บทที่ 2

เหมือนกับว่าถ้อยคำที่พ่อของเธอพูดออกไปทำให้ชายคนนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก พ่อของเธอถูกต่อยเข้าที่มุมปากหนึ่งทีจนเลือดกลบปาก

"อย่าทำพ่อหนูนะ" ซึ่งเธอทนดูไม่ได้จริง ๆ จึงวิ่งเข้าไปกอดท่านไว้ แต่เธอกลับถูกชายอีกคนจับแขนแล้วลากออกไปยืนห่าง ๆ

"ปล่อยหนูนะ พวกคุณอย่าทำอะไรพ่อหนูนะ" เธอพยายามจะสะบัดแขนออกจากการจับกุมของมือหนาแต่ก็ไม่เป็นผลสุดท้ายเธอก็ทำได้แค่พูดออกไป

 "กูให้มึงเลือกระหว่างหาเงินมาจ่ายตอนนี้กับตายไปทั้งพ่อทั้งลูก มึงจะเลือกอะไร?"

ชายคนที่ต่อยพ่อเธอตวัดสายตามองเธอแวบหนึ่ง แล้วตวัดสายตากลับไปมองหน้าพ่อเธอต่อ น้ำเสียงและสายตาของชายคนนั้นดูน่ากลัวมาก ๆ

"ฉันไม่มีเงิน แต่ใช่ว่าฉันจะไม่มีอย่างอื่น.." พ่อของเธอเอ่ยขึ้น เธอได้ยินพ่อตัวเองพูดมาแบบนั้นก็อดทำหน้าสงสัยไม่ได้ นัยน์ตาดำขลับจับจ้องหน้าคนเป็นพ่ออย่างไม่เข้าใจ

 "มึงหมายความว่าไงไอ้แก่"

 "ลูกสาว.." พ่อของเธอพูดมาแค่นั้นก็หยุดชะงักไป ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้งหลังถูกตะคอกใส่พร้อมกับชี้นิ้วมาทางเธอ "ลูกสาวของฉันนั่นไง"

 เธอเด็กเกินกว่าจะเข้าใจคำพูดของพ่อว่าหมายถึงอะไรเลยเอ่ยถามไป "หมายความว่าอะไรคะพ่อ"

 "ไหนดูหน้าลูกแกหน่อยสิ" เธอยังไม่ทันได้รับคำตอบจากพ่อตัวเอง ชายคนนั้นก็คลายมือจากคอเสื้อพ่อเธอ แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าเธอแทน เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาหื่นกระหายจนเธอต้องรีบเบือนสายตาหนีไปทางอื่นด้วยความกลัว

 "สวยใช้ได้เลยนี่ แต่คงต้องถามนายดูก่อน เพราะถ้าเขาไม่เอาก็เป็นได้แค่อีตัวให้ลูกน้องอย่างพวกกูเอา" อีกฝ่ายว่าแล้วก็แสยะยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจ ซึ่งเธอเพิ่งเข้าใจอะไรก็ตอนนี้เอง พ่อเธอเอาตัวเธอชดใช้หนี้อย่างนั้นเหรอ

"พ่อทำแบบนี้กับหนูได้ยังไง หนูเป็นลูกพ่อนะ" เธอปล่อยโฮออกมาด้วยความเจ็บปวดไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าผู้เป็นพ่อจะกล้าทำกับเธอถึงขนาดนี้ แต่เธอกลับได้รับคำพูดไร้เยื่อกลับมา

พ่อของเธอไม่มีความรักความห่วงใยให้เธอสักนิด

"เป็นลูกก็ต้องตอบแทนบุญคุณพ่อแม่"

"ฮึก! แล้วที่หนูทำมาตลอดสองปีมันไม่ตอบแทนบุญคุณรึไง ทำไมพ่อเลวแบบนี้หนูเกลียดพ่อ" เธอต่อว่าผู้เป็นพ่อไปพลางพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการจับกุมของชายหน้าโหด แต่มีหรือแรงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบเธอจะสู้ผู้ชายตัวโตได้สุดท้ายเธอก็โดนพวกมันฉุดกระชากไปขึ้นรถตู้จนได้

 “เป็นอะไรไปฮึ” ขณะที่ยาหยีกำลังจมอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองในอดีตเธอก็ต้องสะดุ้งเบา ๆ เมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู เธอถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วเอ่ยขึ้น “คิดถึงเรื่องในวันวานน่ะค่ะ”

เธอเกลียดพ่อตัวเองแต่ในขณะเดียวกันเธอก็แอบขอบคุณพ่อของเธอที่ทำให้เธอเจอกับคนใจดีอย่างเควิล..

