บทที่ 7

“ฉันอยากจนทนไม่ไหวแล้วยาหยี”

เควิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพร้อมกับจับท่อนลำแข็งแรงขืนเกลี่ยริมฝีปากล่างที่อ้าเผยจนน้ำเหนียวที่เคลือบปลายหัวบานเลอะติดตามขอบปาก กลิ่นความเป็นชายที่ลอยแตะจมูกทำเอายาหยีอยากจะอาเจียน แต่เธอก็ต้องกลั้นเอาไว้

"แต่หนูทำไม่เป็นนะคะ" เธอบอกกล่าวไปก่อนที่อีกคนจะใส่ท่อนเอ็นเข้าปาก เธอกลัวว่าจะทำฟันโดนเนื้อของเขา

"อม ๆ เลีย ๆ เหมือนเวลาเธอกินไอติมมันไม่ยากเลย เอามันเข้าปากสิ"

ยาหยีกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะยกมือขึ้นจับท่อนเอ็นใหญ่ ค่อย ๆ โน้มปากไปครอบครองปลายหัวบานอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“ชื้ด..” เควิลถึงกับซูดปากเมื่อท่อนลำสัมผัสกับกระพุ้งแก้มอ่อนนุ่ม ความเสียวแล่นปลาบไปทั่วร่างกาย และมันคงรู้สึกดีกว่านี้หากได้เข้าไปในโพรงปากลึก ๆ

ไม่ใช่แค่คิดแต่เขายังใช้มือทั้งสองประคองใบหน้าเรียวไว้ ก่อนจะขยับท่อนลำเข้าไปในโพรงปากฉ่ำจนมันทิ่มคอหญิงสาว

"อึก.." ยาหยีถึงกับน้ำหูน้ำตาไหลแทบจะอาเจียนออกมา อยากจะบอกเข้าไปว่าเธอไม่ไหวแต่ติดตรงที่ท่อนเอ็นคับปากอยู่จึงใช้มือดันต้นขาแกร่งแทนหวังผลักให้คนตัวโตออกไป

ทว่าไม่เป็นผลเพราะหน้าของเธอถูกเขาจับไว้

เควิลรับรู้ แต่ไม่สนใจเริ่มขยับท่อนลำเข้าออกในโพรงปากฉ่ำตามอารมณ์ความต้องการของตัวเอง สายตาจ้องมองท่อนลำที่ผลุบเข้าผลุบออกด้วยแววตาหื่นกระหาย

และเหมือนมันยิ่งกระตุ้นความอยากเป็นทวีคูณยิ่งขยับท่อนลำรัวเร็วขึ้นจนอีกคนสำลัก น้ำลายเหนียว ๆ ไหลยืดออกทางมุมปาก ขณะที่ส่วนหนึ่งก็เคลือบท่อนลำจนมันวาว

"อื้อ..." พยายามส่งเสียงท้วงพลางใช้มือทุบตีหน้าขาแกร่งพัลวันเชิงส่งสัญญาณว่าเธอไม่ไหว ซึ่งเควิลก็ยอมหยุดถอนท่อนลำออกจากโพรงปากฉ่ำ

ยาหยีคิดว่ามันจะพอเท่านี้ แต่เธอคิดผิดเควิลจับร่างบางกดให้นอนราบกับโซฟาอีกครั้ง แล้วขึ้นไปคร่อมใบหน้าเรียวจัดแจงตัวเองและเธอให้อยู่ในท่าหกเก้า ความเป็นชายอยู่ตรงริมฝีปากอิ่มพอดิบพอดี ส่วนปลายหัวบานที่มันวาวด้วยน้ำลายของเธออยู่ห่างจากปากเพียงนิด

"อื้อ..." ขณะที่สมองกำลังประมวลผลเธอก็ต้องหลุดร้องออกมาเบา ๆ ร่างกายสะท้านวาบเพราะความชื้นแฉะที่ปาดเลียร่องหลืบ

ความเสียดเสียวจากกลางกายสาวทำสติสัมปชัญญะของเธอเริ่มแตกกระเจิงอีกครั้ง ยิ่งอีกคนใช้ฟันขบเม้มติ่งน้อย ๆ ที่รวบรวมความรู้สึกเธอถึงกับต้องเชิดคางขึ้นเปล่งเสียงครางกระเส่า สองมือน้อย ๆ ขย้ำผ้าปูที่นอนจนเส้นเลือดปูดนูนเพื่อระบายความรัญจวนที่เกิดขึ้น

