2/1

ชีคคาฮาลีมาเดินตามหาลูกชายจนทั่ววังไซฟาล แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบเรย์ฮานตามที่หวัง นางมีเรื่องจะสอบถามเกี่ยวกับลูกชายอีกคนที่อยู่แดนไกล ตั้งแต่เรย์ฮานกลับจากตุรกีนางยังไม่มีโอกาสได้พบหน้าเขาเลย เป็นเพราะชีคแฝดมีภาระมากมายที่ต้องสะสางอย่างเร่งด่วน และนั่นนางก็เข้าใจดี แต่การหายหน้าไปนานหลายเดือนของชีคแฝด ซึ่งนางรู้สึกว่าเรย์ฮานดูคล้ายต้องการจะหลบหน้าแม่มากกว่า ด้วยเรื่องอะไรนั้นนี่แหละที่นางจึงต้องตามหาเพื่อซักถามกันให้รู้เรื่อง “อินนา เจ้าเห็นท่านชีคมั้ย”

อินนาบุตรสาวของท่านเสนาบดีกลาโหมวัย 18 ปี ย่อกายลงเล็กน้อยให้กับชีคคา ก่อนแย้มริมฝีปากออกเป็นรอยยิ้มบางๆ ที่ทำให้คนมองเห็นว่างดงามนัก

“ท่านชีคออกไปนอกวังเจ้าค่ะ เห็นว่าจะไปตรวจตราความสงบเรียบร้อยของประชาชนเจ้าค่ะ”

ชีคคาฮาลีมาจ้องมองอินนาอย่างพึงพอใจ สาวน้อยคนนี้นอกจากจะมีหน้าตาสะสวยแล้วยังมีกิริยามารยาทเรียบร้อยดุจผ้าพับไว้ สมแล้วที่เป็นลูกของท่านเสนาบดี จะเป็นอย่างไรหนอถ้าเรย์ฮานเกิดชอบพอหล่อนขึ้นมา เท่าที่สังเกตลูกชายของนางไม่เคยมองผู้หญิงด้วยสายตาแสดงความปรารถนาเลยสักครั้ง แม้เขาจะเข้าไปในฮาเร็มบ้างก็เถอะ คงจะดีไม่น้อยถ้าเรย์ฮานมีคู่ครองแล้วเลิกใช้บริการนางฮาเร็มซะ

“อินนา”

“เจ้าคะชีคคา” เสียงหวานใสเสนาะหูคนฟัง ยังใบหน้าระเรื่อที่ก้มลงน้อยๆ อย่างมีคาราวะนั่งก็ยิ่งทำให้ชีคคานึกอยากได้ลูกสะใภ้ขึ้นมา

“เจ้ามีความรักหรือยัง”

อินนาเงยหน้าสบตาชีคคาอย่างตระหนกในวินาทีแรก ก่อนจะเอียงอายขัดเขินในวินาทีต่อมา พวงแก้มใสแดงระเรื่อน่าเอ็นดู

“ยังเจ้าค่ะ ข้ายังเด็กเกินกว่าจะคิดเรื่องนี้”

“ไม่หรอก เจ้าอายุ 18 ปี ถือว่าไม่เด็กแล้วนะ สวยๆ อย่างเจ้าไม่มีหนุ่มๆ เข้ามาจีบบ้างเรอะ”

“ไม่มีเจ้าค่ะ แต่ถึงมีข้าก็ไม่สน”

ชีคคาฮาลีมาชอบใจกับคำตอบของอินนานัก ดูเจ้าหล่อนถือเนื้อถือตัวดีทีเดียว สมควรที่จะได้รับการยกย่องว่าเป็นลูกสะใภ้ของครอบครัวใดครอบครัวหนึ่ง

เสียงฝีเท้าอูฐที่ห้อตะบึงเข้ามาเรียกให้ทั้งคู่ต้องหันไปมองต้นเสียง ชีคคาผละจากอินนาสาวเท้าเข้าไปหาบุตรชายที่อยู่บนหลังอูฐตัวโต ซึ่งกำลังเหยาะย่างผ่านประตูวังเข้ามา ร่างสูงในชุดสีขาวเหวี่ยงตัวลงมาจากหลังอูฐทันทีที่มันย่อขาหน้าลง เรย์ฮานหันไปลูบคอยาวของมันเพื่อแสดงถึงความรักและคำขอบใจ

“ซาบิน ข้าฝากเจ้าเอาเจอาร์ไปผูกด้วยนะ”

“ขอรับท่านชีค”

ซาบินปรายตามองร่างบางในชุดสีน้ำเงินตัดกับผิวขาวผ่องเล็กน้อย ก่อนจะจูงอูฐแสนรู้ทั้งสองตัวไปผูกใต้ต้นไม้อีกมุมหนึ่ง สายตาของซาบินทำให้อินนาหลบตาวูบ ก่อนที่เธอจะเดินหนีหายไปอีกทาง

“เรย์ฮาน”

“ขอรับท่านแม่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าขอรับ ท่านแม่ถึงต้องออกมาหาข้าแบบนี้”

