2/2

น้ำตาขอมารดาคลอเบ้า เข้าใจดีว่าลูกชายคนโตพูดปลอบใจ ลูกชายคนเล็กถูกตนแยกออกไปอยู่ห่างไกลมานานกว่า 20 ปี เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่พอใจนาง แล้วการที่เรย์ยาชอยากทำตามใจตัวเองบ้างไม่ได้เชียวหรือ เรย์ฮานพูดถูกและแทงใจดำทุกคำเลยก็ว่าได้ เวลานี้ถ้านางอยากให้เรย์ยาชกลับมาคงเป็นไปไม่ได้สินะ เขาห่างอกแม่ไปนาน มีอิสระทุกอย่างไม่ต่างกับนกน้อยตัวหนึ่ง จะยื่นมือไปขัดขวางในตอนนี้คงสายไปแล้ว

“ก็ได้ แม่ยอมให้เรย์ยาชทำงานที่ใจรัก ตราบเท่าที่ยังไม่มีใครรู้ว่าพวกเจ้าเป็นฝาแฝด เจ้าเข้าใจที่แม่พูดใช่ไหมเรย์ฮาน ถ้าวันใดทุกคนรู้ว่าเรย์ยาชมีพี่ชายฝาแฝดเป็นชีคแห่งซาลาบัด เมื่อนั้นเรย์ยาชจะต้องกลับซาลาบัดทันที”

ชีคคาฮาลีมาบอกเสียงแข็ง สะบัดมือออกจากการเกาะกุมแล้วเดินหนีไปยังวังฝั่งซ้าย ซึ่งเป็นที่พักสำหรับชีคคาโดยเฉพาะ วังไซฟาลประกอบด้วย 4 ส่วน วังหน้าคือที่อยู่ของชีคเรย์ฮาน วังฝั่งซ้ายคือที่อยู่ของชีคคาฮาลีมา วังฝั่งขวาจะเป็นที่อยู่ของชีคมาลิค และวังหลังจะมีรั้วกั้นอีกชั้นเป็นวังสีชมพูสำหรับนางฮาเร็ม

ชีคหนุ่มทอดถอนใจแล้วยกมือขึ้นคลึงขมับ ตอนนี้กลายเป็นว่าเพิ่มภาระให้เขาอีกหนึ่งเรื่อง นั่นคืออย่าให้ใครเห็นหน้าค่าตาของเขา แต่คงไม่หนักหนานักเพราะทุกครั้งที่เขาออกไปตรวจการก็จะปิดบังใบหน้าเสมอ เผยให้เห็นแค่ดวงตาสีนิลดำคมกริบแตกต่างกับดวงตาของเรย์ยาช

เมื่อคิดถึงน้องชายฝาแฝดก็คิดถึงงานที่ให้ซาบินติดตาม ตอนนี้ยังไม่มีความคืบหน้าในเรื่องของอดีตเสนาบดีทั้ง 4 คน รอให้รู้ทีเดียวจะได้ทวงคืนรวบยอด เปิดโอกาสให้เรย์ยาชทำงานที่ใจรักก่อนสักปีสองปีก็เหมือนปล่อยให้จำเลยลอยนวลก่อนที่ศาลจะตัดสินขั้นเด็ดขาด

3 ปีต่อมา

“กรี๊ดๆ ดูสิๆ เป็นทั้งนักแสดง นักร้อง นักเต้น ที่หล่อที่สุดที่นรีเคยเห็นมาเลยนะตูน”

นรีกระจ่าง พิชัยยุทธ เด็กสาววัยใสในชุดนักเรียนม.ต้น ชี้โปสเตอร์ที่กางวางบนโต๊ะให้กวินทรา หรือการ์ตูนเพื่อนสนิทดู ดวงตาคู่สวยสุกสกาวแพรวพราวกำลังจ้องมองใบหน้าคมจัดและโดดเด่นด้วยดวงตาสีฟ้าใส เธอสบตาสีฟ้าในภาพอย่างเคลิบเคลิ้มราวกับกำลังสบตากับชายหนุ่มที่อยู่ในโปสเตอร์ตัวเป็นๆ

“โห...จริงด้วยเนอะ ผู้ชายอะไรทั้งหล่อ ทั้งหุ่นดี ดูสิมีขนหน้าอกด้วย”

“ชู่ว์ๆ ตูนอย่าเสียงดังไปสิ อาจารย์ได้ยินเข้าก็ด่าเราเละ ในห้องเรียนดันมาสนใจแต่ผู้ชาย”

“ก็แหม...อาจารย์ขา ผู้ชายหล่อขนาดนี้มีไม่กี่คนบนโลกหรอกค่ะ ถ้าไม่มองคนนี้และจะให้มองคนไหนล่ะคะ ฮิ ฮิ ฮิ” จบคำพูดกวินทราและนรีกระจ่างก็หัวเราะอย่างอดไม่อยู่ โชคดีที่อาจารย์เข้าสอนช้าพวกเธอจึงม้วนโปสเตอร์เก็บได้ทัน ไม่งั้นนะ มีหวังถูกยึดชัวร์

“อยากเจอตัวเป็นๆ สักครั้งจัง อยากสบตาสีฟ้าจนเห็นเงาตัวเองสะท้อนอยู่ในนั้น” นรีกระจ่างยังเพ้อฝันไม่จบ แม้กระทั่งเลิกเรียนแล้วก็ตาม ม้วนโปสเตอร์ถูกกอดแน่นแต่ทนุถนอมเพราะกลัวยับ เธอจะเอาไปแปะไว้กับฝาห้องนอน จะได้ฝันถึงเขาทุกคืน

