ตอนที่ 3 ท่านแม่ทัพอารมณ์ไม่ดี

หลังจากลาดตระเวนเสร็จ หนิงอันกลับมาที่กระโจมเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ในกระโจมนี้ค่อนข้างเรียบง่าย ตั้งแต่นางตัดสินใจเข้าร่วมกองทัพแทนพี่ชาย นางก็คล้ายกับเป็นบุรุษผู้หนึ่ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องบำรุงความงาม แม้แต่ท่าทางก็ยังคล้ายกับบุรุษมากไปทุกที

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้านางเดินไปหาอะไรกินที่โรงครัว อาหารวันนี้มีแผ่นแป้งกับผักดองและเนื้อตุ๋น นี่เป็นอาหารชั้นดีในกองทัพ เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับท่านแม่ทัพที่สามารถหาเสบียงจำนวนมากมาดูแลเหล่าทหารใต้อาณัติให้กินดีอยู่ดีได้เช่นนี้

ระหว่างที่หนิงอันกำลังกินมื้อเช้า มีพลทหารมาแจ้งว่าท่านแม่ทัพหลินเรียกไปพบ หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ รีบยัดแผ่นแป้งในมือเข้าไปในปาก หลังจากหมูตุ๋นชิ้นสุดท้ายหมดไปจากจาน นางก็รีบเดินก้มหน้าเช็ดริมฝีปากมันเยิ้มของตัวเองไปด้วย

เพราะความรีบทำให้หนิงอันเดินชนเข้ากับใครบางคน หน้าอกของอีกฝ่ายแข็งมากจนจมูกของนางรู้สึกเจ็บ หนิงอันบีบจมูกเงยหน้าขึ้นแล้วก็ต้องตกใจ

“ท่านแม่ทัพ!”

ขณะที่หลินหยวนกำลังออกมาจากกระโจม ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาชนเขา เสียงร้องของฝ่ายตรงข้ามก็ทำให้เขาสับสน มันเป็นเสียงครางเล็กๆ ราวกับลูกแมว

เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าเป็นหนิงเจี้ยนในตอนนี้จมูกของเขาขึ้นสีแดงเล็กน้อย หลินหยวนมองดูแล้วเขาช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับใบหน้าของหนิงเจี้ยนเอาไว้ สำรวจจมูกบวมแดงของเขา

“เจ้าเจ็บหรือไม่?”

หนิงอันมองหลินหยวนอย่างประหลาดใจหลังจากที่ได้ยินเขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หญิงสาวรีบเดินถอยหลังออกห่างจากเขา

“ข้าไม่เป็นอะไรขอรับ? ท่านแม่ทัพเรียกข้ามา…มีเรื่องอะไรจะสั่งการหรือขอรับ”

เมื่อได้ยินดังนั้นหลินหยวนก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองเรียกให้หนิงเจี้ยนมาหา เขากระแอมในลำคอเรียกเสียงเข้มๆ ของตนเองกลับมา

“ตามข้ามา”

เมื่อเข้าไปถึงในกระโจม หลินหยวนชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะได้กลิ่นหอมจางๆ อีกครั้ง กลิ่นหอมเช่นนี้มาจากตัวเจ้าเด็กคนนั้น เขาหันหน้าไปมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือไม่ ดูเหมือนว่าเจ้าเด็กคนนี้จะมีใบหน้านุ่มนิ่มเหลือเกิน

หนิงอันนั่งประจำที่เรียบร้อย ไม่นานก็มีบรรดารองแม่ทัพนายกองทั้งหลายทยอยเดินเข้ามาในกระโจม ทุกคนต่างทักทายกันตามมารยาท เมื่อครบองค์ประชุมทหารรับใช้ก็เดินมาเติมน้ำชาให้กับทุกคน

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองทหารที่รินน้ำชาให้กับนาง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าทหารรับใช้คนนี้มีใบหน้าที่งดงามมาก นางมองไปที่หน้าอกของเขาอย่างไม่แน่ใจหรือว่าทหารรับใช้ผู้นี้จะเป็นสตรีปลอมตัวมาอยู่ในค่ายทหารเช่นเดียวกับนางกันนะ

สายตาของหลินหยวนคอยลอบมองเด็กหนุ่มตรงข้ามอยู่เป็นระยะ เมื่อเห็นว่าเขามองทหารรับใช้ที่กำลังรินน้ำชาด้วยความสนอกสนใจ ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ เขาโบกมือไล่ทหารรับใช้คนนั้นออกไป

“ไม่ต้องรินชาแล้ว เจ้าออกไปก่อน”

หนิงอันยังคงมองตามอีกฝ่ายด้วยความสงสัยหลินหยวนเห็นดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ

“รองแม่ทัพหนิง!”

