2

“เฮ้ย! จริงดิ...แกท้องแล้วจริงเหรอวะ!” ใบหน้าตกใจของเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ที่เป็นนางพยาบาลอยู่คลินิกเอกชนแห่งหนึ่งนั้น ว่าด้วยความตกอกตกใจ

จนคนที่ยื่นแท่งสีขาวที่มีขีดสองขีดยื่นให้ดูนั้น ถึงกับระบายยิ้มกว้าง

“จริงสิ นี่มันคือผลงานชิ้นเยี่ยมยอด ที่ฉันรอคอยมาตลอดเลยนะเว้ย” ใบหน้าโล่งใจและแสนจะภาคภูมิใจนั้น ยิ่งทำเอื้ออารีหรือเอื้อ ถึงกับต้องส่ายหัวหนักๆ ให้

“ฉันรู้ว่าแกอยากมีลูกมาก จนถึงขั้นไปทำอะไรที่มนุษย์ทั่วไปเขาไม่ทำกัน ทีแรกฉัน  แม่งรับไม่ได้ละ...พอแกมาท้องจริงๆ ขึ้นมา ฉันนี่อยากจะเป็นลมเลย!” ว่าแล้วก็หยิบยาดมในกระเป๋า ออกมาดมเข้าจริงๆ

“แสดงว่าแกยังไม่เข้าใจ ในอุดมการณ์ของฉันเลยสินะ” ว่าอย่างสบายๆ หยิบมะม่วงเปรี้ยวในจานตรงหน้ามากัดกินอย่างเหมือนเอร็ดอร่อย

“ใครมันจะไปเข้าใจวะ อุดมการณ์บอบ้า...บ้าบอ! คนอะไรอยากมีลูกแต่ไม่อยากมีผัว!”

“คนอยากมีผัว แต่ไม่อยากมีลูกก็เยอะแยะไป ทำไมวะ ทำไมจะมีลูกแต่ไม่อยากมีผัวบ้างไม่ได้” ว่าอย่างไม่ยี่หระตามประสาสาวอินดี้ ผู้ไม่ผูกติดชีวิตและความคิดไว้กับความคิดเห็นของใคร

“ก็ไม่ได้ดิวะ มีลูกไม่มีผัวเนี่ย...มันหมายถึงท้องไม่มีพ่อนะเว้ย!”

“อ้อ...ท้องไม่มีพ่อก็ต้องถูกประณามหยามเหยียดอย่างนั้นใช่ป่ะ?”

“ใช่! แล้วต่อให้แกจะไปโพนทะนาว่า แกเต็มใจท้อง และเต็มใจที่จะไม่มีผัว ใครเขาจะไปเชื่อ เขาก็ต้องนินทาว่าแกเนี่ย...มั่วเซ็กส์ จนพลาดท้องขึ้นมา!”

“แล้วทำไมต้องมีใครเชื่อด้วยล่ะ ฉันไม่ใช่พวกที่จะต้องไปนั่งอธิบายกับใครต่อใคร ว่าฉันคิดอย่างนี้ เป็นอย่างนี้ ให้เสียเวลาหรอกย่ะ ฉันเอาเวลาไปเขียนนิยายดีกว่า...” ว่าแล้วก็กัดมะม่วงเปรี้ยวไปด้วย พร้อมใบหน้าเหยเกใหญ่

“เออ รู้ว่าคนอย่างแกเนี่ยมันอินดี้มาแต่ไหน! ว่าแต่เพิ่งจะท้องเนี่ย...แพ้ท้องหนักจนอยากกินของเปรี้ยวๆ แล้วหรอวะ?” เอื้ออารีว่าอย่างประหลาดใจ เพราะปกติคนท้องอ่อนๆ ไม่ใช่ว่าจะแพ้ท้องเร็วทันตาขนาดนี้

“เปล่าอ่ะ ฉันเห่อ ก็เลยอยากจะแพ้ท้องไวๆ อยากจะอ้วก แต่ก็ไม่อ้วกว่ะ แล้วมะม่วงนี่ก็ไม่เห็นว่ามันจะกินง่ายๆ ไม่เปรี้ยวเหมือนพวกคนท้องในละคร เขาเป็นกันเลยวะ?” ในนามของพยาบาลประจำคลินิกฝากครรภ์ของสูตินรีแพทย์หญิง ถึงกับส่ายหัวให้

“ฉันว่าแกควรรีบไปหาฝากครรภ์เลย ไปเช็กให้ชัวร์อีกทีว่าท้องจริงหรือเปล่า ทีนี้นะ...แกจะรู้ว่าขั้นตอนของคนท้องคนเดียว ไม่มีพ่อของลูกเนี่ย มันยุ่งยากแค่ไหน”

“แค่ไหนอ่ะ? แกบอกให้ฉันรู้ตอนนี้ไม่ได้เหรอ”

“ก็แล้วแต่โรงพยาบาลไหนจะมีขั้นตอนยังไง ฉันบอกไม่ได้หรอก”

“ก็ช่างโรงพยาบาลสิ ฉันหมายถึงคลินิกของหมอฟ้า ที่แกทำงานอยู่ต่างหาก”

“ฮะ! นี่แกจะไปฝากครรภ์ที่คลินิกฉันงั้นเหรอ?”ปิรวดีพยักหน้า พร้อมยักไหล่จากการเปรี้ยวจี๊ดของมะม่วงที่ซื้อมาโดยเฉพาะ

“ทำไมอ่ะ ฝากไม่ได้เหรอ?”

