บทที่2 [เจ้าตื่นมาเสียทีเถิด]

“ฮูหยิน เจ้าตื่นมาเสียทีเถิด ข้ายังมีสิ่งที่อยากจะกล่าวกับเจ้าไม่น้อยเลยทีเดียว เจ้าช่วยฟื้นขึ้นมาสักทีได้หรือไม่” หานเยว่กล่าวกับร่างที่หลับใหลไม่ได้สติ คืนแล้วคืนเล่า แม้ไม่รู้ว่านางจะได้ยินหรือไม่ แต่เขาก็ยังคงกระทำเช่นนี้อยู่เสมอ

“ฮูหยิน กลิ่นหอมของดอกไม้นี้เจ้าชอบหรือไม่ ข้าเห็นมันแล้วนึกถึงเจ้า หวังว่าเจ้าจะชอบ” หานเยว่กล่าวพลางนั่งจัดดอกไม้ลงแจกันด้วยความระมัดระวัง

ทั่วทั้งเรือนนอนของฮูหยินของเขาในตอนนี้ นอกจากจะได้กลิ่นหอมจากเตากำยานและกลิ่นยาทั้งหลายแล้ว สิ่งหนึ่งที่ปรากฏอยู่อย่างชัดเจนมากมายก็คือแจกันดอกไม้ที่วางเรียงรายอยู่อย่างสวยงาม

“ฮูหยิน ยานี้แม้จะขมไปบ้าง แต่เจ้าช่วยอดทนฝืนดื่มหน่อยเถิด เอาไว้เจ้าหายดีแล้ว หากเจ้าอยากที่จะทานสิ่งใด ข้าจะหามาให้เจ้าให้จงได้” หานเยว่กล่าว ในขณะที่เขากำลังประคองร่างบางให้ลุกขึ้นมาเพื่อดื่มยาที่เยว่ซินได้เตรียมไว้ให้

มือหนาที่คอยแต่จับอาวุธทั้งหลาย บัดนี้กำลังถือช้อนเพื่อป้อนยาคนรักอย่างดูตั้งอกตั้งใจ

แม้จะไม่มีเสียงของคนรักตอบกลับมาเลยสักครั้ง แต่ถึงอย่างนั้น หานเยว่ก็ยังคงชวนนางพูดคุยอยู่เสมอ วันแล้ววันเล่า และในทุกการกระทำของเขานั้น ล้วนตกอยู่ในสายตาของเยว่ซินมาโดยตลอด

หลังจากที่เยว่ซินได้เห็นท่าทีที่ดูหมดอาลัยต่อทุกสิ่งอย่างของหานเยว่แล้ว เมื่อเวลาผ่านไปนานกว่าสามวัน ในที่สุด นางก็พลันใจอ่อนและเริ่มสงสารในตัวแม่ทัพผู้นี้แล้ว

“ก่อนออกเดินทาง อาจารย์ข้าได้ฝากของสิ่งนี้มาให้ท่าน” เยว่ซินยื่นห่อผ้าขนาดเล็กให้แก่หานเยว่ ก่อนที่จะเอ่ยถึงผู้เป็นอาจารย์ที่เป็นคนฝากของสิ่งนี้มาให้เขา

ก่อนหน้านี้นางมัวแต่วุ่นวายกับเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น จนลืมมอบของสิ่งนี้ให้แก่เขา วันนี้เมื่อนึกได้แล้ว นางจึงถือสิ่งนี้ติดมือมาด้วย

“ของสิ่งนี้ ท่านหมอให้มอบให้แก่ข้าเช่นนั้นหรือ” หานเยว่รับห่อผ้ามาด้วยสีหน้าที่ยังคงเต็มไปด้วยความสับสน แม้เขายังไม่เปิดออกดูของที่อยู่ภายใน แต่ถึงอย่างนั้น หานเยว่ก็รับรู้ได้แล้วว่าอีกฝ่ายฝากสิ่งใดคืนมาให้เขา

