ตอนที่ 1 แอบมองหญิงงาม

คำโปรย

ท่านแม่ทัพ...โปรดอย่าใจร้อน

เขียนโดย: ไม่ชอบติดไฟแดง

หนิงอันปลอมตัวมาเป็นทหารแทนพี่ชาย นางเป็นหญิงแกร่งเข่นฆ่าศัตรูราวกับมัจจุราชเดินดิน แต่นางกลับหวั่นไหวให้กับท่านแม่ทัพที่เป็นผู้บังคับบัญชา และอุปสรรคคือเขาไม่รู้ว่านางเป็นสตรี

สวัสดีนักอ่าน ที่น่ารักทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของลูกชายพระนางจากเรื่องเป็นเมียพระเอกก็ลำบากเหมือนกันนะ แต่ว่าจะอ่านแยกกันก็ได้นะคะ เหตุการณ์ในเรื่องห่างจากเรื่องนั้นเกือบยี่สิบปี

นักเขียนแต่งตามจินตนาการ ไม่อิงประวัติศาสตร์ใดๆ ทั้งนั้น ไม่ค่อยมีดราม่า เรียบๆ ง่ายๆ

เป็นนิยายหาสาระไม่ค่อยได้ อาจมีฉากหื่นๆ เยอะอยู่บ้าง ตามสไตล์ของนักเขียน

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้ไม่มีความสมเหตุสมผลใดๆ ไม่เน้นเนื้อเรื่องมีฉากอย่างว่าค่อนข้างบ่อย ตัวละครมีพฤติกรรมไม่เหมาะสม อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ควรลอกเลียนแบบ ชื่อตัวละคร สถานที่ต่างๆ รวมถึงเหตุการณ์ในเรื่องเป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น

โปรดใช้วิจารณญาณและเสพเนื้อหาอย่างมีสติ

หากมีข้อผิดพลาดประการใดทางผู้เขียน

กราบขออภัยมา ณ ที่นี้

สงวนลิขสิทธิ์โดยผู้เขียน ห้ามทำซ้ำ คัดลอก ดัดแปลงโดยเด็ดขาด

ใครชอบอ่านแนวนี้ก็ลุยเลยจ้า

⚠ Trigger Warning ⚠

Dirty Talk (การใช้คำพูดหยาบโลน), Yandere (ตัวละครมีอาการหึงหวงอย่างรุนแรง และปรารถนาที่จะครอบครองอีกฝ่าย), ก้ำกึ่ง Dubious Consent (การมีเพศสัมพันธ์โดยที่ฝ่ายหนึ่งไม่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน)

Explicit sex (ฉากร่วมเพศอย่างเปิดเผย

⚠⚠มีฉากรบราฆ่าฟัน มีเลือด⚠⚠

ท่ามกลางสนามรบ เหล่าทหารกำลังต่อสู้ฆ่าฟันกันอย่างดุเดือด เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่น

‘หนิงอัน’ แกว่งดาบในมือฟาดฟันศัตรูจนมองไม่เห็นสีโลหะเดิมของมัน ลมหายใจของนางหนักหน่วง แม้ว่าท่าทางที่แสดงออกนั้นจะดูเข้มแข็ง แต่ในความเป็นจริง ร่างกายของนางใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว

เสียงลมที่พัดผ่านใบหูทำให้หญิงสาวรีบโยกศีรษะหลบ ก่อนจะรีบตวัดดาบสวนกลับไปทันทีหลังจากนั้นเลือดอุ่นๆ ก็สาดลงบนใบหน้า

ภาพเบื้องหน้าเต็มไปด้วยความโกลาหล ม้าศึกวิ่งตื่นไปทั่วสนามรบและมีร่างของทหารกระจัดกระจายไปทุกหนทุกแห่ง…

