ep19

ทศวารยิ้มรับ ในครัวเมื่อเช้า เขาเห็นลูกจ้างคนหนึ่งกำลังต้มข้าวต้มอยู่ คาดว่า คงเตรียมไว้ให้หลาน ๆ ส่วนเขา ขอกาแฟถ้วยเดียว แล้วเดินออกมาที่ระเบียงหน้าบ้าน บ้านหลังนี้ ดูอบอุ่น กันเอง แตกต่างจากบ้านของเขา ที่ทุกอย่างถูกจัดเตรียมอย่างเป็นระเบียบ บนโต๊ะอาหาร

“คุณนายคะ โทรศัพท์ค่ะ” เสียงลูกจ้างที่นั่งร้อยมาลัยเป็นเพื่อนคุณนายจันทร์ เอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกริ่งโทรศัพท์ภายในบ้าน

คุณนายมองหน้า ลูกจ้างสาวรุ่น เงื้อมะเหงก อีกครั้ง ลูกจ้างก็วิ่งปรู๊ดไปที่โทรศัพท์ แล้วกลับมาพร้อมโทรศัพท์ไร้สาย

“นินหรือลูก เออ เป็นอย่างไงบ้าง”

“ดีค่ะ แม่ น่าอยู่เชียว แต่ถ้านินทำงานละก็ คงไม่ไปเช้า เย็น กลับหรอกค่ะ ถึงมันจะใช้เวลาเดินทางไม่มาก แต่นิน ชอบทำงานเรื่อย ๆ ไม่มีกำหนดเวลา นินขอกลับ อาทิตย์ละครั้งก็พอ”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก แค่อยู่ใกล้ ๆ นี่ก็พอแล้ว ถ้าแม่คิดถึงก็ไปหา หรือให้พ่อนนท์มารับก็ได้”

“ค่ะ แม่ ถ้าอย่างนั้น นินจะได้ขอดูรายละเอียดในการทำงาน เพราะตอนนี้ ที่ตัดสินใจจะทำ เพราะชอบพื้นที่ค่ะ ธรรมชาติดีจัง อากาศก็ดี”

“จ้า ๆ อ้อ นินเอ๊ย วันนี้ลูกจะกลับบ้านไหม”

“มีอะไรหรือคะแม่”

“เอ่อ พ่อทศ เขามาเยี่ยมน่ะจ๊ะ” สุดท้าย นางจันทร์ ก็ต้องเป็นฝ่ายบอกลูกสาวเธอเอง จะไม่บอกก็ไม่ได้ เพราะเจ้าตัวนั่งอยู่ข้าง ๆ นี่

“ทศมาหรือคะ” เสียงอนินนาถเงียบไปชั่วครู่ นางจันทร์เหลือบตาดู อดีตว่าที่ลูกเขย ที่ตอนนี้แววตาสนใจใคร่รู้เป็นอย่างมาก

“ตอนนี้ นินยังไม่อยากกลับเลย ขอสายทศหน่อยได้ไหมคะ แม่ นินจะคุยกับเขาเอง”

นางจันทร์ยื่นโทรศัพท์ให้กับทศวาร ที่รีบรับอย่างร้อนรน ในใจคิดอยากจะออกไปคุยโทรศัพท์เพียงลำพัง แต่ติดที่มารยาท เพราะเจ้าของเครื่องเป็นฝ่ายให้ใช้

“นิน ผม...”

“ทศ มาที่รีสอร์ต ชื่อยังไม่ได้ตั้ง อยู่ที่ปากช่องนี่เอง” อนินนาถบอกทางทศวารโดยไม่เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้พูดโต้ตอบ เธอย่อมรู้ ทศวารอยู่ข้างมารดา จึงไม่อยากมากความ

ทศวารยื่นโทรศัพท์ให้กับนางจันทร์ พลางบอกว่า อนินนาถวางสายไปแล้ว

“ตกลงไปหานินเขาที่รีสอร์ตรึ”

“ครับคุณน้า นินบอกเส้นทางไว้แล้ว ถ้าเข้าไปใกล้ ๆ สอบถามชาวบ้านถึงรีสอร์ตที่กำลังจะเปิดใหม่ก็จะรู้เอง”

“งั้นก็เตรียมตัวเถอะ เด็ก ๆ ช่วงนี้ปิดเทอม กว่าจะตื่นก็ 9 โมง 10 โมง คุณไปเช้า ๆ เด็กจะได้ไม่กวน”