“แม่ต้องมีธุระด้วยเหรอ ถึงจะออกมาหาเจ้าได้น่ะเรย์ฮาน” เสียงนุ่มที่คล้ายคนน้อยใจของมารดา ทำให้ชีคหนุ่มลอบถอนใจ เห็นทีเรื่องที่ปิดไว้ตั้งแต่กลับจากอิสตันบลูคงไม่เป็นความลับต่อไปแล้ว

“ขอโทษด้วยนะขอรับ ที่ข้าละเลยท่านแม่ไปนาน แต่ก็อยากให้ท่านเข้าใจว่าข้ามีภาระที่ต้องทำมากมาย”

“แม่เข้าใจลูกเสมอ ที่แม่รอเจ้าอยู่ก็เพราะอยากรู้ว่าเรย์ยาชเป็นอย่างไรบ้าง น้องของเจ้าสบายดีใช่ไหม เขาเรียนจบแล้วสินะ แล้วเขาทำอะไรอยู่” คำถามเรียงตามกันมาเป็นชุดๆ เกือบทำให้เรย์ฮานหัวเราะลั่น ถ้าคำตอบของเขาจะไม่ทำให้ท่านแม่ต้องเป็นลม

มือใหญ่ทาบแผ่นหลังบอบบางประคับประคองร่างบางของมารดากลับเข้าวัง จังหวะที่เท้าก้าวเดินสมองของเขาก็ใคร่คิดหาวิธีบอกความจริงออกไป ทางไหนที่ไม่ทำให้ชีคคาเป็นลมล่ะ เห็นจะไม่มีแล้วกระมัง

“เรย์ยาชสบายดีขอรับท่านแม่ เขาเรียนจบแล้วด้วยระดับผลการเรียนดีเยี่ยม การกีฬาเด่นดัง เสน่ห์มากล้ำมัดใจสาวน้อยสาวใหญ่ที่เฉียดเข้ามาใกล้”

“ลูกยังตอบคำถามแม่ไม่หมด ตอนนี้น้องทำอะไรอยู่ เรียนจบแล้วทำงานทำการหรือยัง นี่เจ้าก็กลับซาลาบัดมานับเดือน ป่านนี้น้องเจ้าคงทำงานแล้วสินะ หรือว่าจะยังตะลอนร่อนเร่อยู่ล่ะ”

“เอ่อ...” ชีคหนุ่มเผลอถอนใจออกมาเสียงดัง แต่พอรู้ตัวเข้าก็ไม่ทันการเสียแล้วเมื่อเห็นสายตาแสดงความสงสัยเด่นชัด “เรย์ยาชทำงานแล้วขอรับท่านแม่”

“งาน? เรย์ยาชทำงานอะไร เจ้าไม่ชวนให้น้องกลับซาลาบัดหรอกรึ หรือว่า...เขายังโกรธแม่อยู่”

“หามิได้ขอรับท่านแม่ เรย์ยาชไม่ได้โกรธเคืองอะไรท่านแม่หรอกนะขอรับ” ปดคำโตเพื่อให้มารดาไม่ต้องเสียใจ “แต่เขาต้องทำงานที่ใจรัก ก็เลยยังกลับซาลาบัดไม่ได้”

“งานอะไร นี่อย่าบอกนะว่า...เรย์ยาชไปเป็นดารา”

“...” เรย์ฮานไม่รู้จะพูดยังไงต่อ อาการใบ้กำเริบรุนแรง

“ว่าแล้วเชียว แม่จะเดินทางไปหาลุงฮาลีม จะไปต่อว่าที่ตามใจเรย์ยาชจนเคยตัว เรย์ยาชมีฐานะไม่ต่างจากเจ้า เขาไม่สมควรจะทำงานแบบนั้น ถ้าใครรู้เข้าจะทำยังไง”

“ไม่มีใครอื่นที่รู้ว่าข้ามีน้องชายฝาแฝดนี่ขอรับ อีกอย่างเรย์ยาชมีสีตาต่างจากข้า ส่วนข้าก็ไม่ได้ทำตัวเด่นดังให้ผู้คนทั่วไปรู้จัก แม้แต่ในแคว้นซาลาบัด หรือทั่วทั้งนครซาลามัดรียะห์ ไม่มีใครที่รู้ว่าชีคเรย์ฮานหน้าตาเป็นยังไง”

“เจ้ากำลังต่อว่าแม่หรือเรย์ฮาน เจ้าว่าแม่เป็นสาเหตุที่ทำให้เรื่องเป็นอย่างนี้ใช่มั้ย”

“ไม่ใช่นะขอรับท่านแม่ อย่าได้คิดมากถึงเพียงนั้น ท่านแม่มีความจำเป็นข้าเข้าใจดี แต่...เรย์ยาชก็ควรมีอิสระทางความต้องการ เขาร่ำเรียนมาทางด้านนั้นเพราะใจรัก เมื่อเรียนจบก็ควรมีสิทธิ์ที่จะทำงานที่ตนรัก”