ตอนที่ 4 เคียงข้างในสนามรบ(มีฉากต่อสู้รุนแรง)

แต่ก่อนที่หนิงอันจะคิดหาวิธีปฏิเสธการเขียนจดหมายตอบรับแทนท่านแม่ทัพ ระหว่างนั้นก็มีทหารมารายงานว่าข้าศึกแอบลอบโจมตีกลุ่มทหารที่ออกไปลาดตระเวนหลังหุบเขา

การต่อสู้ยืดเยื้อมาหลายเดือน ศึกหนนี้ฝ่ายศัตรูคงอยากจะจัดการพวกนางโดยเร็ว พวกเขาเห็นว่ายิ่งต่อสู้ยืดเยื้อก็ยิ่งเสียกำลังพลและเสบียง ฝ่ายศัตรูจึงเพิ่มกำลังพลรุกรานพื้นที่มาอย่างไม่กลัวเกรง

ครั้งนี้หนิงอันได้สัมผัสกับนรกบนดินอย่างแท้จริง บนพื้นดินหรือแม้แต่ตอไม้ล้วนอาบไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ซากศพไร้แขนไร้ขาเกลื่อนกระจาย

หญิงสาวตวัดดาบใส่ร่างของศัตรูที่วิ่งมาตรงหน้า แขนของนางแทบจะยกไม่ขึ้น ต้องใช้ดาบพยุงร่างเอาไว้ นางต่อสู้อย่างต่อเนื่องโดยไม่ได้หลับตามาเป็นเวลาสามวันแล้ว ไม่มีอะไรตกถึงท้องของนาง นางเหนื่อยมากจนแทบจะร้องไห้ออกมา อาการบาดเจ็บที่ไหล่มันชาจนแทบจะไม่มีความรู้สึก

ดาบแหลมคมพุ่งเฉียดมาตรงข้างใบหู หญิงสาวโยกศีรษะหลบ ข้าศึกฝ่ายตรงข้ามยังดูเหมือนจะเป็นเด็กอายุไม่มากนัก หนิงอันมองแล้วก็รู้สึกลังเลที่จะแทงดาบสวนออกไป ชั่วขณะที่นางลังเลดาบแหลมคมก็พุ่งมาตรงหน้า...

ทันใดนั้นแขนของมาก็ถูกดึงอย่างแรง ร่างกายถูกโอบกอดเอาไว้แน่น “ยืนพิงหลังข้าไว้ ยืดหยัดต่อไป!”

หนิงอันยืนพิงหลังของหลินหยวน นางรู้สึกละอายใจเล็กน้อยกับท่าทีลังเลของตัวเองที่เห็นฝ่ายศัตรูเป็นเด็กจึงไม่ยอมสังหารในทันที ตอนนี้อยู่ท่ามกลางสนามรบ ต้องไม่มีคำว่าเมตตาให้ศัตรู

“ท่านแม่ทัพ พวกเราจะทำอย่างไรดี กำลังเสริมของเรายังมาไม่ถึง และการโจมตีของพวกมันก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ หรือว่า... พวกเรา...”

เหล่าพลทหารในตอนนี้เริ่มขวัญเสียเมื่อเห็นว่าพวกพ้องของตนต่างบาดเจ็บล้มตายกันไปจำนวนมาก

“ไม่ เรายอมแพ้ไม่ได้ ในฐานะทหารของอาณาจักร เราจะต้องปกป้องอาณาเขตของพวกเราเอาไว้ พวกเราจะไม่ยอมจำนน ทหารทุกนายรับคำสั่ง ต่อให้ต้องตายเราก็จะไม่ปล่อยให้ดินแดนตกเป็นของพวกมันแม้แต่เสี้ยวเดียว!"

“ปกป้องดินแดน!”

“ปกป้องดินแดน!”

เสียงทหารตะโกนตอบรับดังก้องไปทั่วทั้งสนามรบเรียกขวัญกำลังใจให้กับทุกคน

หนิงอันเงยหน้าขึ้นมองหลินหยวน ท่าทางของเขาช่างสมกับการเป็นวีรบุรุษในสนามรบที่แท้จริง!

เหล่าพี่น้องทหารยืนหยัดกองทัพศัตรูไว้ได้นานกว่าครึ่งชั่วยาม (หนึ่งชั่วโมง) กองทัพเสริมก็ได้เดินทางมาถึง หลินหยวนเด็ดศีรษะของแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามที่เป็นหัวหน้าเผ่ามาได้ ฝ่ายศัตรูจึงยอมจำนน อาณาจักรของพวกเขาประกาศชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่

หนิงอันทิ้งร่างลงนอนกับพื้นอย่างเหนื่อยล้า นางทั้งหัวเราะและร้องไห้ออกมาด้วยความโล่งใจรู้สึกเหมือนตายแล้วได้เกิดใหม่