ตอนที่ 2 หญิงผู้นั้นคือใครกันแน่

หลินหยวนยืนยืนนิ่งราวกับถูกตรึงไว้กับที่ ดวงตาจับจ้องไปยังผืนน้ำตรงหน้า

เขามักจะมาที่ทะเลสาบแห่งนี้คนเดียว ในทุกครั้งที่จิตใจไม่สงบ แช่น้ำเย็นๆ ดับความคิดฟุ้งซ่าน

วันนี้ก็เช่นเดียวกัน หลังจากนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน ก็ยังนอนไม่หลับเขาจึงมาที่นี้ คาดไม่ถึงว่าจะเจอเข้ากับหญิงสาวนางหนึ่ง อีกฝ่ายมีเส้นผมดำขลับทอดยาวลงมาถึงบั้นเอว รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นราวกับเทพธิดา ผิวกายของนางชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำที่สะท้อนแสงจันทร์ ยามยืนอยู่กลางสายน้ำ ร่างกายของอีกฝ่ายขยับไหวเบา ๆ ทำให้กระแสน้ำที่ล้อมรอบเคลื่อนไหวตามไปด้วย

หลินหยวนยืนนิ่งค้าง ชื่นชมภาพตรงหน้าด้วยหัวใจเขาเต้นถี่รัวราวกับถูกมนตร์สะกด

จนกระทั่งคนในน้ำค่อยๆ หายตัวไปจากสายตาของเขา ชายหนุ่มถึงได้สติ ลุกขึ้นจากน้ำวิ่งไล่ตาม แต่ก็ไม่เห็นแม้กระทั่งเงาร่างของฝ่ายตรงข้าม

เมื่อไม่พบหญิงสาวผู้นั้นเขาจึงกลับมายังทะเลสาบ ยามนึกถึงหญิงงามชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ท่อนเนื้อส่วนล่างของเขาขยายใหญ่ขึ้น ในปีนี้เขาอายุได้ยี่สิบสามเป็นธรรมดาของชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ที่เลือดร้อน ท่านพ่อส่งเขามาอยู่ในกองทัพตั้งแต่อายุสิบสี่ปี เขาไม่เคยได้สัมผัสร่างกายสตรี เพียงแค่เห็นเรือนร่างของสาวงาม มันก็กระตุ้นความปรารถนาของเขาได้อย่างง่ายดาย...

ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึก ๆ และหันหลังกระโดดลงไปในน้ำเย็น

อย่างไรก็ตาม ในจินตนาการของเขา...น้ำในทะเลสาบแห่งนี้ได้สัมผัสกับเรือนร่างของหญิงสาวนางนั้น ร่างกายของเขาก็ยิ่งร้อนขึ้นกว่าเดิม แก่นกายไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนตัวลงเลย

หลินหยวนใช้มือกำส่วนอ่อนไหวเอาไว้ ใบหน้าของเขาขึ้นสีเข้ม เขาไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่อายุสิบหก... ถ้าหากเขาหาตัวหญิงสาวนางนั้นเจอ...เขาจะไม่ยอมลงจากตัวนางง่ายๆ แน่

ฝ่ายหนิงอันหลังจากอาบน้ำเสร็จสบายตัว หญิงสาวก็กลับมานอนที่กระโจมอย่างสบายใจ โดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนเฝ้าคะนึงหานางอยู่

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หญิงสาวตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืด หลังจากล้างหน้าด้วยน้ำเย็น นางก็ไปที่รวมตัวกับเหล่าพี่น้องพลหารเพื่อออกไปลาดตระเวนด้วยกัน

วันนี้หลินหยวนอยู่ในชุดสีดำทั้งตัว หนวดเคราบนใบหน้าของเขาเขียวครึ้มแต่ยังคงดูดี หนิงอันเห็นเขาแล้วก็รู้สึกใจเต้น ว่ากันว่าวีรบุรุษยากจะผ่านด้านหญิงงาม ส่วนสตรีเช่นนางก็ยากที่จะผ่านด่านวีรบุรุษอย่างเขาเช่นกัน

หนิงอันข่มอารมณ์ทำใบหน้าเรียบเฉย เดินไปทำความเคารพหลินหยวนตามกฎของทหาร "ท่านแม่ทัพ"

หลินหยวนพยักหน้าและตีไปที่ไหล่ของหญิงสาวอย่างแรง เหมือนกับทักทายสหายทั่วไป

“เมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า อยู่ในสนามรบเหตุใดถึงได้ใจลอย ไม่ต้องการมีชีวิตอยู่อีกแล้วหรือ"

หนิงอันนวดบริเวณที่ถูกเขาตี น้ำหนักมือของเขาไม่เบาเลยทีเดียว หญิงสาวกัดฟันข่มความเจ็บพูดตอบออกไป

“ไม่มีอะไรขอรับ แค่รู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อยเท่านั้น”

หลังจากพูดจบนางก็ถอนหายใจเล็กน้อย ร่างกายของนางไม่แข็งแรงเท่าพี่ชาย ยามเผชิญหน้ากับศัตรูจำนวนมาก นางก็ไม่สามารถยืนหยัดได้ยาวนาน หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าจะพลาดพลั้งได้ง่ายๆ ในสนามรบ

หลินหยวนมองสำรวจคนตรงหน้า เขามีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ทำไมเจ้าเด็กคนนี้ถึงมีใบหน้าคล้ายกับหญิงสาวเมื่อคืนนี้เหลือเกิน

แต่ชายหนุ่มก็รีบปฏิเสธความคิดของตัวเอง ทันทีเจ้าเด็กคนนี้ในสนามรบฆ่าฟันศัตรูราวกับมัจจุราชเดินดิน คนที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะเป็นสตรีไปได้อย่างไร...

อีกทั้งดาบที่ใช้ฟาดฟันศัตรูมีน้ำหนักมากกว่าสามสิบจิน (15กิโล) แต่เขาถือมันราวกับดาบไม้ไผ่ ถ้าเขาเป็นสตรีจริงๆ ก็คงเป็นสตรีแกร่งที่ต้องอยู่บ้านตลอดชีวิตเพราะไม่บุรุษใดกล้าแต่งด้วยเป็นแน่!