ep6

“ลูกหลาน แม่ก็หลายคน แม่ยังต้องส่งเสียให้เขาเรียนอยู่นี่นา”

“เฮ่อ นับกันตามจริง มันก็ไม่ใช่สายเลือดใกล้ชิดฉันหรอก แม่น่ะมีเอ็งคนเดียวนะนิน”

“ไม่ใช่สายเลือดตรง แม่ก็รักพวกเขา”

“เอ๊ นี่เอ็งอิจฉาพวกหลานๆ มันหรอกรึ” เสียงแม่บ่นแหวขึ้น

“เปล่าหรอกแม่ ฉันก็แซวเล่นไปอย่างนั้นแหละ”

“เออ สงสารมัน นี่ถ้าพ่อเอ็งไม่ทิ้งมรดกไว้ให้แม่ หลานเอ็งก็คงไม่ร่ำได้เรียนหนังสือหรอกนะ”

“ของพ่อที่ไหน ของหลวงพ่อต่างหาก” อนินนาถแย้งขึ้น

หลานๆ ที่ว่า นั้น จะนับไปก็ญาติใกล้ชิดกับเธอ ด้วยเป็นลูกของลูกของป้า พี่สาวของแม่ ที่ทนเลี้ยงลูกสาว 3 คน มา พ่อก็หายไปหลังไปรับจ้างลงเรือตังเกที่ใต้ ลูกสาวคนโตทำงานโรงงานไม่เท่าไหร่ก็พาหลานมาทิ้งไว้ คนกลางยังดีมีครอบครัวพอเอาตัวรอดได้ ส่วนคนเล็ก ห่างจากคนโตมาก ตอนนี้เรียนหนังสืออยู่มหาวิทยาลัยด้วยเงินของแม่ อายุห่างจากอนินนาถไม่กี่ปีเท่านั้น

สมบัติที่แม่ของเธอมีกินมีใช้อยู่ทุกวันนี้ ใครๆ ก็มองว่า เป็นสมบัติของพ่อ ก็ถูกครึ่งและอีกครึ่งไม่ได้ถูกอธิบาย

พ่อของอนินนาถประสบอุบัติเหตุในวันที่แม่คลอดอนินนาถ หลายคนบอกว่าพ่อรีบร้อนมาดูแม่ที่กำลังจะคลอดเธอพร้อมกับอา พ่อคงขับรถด้วยหัวใจพองโต พ่อตั้งความหวังไว้มากเหลือเกินที่จะได้เจอหน้าลูกที่กำลังจะลืมตาออกมาดูโลก แต่พ่อไม่มีโอกาสที่จะรู้ด้วยซ้ำว่า ลูกของแม่ที่จะเกิดมานั้นเป็นลูกสาว หรือลูกชาย

โรงพยาบาลประจำจังหวัดที่อีกด้านหนึ่ง นำผู้บาดเจ็บสาหัสเข้าห้องฉุกเฉิน ขณะที่อีกด้านนำชีวิตใหม่ที่เพิ่งกำเนิดเข้าไปให้ผู้เป็นแม่ได้ชื่นชมเพียงไม่นาน ก่อนที่จะเจอกับข่าวร้าย

อนินนาถเฝ้ามองแม่ ด้วยหัวใจอ่อนโยน แม่ที่ผ่านพ้นช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้อย่างเข้มแข็ง ใครจะว่าแม่ของเธอปากร้าย แต่เธอรู้ว่า ใจของแม่นั้นดีเลิศ แม่ไม่เคยปฏิเสธที่จะช่วยเหลือใคร แม้ว่าลับหลังแม่จะรู้ว่า คนที่ช่วยไปนั้นเอาลูกสาวของแม่ไปว่าเสีย ๆ หาย ๆ

“หลวงพ่อ ออกธุดงค์รึนิน เห็นทางนั้นส่งข่าวมา”

“จ๊ะ แม่ หลวงพ่อ ออกธุดงค์ จริงๆ จะออกธุดงค์นานแล้ว รอนินลาสึกกับท่าน”

“ท่านว่าอย่างไรบ้างล่ะ”

“ไม่เห็นว่าไงนี่ ก็อวยพรปกติ” อนินนาถก้มหน้า ไม่กล่าวคำอีก คำของหลวงพ่อยังชัดเจนอยู่ในสมองของเธอ

“นินเอ๊ย วิบากกรรมของคนเราแต่ละภพแต่ละชาติ ก็ต้องแก้ไปเรื่อยๆ นะลูก การเกิด การดับมีอยู่ตลอดเวลา วิบากกรรมเรื่องนี้จบสิ้น วิบากกรรมเรื่องใหม่ก็รอเอาคืนเราอยู่”

