6

นางฟ้าคืนเดียว จากไปตั้งแต่ที่เขายังไม่ตื่น เขาไม่คิดที่จะออกตามหา ปล่อยให้วันเวลาผ่านเลยไป

แต่สิ่งที่ทำให้ตัดสินใจตามหาเธอขึ้นมาได้จริงๆ ก็เพราะสงสัย ว่าเธอทำไปเพื่ออะไร...แล้วถ้าเธอท้องจะเป็นอย่างไร

หรือเธออาจจะทำลงไป เพราะเมาจนขาดสติก็เป็นได้

“อะ มะม่วงเปรี้ยวที่อยากทาน” ผู้รับบทสามีจำเป็นอย่างธราดลว่าพร้อมวางจานมะม่วงให้กับคนที่เพิ่งจะอาเจียนไปสองรอบ ตั้งแต่มาถึงโรงงานด้วยสายตาเชิงเป็นห่วง

“ขอบใจ” เอื้อมมือไปหยิบมาเคี้ยวกรุบๆ แบบไม่รู้สึกเข็ดฟันแม้แต่น้อย

เขาเพลียจากการอาเจียน จนอยากจะหาอะไรเปรี้ยวปากมากๆ มาบรรเทา

“ตกลงประจำเดือนยังไม่มาใช่ปะ?”

“เดี๋ยวถีบ” ว่าพร้อมทำท่า จนฝ่ายนั้นต้องกระโดดหลบ

“เอาไง ให้สืบให้ปะ” คนที่รู้อยู่แก่ใจและสงสัยในทิศทางเดียวกัน รีบเสนอตัวทันที

“ความเสือกชักจะพัฒนาแล้วนะ”

“หรือว่า กลัวว่าจะได้ไปรับผิดชอบเด็กในท้อง?” จงใจจี้จุด เพราะรู้นิสัยเพื่อนคนนี้ดี

“คนอย่างฉัน ไม่มีวันไร้ความรับผิดชอบ ในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปหรอก” สีน้ำตาลอ่อนทอแสงประกายวาวโรธในดวงตา จนผู้ยุแหย่ต้องรีบหาทางบรรเทาลง

“เออ เอาน่าอย่าเพิ่งซีเรียส แล้วจะทำยังไงต่อไป”

“แกคิดว่าจะมีจริงๆ เหรอ คนแพ้ท้องแทนผู้หญิง ซึ่งเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้อยู่กินฉันสามีภรรยาเลยด้วยซ้ำ”

“ไม่รู้ดิวะ เคยพอได้ยินมาบ้าง หรือจะให้ฉันปรึกษาเพื่อนที่เป็นหมอให้อะ เห็นว่าเปิดคลินิกสูตินรีแพทย์อยู่แถวๆ โรงพยาบาลเอกชนที่แม่แกชอบไปตรวจสุขภาพอะ” ไมค์พยักหน้า ก่อนส่งมะม่วงเข้าปากไปอีกหลายๆ ชิ้น

“เห็นทีว่า เราคงต้องเก็บผลวิจัยเรื่องแพ้ท้องแทนภรรยาของพวกพ่อบ้านกันซะแล้วล่ะ” ธราดลได้ยินดังนั้น ก็รีบปรบมือให้เชิงประชด

“ให้มันได้อย่างนี้ อะไรๆ ก็เอามาเป็นไอเดียในชิ้นงานได้หมด ทำไมวะ...จะเก็บสถิติไปนำเสนอไอเดียผลิตสินค้าตัวใหม่รึไง”

“อืม ผู้ชายแพ้ท้อง จะสามารถใช้วิธีเดียวกันกับที่ผู้หญิงท้องได้มั้ย อะไรเทือกๆ นั้น แล้วเราจะมีนวัตกรรมอะไรหรือผลิตภัณฑ์อะไรที่ช่วยแก้ปัญหานี้ให้กับเขา ก็น่าสนใจนะเว้ย” หากแต่สิ่งที่ผู้เป็นทั้งเพื่อนและเจ้านายได้พูดออกมา ก็น่าคล้อยตามอยู่ไม่น้อย

“ได้ๆ เดี๋ยวฉันส่งเรื่องไปที่ฝ่ายวิจัยให้เอง แล้วสรุปจะให้ทำยังไงเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงคนนั้น”

“อยากทำอะไรก็ทำ”

“ว้าว พูดแล้วเปลี่ยนใจไม่ได้นะ”

“อืม อยากทำอะไรก็ทำ” แม้ลึกๆ จะแอบหวาดหวั่น กับผลของการสืบ แต่ไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไง เขาก็จะต้องยอมรับมันให้ได้

ในทุกรูปแบบ!

