2/3

“รหัสเซฟ” เจ้าของดวงตาสีฟ้าถามขึ้น เป็นเสียงกระซิบแผ่วเบาแต่ได้ยินชัดเจนจากการฝึกฝนให้ประสาทสัมผัสทั้งร่างรับรู้อย่างว่องไว แม้แต่เสียงใบไม้กระทบกันก็รู้แล้วว่าลมพัดจากด้านไหน

“ไอ้อาลี มันเป็นมือซ้ายของท่านพ่อ ซาบินบอกว่ามันรักลูกสาวของมันมาก”

“ถ้างั้นวันเดือนปีเกิดของลูกมัน”

เรย์ยาชพูดจบก็หมุนรหัสเป็นวันเดือนปีเกิดของลูกสาวอดีตเสนาบดีและมือซ้ายของบิดา ตามที่สืบทราบข้อมูลทุกเรื่องของมันอย่างละเอียด เสียง “กริ๊ก” เป็นสัญญาณว่าพวกเขาทำสำเร็จ เซฟใหญ่ถูกเปิดออกได้อย่างง่ายดายเกินคาด มันคงหละหลวมด้านความปลอดภัยไปนิดเพราะไม่คาดคิดว่าจะถูกล้วงคองูเห่า แต่เป็นงูเห่าที่ถูกรีดพิษออกจนหมดแล้วต่างหาก ตาแก่อาลีทำชั่วมานานจนลืมนึกไปว่าจะถูกทวงคืน

“ง่ายชะมัด”

ทองคำแท่งบรรจุอยู่เต็มตู้ เพชรนิลจินดาอีกจำนวนหนึ่ง รวมๆ แล้วมูลค่าไม่ต่ำกว่าหลักล้าน ของมีค่ามากขนาดนี้มันกล้าจะเก็บไว้กับตัวเองได้ยังไงกัน กระเป๋าเป้สีดำเวลานี้บรรจุของมีค่าทั้งหมดที่อยู่ในเซฟ เรย์ฮานถอยหลังเตรียมจะออกทางเดิม แต่เรย์ยาชกลับทิ้งแผ่นกระดาษหนาที่เขียนตัวอักษรภาษาอังกฤษ 2 ตัว คือ H และ Y วางไว้ในตู้เซฟแทนของมีค่า แต่แล้วก่อนที่เรย์ยาชจะปิดตู้เซฟ เสียงสัญญาณกันขโมยก็ดังลั่น

“เฮงซวยเอ๊ย ทำไมไม่เสียให้ตลอดวะ” เรย์ยาชบ่นอุบแต่ไม่ได้หวาดผวา ส่วนเรย์ฮานเรียนรู้การตัดสัญญาณกันขโมยมาเป็นอย่างดี จึงเดินไปทำหน้าที่ของตนชั่วอึดใจต่อมา เสียงอันน่ารำคาญก็เงียบลง ก่อนที่เพื่อนบ้านของไอ้อาลีจะแห่กันออกมาดู ทั้งคู่ก็ลงมาอยู่นอกรั้วเรียบร้อยแล้ว

จอมโจรฝาแฝดกำลังจะหนีหายหากไม่เห็นร่างบางในชุดนักเรียนยืนเบิกตาค้างอยู่ฝั่งตรงข้าม เรย์ฮานเดินเร็วๆ เข้าไปลากร่างบางหลบไปหลังพุ่มไม้ ดูเหมือนว่าพยานปากเอกจะตกใจจนสติหลุดลอยไปไกล

“งานแรกก็ได้พยานแล้วรึนี่” จอมโจรน้องบอก เท้ามือค้ำต้นไม้เอียงคอมองพยานปากเอกที่ยังนิ่งงัน

“ต้องจัดการ ไม่งั้นเราซวย” จอมโจรพี่ข่มขู่เสียงดุห้าว ทำให้คนใจแป้วตัวสั่นระริกยิ่งหวาดกลัวเพิ่มขึ้น

“ยะ...อย่านะ อย่าทำอะไรหนูเลยค่ะ หนะ...หนูสาบานว่าจะไม่บอกใครเด็ดขาด”

นรีกระจ่างกลัวจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น มือน้อยๆ ปล่อยกระเป๋าและโปสเตอร์ดาราคนโปรดลงพื้น ยกมือขึ้นพนมพรวดในขณะที่อ้อนวอนเสียงสั่น ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความกลัว เธอเพิ่งเคยเผชิญหน้ากับโจรเป็นครั้งแรก และตอนนี้ได้แต่ภาวนาว่าพวกเขาจะไม่ฆ่าเธอหมกป่าที่ไหนสักแห่ง พ่อจ๋า แม่จ๋า พี่นนท์ ช่วยหนูรีด้วย

“จะทำยังไงดี จะปล่อยไปคงไม่ได้ ถ้าไม่ฆ่าทิ้งซะ” เรย์ยาชขู่ซ้ำ ดวงตาสีฟ้าใสเหลือบมองโดยรอบ ในจังหวะที่แสงไฟถนนส่องให้เห็นแววตาสีสวย พยานปากเอกจึงหยุดสั่นได้ชั่วครู่ ก็แววตาคู่นั้นสีนั้นมัน...เหมือนทาดิล ซาจานลา คนที่อยู่ในโปสเตอร์ของเธอ ถ้า...จำไม่ผิดนะ

“เรย์ยาช จะทำยังไงก็ทำสิ”

