1/1

ตอนที่ 1

ปี พ.ศ.2555

วันนี้ทางกองทัพอากาศไทยจัดงานวาระครบรอบ 10 ปี ของเครื่องบิน F-16 ADF ฝูงบิน 102 รวมถึงวาระครบรอบ 24 ปี การเข้าประจำการของเครื่องบิน F-16 A/B ฝูงบิน 103 ทางกองบิน 1 ซึ่งเป็นบ้านของเครื่องบิน F-16 ทั้งสองฝูงจึงได้จัดงานนี้ขึ้นมา เพื่อระลึกถึงผู้ที่เคยทำงานกับเครื่องบินลำนี้มาตลอด 10 ปี และ 24 ปีที่ผ่านมา

นาวาอากาศตรีกีรติ อัครเดชานนท์ ทำการแลนดิ้งเครื่องบินจู่โจม F-16 ที่ในวันนี้ขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยบทบาทที่หาใช่การโจมตีข้าศึก แต่เป็นบทบาทที่โชว์ความสามารถของนักบินและสมรรถนะของเครื่องบินจู่โจมรุ่นนี้ น.ต.กีรติ หรือ ผู้พันกี้ พาร่างสูงสง่ากำยำในชุดนักบินเดินตัวตรงยิ้มแย้มมาหานาวาอากาศเอกพิชิต เสือเก่งดี ผู้ฝูงของเขา

“ไงกี้ จบงานแล้วได้พักอาทิตย์นึงไปไหนหรือเปล่า” ผู้ฝูงพิชิตถามลูกฝูงกีรติอย่างเป็นกันเอง

“ผมกะว่าจะไปหาแม่ครับผู้ฝูง” กีรติยังคงยืดอกหลังตรงมาดสง่า ดวงตานิ่งแน่วไม่มีแววหลุกหลิกให้เสียความมั่นใจในตัวเอง

“ได้พักทีไร ก็เห็นแต่จะกลับบ้านไปกอดแม่ เมื่อไหร่จะมีเมียเสียทีล่ะกี้”

“ผมยังไม่อยากมีห่วงผูกคอครับผู้ฝูง อยู่แบบนี้ก็สบายใจดี จะมีอะไรดีไปกว่าการได้ขับ F-16 ล่ะครับ”

น.ต.กีรติมีความภาคภูมิใจที่สุด ในครั้งแรกที่ได้ขับเครื่องบิน F-16 ซึ่งเขาเคยฝันเมื่อตอนเยาว์วัยว่าจะต้องบินขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยเครื่องบินลำนี้ แล้วในที่สุดเขาก็ทำได้ การเป็นนักบินของกองทัพอากาศไทยคือความภาคภูมิใจที่หาที่เปรียบมิได้สำหรับกีรติ

“หึ แลนดิ้งปุ๊บได้กลับไปกอดเมียจะดีมากกว่านี้นะกี้ เชื่อพี่ นายน่ะอายุก็มากพอสมควรน่าจะมีครอบครัวได้แล้วนะ”

น.อ.พิชิตไล่สายตามองนักบินหนุ่มรูปงามตรงหน้า มุมปากแย้มยิ้มเมื่อเห็นแต่ความหล่อเหลาไม่บันยะบันยังของลูกฝูง กีรติในวัย 32 ปี พกพาความหล่อเหลา สูงสง่ากำยำ มีความมั่นใจมาเต็มกระเป๋า ในการปฏิบัติหน้าที่สำคัญทุกครั้ง กีรติมักจะเป็นอันดับแรกที่ได้รับการคัดเลือก และเขาก็ไม่เคยพลาด

น.ต.กีรติเคยถูกส่งให้ไปจู่โจมฐานที่มั่นกองกำลังติดอาวุธที่ตะเข็บชายแดนไทย-กัมพูชา เกือบจะต้องเสียท่าแต่ด้วยฝีมือและความแม่นยำทำให้เขาเอาตัวรอดกลับมาได้พร้อมกับความสำเร็จ เมื่อสถานการณ์สงบหน้าที่ของนักบิน F-16 ก็ดูจะเบาบางลงไปมากจนกระทั่งวันนี้วันจัดงานเฉลิมฉลองวันหนึ่งของกองทัพอากาศ

“ผมจะเก็บไปคิดก็แล้วกันนะครับผู้ฝูง”