“ขอโทษด้วย ข้าก็ไม่อยากฆ่าใครเช่นกัน…” หนิงอันพึมพำในใจ

“รองแม่ทัพ! ระวัง!” เสียงร้องเตือนจากทหารผู้หนึ่งดังขึ้น แต่ยังไม่ทันที่นางจะหันไปมอง ดาบเล่มใหญ่ของศัตรูอีกคนก็พุ่งเข้ามาในระยะอันตราย

รูม่านตาของหนิงอันขยายกว้างด้วยความตกใจ ความคิดเดียวที่แล่นเข้ามาในหัวคือ ครั้งนี้คงไม่รอดแล้ว…

แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง แรงดึงมหาศาลจากด้านหลังดึงนางพ้นวิถีดาบไปได้

“เจ้าเป็นบ้าอะไร เหตุใดวันนี้ถึงได้ชักช้านัก เจ้าอยากตายหรืออย่างไร!” หลินหยวนช่วยนางพร้อมกับตะโกนด่าไปด้วย

หนิงอันกลืนน้ำลายด้วยความสยดสยอง นางค่อนข้างเหน็ดเหนื่อยแต่ก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ สุดท้ายจึงทำได้เพียงแกว่งดาบเข่นฆ่าศัตรูตรงหน้า...

ในช่วงสุดท้ายที่มีคำสั่งให้ถอยทัพ นางจึงค่อยลากสังขารพาร่างกายอันเหนื่อยล้ากลับค่าย

หนิงอันเดินเข้าไปในกระโจมพักของตน โชคดีมีตำแหน่งรองแม่ทัพทำให้นางได้กระโจมส่วนตัว แม้ภายในจะไม่หรูหรา แต่ก็ถือว่าเพียงพอสำหรับการพักฟื้นหลังศึกหนัก

นางปลดเกราะที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด ทั้งของศัตรูและของตัวเอง วางลงข้างเตียง จากนั้นก็หยิบผ้าชุบน้ำเย็นเช็ดร่างกายที่อ่อนล้า ทุกการเคลื่อนไหวช้าและหนักหน่วงด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น นางทิ้งตัวลงบนเตียงแข็งๆ อย่างไม่สนอะไรทั้งนั้น

ร่างของหนิงอันเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ทั้งใหม่และเก่า บ่งบอกถึงความทรหดจากสมรภูมิรบ อาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัวตอกย้ำว่าความเหนื่อยนี้ไม่ใช่แค่ของวันนี้ แต่สะสมมาตลอดตั้งแต่ที่นางก้าวเข้าสู่สนามรบ

หนิงอันแต่เดิมเป็นหลานสาวของหนิงกั๋วกง ท่านปู่ของนางเป็นหนึ่งในแม่ทัพผู้เฒ่าที่ร่วมก่อตั้งอาณาจักรแห่งนี้ขึ้นมา

เนื่องจากเขาอายุมากเกินไปที่จะเข้าสู่สนามรบและไม่รู้ว่าจะจากโลกนี้ไปเมื่อไหร่จึงตั้งใจถ่ายทอดวิชาความรู้ของตนเองให้แก่ลูกหลาน แต่บุตรชายของเขาซึ่งก็คือท่านพ่อของหนิงเจี้ยนและหนิงอัน ร่างกายอ่อนแอตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ต้องพูดถึงว่าจะให้เขามารบกับศัตรู แค่ให้จับดาบเอาไว้โดยไม่หล่นจากมือ ก็ถือว่าดีมากแล้ว

หนิงกั๋วกงผู้เฒ่าจึงต้องฝากความหวังไว้กับหลานชายและสอนวิชาความรู้ให้กับเขาตั้งแต่ยังเด็ก หลานชายคนนั้นก็คือหนิงเจี้ยนพี่ชายฝาแฝดของหนิงอัน แต่ทว่าโชคชะตาก็เล่นตลก พี่ชายของหนิงอันโดนดักทำร้ายก่อนจะไปออกรบ อาวุธมีพิษทำให้เขาต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ที่เรือนของหมอเทวดาเฒ่า

