ชี้แนะ

ชิงเยวี่ยตัดสินใจเดินออกจากกระโจม เพราะความหิวนางต้องทำอะไรสักอย่างนางไม่สามารถทนนั่งเฉย ๆ ได้

ทันใดนั้นทหารสองนายที่ยืนเฝ้ากระโจมอยู่ก็ก้าวเข้ามาขวาง “เจ้าจะไปไหน?” หนึ่งในนั้นถามเสียงห้วน

“ข้าหิว” ชิงเยวี่ยตอบ “ข้าจะไปหาอะไรกิน”

ทหารคนนั้นหัวเราะในลำคอ “ท่านแม่ทัพสั่งไว้แล้วว่าเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปจากกระโจมโดยไม่ได้รับคำสั่ง”

ชิงเยวี่ยขมวดคิ้วกล่าวเสียงแข็ง “ข้าแค่จะไปหาอะไรกินเท่านั้นเอง พวกเจ้าจะห้ามข้าไม่ให้กินอะไรเลยหรือไง?”

มันเกินไปแล้วนะ! นางคิดในใจอย่างหงุดหงิด

“คำสั่งก็คือคำสั่ง” ทหารตอบเสียงเย็นชา

ทำให้ชิงเยวี่ยได้แต่ยืนอึ้งท้องของนางยังคงร้องประท้วงอย่างไม่ลดละ

ขณะนั้นเองชายผู้หนึ่งเดินเข้ามาด้วยท่าทีสง่างาม ท่าทางคล้ายบัณฑิตแต่บรรยากาศที่แผ่ออกมาบ่งบอกว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา

“เกิดอะไรขึ้น?” เสียงของกงเฉินกุนซือประจำกองทัพกล่าวถาม

ทหารทั้งสองนายรีบโค้งคำนับ หนึ่งในนั้นเอ่ยรายงาน “ท่านกุนซือ นางออกจากกระโจมโดยไม่ได้รับอนุญาต ข้ากำลังจะพานางกลับเข้าไปขอรับ”

กงเฉินหันมามองชิงเยวี่ยก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “เดี๋ยวข้าจัดการนางเอง” เขาหันไปกล่าวกับทหารทั้งสองนาย

ทหารทั้งสองนายแม้ลังเลเล็กน้อยทว่ากงเฉินเป็นคนสำคัญในกองทัพ พวกเขาจึงพยักหน้าตกลงพลางกล่าว “ขอรับท่านกุนซือ”

“เจ้าหิวแล้วสินะ?” เขาหันไปกล่าวกับชิงเยวี่ย

ชิงเยวี่ยพยักหน้า แม้จะไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากสร้างปัญหาเพิ่ม

“ใช่ ข้าหิว ตั้งแต่เช้าแล้วข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย”

กงเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าว “ก็ได้ เจ้าจะได้ข้าวกิน แต่มีเงื่อนไข”

“เงื่อนไขอะไร?” นางถามอย่างมีความหวัง

“เจ้าต้องไปทำงานก่อน งานที่ว่าคือซักผ้า” เขาตอบพลางชี้ไปยังกองผ้าที่สูงกองเป็นภูเขา

ชิงเยวี่ยถอนหายใจยาว “ซักผ้า? เพื่อข้าวมื้อเดียว?”

“ใช่ หรือเจ้าอยากอดต่อไป?” กงเฉินยิ้มบาง ๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

ไม่มีทางเลือกชิงเยวี่ยจำใจเดินตามเขาไปยังลำธารใกล้ ๆ ที่กองผ้าของทหารรอการซักอยู่ นางลงมือทำงานทันที แม้ว่าแม่น้ำในลำธารจะเย็นเฉียบและมือของนางเริ่มเจ็บ แต่ด้วยความหิวนางจึงอดทนทำจนเกือบบ่าย

เมื่อเสร็จงานนางก็ได้รับข้าวต้มถ้วยเล็ก ๆ มามันเป็นเพียงข้าวต้มเปล่า ๆ ที่ไร้รสชาติ แต่สำหรับชิงเยวี่ยในเวลานั้น มันคือสิ่งล้ำค่าที่สุดนางนั่งลงค่อย ๆ กินช้า ๆ

พลางคิดในใจนางมาทำอะไรที่นี่ คนอื่นทะลุมิติไปเป็นคุณหนูผู้ร่ำรวย อะไรกันทำไมนางต้องมาเป็นนางบำเรอของแม่ทัพบ้านั่นด้วย!

