10

“ไปคลินิกแพทย์หญิงรัตนานะคะคุณ แถวๆ อาคารดีลค่ะ” ว่าอย่างรีบร้อน เหงื่อเริ่มผุดพายบนใบหน้าสีขาว เธอหยิบพัดขึ้นมาพัดวีตัวเองเป็นการใหญ่ วันนี้ปิรวดีมาในชุดคลุมท้องอ่อนๆ สีฟ้าเข้ม ที่มีลายตุ๊กตาน่ารักๆ

เธอคาดหวัง...ว่าอยากจะได้ลูกสาว เป็นฝรั่งน้อยหน้าตาน่ารัก คงจะน่าเอ็นดูเป็นบ้า ก็เลยพยายามใส่ชุดอะไรที่มันมุ้งมิ้งเอาฤกษ์เอาชัยเอาไว้ก่อน

“ร้อนเหรอครับ” เสียงดัดแบบใหญ่ๆ กังวานทุ้ม ทำเอาเธอชะงักเล็กน้อย พร้อมหันไปมอง และสบตากับคนขับที่สวมแว่นตาดำผ่านกระจกมองหลัง

“แอร์เย็นมากค่ะ แต่ยังปรับตัวไม่ได้ เมื่อกี้ยืนกลางแดดนานไปหน่อย เกือบจะเป็นลมแหนะค่ะ” แต่ก็ว่ากลับอย่างสดใส เธอในวันนี้ไม่มีคราบแม่สาวเซ็กซี่ที่แสนจะยั่วเย้าเขา ในคืนนั้นเลยสักนิด

“มียาดมหรือยังครับ จะเป็นลมหรือเปล่า?” แม้เสียงจะดัดให้ใหญ่แค่ไหน แต่ฟังยังไงก็สะดุดหูเหมือนเคยได้ยินมาก่อนอยู่ดี

ยิ่งรูปร่างและแผ่นหลังที่ดูใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทย ทำให้เขาน่าสนใจเข้าไปใหญ่

“อ้อไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นลมค่ะ ตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ” ว่าพลางสังเกตคนขับที่เริ่มจะคุ้นตาขึ้นเรื่อยๆ

“ท้องอยู่เหรอครับ” คนรู้สึกตื่นเต้น...กับการได้เข้าใกล้สายเลือดของตัวเอง อดใจที่จะชวนคุยไม่ได้ สายตาชำเลืองไปยังหน้าท้องเล็กๆ นั่น ด้วยความรู้สึกเหมือนได้ทักทายสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนั้น

“อ๋อ ใช่ค่ะ นี่ท้องออกเยอะจนสังเกตได้เลยเหรอคะ?” ว่าพร้อมบีบแก้มตัวเองไปมา น้ำหนักขึ้นมาเกือบ 5 กิโล จะไม่ให้เธอเสียความมั่นใจได้ยังไง

“ไม่ออกเยอะหรอกครับ แต่แก้มเริ่มออกแล้ว”

“แหนะ! มีแซวด้วยนะคะ” เธอขำขึ้นจนเขาเองก็ต้องเผลอยิ้มตาม

จะว่าไป...ผู้หญิงคนนี้ก็น่ารักไม่น้อย ถ้าไม่นับรวมเรื่องที่เขาเคยเจอเธอในคืนนั้น

“ขอให้ลูกสุขภาพแข็งแรงนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบกลับอย่างสดใส พร้อมลูบหน้าท้องตัวเองไปมา คนแอบมองกิริยานั้นลอบยิ้มอย่างเป็นสุข

ใช่...                             

เขาตั้งใจที่จะอวยพรให้ลูกของเขา ในครั้งแรกที่ได้เจอกัน อย่างน้อยขอให้ลูกได้ยินเสียงของเขา...จนสุดทางก็ยังดี

คนที่โหยหาการได้รู้จักสายเลือดของตัวเองมาตลอดของเด็กกำพร้าพ่อแม่ มันอดตื่นเต้นไม่ได้จริงๆ เมื่อได้รู้ว่า...มีสายเลือดของตัวเองได้ถือกำเนิดขึ้นบนโลกใบนี้ เหมือนความเงียบเหงา ความโหยหา ได้ค่อยๆ จางไปทันที ที่เขาได้ทราบข่าว

สำหรับคนอื่นมันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย และไม่ได้สำคัญอะไร แต่สำหรับเขานั้นไม่ใช่...