“ความจริง ผมกะว่า จะขออนุญาตคุณน้าพาเด็ก ๆ ไปเที่ยวด้วยนะครับ ขากลับผมจะแวะมาส่งเอง”

นางจันทร์มองหน้า ชายหนุ่มแปลกใจ ยังไม่ทันได้อนุญาต เสียงแจ้วของมะยม ก็ดังแทรกขึ้น

“ให้มะยมไปด้วยนะคะ น้าทศ อยู่กับกองหนังสือทั้งวันเบื่อจะแย่ วันนี้ขอไปพักผ่อนด้วย” มะยมหญิงสาววัย 17 ที่ขลุกอยู่แต่ในห้องเพื่อเร่งอ่านหนังสือ รีบเสนอความต้องการของตัวเอง รถเก๋งสปอร์ตคันนั้น นั่งได้สบายๆ ทั้ง มะยม มะขาม และมะขวิด

“เดี๋ยวมะยม ไปปลุก น้อง ๆ ให้เอง รอแป๊บเดียวนะคะ น้าทศ” ยังไม่ทันที่ทศวาร หรือนางจันทร์ จะได้พูดอะไร มะยมก็รีบวิ่งไปปลุกน้อง ๆ ของเธอโดยไม่ต้องรอคำอนุญาต

“น้องอยู่ห้องนอนแขกนะลูก” นางจันทร์ตะโกนตามมะยมไป ซึ่งเป็นอันว่า การเดินทางไปรีสอร์ตครั้งนี้ ทุกคนได้รับการอนุญาตแล้ว

กัลป์เดินทางมาที่บริเวณรีสอร์ตแต่เช้า จึงพบกับอนินนาถที่เดินเตร็ดเตร่ดูต้นไม้อยู่บริเวณรอบ ๆ ส่วนนนท์เข้าไร่ไปตั้งแต่เช้า เขาลงองุ่นไว้ และวางแผนจะสร้างโรงบ่มไวน์ที่ได้จากองุ่น ส่วนอีกด้านของไร่จะจัดกิจกรรมแอดเวนเจอร์ ที่มีทั้งการโรยตัวจากหน้าผา การโดดหอสูง การขับรถวิบาก ปะปนไม้กับสวนผลไม้ต่าง ๆ ของคุณนายจันทร์ ที่ลงไว้ตามใจชอบ

ส่วนบริเวณที่เธอยืนอยู่นี้ คือ ที่พักที่ติดกับลำธาร ซึ่งถือเป็นพื้นที่ที่เหมาะกับการพักผ่อนมากที่สุด เพราะร่มรื่นไปด้วยพันธุ์ไม้ เสียงน้ำไหล และอากาศชุ่มชื้นเพราะต้นไม้และลำธาร รีสอร์ตนี้ยังไม่เปิดตัว ทั้งที่ ที่พักสร้างเกือบเสร็จทั้งหมด และกิจกรรมแอดเวนเจอร์นั้น ค่อย ๆ ทำก็ไม่น่ามีปัญหา เสียแต่องุ่นเท่านั้นที่เพิ่งลงไป คงไม่ได้ให้นักท่องเที่ยวที่เข้ามาพักได้ไปเที่ยวชม หรือถ่ายรูป

“คุณนิน” เสียงคุ้นเคย ปลุกให้เธอตื่นจากความคิดคำนึง

“คุณกัลป์ นินกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เลยค่ะ”

“ชอบที่นี่ ไหมครับ”

“ชอบค่ะ สวยแล้วก็เงียบสงบดี”

“ตอนแรกผมกะว่า บริเวณนี้ จะสร้างเรือนพักเอาไว้ เฉย ๆ เอาไว้ให้เพื่อน ๆ มาพักยามว่างน่ะครับ”

อนินนาถเอียงคอมองสงสัย สร้างบริเวณนี้หรือ?

“บริเวณนี้เป็นที่ของคุณหรือคะ” ไวเท่าความคิด อนินนาถก็ถามออกไปทันที

“ครับ พื้นที่ที่วางแผนจะจัดกิจกรรมนั่น เป็นที่ของแม่คุณนิน ส่วนพื้นที่ทำไร่องุ่น เป็นที่ของนนท์ที่เขาซื้อไว้ สำหรับที่ดินของผม คือบริเวณนี้ครับ” กัลป์อธิบายเสียงราบเรียบไม่มีวี่แววการอวดตัว แต่อนินนาถก็อดที่จะรู้สึกไม่ได้