หลังจากชิงเยวี่ยกินข้าวต้มเปล่า ๆ หมดไปถ้วยหนึ่ง นางยังคงนั่งพิงต้นไม้ใกล้ลำธาร ความอ่อนล้าจากการซักผ้าทำให้ร่างกายของนางอ่อนแรง กงเฉินเดินเข้ามาหานางอีกครั้ง พร้อมถือขนมเซาปิ่งใส่ถั่วมาให้

“เจ้าทำงานได้ไม่เลว ข้าคิดว่าข้าวต้มถ้วยเดียวเจ้าคงกินไม่อิ่ม” เขากล่าวพลางยื่นขนมในมือให้

ชิงเยวี่ยรับมาโดยไม่อิดออด นางไม่อิ่มจริง ๆ แต่สายตาของนางเต็มไปด้วยความสงสัย

“ท่านมาทำอะไรอีก? ยังมีงานอะไรให้ข้าทำอีกหรือ?”

กงเฉินหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงข้างนาง “ไม่ ข้าไม่ได้มาเพื่อให้งานเพิ่ม ข้าแค่อยากจะพูดบางอย่างกับเจ้า”

ชิงเยวี่ยเลิกคิ้ว “อะไรอีกล่ะ?”

เขาจ้องนางด้วยสายตาที่จริงจัง “ข้ารู้ว่าเจ้าคิดหนีอีกใช่ไหม?”

คำพูดนั้นทำให้ชิงเยวี่ยนิ่งไป แต่ในใจของนางรู้สึกเหมือนถูกเปิดโปง นางพยายามปกปิดความคิดของตน “ข้าไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องโกหก” กงเฉินกล่าว “แต่ข้าขอเตือนเจ้าด้วยความหวังดี หากเจ้าคิดหนีอีกครั้ง คราวนี้อาจไม่รอดชีวิตกลับมา”

คำพูดของเขาทำให้ชิงเยวี่ยรู้สึกหวาดหวั่น ทว่าสายตาของเขาบ่งบอกว่าเป็นความจริง!

“แล้วข้าควรทำอย่างไรล่ะ?” นางถามด้วยความสิ้นหวังในใจ “ข้าจะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตหรือ?”

กงเฉินถอนหายใจ “ฟังข้าเถอะ เจ้าอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจหนีไปได้ แต่หากเจ้าอยากรอดชีวิต เจ้าอาจต้องเปลี่ยนแผนใหม่”

“เปลี่ยนแผน?” ชิงเยวี่ยถามกลับอย่างสงสัย

“ใช่ เจ้าควรหาทางเป็นคนโปรดของท่านแม่ทัพให้ได้”

คำพูดนั้นทำให้ชิงเยวี่ยเบิกตากว้าง “เป็นคนโปรด? ท่านบ้าไปแล้ว? ข้าจะทำอย่างนั้นได้ยังไง?”

กงเฉินหัวเราะเบา ๆ “มันอาจไม่ใช่เรื่องง่าย แต่หากเจ้าสามารถทำให้เขาเห็นว่าเจ้ามีประโยชน์ หรืออย่างน้อยทำให้เขาไว้ใจเจ้า เจ้าก็จะมีโอกาสรอดชีวิต และบางทีอาจได้อิสรภาพในวันหนึ่ง”

ชิงเยวี่ยนิ่งฟัง แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสับสนและต่อต้าน แต่คำพูดของกงเฉินก็มีเหตุผล นางรู้ดีว่าการอยู่ในค่ายทหารของแคว้นจิ้นโดยไม่มีใครคุ้มครองคือหนทางสู่ความตาย

“คิดดูให้ดี” กงเฉินกล่าวก่อนจะลุกขึ้น “เจ้ามีสองทางเลือก หนึ่งคือพยายามหนีต่อไป และอาจเสียชีวิตก่อนจะได้เห็นวันพรุ่งนี้ หรือสองคือหาทางสร้างความไว้วางใจกับท่านแม่ทัพและมีชีวิตอยู่ต่อ”

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินจากไปทิ้งให้ชิงเยวี่ยนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นกับความคิดที่สับสนวุ่นวายในใจของนาง