“มันก็ได้ แต่ว่าแกจะต้องไปคลอดที่โรงพยาบาลอยู่ดี ไม่ฝากโรงพยาบาลไปเลยวะ”

“แล้วคนอื่นๆ ที่เขามาฝากที่นี่ เขาทำยังไงกันอ่ะ”

“บางคนก็ไปคลอดตามสิทธิ์การรักษาที่ตัวเองมีอยู่ ส่วนน้อยที่จะให้คุณหมอประสานโรงพยาบาลที่คุณหมอทำงานให้ แล้วก็ไปคลอดที่นั่นแบบสะดวกๆ แต่ค่าใช้จ่ายก็จะสูงขึ้นมากกว่าคนอื่น”

“อื้อ ก็โอเคนะ เพื่อนแกไม่ใช่คนไม่มีเงิน ไม่รู้เหรอ?” เอื้ออารีเบ้หน้าให้ พร้อมส่ายหัวหนักกว่าเดิม

“ย่ะ! แม่นักเขียนชื่อดัง นามปากกาแกเนี่ย...ฮอตมาก นิยายบางเรื่องก็มีคนนำไปทำเป็นละคร รายรับก็มากโขสุดๆ”

“ลืมช่องยูทูบด้วยป่ะ อันนั้นก็ดัง...คนติดตามหลักล้าน” เบ้ปากมองบนใส่เพื่อนแบบไม่คิดอะไร ก่อนทำท่าเหมือนนึกอะไรออก

“เออว่ะ เดี๋ยวๆ แล้วเรื่องนี้บอกที่บ้านแกยังวะ” คนที่รู้กิตติศัพท์ครอบครัวข้าราชการเป็นอย่างดีนี้ ว่าอย่างห่วงใยเพื่อนรัก

“ว่าจะไม่บอกว่ะ”

“เห้ย จะบ้าเหรอ ท้องโตขึ้นทุกวันนะเว้ย...จะปิดบังพวกเขาไปได้ตลอดเหรอ?” ปิรวดีส่ายหน้าอย่างสบายๆ

“อย่าเรียกว่าปิด เรียกว่าพวกเขาไม่ได้สำคัญอะไรมากพอที่จะต้องมารับรู้เรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตของฉันเลยจะดีกว่า” คำตอบของเพื่อนรัก ยิ่งทำเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวถึงกับเอามือกุมขมับ!

“แต่ยังไงพวกเขาก็ต้องรู้ แกอาศัยอยู่บ้านนั้นนะเว้ย”

“ฉันเลือกคอนโดที่ใกล้โรงพยาบาลได้แล้ว ไกลจากบ้านพอสมควร สไตล์ร่มรื่นมาก มีสวนส่วนกลางด้วย สบายใจเรื่องนั้นได้เลย” คราวนี้เอื้ออารีถึงกับถอนหายใจ พร้อมพยักหน้า

“เออ เคารพการตัดสินใจของแกเสมอ ยังไงถ้ามีปัญหาอะไร ก็บอกฉันได้ ฉันจะอยู่ข้างๆ แกเสมอ”

“มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ต่อให้แกไม่อยากจะอยู่ข้างฉัน ฉันก็จะวิ่งขึ้นไปอยู่ข้างแกอยู่ดี” พร้อมหัวเราะลั่น ราวกับไม่เดือดร้อนเรื่องอะไร

ใช่...เป็นแบบนี้มาเสมอ

คนอย่างปิรวดี ไม่สนโลก ไม่สนใคร ยึดหลักความรู้สึกของตัวเองสำคัญเหนือเรื่องอื่นใด และไม่ไปเบียดเบียนความรู้สึกของใคร และไม่ยอมให้ใครมามีอิทธิพลต่อความรู้สึกของตัวเอง

เธอชอบความเป็นอิสระ อิสระที่มาเหนือ...

เหนือแล้วซึ่งทุกอย่าง ไม่ชอบความผูกมัด ไม่ชอบความรู้สึกควบคุมไม่ได้ มีเพียงสิ่งเดียวบนโลกที่เธออยากจะผูกด้วย ก็คือสายใยแห่งแม่ลูก

เฉกเช่นที่เป็นสายใยเดียวแล้วในบ้าน ที่อบอุ่นเกินใคร

ใช่...เธอกำลังหมายถึงมารดาอย่างบานชื่น ที่ไม่ว่าลูกคนไหนจะเป็นเช่นไร เธอเคารพทุกการตัดสินใจและพร้อมที่จะช่วยเหลือและรักลูกแบบไม่มีเงื่อนไข

แตกต่างกับคนอีกคน...ที่ร่วมกันทำให้มารดาถือกำเนิดบุตรขึ้นมา

เธอไม่อยากจะนึกถึงเขา และปลดปล่อยความรู้สึกพวกนั้น ไปกับสายลมแทน