“คงได้แต่ฝันล่ะนรี เขาอยู่ถึงตุรกีเลยนะ”

“เฮ้อ...นั่นสิ อยากให้เขามาแสดงคอนเสิร์ตที่ไทยบ้างจัง”

“เนอะ แต่เขาไม่ใช่นักแสดงฮอลลีวูด เลยไม่ดังเท่าที่ควร นี่ถ้าอยู่อเมริกานะคงดังระเบิด”

“ใช่ แต่แค่นี้นรีว่าเขาก็เป็นซุเปอร์สตาร์ของตุรกีแล้ว”

“ถ้าได้เป็นแฟนนะ จะกอดทั้งวันทั้งคืนเลย”

“ฮิ ฮิ ฮิ ตูนก็ ฝันพร่ำเพ้อไปเรื่อย อย่างเราน่ะเหรอเขาจะมาสนใจ”

กวินทราเหลือบตามองเพื่อนก่อนกวาดตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า นรีกระจ่างไม่เคยรู้ตัวเลยว่าสวยแค่ไหน ทั้งที่ก็มีหนุ่มๆ เมียงๆ มองๆ ตลอดเวลา ถ้าเธอชม้ายชายตาเพียงนิดหนุ่มๆ พวกนั้นคงวิ่งเข้าใส่อย่างไม่รอท่า แต่นี่เพื่อนสุดเลิฟกลับติดเป็นแตงเมกับเธอตลอด ไม่เปิดโอกาสให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ

“นรีเป็นคนสวยนะ นี่ขนาดยังไม่ใช้นางสาว นรียังสวยขนาดนี้ แล้วถ้าแตกเนื้อสาวดังเปรี๊ยะๆ จะยิ่งสวยขนาดไหน ต่างกับตูนเลย ดำก็ดำ ตัวก็อ้วน”

“นรีนี่นะสวย ตูนก็ชมเว่อร์ หน้าอกแบนแต๊ดแต๋ขนาดนี้ เอวก็ไม่เล็กเลยตั้ง 24 นิ้ว สะโพกก็ไม่ต้องพูดถึง ผิวก็แพ้ง่าย ไม่เห็นจะดีตรงไหน”

“ต๊าย! ถ้าอย่างนรีไม่สวย ทั้งโรงเรียนก็ไม่มีใครสวยแล้วล่ะย่ะ ไปเถอะกลับบ้านกันดีกว่าเย็นมากแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่ามีติวสอบเลิกซะเย็นขนาดนี้ ตูนจะชวนนรีไปกินไอติมซะหน่อยเพิ่มน้ำหนัก”

“ไว้วันหลังแล้วกัน บ้านนรีอยู่ไกลกว่าจะกลับถึงก็ค่ำ ถ้ารถติดด้วยก็ดึก”

กวินทราเป็นห่วงเพื่อนเรื่องเดินทางกลับบ้านตลอด บ้านของนรีกระจ่างอยู่ไกลจากโรงเรียนมาก ที่สำคัญต้องเดินเข้าซอยไปลึกพอดู บางวันพี่ชายของเพื่อนรักก็ออกมารับ แต่ถ้าวันไหนไม่อยู่เพื่อนรักก็ต้องเดินเข้าซอยเอง จริงอยู่ว่านรีกระจ่างเกิดที่นี่รู้จักทุกคนในซอยเป็นอย่างดี แต่ความสวยของเพื่อนก็เป็นเหมือนจุดอ่อนเรียกร้องให้ภัยเข้ามาใกล้โดยไม่รู้ตัว

“นั่นสิ งั้นรีบกลับบ้านเถอะ ดึกนักตูนเป็นห่วงนรี”

แล้วสาวน้อยสองคนก็แยกย้ายกันขึ้นรถเมล์กลับบ้าน

ร่างสูงใกล้เคียงกันสองคนอยู่ในชุดดำมืดปิดทั้งตัวเปิดแต่ดวงตาต่างคนต่างสี กำลังย่องเงียบปีนข้ามรั้วสูงของบ้านหลังใหญ่ ฝีเท้าและฝีมือไม่ต่างกับตีนแมวนักย่องเบาโดยสายเลือด จากการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้บวกกับความชื่นชอบในกีฬาเอ็กซ์ตรีมทุกชนิด เมื่อนำมารวมกันกลายเป็นฝีมือเข้าขั้นหน่วยคอมมานโด เงียบกริบไร้เสียงแม้แต่เสียงของลมหายใจก็แทบไม่ได้ยิน

ดวงตาสีนิลประสานดวงตาสีฟ้าใสก่อนพยักหน้ามองเข้าไปภายในบ้านที่เงียบกริบ ไฟมืดมิดนั้นแสดงว่าไม่มีใครอยู่ตามที่คาด เชือกสีดำที่มีความยืดหยุ่นสูงส่วนปลายมีขอเกี่ยวรูปร่างคล้ายสมอเรือเล็กๆ ถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนระเบียงชั้นสองเกี่ยวหมับกับราวระเบียงแล้วไต่ขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่กี่นาทีทั้งคู่ก็เข้าไปอยู่ในห้องนอนใหญ่ การเสาะหาตู้เซฟเป็นไปอย่างรวดเร็วและพบเจอในไม่ช้า