เสียงเรียกของหลินหยวนดึงความสนใจของหนิงอันกลับมา ในตอนนี้คนทั้งกระโจมหันมามองนางเป็นตาเดียว หญิงสาวก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด ลุกขึ้นยืนและกล่าวขออภัย

หลินหยวนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความโกรธบอกให้เขานั่งลงและพูดคุยเริ่มเกี่ยวกับแผนการรบ

“รองแม่ทัพหนิงกับข้าจะนำคนเข้าโจมตีจากด้านบนของภูเขา ส่วนเฉินซางเจ้านำทหารอ้อมไปทางด้านหลังลอบโจมตีพวกมันอยู่ในที่ลับ ตัดกำลังให้ได้มากที่สุด คืนนี้เราจะลอบโจมตี เอาละทุกคนกลับไปเตรียมตัวได้แล้ว...ส่วนรองแม่ทัพหนิงเจ้าอยู่ก่อน”

ทุกคนมองหนิงอันด้วยความเห็นใจก่อนจะรีบเดินออกไปจากกระโจมอย่างรวดเร็ว

หนิงอัน "..."

“เหตุใดรองแม่ทัพหนิงถึงได้เหม่อลอยในตอนที่ข้ากำลังพูด เจ้าความมีความคิดฟุ้งซ่านอันใดกันแน่"

หลินหยวนวางแผนที่ในมือของเขาไว้บนโต๊ะ เอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทางเกียจคร้าน มองไปที่หนิงอันด้วยรอยยิ้ม

หญิงสาวกลืนน้ำลาย รีบคุกเข่าขอรับโทษท่าทางของเขาในตอนนี้ทำให้นางรู้สึกกลัวเล็กน้อย

“ข้ามีความผิด...ขอท่านแม่ทัพโปรดลงโทษ”

หลินหยวนทำสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย “อืม...ถ้าอย่างนั้นข้าจะทำโทษให้เจ้าเขียนจดหมายแทนข้าก็แล้วกัน”

“แค่นั้นหรือขอรับ” หนิงอันแปลกใจเล็กน้อย เขาจะปล่อยนางไปง่ายๆ อย่างนั้นหรือ

“ใช่นะสิ”

หนิงอันพยักหน้ากำลังจะเดินไปเขียนหนังสือให้เขาแต่เสียงของชายหนุ่มที่พูดตามมาด้านหลังทำให้นางหยุดชะงัก

“อ๊ะ! ข้าลืมบอกไปจดหมายนี้ต้องส่งไปที่จวนของท่านอัครเสนาบดี เจ้าเขียนตอบไปว่า ผู้เยาว์เช่นข้าอาศัยอยู่ชายแดน ยังไม่คิดที่จะสร้างครอบครัว ความเมตตาของท่าน ผู้เยาว์เช่นข้าจึงทำได้เพียงปฏิเสธเท่านั้น"

หนิงอันเดินโซเซและหันไปมองหลินหยวนด้วยสายตาอ้อนวอน

“ไม่ ไม่ ท่านแม่ทัพ ข้าขอร้อง...ท่านโบยข้าสักสามสิบไม้เถิด ท่านอย่าให้ข้าเขียนจดหมายตอบรับนี้เลย”

หนิงอันคุกเข่าลงกับพื้น อัครเสนาบดีเป็นคนที่เรืองอำนาจมากที่สุดในราชสำนัก หากในอนาคตเขารู้ว่านางเป็นคนเขียน

จดหมายตอบรับ อีกฝ่ายจะต้องโมโหขุ่นเคืองใจเป็นอย่างมาก เมื่อกลับเมืองหลวงจวนกั๋วกงของนางต้องถึงคราวพังพินาศแน่!

หลินหยวนมองใบหน้าของนางที่ทำท่าราวกับจะร้องไห้ด้วยความขบขัน เขารู้สึกสนุกยิ่งนักที่ได้หยอกล้อเจ้าเด็กคนนี้ อารมณ์โกรธของชายหนุ่มเมื่อสักครู่ก็หายไปมากกว่าครึ่งเลยทีเดียว