 แม้อีกฝ่ายจะเป็นถึงมาเฟียที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม แต่เขาใจดีกับเธอจึงทำให้เธอไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวอีกคนเลย หนำซ้ำมีแต่เธอจะเริ่มหลงรักผู้ชายเย็นชาคนนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ

 “คิดถึงเรื่องอะไร?” เควิลกล่าวถามพลางขยับคางเกยไหล่มน

 “ก็คิดถึงเรื่องที่พ่อเอาหนูมาใช้หนี้ให้คุณไงคะ..” ไม่รู้ว่าทำไมพอเธอพูดไปแบบนี้ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา กลัวว่าอีกคนจะทิ้งเธอไปหลังจากทำงานบางอย่างที่เขาเคยบอกว่ารอเธออายุยี่สิบก่อนเขาถึงจะบอก

 แล้วถ้าหากเธอทำมันจบล่ะอีกคนยังจะทำดีกับเธอแบบนี้หรือเปล่า แถมพรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของเธอแล้วด้วย แน่นอนว่าปีนี้อายุของเธอครบยี่สิบปีบริบรูณ์แล้ว

 “เรื่องพวกนั้นมันผ่านไปแล้ว เธอก็อย่าไปนึกถึงมันเลย..” เสียงทุ้มนุ่มที่มาพร้อมฝ่ามือหนาลูบหัวเธอเบา ๆ อย่างปลอบโยน

 เธอเลยทิ้งตัวลงไปพิงอกแกร่งด้วยความรู้สึกปลอดภัย

 “แต่เธอยังไม่ตอบฉันเลยนะว่าอยากได้อะไรในวันเกิดพรุ่งนี้” เควิลไม่เพียงถามคาดครั้นเขายังขยับมือมาบีบแก้มของเธอไปด้วย บีบจนริมฝีปากเธอยู่ไปหมด แต่เธอก็ตอบกลับไปด้วยเสียงอู้อี้ “หนูไม่ต้องการอะไรหรอกค่ะ แค่ทุกวันนี้คุณเควิลก็ให้หนูมากพอแล้ว”

เธอคิดแบบที่พูดจริง ๆ เพราะสิ่งที่เขาคอยมอบให้เธอตลอดระยะเวลาสามปีมันก็มากพอแล้ว

"แน่ใจนะว่าไม่อยากได้อะไรจริง ๆ ไม่ใช่เกรงใจจึงไม่กล้าบอก" เควิลยกยิ้มมุมปากน้อย ๆ เขาพึงพอใจที่เด็กสาวไม่เคยเรียกร้องอะไรเลยแม้ว่าเขาอยากให้ก็ตาม

หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงรีบบอกแล้ว หรือไม่ก็ออดอ้อนขอเอาเอง แต่เด็กสาวคนนี้ไม่เคยที่จะปริปากขออะไรเลยสักครั้ง เธออยู่อย่างเจียมตัวแต่เป็นเขาเองที่คอยหยิบยื่นให้เธอตลอดเพราะเอ็นดู

"แน่ใจค่ะ" ยาหยีเงยหน้าขึ้นฉีกยิ้มให้คนตัวโตจนตายี และมันก็ดันดูน่ารักมาก ๆ สำหรับเควิลตั้งแต่เด็กสาวเข้ามาในชีวิตโลกของเขาก็ดูสดใสมากขึ้นจริง ๆ

"เย็นนี้ฉันอยากกินขนมจีนน้ำเงี้ยว" จู่ ๆ เควิลก็โพลงขึ้นมาเพราเขานึกอยากทานกะทันหัน และต้องเป็นเด็กสาวเท่านั้นที่ทำ สาเหตุเพราะเขาติดรสมือเข้าแล้วน่ะสิ ตั้งแต่เด็กสาวเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์เขาก็ไม่เคยทานอาหารที่แม่บ้านทำอีกเลยต้องเป็นเด็กสาวทำเท่านั้น