มันมีความหมายมากที่สุดต่างหาก

“ผลเลือดของพ่อเด็กปกติดี โอกาสที่เด็กจะเป็นพาหะมีค่ะ แต่น้อยมาก และโอกาสที่จะเป็นโรคธาลัสซีเมีย ไม่มีเลยค่ะ น้ำหนักของคุณแม่ก็ขึ้นอย่างเหมาะสม หัวใจเด็กเต้นแรงดี ทุกอย่างปกติดีมากค่ะ” แพทย์หญิงรัตนาหรือหมอฟ้าของใครๆ อธิบายให้ฟังอย่างน่ารัก

คนแอบกังวลเรื่องผลเลือดปลอม มองหน้าเพื่อนรักที่วันนี้ได้เป็นผู้ช่วยหมอในวันนี้ ด้วยสายตาไม่สบายใจ

“ขอบคุณนะคะคุณหมอ”

“เดี๋ยวหมอจะนัดมาอุลตราซาวนด์ดูเพศอีกที สะดวกทุกวันไหมคะ?”

“สะดวกทุกวันค่ะ” ว่าอย่างขันแข็ง...เธอกำลังจะไปบนว่าให้ได้ลูกสาวทีเถอะ ลูกสาวทีเถอะ!

“งั้นเป็นอีกสี่สัปดาห์ ให้อายุครรภ์สัก 22 ค่อยมาอุลตราซาวน์อีกที ตามนี้นะคะ”

“โอเคค่ะคุณหมอ” ว่าพร้อมจะลุกออกจากห้องไป พร้อมเพื่อนรัก ที่เปิดประตูเชื้อเชิญ แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อมาก เพราะวันนี้คนไข้ค่อนข้างเยอะ

มีพยาบาลมาช่วยอีกสองคน ซึ่งคนหนึ่งอยู่ในโซนเจาะเลือด และอีกคนอยู่ฝ่ายซักและค้นประวัติ

การมาตามนัดวันนี้มาเพื่อฟังผล หลังจากที่ได้มาเจาะเลือดไปเมื่อหลายวันก่อน เพราะต้องรอผลหลายวัน โชคดีที่เครือส่งตรวจของแพทย์หญิงวัฒนาเป็นเครือใหญ่ ผลจึงได้เร็วหน่อย

ทีแรกปิรวดีก็ลุ้น กลัวว่าจะโดนจับได้ แต่ค่อยโล่งใจเมื่อคุณหมอไม่ได้ถามถึงพ่อของเด็กเลยสักคำ คงจะเป็นเพราะเพื่อนรักอย่างเอื้ออารี เอื้ออำนวยให้ทุกอย่างแล้ว

“ไง ไม่ขับไปส่งเมียกับลูกอีกเหรอวะ” คนช่างแซวว่าในขณะที่เคี้ยวน้ำแข็งในปากกรุบๆ แซวคนที่นั่งยิ้มมุมปากมองผลเลือดตัวเองอย่างมีความสุข

ผลเลือดที่ธราดลไปรับมาให้ โดยมีเอื้ออารีที่ไม่รู้อะไรนั่นแหละ เดินถือมาให้เอง

“รีบออกรถเถอะ มีประชุมต่อ”

“ไม่ปฏิเสธซะด้วย ว่าเขาคือลูกกับเมียตัวเอง”

“เรื่องของฉัน” ในตอนนี้เขาไม่ได้สนใจอะไร มากไปกว่าความเสี่ยงของลูก ที่แอบกังวลมาหลายวันหลังจากที่รู้ว่าแม่ของลูกเป็นพาหะธาลัสซีเมีย

เขาเองก็ไม่รู้ว่าสายเลือดของตัวเองอยู่ที่ไหน ประวัติโรคในครอบครัวเป็นยังไงก็ไม่ทราบ

ผลเลือดของตัวเองในวันนี้ ก็เลยถือว่าเป็นข่าวดีที่สุด เป็นความสุขที่สุดของเขาเลยไง...