ep15 ทรยศฤๅจะรัก

คล้ายลมแผ่วผ่านแก้มนวลไปชั่ววูบ แต่เป็นชั่ววูบที่ทำให้อนินนาถใจเต้นระทึกจนคล้ายเกิดอาการหวิวขึ้นในใจ มือเอื้อมสัมผัสแก้มโดยอัตโนมัติ คล้ายกับถูกขโมยจูบแก้มไปเสียอย่างนั้น

“เกิดอะไรขึ้น” อนินนาถยกลูบแก้ม แล้วหันหาสาเหตุที่ทำให้เธอขนลุกกรูเกรียว สัญชาตญาณบอกเธอว่า มีบางอย่างอยู่ภายในห้องนี้ เพราะเธอ เจออะไรมามากกว่าหญิงสาวธรรมดาเจอะเจอมาแล้ว ทำให้สิ่งที่เธอรู้สึก ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

เสียงหัวใจเต้นระรัว ทั้งหวาดกลัวและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก อนินนาถเดินไปหยิบชุดนอนมาสวม ในลักษณะสวมหัวลงไป ปล่อยเสื้อคลุมหลุดร่วงลงที่ปลายเท้า แต่จู่ ๆ กลับชะงัก แล้วหยิบชุดชั้นใน ออกมาถือไว้ เดินเข้าห้องน้ำ

ประตูห้องน้ำแง้มออกมาเบา ๆ ราวกับว่า เธอกำลังจะจับผิดคนที่อยู่ในห้องนี้ แต่ก็ไม่มี

“ต้องมีซินะ” อนินนาถ เดินแกมวิ่ง กระโดดผลุงเข้าที่นอน ตวัดผ้าห่มห่อตัวพิงอยู่กับหัวเตียง แล้วมองไปรอบ ๆ แหวนนาคา กลิ้งมาอยู่ข้างตัวเธอ อนินนาถหยิบออกมาเพ่งดู เห็นสีเขียวมรกตวับวาวกับแสงไฟ คิดสงสัยว่า มีอะไรอยู่กับแหวนวงนี้หรือไม่ แหวนลายวิจิตร เช่นนี้ แม้ฝีมือช่างเป็นช่างปัจจุบัน แต่ลวดลายที่คัดลอกถ่ายแบบออกมา เป็นของเก่าที่ยากจะหาที่ใดเหมือน

แหวนนาคา นาคาที่เธอเคยหวาดกลัว น่าแปลกที่ยามนี้ เธอกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเมื่อได้สวมมันไว้กับนิ้วของเธอ เมื่อพระนางกัมพุชฯ อโหสิกรรมแล้ว ดวงจิตเธอคงคลายความหวาดกลัวต่อนาคา และภักดีต่อนาคาเหมือนดวงจิตเดิมของเธอ

*****************

ทศวารพักอยู่ที่บ้านของอนินนาถ โดยมีมะขาม มะขวิด ล้อมหน้าล้อมหลัง เกมคอมพิวเตอร์ที่เขาโหลดโปรแกรมเล่นกับเด็ก ๆ ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่

“น้าทศ ถอยออกมาก่อน ให้มะขามเล่นบ้าง”

“น้าทศ ให้มะขวิดเล่นก่อน พี่มะขามเล่นเยอะแล้ว” เสียงมะขวิดค้านทันที ที่ทศวารจะลุกจากเก้าอี้

“เป่า ยิง ฉุบ กันก่อนไหม ผลัดกันคนละตา” ทศวารต่อรอง

“เด็ก ๆ 3 ทุ่มก็เข้านอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้ค่อยเล่นใหม่” เสียงนางจันทร์ ตะโกนออกมาจากห้อง

“เดี๋ยวครับยาย วันนี้ ผมขอ 4 ทุ่ม” เสียงมะขามตะโกนบอก

“เอ๊า มาเป่า ยิง ฉุบ กัน เดี๋ยวไม่ได้เล่น” มะขามหันมาบอกน้อง ตั้งท่าเป่า ยิง ฉุบ กัน

“ดึกไปไหมลูก” เสียงยายเปิดประตู ออกมาจนได้

“ยายจันทร์ วันนี้วันพิเศษ เดี๋ยวพรุ่งนี้ น้าทศกลับ เราก็ไม่ได้เล่นกัน”

เจ้ามะขวิดวิ่งไปกอดยาย ออเซาะเพื่อให้ยายอนุญาต ก่อนจะวิ่งตื๋อกลับมา เป่า ยิง ฉุบ ต่อ