นี่คือภัยคุกคามของจวนกั๋วกงเมื่อสิ้นท่านกั๋วกงผู้เฒ่าไปแล้ว บรรดาลูกหลานก็ราวกับนกปีกหัก

จวนกั๋วกงแห่งนี้ล้วนต้องพึ่งพาพี่ชายอย่างหนิงเจี้ยนเป็นเสาหลักค้ำจุน หากมีใครรู้ว่าเขาบาดเจ็บ ต้องนอนพักรักษาตัวไม่สามารถรักษาตำแหน่งรองแม่ทัพเอาไว้ได้ จวนกั๋วกงแห่งนี้อาจจะถึงคราวตกต่ำ หนิงอันจึงแอบมาที่กองทัพ ออกรบทำหน้าที่รองแม่ทัพแทนพี่ชายจนกว่าเขาจะหายดี

โชคดีที่ในตอนนั้นหนิงกั๋วกงตั้งใจสั่งสอนวิทยายุทธ์และศิลปะการต่อสู้ให้กับหลานชาย เมื่อหลานสาวขอมาเรียนด้วย เขาก็สั่งสอนให้โดยไม่แบ่งแยกชายหญิง ทำให้สองพี่น้องมีความสามารถในการต่อสู้และวิทยายุทธ์ค่อนข้างคล้ายกัน

ด้วยหน้าตาของทั้งสองที่คล้ายคลึงกันมาก ผู้คนในค่ายทหารส่วนใหญ่ที่ไม่เคยพบพี่น้องคู่นี้มาก่อนจึงมิได้ระแคะระคาย

และในช่วงเวลาที่นางอยู่กองทัพเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยในตัวตน นางมักจะทำตัวห่างเหินและไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เมื่อที่อยู่สนามรบนางก็ฆ่าศัตรูได้เป็นจำนวนมาก บรรดาทหารชั้นผู้น้อยต่างให้ความเคารพ ด้วยเหตุนี้ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมานางจึงไม่เคยถูกจับได้ว่าเป็นสตรี

หนิงอันถอนหายใจเบาๆ แม้เปลือกตาจะหนักอึ้ง แต่กลิ่นคาวเลือดยังติดตามผิวกายทำให้นางไม่อาจข่มตาหลับได้ นางลุกขึ้น หยิบเสื้อผ้าสะอาดจากหีบ แล้วเดินลัดเลาะไปยังทะเลสาบหลังหุบเขาเพื่อชำระล้างร่างกาย

ลมต้นฤดูใบไม้ร่วงพัดแผ่ว น้ำในทะเลสาบเย็นจับใจ แต่สำหรับหนิงอันที่คุ้นชินกับความหนาวเหน็บจากการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก นางก็เคยชินกับความเย็นของมันแล้ว

หนิงอันถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปในน้ำ รู้สึกขนลุกไปทั่วร่างกายเมื่อสัมผัสกับน้ำเย็น ผิวของนางไม่ใช่สีขาวนวล แต่เป็นสีน้ำผึ้งอ่อนๆ ดูแข็งแรงสุขภาพดี

นางค่อนข้างจะตัวสูงกว่าหญิงสาวในห้องหอทั่วไป เนื่องจากออกกำลังกายอย่างหนักมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ยังเด็ก หน้าท้องแบนราบ สะโพกกระชับ ขาเรียวยาว เมื่อสวมเครื่องแบบทหาร ทำให้นางดูคล้ายกับเด็กหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาคนหนึ่ง ไม่มีใครมองออกว่าเป็นสตรี

หนิงอันแช่น้ำจนพอใจก็รีบขึ้นฝั่งไปสวมเสื้อผ้า ก่อนจะเดินกลับไปที่กระโจม นางไม่ทันได้สังเกตเลยว่ามีร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่ง แอบมองอยู่ข้างก้อนหิน..