“โห นี่แกกินเอากินเอา แบบไม่มีแพ้เลยเหรอวะ ระวังน้ำหนักขึ้นเยอะนา” เจ้าของห้องอย่างเอื้ออารีรีบว่า ขณะยกจานผัดเผ็ดเครื่องในไก่ของโปรดตัวเองมาวางเอาไว้ เพิ่มเติมจากอาหารที่เต็มโต๊ะไปหมด

“ก็คนมันหิวนี่นา ว่าแต่แกก็รู้ว่าฉันกินเครื่องในไม่ได้ มันมีธาตุเหล็กสูง จะทำมาทำไมวะ” เธอพูดตามข้อมูลที่แพทย์หญิงและเพื่อนรักได้ให้มา ว่าคนที่มีพาหะเป็นธาลัสซีเมียห้ามรับประทานอาหารที่มีธาตุเหล็กสูง จำพวกเนื้อวัว เนื้อหมู เครื่องในสัตว์ งาดำ งาขาว ดาร์กช็อกโกแลต เป็นต้น

“ก็ทำมาให้ตัวเองกินไง นี่ฉันไม่ใช่ผัวแกนะเว้ยที่จะต้องคอยมาดูแลแกตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ฉันก็มีความหิวเป็น แล้วนี่ก็ของโปรดฉัน! แกควรจะอิ่มได้แล้ว ตัวหนาขึ้นแล้วปะเนี่ย” บ่นไปเรื่อย พร้อมตักอาหารใส่จานตัวเอง เพราะหิวเต็มที

นี่เป็นคนที่สองที่ปิรวดีมาขอนอนด้วย ด้วยเหตุผลที่บอกว่าชอบฝันร้ายตอนกลางคืน ตั้งแต่ท้องมา

แต่ขอให้เล่าความฝันให้ฟังก็ไม่ยอมเล่า...

“ฉันกินได้ก็ดีแล้วปะ ดีกว่าให้นั่งทรมานเหม็นอาหารเหมือนที่คนท้องทั่วไปเขาเป็นกัน”

“แปลก ปกติ...อายุครรภ์เท่านี้มันต้องมาแล้วปะ ตอนที่แกไปฝากท้อง อายุครรภ์ 11 สัปดาห์ นี่ก็ผ่านมาจะสองสัปดาห์ละ อายุครรภ์ก็น่าจะสามเดือนกว่าๆ ได้ จะพ้นไตรมาสที่หนึ่งอยู่แล้ว ยังไม่แพ้ท้องให้เห็นเลยสักแอะ” วิเคราะห์ไป ตักข้าวใส่ปากไป จนคนตั้งใจฟังอยากจะแย่งช้อนออกจากมือ

“ทำไมวะ ไม่เคยมีคนเป็นแบบนี้เหรอ หรือว่า...ฉันจะท้องทิพย์!”

“เพ้อเจ้อ มันก็มีเว้ยคนที่ไม่แพ้ท้องเลย...แต่ต้องมีคนแพ้แทนนะ” ใบหน้าเนียนใสที่เริ่มจะมีสิวผุดผายสะบัดไปมองหน้าเพื่อนอีกครั้ง

“หือ? แพ้แทน ยังไงเหรอวะ?”

“ก็มีบางบ้านก็แบบ ผัวแพ้ท้องแทนเมียอะไรแบบนี้ มีเยอะด้วยนะ แต่กรณีแก...ไม่รู้” เอื้ออารีกลอกตาไปมา เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองสามารถพูดได้หรือปล่า

เพราะกลัวว่าจะไปกระทบจิตใจเพื่อนรักเข้า

“ฉันไม่มีผัว จะมีคนมาแพ้แทนได้ยังไง” ว่าแบบปัดๆ เข้าใส่

“แต่ก็ตลกดีนะ ถ้าคิดๆ ดูแล้วว่า...ผู้ชายคนนั้นเนี่ยนะ แพ้ท้องแทนแกขึ้นมา แล้วแบบ...เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร อยู่ๆ ก็อาเจียน อยากกินของเปรี้ยว อยากกินอาหารแปลกๆ คงจะตลกดีเป็นบ้า...” เบรกกะทันหันเมื่อลืมตัวพูดสิ่งที่คิดจนหมดเปลือก

“เป็นไปไม่ได้ คนจะแพ้ท้องแทนกันเขาจะต้องอยู่กินกันฉันผัวเมียเว้ย ไม่ใช่แค่วันไนท์สแตนด์แบบฉัน” ว่าแบบไม่ยอมสบตา แม้ลึกๆ ก็แอบกลัวเหมือนกัน