เรย์ฮานเร่ง จับข้อมือบางทั้งสองข้างบิดไปรวมกันข้างหลัง กักนรีกระจ่างไว้ไม่ให้ดิ้นหนีทั้งที่เธอตัวสั่นเทิ้ม เรย์ยาชก้มลงเห็นโปสเตอร์ที่ม้วนแล้วรัดด้วยหนังยาง เขาถือวิสาสะเปิดดูก่อนดวงตาสีฟ้าจะเปล่งประกายประหลาด

“คุณ...ชะ...ใช่ทาดิลหรือเปล่าคะ”

ภาษไทยนั้นทำให้เรย์ยาชต้องตั้งใจฟัง เขาพูดภาษาไทยได้และฟังออกเป็นบางคำ แต่ชื่อทาดิลทำให้เขารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

“ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่ดารา จำไว้สาวน้อยว่าฉันไม่ใช่ดารา แต่ฉันเป็น...” กลีบปากอิ่มสั่นระริกถูกเรียวปากร้อนที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าสีดำประกบ มันเป็นเพียงการเอาปากมาประกบกัน แต่นั่นก็ทำให้หัวใจดวงน้อยของเด็กสาวติดปีกบินไปไกล “โจร”

เรย์ยาชถอนริมฝีปากออก เขาไม่รู้รสชาติของมันรู้เพียงแต่ว่ามันนุ่มชะมัด

“สาวน้อยเธออายุเท่าไหร่” เขาถามพยานปากเอก ซึ่งตอนนี้ตัวแข็งทื่อเป็นก้อนหินไปแล้ว

“สะ...สิบสาม” กว่านรีกระจ่างจะเปล่งเสียงออกมาได้ เธอต้องบังคับเส้นเสียงและลมหายใจอยู่นาน จนเห็นดวงตาสีฟ้าหรี่ลงดุๆ นั่นแหละ เสียงหวานสั่นจึงจะเปล่งออกมาได้

“เด็กแต่อายุ จำไว้ครั้งนี้เราจะปล่อยเธอไป แต่ถ้าเธอปากโป้ง เราจะตามมาเก็บเธอเหมือนที่เก็บของลงกระเป๋า แล้วคราวนี้แม้แต่ลมหายใจของเธอก็ไม่มีเหลือ” เรย์ยาชพยักหน้าส่งซิกให้พี่ชายปล่อยเธอ เขาแน่ใจมากว่าสาวน้อยคนนี้จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้แน่

ร่างสูงในชุดดำเดินห่างออกไปทิ้งให้คนที่ยืนนิ่งแข็งเป็นหินอยู่กับที่อย่างนั้น ก่อนไปจอมโจรแฝดก็โยนโปสเตอร์นั้นให้เธอ แล้วหลังจากนั้นทั้งคู่ก็หายเข้ากลีบเมฆไม่เหลือร่องรอยเอาไว้ ชุดสีดำพรางตัวพวกเขาได้เป็นอย่างดี จนเธอมองไม่ออกว่าพวกเขาหายไปทางไหน

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนสาวน้อยก็ไม่รู้ เธอกะพริบตาถี่ระรัวเหมือนจะทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง มือบางคลำไปทั่วร่างราวจะหาอาการบาดเจ็บ นี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม เธอเผชิญหน้ากับโจรผู้ร้ายและถูกปล้นจูบไปหน้าตาเฉย จูบเหรอ ใช่เหรอ มันแค่เป็นการเอาปากทาบปากนิ่งไม่ได้เคลื่อนไหวเลยสักนิด เขาเรียกว่าจูบหรือเปล่า แต่สัมผัสนั้นก็ฝังลึกเข้าไปในหัวใจของเธอเกินห้ามแล้ว ความร้อนที่ผ่านผ้าสีดำออกมายังคงอุ่นวาบอยู่เหนือกลีบปาก

ร่างบางก้มลงเก็บโปสเตอร์และกระเป๋านักเรียน เขาใช่ทาดิลหรือเปล่า สีตาแบบนั้นบนโลกนี้จะมีสักกี่คนกันนะ ไม่สิเธอเคยเห็นดาราหลายคนก็มีตาสีฟ้า แต่มันไม่กระจ่างแบบนี้ ดวงตาของเขากระจ่างใสเหมือนชื่อของเธอ ดวงตาของทาดิลก็เหมือนกัน ถ้าเขาใช่ทาดิลล่ะ เธอบอกเรื่องนี้กับใครไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเกิดเขาเป็นทาดิลขึ้นมาจริงๆ เธอจะเป็นคนลากเขาเข้าคุกเหรอ ไม่ๆ เธอทำแบบนั้นไม่ได้ แต่...แล้วถ้าเขาไม่ใช่ทาดิลล่ะ

กว่าที่นรีกระจ่างจะเดินต่อไปจนถึงบ้าน ซึ่งอยู่ถัดจากบ้านที่เพิ่งถูก ‘ปล้น’ ไป 2 หลัง สมองน้อยๆ ก็ทบทวนกลับไปกลับมาจนว้าวุ่นและปวดหัวไปหมด ในที่สุดเมื่อเธอเข้าไปอยู่ในรั้วบ้านแล้วปิดประตูรั้วลงสนิท สาวน้อยก็ตัดสินใจเดี๋ยวนั้นว่า เธอจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร ไม่ว่าเขาจะใช่ทาดิลหรือไม่ก็ตาม

เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะความร้อนที่ยังติดอยู่บนริมฝีปากไง