ep10

“สวัสดีครับคุณยายทวด ผมนนท์ครับ” นนท์ไหว้ผู้อาวุโสที่ตอนนี้สังขารเริ่มจะผุกร่อนลงไปเรื่อย ๆ

ร่างกายที่สั่นเล็ก ๆ นั่น มีรอยยิ้ม รับรู้ว่า ใครมาเยี่ยม เก้าอี้หวายโยกเบา ๆ พร้อมเสียงที่แหบเครือ ทักทายด้วยยินดี

“มากับใครล่ะพ่อนนท์ เด็กๆ มันไปไหนกันหมดนะ ไม่หาน้ำหาท่ามาให้แขก” ยายทวดพยายามเพ่งมองไปรอบ ๆ ตัว

“ไม่เป็นไรครับคุณยายทวด นี่น้องนิน ลูกสาวหลวงพ่อไงละครับ”

“สวัสดีค่ะ คุณยายทวด” อนินนาถไหว้คุณยายทวด แปลกใจเล็กๆ ถึงการแนะนำตัวของนนท์

“อ้อ ๆ จะ 20 กว่าปีแล้วซินะ หลวงพ่อสบายดีหรือ พ่อนนท์”

อนินนาถแปลกใจอีกครั้งเมื่อพบว่า คุณยายทวด ที่นั่งได้แต่เพียงเก้าอี้โยกอยู่นี้ รับรู้ประวัติของเธอด้วย จะว่าไป ประวัติของเธอไม่ใช่เรื่องปกปิด เพราะลูกศิษย์ลูกหาหลวงพ่อ รู้ทั้งนั้นว่า หลวงพ่อเลี้ยงเธอมาอย่างไร คุณยายทวดคนนี้ ก็คงเป็นหนึ่งในลูกศิษย์หลวงพ่อ

“อ้าวพ่อนนท์ นั่นคงหนูนินใช่ไหมจ๊ะ” เสียงทักทายของสตรีสูงวัย ทำให้นนท์ และอนินนาถหันกลับไปไหว้ทักทาย อนินนาถพอจะเดาได้ว่า นี่คือ ลูกสาวของยายทวดคนนี้ แต่กลับผิดถนัด เพราะสตรีสูงวัยคนนี้ คือ หลานของคุณยายทวด ต่างหาก

“คุณยายคะ จะเอนหลังเลยไหมคะ นั่งนานแล้ว” สตรีสูงวัยนั้น กุลีกุจอ จัดให้คุณยายทวดเอนหลังลงนอนที่เบาะที่วางอยู่บนพื้นยกระดับจากที่ นนท์ และอนินนาถ นั่งอยู่ ระหว่างนั้นก็ยังหันมายิ้มให้เธอ รอยยิ้มนี้ทำไมเธอคุ้นเคยนักหนา แต่ไม่นานก็ได้คำตอบว่าทำไมจึงคุ้นเคย เพราะแบบพิมพ์ละม้ายทั้งหน้าตา และรอยยิ้ม โผล่ขึ้นมาจากบันไดบ้าน ทักทายแขก

“มากันแล้วเหรอ นนท์ คุณนิน” กัลป์นั่นเอง บ้านหลังนี้คือบ้านของกัลป์ ไม่น่าเชื่อ!

“กัลป์เอ๊ย”

“ครับคุณทวด” กัลป์ขานรับเสียงแหบเครือที่เอนหลังอยู่ ก่อนจะเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ ชะโงกฟังคำสั่ง ที่ราวกับคำกระซิบ สักครู่ กัลป์ก็ลุกเดินเข้าไปในตัวบ้าน หายไปสักพักก็กลับออกมาโดยถือกำปั่นเก่าแก่ขนาดเล็ก ออกมาวางไว้ข้างตัวคุณยายทวด แล้วประคองสตรีสูงวัยขึ้นนั่ง ใบหน้าเหี่ยวย่นของคุณยายทวดมีรอยยิ้มเล็กน้อย เมื่อเพ่งมองมายังอนินนาถ

มือผอมแห้งเต็มไปด้วยร่องรอยประสบการณ์ชีวิต ค่อยๆ เปิดกำปั่นออกมา ภายในบุด้วยผ้าสีแดงเก่าคร่ำคร่า มีเครื่องประดับเล็กๆ จัดวางอยู่ภายใน มีกล่องกำมะหยี่วางรวมอยู่ด้วย