"ทำให้ฉันด้วยสิ" เควิลหยุดการกระทำแล้วเอ่ยขึ้น ก่อนจะก้มหน้าทำต่อ ยาหยีที่อยู่ในอาการสมองพร่าเบลอจิตใจถูกครอบงำด้วยพิษความใคร่ทำตามอย่างว่าง่าย

 กอบกุมท่อนลำใหญ่มาดูดเม้มส่วนปลายจนได้ยินเสียงทุ้มครางอื้ออึงในลำคอแว่วมา ท่อนลำที่แข็งอยู่แล้วยิ่งแข็งชันเธอจึงค่อย ๆ ใช้ปลายลิ้นเลียวนปลายหัวหยักสลับดูดเม้มเบา ๆ อย่างไม่ประสีประสา

“อืม.. ดีมากเลยยาหยี” แต่มันกลับสร้างความเสียวซ่าน และพึงพอใจให้เควิลไม่น้อยท่อนลำกระตุกหงิกภายในโพรงปากฉ่ำ ยิ่งเธอกลืนกินท่อนลำเข้าไปมากเท่าไรความเสียวซ่านก็เพิ่มทวีคูณขึ้นเท่านั้นจนเขาทนไม่ไหวเริ่มไม่อยู่นิ่งขยับท่อนลำเข้าออกช่องปากเล็กอย่างเนิบนาบเป็นระยะ

 ขณะเดียวกันก็ปรนเปรอะให้เธอไม่ขาดตกบกพร่องทั้งแหย่ลิ้นเข้าออกปากช่องทางอ่อนนุ่มทั้งใช้นิ้วบดขยี้จุดอ่อนไหว ยาหยีถึงกับต้องร่อนเอวไปมาด้วยความทรมานจากความเสียวแปลบ ๆ ราวกับถูกไฟฟ้าสถิตย์

ต่างคนต่างปรนเปรอะความสุขให้แก่กัน เสียงดูดเม้มท่อนลำใหญ่ดังจ้วบจ้าบประสานกับเสียงปาดเลียร่องหลืบชื้นแฉะเฉอะฉะยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ทั้งสองให้ดำดิ่ง

"ซี๊ด..."

"โอ้ว! สุดยอดมากยาหยี" ริมฝีปากหยักเปล่งเสียงครางกระเส่าออกมาอย่างสุขสมพร้อมกับร่างแกร่งที่เกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำรักเข้าใส่โพรงปากเล็กทุกหยาดหยด

"อึก.." ยาหยีแทบอยากจะอาเจียนออกมากับกลิ่นคาวที่คละคลุ้งอยู่ในปาก ทว่าเธอก็ไม่สามารถคลายออกได้จำใจต้องกลืนลงคอ ก่อนร่างกายเธอจะเกร็งกระตุกเสร็จสมอีกครั้งคาปากของชายหนุ่ม

"อ๊ายยย!"

"คราวนี้ของจริงแล้วนะเด็กน้อย" เควิลผละปากออกจากเนินเนื้อเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ขณะนั้นก็หยัดกายลุกขึ้นไปด้วย

คำพูดของชายหนุ่มทำยาหยีหวาดหวั่นในหัวใจไม่น้อย เธอพอเข้าใจความหมายของคำพูดนั้นรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น แต่เธอยังไม่พร้อมจริง ๆ อีกทั้งยังรู้สึกกลัวเพราะเคยได้ยินคนพูดกันว่ามีอะไรครั้งแรกมันเจ็บมาก

และยิ่งของชายหนุ่มมีขนาดใหญ่โตมากขนาดนั้นมันจะเข้ามาในตัวเธอได้ยังไงกัน แล้วถ้าเข้ามาส่วนนั้นของเธอมันจะไม่แหกหรือ

เธอพยายามรวบรวมความกล้าแล้วร้องขอไป "พอแค่นี้ก่อนได้ไหมคะ"

"ทำไม..?"