“อืม เป็นเช่นนั้น เพียงแต่ข้าเองก็ไม่รู้ว่าข้างในคือสิ่งใด ท่านเปิดออกดูเองเถิด” เยว่ซินกล่าว นางไม่ได้โกหก เพราะนางเองก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าสิ่งใดที่อยู่ข้างใน

“มะ ไม่ต้องแล้ว” หานเยว่กล่าว ก่อนที่จะมองถุงผ้าที่อยู่ในมือสลับกับมองใบหน้าของเยว่ซินด้วยแววตาที่สับสน ก่อนที่ความเงียบจะก่อตัวขึ้นมา ทำให้ทั้งสองตกอยู่ในสถานการณ์ที่ดูอึดอัดใจอยู่ไม่น้อย

“ท่านแม่ทัพ ข้าขอถามท่านอย่างตรงไปตรงมา ท่านต้องการให้นางฟื้นขึ้นมาด้วยเหตุใด” เยว่ซินเอ่ยถาม โดยที่ไม่ได้มีน้ำเสียงที่ฟังดูชวนหาเรื่องอีกต่อไป

“นางคือฮูหยินของข้า เหตุใดท่านถึงได้ถามเช่นนี้ ข้าจะทนมองดูนางทุกข์ทรมานเช่นนี้ได้อย่างไรกัน” หานเยว่ตอบตามความเป็นจริง ด้วยตัวเขาไม่มีสิ่งใดที่จะต้องปิดบังอีกฝ่ายแต่อย่างใด

“ท่านรู้ได้อย่างไรว่านางกำลังทุกข์ทรมาน ถ้าหากว่าท่านทนดูไม่ได้ ก็เพียงแค่ปล่อยให้นางจากไปอย่างสงบ ไม่มีสิ่งใดที่ต้องทำให้วุ่นวายเลยสักนิด ไม่แน่ว่านางอาจจะมีความสุขมากกว่ายามที่มีชีวิตอยู่ในร่างนี้ก็เป็นได้” เยว่ซินอธิบาย หากแต่น้ำเสียงที่นางใช้ในวันนี้ยังนับว่ารักษาน้ำใจอีกฝ่ายอยู่หลายส่วน

“ข้าอาจจะเห็นแก่ตัวมากจนเกินไป จึงไม่อาจทำใจปล่อยให้นางจากไปได้” หานเยว่กล่าว พร้อมวางถ้วยยาที่เพิ่งจะป้อนฮูหยินของตนเสร็จลงอย่างเบามือ

“ข้าเห็นท่านเฝ้านางอยู่เช่นนี้ไม่จากไปไหน จู่ ๆ ในใจข้าก็เกิดคำถามขึ้นมา” ในที่สุด เยว่ซินก็ไม่อาจทนเก็บความสงสัยนี้ไว้ได้อีกต่อไป

“ท่านถามมาได้เลย หากตอบได้ ข้าย่อมไม่คิดที่จะปิดบังท่านอย่างแน่นอน” หานเยว่รู้สึกเช่นนั้น เขามั่นใจว่าไม่มีสิ่งใดที่จะต้องปิดบังอีกต่อไปแล้ว

ลูกศิษย์ของท่านหมอลู่โจวผู้นี้ แม้จะชอบกล่าววาจาที่ไม่น่าฟังสักเท่าไร แต่เมื่อเขาได้ปล่อยวางและคิดตามในสิ่งที่นางกล่าวออกมา หานเยว่ก็ยอมรับว่า สิ่งที่นางพูดมานั้น ล้วนแล้วแต่เป็นจริงแทบทั้งสิ้น หากจะมีสิ่งที่เขาไม่เห็นด้วย คงมีจะเพียงเรื่องที่นางกล่าวว่าฮูหยินของเขาคือสตรีอัปลักษณ์นั่นเอง