“นินสึกออกมานี่ก็ วิบากกรรมใช่ไหมคะ ที่ทำให้นินบวชอยู่ไม่ได้”

หลวงพ่อยิ้ม ไม่ตอบอะไร หลวงพ่อเลี้ยงนินมาตั้งแต่คลอด วันที่พ่อและอาเสีย หลวงพ่อเดินสบงปลิวไปสั่งการถึงโรงพยาบาลเองว่า จะจัดการศพน้องชายทั้งสองคนอย่างไร จะจัดการกับสะใภ้ที่เอาแต่คร่ำครวญอย่างไร้สติ อย่างไร ลูกศิษย์หลวงพ่อเล่าให้อนินนาถฟังว่า มือหนึ่งของหลวงพ่ออุ้ม อนินนาถไว้กับอก โดยไม่สนใจว่า ใครจะมองว่าอย่างลังเล ตำหนิ

“ทารกไม่ประสีประสา กูจะอาบัติ หรือ ไอ้พวกคิดอกุศล”

อนินนาถ อยู่กับหลวงพ่อ ลูกศิษย์วัด และญาติโยม จนงานศพเสร็จสิ้นลง พร้อมๆ กับสติของแม่ที่ค่อยๆ กลับคืนมา หลายคนมองว่า หลวงพ่ออาจจะสึก เพื่อดูแลทรัพย์สินและครอบครัวที่เหลืออยู่ แต่หลวงพ่อก็คงยังเป็นหลวงพ่อ ทรัพย์สิน ที่ดิน ห้องแถวให้เช่า ทุกอย่างที่ตกเป็นของหลวงพ่อ ตามกฎหมาย หลวงพ่อยกให้กับแม่และอนินนาถทั้งหมด แม้ว่า แม่ของเธอจะไม่ได้จดทะเบียนกับพ่อก็ตาม แต่มีข้อแม้เพียงว่า

อนินนาถ ต้องใช้นามสกุลของพ่อ “เพียรกสิณ” และสมบัติทุกอย่างจะตกเป็นของอนินนาถครึ่งหนึ่ง หากแม่ของอนินนาถแต่งงานใหม่ และตกเป็นของอนินนาถทั้งหมด หากแม่ของเธอเสียชีวิต

แม่ของเธอนั้นรักเธอมาก แม้มีหนุ่มๆ ติดพันหลายคน ก็ไม่ยอมลงเอยกับใคร ไม่รู้เพราะเสียดายสมบัติหรือว่า รักพ่อมาก อนินนาถคิดถึงตอนนี้แล้วก็ยิ้ม แม่ยังสวยอยู่เสมอแม้วัยจะล่วงมาถึงกว่าครึ่งชีวิตแล้ว

สมัยเด็ก ๆ อนินนาถจำได้ว่า เคยเข้าไปคลุกคลีกับหลวงพ่อจนเป็นความเคยชิน เมื่อเธอถึงเกณฑ์เข้าเรียนหลวงพ่อ จึงมักเลี่ยงที่ใกล้ชิดกับเธอ แม้ว่าความเมตตาอยู่เสมอ ในวัยเด็กเธอมักจะแอบมานั่งน้อยใจเงียบ ๆ เมื่อมาหาหลวงพ่อแล้ว วิ่งมาซบที่ตักไม่ได้อีกแล้ว พี่นนท์ เด็กวัดที่เลี้ยงเธอมา เข้ามาปลอบโยนว่า ชาวบ้านจะว่าหลวงพ่อว่าอาบัติ ซึ่งเธอฟังแล้วก็ไม่เข้าใจนัก มาเข้าใจเอาเมื่อวัยเยาว์ผ่านพ้นไปแล้ว

“อะไรของเอ็ง นั่งยิ้มอยู่นานแล้ว”

“ไม่มีอะไรหรอกแม่ ฉันนึกถึงตอนเด็กๆ น่ะ”

“เอาเหอะ อย่ายิ้มให้มันพร่ำเพรื่อนัก ใครเห็นเขาจะคิดว่าเอ็งเป็นบ้า” แม่นั่งเอนหลังดูทีวีต่อ มีหลานตัวเล็กๆ คอยบีบนวดอย่างเอาใจ

“แม่ชี หนูนวดให้เอาไหมคะ” มะขาม เด็กชายวัน 10 ขวบขยับออกมาจากน้อง มะขวิด วัย 8 ขวบที่ขยำๆ อยู่ที่น่องยายอย่างขะมักเขม้น

แม่ชีสึกใหม่ที่ผมขึ้นยังไม่ยาว หันมามองหลานตัวจ้อย ที่ยิ้มประจบ