1/4

พนักงานสาวหมุนซ้ายหมุนขวาทำหน้าอย่างจะร้องไห้ แน่นอนเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ เจ้าของร้านก็คงจะเล่นงานทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง อาจถึงขนาดไล่ออกก็เป็นได้ถ้าร้านขาดความน่าเชื่อถือ แม้อาหารจะรสชาติดี แต่ถ้าไม่สะอาดก็คงไม่มีลูกค้าต่อไปในภายภาคหน้า

อริสราส่ายหน้า ก่อนลุกขึ้นพรวดและขอตัวกับชายหนุ่ม

“ขนุนไปรอที่รถนะคะพี่พล”

“ขนุน!!!”

อิทธิพลตะโกนเรียกหญิงสาวเสียงดัง แต่อริสราไม่ยอมหันกลับมาหรือจะหยุดเดินอีกแล้ว เธอตัดขาดจากภาพนั้นเพื่อออกมาสูดอากาศภายนอกตรงลานจอดรถ นึกสมเพชตัวเองที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า สถานการณ์ที่ทำเอาพูดไม่ออก ไม่สิ เธอไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรอยู่แล้วต่างหาก เธอกระพริบตาไล่น้ำตาที่เอ่อออกมาให้ไหลย้อนกลับ แล้วปั้นหน้าดีๆ เมื่ออิทธิพลเดินออกมาจากร้าน ในนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างเธอไม่รู้ ตอนนี้รู้อย่างเดียวว่าอยาก...กลับบ้าน

“ว่าจะสั่งของหวานตบท้าย ไม่กล้าสั่งเลยว่ะ อาหารนี่ก็ไม่รู้จะมีสัตว์ประหลาดแอบแฝงอยู่บ้างหรือเปล่า”

ปวริษฐ์ถูกนาคนาวาตบหัวโป๊ก

“ปากมึง อาหารเพิ่งจะทำเสร็จใหม่ๆ ยังร้อนอยู่เลยตอนน้องเขายกมาให้ มึงจะให้สัตว์ประหลาดไปหลบอยู่ตรงไหนที่ไม่โดนความร้อนวะไอ้ริด”

“อ้าว บางทีมันอาจจะไปซ่อนแอบแล้วก็ถูกทับตายอยู่แล้วก่อนลงหม้อลงกระทะนะเว้ย”

“หุบปากไปเลยมึง แค่นี้ร้านเขาก็ถูกดิสเครดิตไปมากแล้ว รีบๆ กินเข้าเถอะ ผู้พันกี้คงอยากกลับบ้านจะแย่แล้ว ดูสิชะเง้อคอยาวเลย”

หฤทธิ์ตัดบทด้วยไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด ความผิดพลาดย่อมเกิดขึ้นไป ใช่ว่าร้านอื่นจะไม่เคยเป็นนี่นา เขาจึงตัดบทด้วยการแซวเพื่อนเพราะเห็นกีรติเอาแต่มองผู้หญิงที่มากับผู้ชายจอมโวยวายคนนั้นไม่วางตา

กีรติส่ายหน้าหันไปแยกเขี้ยวใส่หฤทธิ์ แต่ยอมรับว่าเขามองผู้หญิงคนนั้นไม่วางตา เธอทั้งสวยหวานและน่ารักใสๆ น่าเสียดายที่เธอมีคนรักอยู่แล้ว

“สนใจหรือวะไอ้กี้” หฤทธิ์กระซิบถาม

“สนใจกะผีอะไร เค้ามีเจ้าของแล้วมึงไม่เห็นเรอะ” เพื่อนรักปฏิเสธเสียงแข็ง

“อืม กูนึกว่ามึงชอบตีท้ายครัวซะอีก”

“เงียบไปเลยมึง ถ้ากินอิ่มแล้วจะได้กลับ คิดถึงแม่โว้ย”

“เฮ้อ...ก็ไม่อยากมีเมียเองนี่หว่า คอยแต่จะกลับไปกอดแม่อยู่ได้ นี่...คืนนี้ไปเที่ยวกันมั้ย” หฤทธิ์ยื่นหน้าไปใกล้ๆ แล้วกระซิบเสียงเบาแต่ก็ยังดังเข้าหูของบรรดา 3 แสบ

“ไม่ล่ะ กูเหนื่อย อยากพัก”