อนินนาถ ถูกเรียกให้เข้าไปใกล้ ๆ จึงอดมองลงไปในกำปั่นน้อยไม่ได้ว่า ภายในมีอะไร

“สนใจหรือ” เสียงสตรีอ่อนวัยกว่าคุณยายทวด ถามด้วยน้ำเสียงที่มีไมตรี

“แปลกตาดีค่ะ” อนินนาถตอบเบา ๆ สายตาเธอจับจ้องอยู่กับ เส้นทางขนาดเล็กที่ขดลายโค้งและจัดช่อเป็นดอกไม้เล็กๆ ไว้ตรงปลาย

“ต่างหู” สตรีคนเดิมมองตามสายตา แล้วตอบคำถามที่อนินนาถกำลังสงสัย

“ต่างหู หรือคะ ใส่เข้าไปได้ยังไง” อนินนาถตาโต เมื่อเส้นทองที่ขดโค้งเหมือนตะขอเกี่ยวนั้น เป็นต่างหู

“คนโบราณน่ะคุณนิน มีการเจาะรูเพื่อใส่ต่างหู แล้วก็ถ่วงกันไว้ ใครไม่มีเครื่องประดับเป็นทอง เป็นเงิน ก็ เสียบก้านมะลิ ทั้งก้านไว้ก็มี แม่ผมน่ะ ไม่ได้ใส่หรอก คุณยายผมเคยใส่ คุณยายทวดก็เคยใส่” กัลป์อธิบายด้วยรอยยิ้ม พลางเอื้อมมือหยิบต่างหูโบราณมาวางไว้บนมือของอนินนาถ

“เหมือนตัวเอส ภาษาอังกฤษเลยนะคะ ต่างแต่เพียงว่า ตรงปลายนี้ มีช่อดอกไม้ลายวิจิตรอยู่ด้วย”

อนินนาถพินิจอยู่ชั่วครู่ ก็ยืนคืนให้กับกัลป์

“ของในกำปั่น นี่คุณยายทวดหวงมากไม่ค่อยให้คนอื่นมาดูหรอก ทั้งแหวน ทั้งกำไล วันนี้ท่าจะถูกใจคุณ เรียกกำปั่นเปิดของให้ดู ของมีค่าในบ้านผมก็มีแค่นี้ละครับ” กัลป์ยังหยิบยื่น กำไลโบราณ และแหวนโบราณอีกหลายวงให้อนินนาถดูต่อไปเรื่อย ๆ

“แม่ผม เป็นหลานคุณยายทวดมีหน้าที่แค่เก็บดูแลรักษาของมีค่าเหล่านี้ไว้เท่านั้นเอง ตอนที่ยายเสีย ไม่นาน พ่อผมก็เสียตามาไปติด ๆ เราเลยอพยพมาอยู่กับคุณยายทวด แต่ท่านก็ไม่มองของพวกนี้เสียด้วยซ้ำ”

สรรพนามที่กัลป์เอ่ยเรียกนั้น ทำให้อนินนาถสะดุดหูอยู่บ้าง แต่ก็พอเข้าใจว่า ยาย พ่อ และแม่ นั้น กัลป์ให้ความสนิทสนมเป็นกันเอง หากแต่กับคุณยายทวด นอกจากความสนิทสนมแล้ว ยังเจือด้วยความเคารพอย่างสูง

“ของเก่ามากเลยนะคะ” อนินนาถชื่นชมเครื่องประดับเก่าแก่นั้น แม้ใจจะอดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมคุณยายทวดถึงนำของเหล่านี้มาอวดเธอ

“แหวนวงนั้น อยู่ที่ไหน” คุณยายทวดเฝ้ามองเครื่องประดับที่หลานชายหยิบจับออกมาให้หญิงสาวดูหลายชิ้น ไม่มีชิ้นใดที่ อนินนาถถือไว้หรือทดลองสวมใส่ เป็นเพียงแต่การพินิจแล้วส่งคืน

“วงไหนครับ”

“วงที่เจ้าขอยืมทวดไป”

“อ๋อ วงนั้น ผมเก็บไว้ที่ห้องครับ เดี๋ยวจะเอาออกมาให้ดู” กัลป์ผุดลุกกลับเข้าไปในห้อง อนินนาถเพ่งมองดูคุณยายทวดที่จับตาดูเธอ ไม่ใช่อาการจับผิด แต่เป็นอาการของคนที่ยินดีที่ได้พบ นนท์นั่งพิงเสาเรือนอยู่ไม่ไกล เครื่องประดับพวกนี้ เขาเคยเห็นมาแล้ว เมื่อครั้งที่นางกันยา แม่ของกัลป์ นำมันออกมาทำความสะอาด ซึ่งขณะนี้นั่งอยู่ข้างคุณยายทวดมองอนินนาถ ด้วยความยินดีไม่แตกต่าง น่าแปลกที่ครอบครัวนี้อยากเจออนินนาถ