“อย่าดูถูกสายใยพ่อลูกนะเว้ย แกกับเขาไม่ได้ผูกพันกันก็จริง แต่สายเลือดและสารพันธุกรรมมันแรง เขาสื่อถึงกันได้อยู่แล้ว”

“พอๆ แกนั่นแหละที่เพ้อเจ้อ ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวกลับบ้านก่อนนะ ไม่ได้กลับมาหลายวัน ไม่รู้ว่าแม่จะเป็นห่วงแค่ไหน เดี๋ยวคอนโดพร้อมอยู่เมื่อไหร่ ค่อยย้ายจริงจังอีกที”

“ระวังหน่อยแล้วกัน หน้าท้องก็เริ่มมีนิดๆ แล้วนะ น้ำหนักขึ้นกี่กิโลอย่าลืมชั่งเอาไว้ด้วย”

“จ้า!! ทราบแล้วจ้า!!!”

“เห้ย เดี๋ยวๆ แล้วเรื่องที่ต้องพาพ่อของเด็กมาเจาะเลือดหาธาลัสซีเมียเนี่ย แกจะเอายังไงวะ?” คำถามจากเพื่อนทำเอาคนที่กำลังเครียดเรื่องนี้อยู่ไม่ต่าง ถึงกับต้องชะงักเป็นการใหญ่

“ฉันจะบอกหมอว่าพ่อเด็กตายแล้ว ดีมะ”

“เฮ้ย ไม่ดีดิ! ไปแช่งเขาแบบนั้นได้ยังไง”

“แล้วจะให้บอกว่ายังไง แกเป็นพยาบาลอยู่ที่นั่น หาวิธีบอกหมอให้หน่อยดิ” เอื้ออารีรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน

“เอาเป็นว่า แกก็ไปเจาะเลือดปกติ แล้วบอกว่าพ่อเด็กเนี่ยอยู่ต่างประเทศ ส่งผลเลือดมาให้ เราก็แค่ปลอมผลเลือดไป เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง”

“ทำแบบนี้แกไม่ผิดจรรยาบรรณเหรอวะ?”

“ผิดดิ! แต่จะให้ทำยังไงได้วะ ถ้าไม่โกหก เรื่องนี้ได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ แกอย่าลืมสิ ว่าแกเป็นถึงยูทูปเบอร์ชื่อดัง ถ้ามีข่าวคาวๆ ขึ้นมาคนก็จะขุดคุ้ยเรื่องแก สาวไปถึงครอบครัว ที่เป็นถึงข้าราชการเก่าแก่

โอ้ว เสียหายกว่าการผิดจรรยาบรรณของฉันเยอะ คนทำผิดเต็มบ้านเต็มเมือง ก็อาจจะเป็นเพราะ...บางทีเราก็ไม่อยากจะตกไปเป็นจำเลยสังคม ขี้ปากคนที่เราไม่รู้จักไง” คนที่ไม่เคยหนักใจเรื่องอะไรมาก่อน อย่างปิรวดี ถึงกับต้องถอนหายใจออกมาดังๆ

“ท้ายที่สุด ต่อให้เราไม่สนโลกยังไง ก็ไม่ได้หมายความว่าโลกจะไม่สนเรา สุดท้ายฉันก็ต้องแคร์ความรู้สึกคนทั้งโซเชียลอยู่ดีใช่มั้ย”

“แล้วแกคิดไว้ว่าไงอะ คิดจะบอกเรื่องท้องไม่มีผัว กับโลกโซเชียลหรือเปล่า?” คนถูกถามรีบส่ายหน้า

“ไม่อะ เพราะฉันก็ไม่คิดว่าจะเป็นยูทูบเบอร์ไปตลอดชีวิต ถ้าท้องโตกว่านี้...ฉันอาจจะขายช่องก็ได้เว้ย เพราะว่ามีคนรอเซ้งต่อเยอะมาก แล้วอีกอย่างรายได้จากการขายนิยายของฉัน ก็มากโขอยู่ พอที่จะให้ฉันประทังชีพได้ไปอีกนานเลย” ได้ยินดังนั้นก็รีบพยักหน้า

“อือ ก็ตามนั้นแหละ ฉันเคารพการตัดสินใจของแกเสมอ” สองเพื่อนรักโผเข้ากอดกันอย่างเข้าใจ

ลึกๆ ของคนที่อินดี้และอยากจะมีชีวิตเหนืออิสระ...แอบสะท้อนใจ บางทีชีวิตคนเราก็กำหนดมันเองขนาดนั้นไม่ได้