สีหน้าของเควิลเริ่มขมวดมุนกับคำพูดจากริมฝีปากอิ่ม เขากำลังมีอารมณ์แต่เธอมาพูดแบบนี้ทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด

"นะ..หนูยังไม่พร้อม หนูขอทำใจก่อนได้ไหมคะ"

"ฉันให้เวลาเธอมามากพอแล้วยาหยี มันถึงเวลาที่เธอต้องทำหน้าที่ตัวเองแล้ว"

"แต่หนูกลัว" ไม่ว่าเปล่ายาหยียังผุดลุกขึ้นยืน รีบคว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่ตกอยู่บนพื้นมาห่มร่างกาย แล้วถอยออกห่างคนตัวโตตามสัญชาตญาณ

"มานี่ยาหยี อย่าทำให้ฉันโมโห" เควิลเอ่ยสั่งเสียงดุ สายตาจับจ้องใบหน้าเรียวด้วยความไม่พอใจ ทว่ายาหยีกับส่ายหน้าหงิก ๆ แม้จะรู้สึกหวั่นใจมากก็ตามเมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของเขา

"อย่าดื้อยาหยี มานี่อย่าให้ฉันต้องไปลากเองไม่อย่างนั้นเธอจะเจ็บตัว"

"อึก.."

คำขู่จากริมฝีปากหนาทำเอายาหยีต้องกลืนน้ำลายลงคอดังอึก เกิดความลังเลว่าจะเดินเข้าไปหาเขาดีไหม แต่ในใจมันก็กลัวมาก ๆ

"นับ 1-3 ถ้ายังไม่มาเราจะได้เห็นดีกัน" เควิลเอ่ยแล้วเงียบไปชั่วครู่ ก่อนเริ่มนับเลข "1 2..."

"หนูไปแล้ว ๆ" ยังไม่ทันที่คนตัวโตจะนับเลขจบยาหยีก็รีบเดินไปหยุดตรงหน้าเขาเพราะรู้ดีว่าเวลาเขาโกรธมันน่ากลัวแค่ไหนเธอเคยเห็นตอนเขาโกรธลูกน้องแล้ว

"อ๊ะ!"

ทันทีที่ร่างบางอยู่ตรงหน้าเควิลก็จับเธอกดลงบนโซฟาอย่างแรงทำเอาอีกคนเจ็บไม่น้อย ทว่าความเจ็บที่กายยังไม่เท่าหัวใจ น้ำสีใสพลันเออคลอเบ้าอย่างกลั้นไม่อยู่นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เขาทำรุนแรงกับเธอ

"เธอทำให้ฉันโกรธเองนะยาหยี" เควิลเห็นน้ำตาหญิงสาว แต่ไม่สนใจตามลงไปคร่อมร่างบางไว้ ก่อนจะบดจูบเรียวปากอิ่มอย่างหนักหน่วงพลางใช้เข่าแยกขาเรียวออก แล้วส่งนิ้วเข้าไปทักทายร่องสาวที่ปิดสนิทเพื่อทำการเปิดทาง

“อึก..อื้อ"

ขณะที่ยาหยีนั้นถึงกับสะดุ้งเบ้หน้าออกมา การรุกล้ำของนิ้วยาวสร้างความเจ็บให้เธอไม่เบา พยายามจะใช้มือผลักมือที่กำลังซุกซนให้ออกไป แต่กลับไร้ผลนอกจากมือหนาจะไม่ขยับแล้ว นิ้วยาวที่คาอยู่ในร่องสาวยังเริ่มขยับเข้าออกอีก

เธอเจ็บแปลบทุกครั้งที่นิ้วยาวสอดใส่เข้ามา ยิ่งเขาเร่งความเร็วความเจ็บก็ยิ่งเพิ่มขึ้น นี่แค่นิ้วเธอยังเจ็บขนาดนี้หากโดนไอ้เจ้านั่นของเขามันไม่ยิ่งไปกว่านี้หรือ

"อึก นะ..หนูเจ็บ" ทันทีที่ริมฝีปากได้รับอิสระเธอก็ร้องบอกคนตัวโตไปหวังว่าเขาจะใจดีกับเธอหน่อย แต่เปล่าเลยเธอกลับได้รับคำพูดห้วนกระด้าง

"เดี๋ยวเธอได้เจ็บกว่านี้อีกยาหยี"