บทที่ 4 ข้าไม่อยากนอนกับท่าน (2/2)

เฉิงซินเตรียมหอบผ้าผ่อนออกไปอีกหน ทว่าอีกฝ่ายยังคงกล่าวเสียงขรึม "ข้าบอกว่าอย่างไร ไม่ฟังแล้วหรือ นี่คงเป็นเหตุผลที่เจ้าอยากหย่ากับข้าใช่หรือไม่"

"ห้ะ!"

เฉิงซินงุนงง เขาต้องการพูดเรื่องใดกับนางกันแน่ เดี๋ยวเรื่องไป เดี๋ยวเรื่องหย่า ทำให้นางรู้สึกสับสนมึนงงไปหมด

"นอนตรงนี้ หากไม่เชื่อฟัง ข้าจะผูกเจ้าติดกับเสาเตียงเอาไว้จนเช้า และจะขังไว้ในจวน จะได้ไม่ต้องเที่ยวร่อนไปหาชายอื่นทั้งที่ตนแต่งงานมีสามีแล้ว"

"นี่ท่าน! เว่ยจวินอี้ ทีตัวเองไปพบหญิงอื่นได้ ทว่าข้าไม่อาจไปพบสหายของตนได้เช่นนั้นหรือ ไร้คุณธรรม แล้งน้ำใจเกินไปแล้ว"

"ข้าไม่ได้ไปพบนาง" เว่ยจวินอี้เหลียวหน้ามองเฉิงซินเขม็ง

เฉิงซินผงะ ทว่านางยังคงกระแอมออกมาเพื่อกลบอาการหวาดผวาของตน

"เหอะ! ท่านแม่ทัพ ผู้ใดก็ทราบดี ว่าข้าไปแย่งคนรักของผู้อื่น มาบัดนี้ข้าจะคืนความอิสระให้ท่าน ท่านก็ไม่ต้องการ ตกลงแล้วท่านจะเอาอย่างไรกันแน่ หรือยังกลั่นแกล้งข้าไม่เพียงพอ"

เฉิงซินกัดฟันกรอด นางพยายามต่อสู้กับสายตาดุดันนั้นอย่างไม่ลดละเช่นเดียวกัน

"นอน!"

"ข้าไม่อยากนอนกับท่าน!"

เว่ยจวินอี้กลับไม่เชื่อฟังเสียงร้องทัดทานของเฉิงซิน เขากระทำตามอำเภอใจของตน ฝ่ามือรวบเอวคอดเอาไว้ พลางโถมกายพร้อมยึดอีกฝ่ายนอนลงไป เสียงหัวใจของเฉิงซินเต้นระทึก นางหวาดกลัวว่าแม่ทัพผู้นี้จะหาวิธีสังหารตนขึ้นมา พยายามดีดกายขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายก็ยังถูกฉุดลงจนเสียหลักนอนพังพาบทับหน้าอกของคนเบื้องล่างเข้าอย่างจัง

นางได้ยินเสียงหอบเหนื่อยดังออกมาจากอกด้านซ้ายของเขา เฉิงซินรู้สึกฉงนปนขลาดกลัว ทว่ายังสู้อุตส่าห์ทำใจดีสู้เสือ และผลักกายของตนให้ถอยห่าง ดูเหมือนเว่ยจวินอี้ไม่ยินยอม เขายังคงบีบไหล่ และบังคับให้นางหนุนบนอกของตนอยู่เช่นนั้น ใบหน้าของเฉิงซินเริ่มเหยเก ดูเอาเถิดฝ่ามือคนหรือคีมเหล็กกันเล่า กอดทีร้าวระบมไปยังไขกระดูก

"ข้าเจ็บ!" เฉิงซินช้อนดวงตามองคาดโทษ

"เจ็บหรือ เจ็บสิดีจะได้จำ แล้วจำใส่สมองที่มีเพียงน้อยนิดของเจ้าด้วย ว่าตนมีสามีแล้ว อย่าเที่ยวออกไปไหนกับชายอื่นสองต่อสองเพื่อสร้างความอับอายให้ข้า" เว่ยจวินอี้กล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างทั้งที่กกกอดนางอยู่เช่นนั้น

เฉิงซินรู้สึกเลือดขึ้นหน้าทันควัน ทว่าไม่อาจต่อต้านแรงอีกฝ่ายได้ กายไม่อาจกระดิก ทว่าปากของนางยังว่างยิ่งนัก

"คนใจแคบ ผู้ใดนับท่านเป็นสามีกัน"

"เช่นนั้นต้องเข้าหอหรือไม่จึงจะนับว่าเป็นสามี" เว่ยจวินอี้กล่าวออกมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวใด

ทว่าใบหน้าของเฉิงซินกลับแดงก่ำขึ้นมาเสียแล้ว แม่ทัพผู้นี้จะเอาอย่างไรกับนาง เพียงต้องการเล่นกับความรู้สึกอย่างนั้นหรือ ช่างโหดร้ายเกินไปหน่อยหรือไม่ รู้ว่านางชมชอบตนอยู่จะกล่าววาจาหยามเกียรตินางอย่างไรก็ได้สินะ เฉิงซินเม้มปากเป็นเส้นตรง ดวงตาเริ่มแดงก่ำกายสั่นเทาน้อย ๆ

เว่ยจวินอี้รู้สึกถึงอาการที่ประหลาดไปของเฉิงซินจึงเอ่ยถาม "หมดแรงแล้วหรือไร เมื่อครู่ยังปากดีอยู่ไม่ใช่หรือ"

เฉิงซินพยายามสะกดอารมณ์ของตนจนถึงขีดสุด นางยอมรับว่าไม่อาจตัดใจจากเว่ยจวินอี้ได้ ทว่านางไม่อยากตกเป็นของผู้ใดโดยที่เขายังคงปันใจให้หญิงอื่น นางจึงแสร้งหลับดวงตาลงเชื่องช้า

อีกไม่นานพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว เพียงข่มใจให้ผ่านคืนนี้ไปอีกวันก็เพียงเท่านั้น ดูเหมือนนางจะได้ยินเสียงถอนหายใจหนัก ๆ จากคนใต้ร่าง อีกทั้งยังกล่าววาจาอู้อี้ใดไม่ทราบ ฝ่ามือที่บังคับขู่เข็ญพลันหลวมโพรกลงเล็กน้อย

กลับกลายเป็นว่าราตรีกาลนี้แม่ทัพเว่ยได้ร่วมหลับนอนกับฮูหยินของตนเป็นคืนแรก ทว่าทั้งสองกลับผล็อยหลับลงไปด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการปะทะสงครามใส่กันเช่นนั้น ค่ำคืนนี้ไม่รู้ยาวนานถึงเพียงใด ทว่าเฉิงซินรู้สึกว่ามันช่างอบอุ่นจนน่าประหลาดระคนความเย็นเยียบอยู่ในทีเช่นกัน