กีรตีตวัดมือขึ้นจรดปลายนิ้วเข้ากับหางคิ้วเป็นการทำความเคารพแบบทหารต่อผู้ฝูงพิชิต แต่เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่ยศนายพลเขาหลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปทำความเคารพ พลอากาศโทประสบเกียรติ อัครเดชานนท์ หยุดยืนใกล้ๆ สองนักบินต่างยศ ท่านเหลือบตามองน.อ.พิชิตเพียงเล็กน้อย ก่อนจะจับจ้องไปยังน.ต.กีรติที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“สบายดีไหมผู้พันกีรติ” ท่านนายพลทักทายนักบินหนุ่ม กีรติยืนอกตัวตรงแหน่วสองเท้าชิดกัน เขาสบตาท่านนายพลนิ่งๆ ท่าทีสงบนิ่งไม่หลุดอาการอะไรออกมาเลยสักนิด แม้ว่าทั้งคู่จะไม่ได้เจอหน้ากันมานานมากแล้วก็ตาม

“สบายดีครับท่าน”

ท่านนายพลรู้สึกขัดตากับท่าทางสำรวมกิริยาและความมีวินัยของนักบินกีรตินัก ทั้งที่กีรติก็ทำทุกอย่างตามระเบียบวินัยและความเหมาะสม

“ตามสบายเถอะกีรติ ก็แค่อยากจะรู้ว่าเป็นยังไงบ้างเท่านั้นเอง ไม่เกี่ยวกับงาน”

หากแต่กีรติก็ยังคงเป็นกีรติ เขายังคงสำรวมนิ่งยืนตัวตรง หน้าตรง อกผายไหล่ผึ่ง ไม่มีรอยยิ้มใดๆ ปรากฏบนใบหน้า แม้แต่ดวงตาคู่คมกริบก็ไม่หลุกหลิกไปเรื่องอื่น

“ท่านนายพลสบายดีใช่ไหมครับท่าน”

“สบายดี ถ้าว่างเมื่อไหร่ไปหากันที่บ้านบ้างนะ” ท่านนายพลประสบเกียรติบอก กีรติตอบรับเสียงขันแข็ง แต่นั่นท่านนายพลก็รู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่ท่านต้องการ “ฝากความระลึกถึงแม่เธอด้วยแล้วกันนะ ไปล่ะ”

ผู้พันกีรติโค้งคำนับจนท่านนายพลก้าวห่างไป อกผายไหล่ผึ่งของเขาค่อยคลายลง

“บางทีการที่เราแบกอะไรไว้บนบ่าตลอดเวลา บ่าของเราก็อาจจะทรุดได้นะผู้พัน แล้วที่พี่บอกไปเมื่อกี้นี้ อย่าลืมเอาเก็บไปคิดทบทวนล่ะ”

ผู้ฝูงพิชิตตบบ่ากว้างๆ ของกีรติแล้วเดินจากไป กีรติทอดถอนใจหันกลับไปมองทางที่ท่านนายพลเดินกลับ ท่านเดินไปไกลจนถึงรถที่จอดรถแล้วจากนั้นท่านก็ขึ้นรถไป กีรติละสายตาจากภาพนั้นแล้วจึงออกเดินไปยังรถของตนที่จอดอยู่

“กี้ๆ” ใครบางคนกำลังเรียกชื่อเล่นของเขาอย่างสนิทสนม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร คนที่กล้าเรียกชื่อเล่นของเขาเฉยๆ โดยไม่มียศนำหน้ามีอยู่ไม่กี่คน

“ไงวะ ไอ้ฤทธิ์”

ไอ้ฤทธิ์ก็คือนาวาอากาศโทหฤทธิ์ ศรีเจริญชัย นักบิน F-16 คนละฝูง เพื่อนรักเพื่อนสนิทของกีรตินั่นเอง

“ได้พักอาทิตย์นึง มึงไปไหนหรือเปล่าวะ กูว่าจะชวนไปหาอะไรอร่อยๆ กิน ไปด้วยกันไหมวะ”

“กูจะกลับไปหาแม่โว้ย แต่ถ้าจะให้ไปกินข้าวกับมึง กูไปได้ กินข้าวเฉยๆ นะเว้ย ไม่กินเหล้านะ กูเหม็นเหล้าว่ะ”

หฤทธิ์หัวเราะร่วน ทำเนียนเอากระเป๋าตัวเองใส่ท้ายรถกีรติ กีรติหัวเราะมาดนักบินหายหมดเพราะเพื่อนคนนี้

“นี่มึงอย่าบอก น้ำมันแพง ขี้เกียจเติม สิ้นเปลือง แล้วจะให้กูขับรถไปส่งบ้านนะเว้ยไอ้ฤทธิ์”