“งั้นพรุ่งนี้ล่ะคร้าบ” หฤทธิ์แกล้งลากเสียงยาว

“ไม่โว้ย และไม่ต้องเซ้าซี้ด้วย ถ้าอยากไป กูจะไปเอง”

จบ หมดคำถาม ปิดประตูทุกบานใส่หน้าจนดั้งหัก ไอ้เพื่อนเวร เมียก็ไม่อยากมีทั้งที่มีแต่สาวๆ ทอดสะพานให้ จะว่าเป็นพวกนิยมไม้ป่าเดียวกันก็ไม่ใช่แน่ แค่เห็นก็กระโดดโหยงแล้ว แต่ไฉนถึงไม่เลือกใครมาเป็นแม่ของลูกเสียที

เสียดายความหล่อว่ะ

กีรติเดินย่องเข้ามาในบ้านไม้สักยกพื้นสูงบันได 3 ขั้น มีระเบียงรอบด้านโปร่งสบาย บ้านหลังนี้เขาสร้างเอาไว้พร้อมกับตอนที่ซื้อที่ดินตรงนี้ใหม่ๆ ที่ดินกว้าง 2 ไร่ มากพอจะปลูกพืชผักสวนครัวไว้ทานเองอยู่บนพื้นที่ราบเนินเขา บ้านชั้นเดียวทรงปั้นหยาแบบเรียบๆ หลังนี้เป็นที่แรกที่เขาจะคิดถึงเมื่อถึงวันหยุด เพราะที่นี่มีบุคคลอันเป็นที่รักอาศัยอยู่

นักบินหนุ่มหล่อค่อยๆ ย่องๆ เข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียงตะหลิวเคาะกระทะดังอยู่ในครัว เขายิ้มพรายเมื่อเห็นร่างอวบท้วมของมารดากำลังสาละวนปรุงอาหารที่อยู่ในกระทะ กลิ่นเครื่องแกงหอมฟุ้งรู้ได้ทันทีว่าเป็นของโปรดของตน

“อุ๊ย!! กี้! กลับบ้านแล้วเหรอลูก”

นางสวรรค์ยา จรัสโรจน์ หันมามองบุตรชายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าดังเช่นทุกครั้งที่ได้เจอหน้ากัน ดูกี่ทีก็ไม่มีวันเบื่อ ยิ่งดูก็ยิ่งรักยิ่งภูมิใจ กีรติเป็นบุตรชายคนเดียวของเธอ เป็นคนที่สร้างความสุขให้แค่ได้เห็นหน้า กีรติเป็นเด็กดีของแม่มาตลอดจนกระทั่งโตเป็นหนุ่มฉกรรจ์ เขาก็ยังโตเป็นคนดีได้สมใจแม่

“ครับ หอมเชียว”

“หิวแล้วสิท่า รอเดี๋ยวนะ จวนจะเสร็จแล้วล่ะลูก กลับมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสบายๆ ก่อนดีไหมกี้”

“ผมหมายถึงแก้มแม่น่ะครับที่หอม แต่แกงในหม้อก็หอม แค่หอมน้อยกว่าแก้มแม่นิดเดียวเอง”

แม่คือที่หนึ่งในใจเสมอ ไม่ว่ากีรติจะคิดทำอะไร คนแรกที่เขาคิดถึงก็คือแม่ หลายคนคอยแต่ถามทำไมไม่ยอมมีเมีย เขาได้แต่บอกในใจ ถ้าผู้หญิงคนนั้นดีเท่าแม่ของเขา ผู้หญิงคนนั้นก็จะได้เป็นเมีย ตอนนี้เขาเองก็ยังไม่เห็นใครดีเท่าแม่เลยสักคน ทั้งความสวยก็น้อยกว่า แม่ของเขาสวยที่สุดแล้ว แบบนี้จะให้แต่งงานกับใครที่ไหน

“มาถึงก็ปากหวานใส่แม่ อยู่ห่างแม่คงจะปากหวานใส่ผู้หญิงไปทั่วล่ะสิ”

สวรรค์ยารู้ดีว่าบุตรชายเป็นที่หมายตาของหญิงสาวมากแค่ไหน ขนาดในตอนที่กีรติยังไม่กลับ ยังมีสาวๆ ขยันมาชะเง้อหาถึงที่บ้าน เธอเองก็อยากได้สะใภ้อยากอุ้มหลานเต็มแก่ แต่เธอไม่คิดบังคับใจบุตรชายด้วยการเลือกผู้หญิงให้ แม้กีรติจะเคยหลุดปากบอกว่า