน้าอ้าปากค้าง นี่เขากำลังสบประมาทเธออยู่ใช่ไหม เขากำลังคิดว่าเธอยังเด็กไม่ควรจะเข้าใกล้ เห็นเธอเป็นผู้หญิงที่แสนธรรมดา ไม่มีของดีติดตัวเลยงั้นสิ

“หนูเองที่จะทำให้คุณต้องเก็บหนูไว้ 14 วัน”

ว่าแล้วเธอก็ทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด แม้แต่ตัวเองก็ไม่เคยคิดว่าจู่ๆ ต้องมาทำเรื่องน่าอายแบบนี้ สาวน้อยข่มความอายปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากกาย เหลือไว้เพียงชั้นในสองชิ้นบนและล่าง มือของเธอสั่นไม่แพ้ร่างกายที่สั่นระริกของเธอเลย ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรได้มากกว่าที่เขาคิด หากแต่ความต้องการของเธอช่างไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเอาซะเลย เธอหวังจะใช้ความบริสุทธิ์ใสซื่อมาผูกมัดเขา และเธอก็ทำสำเร็จเสียด้วยสิ

“พอจะบอกได้ไหมคะ ว่าสิ่งที่คุณเห็นมันมากพอที่จะทำให้คุณยอมเก็บหนูให้ครบ 14 วัน หรือเปล่า”