บทที่ 9: รอยสักคำสาบาน

เปลวไฟจากกองคบเพลิงกลางป่าเต้นไหวในสายลม

แสงสลัวสาดเงาโยกไหวบนใบหน้าของลั่วอวิ๋นและไป๋หลาน

พวกเขาไม่สามารถกลับเข้าเมืองชิงหยางได้อีก

หลังการทรยศและการไล่ล่าเมื่อคืน

บัดนี้...ลั่วอวิ๋นต้องเลือกเส้นทางที่โหดร้ายยิ่งกว่าเดิม

ในมือเขา

มีมีดสั้นปลายแหลมสีเงินขาวสะท้อนแสงไฟวูบวาบ

และบนเนินแขนซ้ายของเขาเอง

เขากำลังบากผิวเนื้อทีละเส้น

บรรจงสลักอักขระโบราณเชื่อมกับ "รอยสักตราเหมยดำ" บนท้องน้อยของไป๋หลาน

พิธีนี้เรียกว่า "พันธะโลหิต"

พิธีต้องห้ามที่โบราณสถานหวงห้ามของต้าอวี้ใช้ผนึกปีศาจเมื่อหลายร้อยปีก่อน

ไป๋หลานนั่งนิ่งบนผืนผ้าเก่า กลั้นหายใจขณะลั่วอวิ๋นลากคมมีดลงบนผิวตนเองอีกครั้ง

หยดเลือดสีเข้มกลิ้งลงตามเส้นสักเชื่อมต่อกับรอยสักกลางท้องของนาง

"หากเจ้าทำสำเร็จ" นางกระซิบเสียงสั่น "เจ้าจะสามารถควบคุมจิตอสูรในทหารกลายพันธุ์ได้"

"แต่หากล้มเหลว" นางกลืนน้ำลาย "เจ้าจะถูกกลืนกินโดยจิตอสูรเสียเอง"

ลั่วอวิ๋นไม่ได้ตอบ

มีเพียงสายตาแน่วแน่ที่เปี่ยมไปด้วยความตั้งใจมืดดำ

พิธีเริ่มขึ้น...

เปลวไฟลุกโชนแรงขึ้นผิดธรรมชาติ

เสียงกระซิบของบางสิ่งที่ไร้รูปร่างเริ่มดังก้องในหูของเขา

"เจ้าต้องการพลังหรือไม่..."

"เจ้าจะยอมสละวิญญาณเพื่อศรสุดท้ายของเจ้าไหม..."

ปลายนิ้วของลั่วอวิ๋นสัมผัสกลางรอยสักของไป๋หลาน

จังหวะเดียวกับที่โลหิตสองสายหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว

ชั่วขณะนั้น...

ลั่วอวิ๋นเห็นภาพหลอนอันบิดเบี้ยวในจิตใจ

เขาเห็นตัวเองในอดีต—วันที่ต้าอวี้ล่มสลาย

เห็นบิดามารดาถูกจับมัดโยนเข้าเพลิงทั้งเป็น

เห็นดวงตาน้องชายตัวน้อยเบิกโพลงขณะที่ถูกรัดคอจนสิ้นใจ

และเขาเห็น...

ตัวเขาเอง

ยืนอยู่ในกองเลือด

ศรในมือปักทะลุอกคนของตนเอง...เพื่อ "เอาชีวิตรอด"

เสียงกระซิบก้องขึ้นในหัว

"เจ้าคือปีศาจตัวจริง"

"ข้าไม่ปฏิเสธ..."

ลั่วอวิ๋นพึมพำในใจ ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มเย็นเยียบ

"ข้าจะเป็นปีศาจ...หากมันทำให้ข้าล้างหนี้เลือดนี้ได้"

เมื่อคำตอบจบลง

รอยสักบนท้องน้อยของไป๋หลานเรืองแสงสีแดงสด

ลำแสงเส้นหนึ่งเชื่อมจากกลางหน้าท้องนาง

ไหลผ่านบาดแผลบนแขนเขา

และเข้าไปตรึงในหัวใจของลั่วอวิ๋น

พันธะโลหิต เสร็จสมบูรณ์

ไป๋หลานตัวสั่นระริกทั้งร่าง

สีหน้าซีดเผือดจนแทบไร้ชีวิต

ลั่วอวิ๋นย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเธอ

ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมเปียกเหงื่อที่ปิดหน้าผากออกเบา ๆ

"จากนี้ไป..." เขากระซิบเสียงต่ำ

"เจ้าคือกุญแจของข้า"

"และข้า...คือดาบของเจ้า"

ท่ามกลางเปลวไฟที่โหมกระหน่ำ

คำสาบานอันมืดมนได้ผนึกเอาไว้แล้ว

✦

ในยามค่ำวันถัดมา

ลั่วอวิ๋นและไป๋หลานลอบเข้าเขตวังหลวงทางด้านทิศเหนือ

เบื้องหน้าเขา...

คือภารกิจแรกของการทำพันธะโลหิตให้เป็นจริง

เป้าหมาย: ลอบสังหารหัวหน่วยวิจัยอสูรที่ประจำอยู่ในวังลับ

ระเบียงไม้ดำยาวทอดตัวท่ามกลางความมืด

แสงคบเพลิงสลัวฉาบเพียงเสี้ยวของทางเดิน

แต่สำหรับลั่วอวิ๋น

ทุกอย่างชัดเจนยิ่งกว่ากลางวัน

เขายิงศรใส่ยามเฝ้ายามสองคนในระยะไกล

เสียงลมหายใจขาดห้วงเป็นสิ่งสุดท้ายที่พวกนั้นได้ยิน

ผ่านทางเดินคตเคี้ยว

เบื้องหน้าคือประตูไม้หนาหนัก

ที่ปิดขวางเส้นทางสู่วิหารลับที่หัวหน้าหน่วยอาศัยอยู่

ไป๋หลานกระซิบ

"ข้างในนั่นมี 'สัตว์ทดลองต้นแบบ' เฝ้าอยู่..."

สัตว์ทดลองที่ไม่มีหัวใจ

ไม่มีวิญญาณ

มีเพียง "คำสั่งเดียว" — ฆ่า

ลั่วอวิ๋นยิ้มเย็น

หยิบศรพิเศษออกมาจากซองหลัง

ศรสังหารจิต — ธนูที่ออกแบบมาเพื่อทำลายสมองของสิ่งมีชีวิตที่ไร้หัวใจ

เขาประทับศรขึ้นสาย...

แล้วผลักบานประตูไม้เปิดออกเต็มแรง

เสียงแหลมต่ำคล้ายเหล็กเสียดหูดังขึ้นทันที

และในเงามืด...

สัตว์ทดลองที่กลายร่างเกินมนุษย์จนผิดรูปร่าง