“พี่มะขาม ขี้โกง ออกกรรไกร แล้วมา แบมือเป็นกระดาษฮุบกำปั้นได้ยังไง” มะขวิดโวยวาย

“อ้าวแพ้แล้วพาล ตัวเองออกกำปั้นช้าเอง ก็แพ้กระดาษ”

“แต่ตอนแรก พี่มะขามออกกรรไกร”

“ก็ถ้าไม่ออกช้า จะรู้หรือว่าพี่ออกกรรไกร”

มะขาม มะขวิด เถียงกันอย่างไม่ยอมแพ้ จนในที่สุด ยายจันทร์ต้องมาห้ามทัพ

“เอ๊า ๆ มะขามให้น้องเล่นก่อน เราเป็นพี่ต้องเสียสละ” สิ้นเสียงยายจันทร์ มะขวิดร้อง เย้ ๆ แล้วกระโดดขึ้นตักของทศวาร ที่กำลังยิ้มอยู่ ขณะที่มะขามได้แต่ก้มหน้า บ่นอุบอิบ

“ทุกทีเลย เป็นพี่ ต้องเสียสละทุกทีเลย”

แม้ว่า มะขวิด จะนั่งอยู่บนตักของทศวาร แต่เก้าอี้ข้าง ๆ ก็คือมะขามที่นั่งคอยคิวอยู่ นางจันทร์อดนึกถึงพ่อของเด็กๆ ไม่ได้ ถ้ามีชีวิตอยู่ จะเล่นกับลูก ๆ อย่างนี้ไหม เด็กกำพร้าพวกนี้ น่าสงสาร มีพ่อ พ่อก็ทิ้ง มีแม่ก็เหมือนไม่มี ไม่ค่อยมาดูดำดูดีเอาเลย

เมื่อเห็นทศวารรักเด็ก อยู่กับเด็กๆ ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ นางสังเกตสังกา ก็พบว่า ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ เลยใจอ่อนคุยดีด้วย

“โทรหานินได้ไหมล่ะ”

“มาถึงบ้าน ก็ยังไม่ได้โทรเลยครับ นี่ก็ 3 ทุ่มแล้ว ผมไม่อยากรบกวน พรุ่งนี้เช้าว่าจะโทร.หา”

เออ เด็กคนนี้ มีความเกรงใจ จะว่าไป 3 ทุ่ม มันก็ไม่ได้ดึก สำหรับคนกรุง ทศวารคิดอย่างไรถึงบอกว่า ไม่อยากรบกวน

ทศวารเห็นสีหน้าของนางจันทร์แล้ว หัวเราะเบา ๆ

“ผมเห็นว่านิน บวชชีมานาน คงติดการนั่งสมาธิ กรรมฐานน่ะครับ เลยไม่อยากโทรไปรบกวน ถ้าตอนกลางวันก็ยังมีข้ออ้างได้ ผมไม่อยากให้นินไม่พอใจผม แม้สักเรื่องเดียว”

เมื่อพูดออกไปแล้ว ทศวารก็ได้คิดว่า ถ้าอนินนาถติดการนั่งสมาธิ กรรมฐาน แล้วรักของเราไม่จืดจางหรืออย่างไร อนินนาถอาจจะชอบชีวิตสันโดษ จึงไม่ยอมติดต่อเขา แต่อีกใจค้าน เราเปลี่ยนที่ทำงาน เปลี่ยนเบอร์ ... ไม่ซิ หากอนินนาถ ต้องการติดต่อเราจริง ผ่านเจ้าติวก็ได้

ยิ่งคิด ทศวาร ก็ยิ่งกลัว กลัวว่า สิ่งที่เขาคิดนั้น จะเป็นจริง ……….อนินนาถ หมดรักในตัวเขาแล้ว

“เอาเถอะ พรุ่งนี้ค่อยโทรหาเขา ฉันก็บอกทางไม่ถูกหรอกว่า รีสอร์ตที่เขาทำงาน อยู่ตรงไหน ให้แต่เจ้านนท์ดูแล เลยไม่รู้ว่า จริง ๆ มันอยู่แถวไหนกัน” นางจันทร์ จำเป็นต้องพูดปด ไม่อยากบอกสถานที่ตั้งรีสอร์ต ไม่อยากบอกว่าอนินนาถอยู่ที่ไหน บางทีลูกสาวนางควรจะตัดสินใจเอง ของแบบนี้ นางเป็นแค่คนนอก

******************